Morgunblaðið - 04.06.1939, Blaðsíða 9

Maðurinn í
Hitler og Mussolini
gefa Chamberlain
ekki tækifær til að lesa
Hjer er atriði, sem hvorki Sig-
nrðnr Biuarsson nje aðrir
hafa sagt okkai' um Mr. Chamb-
erlain.
I ræðu, sem hann f'lutti í sam-
.sæti konunglega bókmentasjóðs-
ins í Englancli fyrir skömmu.
komst hann m. a svo að orði:
„Til allrar hamingju er ekki
feldur dómur um forsætisráð-
herra eftir því, hvað þeir leggja
af mörkum til bókmenta, því að
öðrum kosti myndi jeg vafalaust
vera neðstur á lista“. Það væri ein-
kennilegt, sagði Mr. Chamber-
lain, hve margir forsætisráðherr-
ar hefðu verið rithöfiindar, þótt
hann segðist gera ráð fvrir, að
ritstörf þeirra væru ekki unnin
á meðan þeir gegndu forsætisráð-
herrastörfum sínum.
En þar sem haun ætti að mæla
fyrir bókmentasjóðnum, vildi hann
heldur tala um skuld sína við
bókmentirnar.
★
.;deg skal viðurkenna11, sagði
Mr. Chamberlain, „að uppáhalds
skáldsögur mínar eru sögur Alex-
anders Dumas eldri, og liinár frá-
bæru sögur, sem Joseph Conrad
hefir arfleitt okkur að, með hin-
um dularfullu fyrirbrigðum, sem
altaf eru ný.
Sumir menn leita hvíldar í Ijóð-
um. Jeg hefi altaf verið þeirrar
skoðunar, að maður verði að hafa
skáldlegt eyra á sama hátt og
maður verður að liafa hljómnæmt
eyra“.
. „Jeg vona að jeg sje ekki al-
veg snevddur næmleika fyrir yndi
skáldskapar í bundnu máli, þótt
jeg verði að viðurkenha, að jeg
geti ekki sest niður til þess að
lesa kvæðabók, nexna í lrvæðun-
um sje söguþráður, eins og hjá
okkar ódauðlega Shakespeare“.
„Það er ekki satt, sem jeg hefi
lesið stundum í blöðunum, að jeg
s.je altaf með bók eftir Shake-
speare í vasanum, en hitt er rjett,
að jeg tek mjer stundum í hönd
einhverja af bókum hans.
Ahugi minn á ritum Shakespe-
ares og ánægja sú sem jeg hefi af
að lesa bækur hans, er ekki aðal-
lega fólgin í orðum hans, heldur í
kynnunum af þroskaferli söguper-
sónanna, bæði hinna minni og
tíinna stærri, þær virðast vera úr
öðrum heimi, en samt vera hlnti
af okkur sjálfum".
„En það er jafn auðvelt að
verða sólginn í leynilögreglu-
mannasögur, eins og í ópíum eða
krossgátur, svo að jeg hefi valið
þann kostinn að fara með þær
eins og dægrastyttingu í viðlög-
um‘ ‘.
„Eitt af því, sem jeg á brös-
ótt við einræðisherrana. er það
hye lítinn tíma þeir láta okkur
eftir til þess að lesa. Dögum sam-
an hafa þeir verið að lialda ræður.
Jeg er oft ekki búinn að lesa
nema í 20 mínútur, fvr en eiuhver
kemur inn til mín og segir: „Uami
liefú' haldið aðra ræðu“.
★
„Þannig sjáið þið hve erfitt
það er fyrir mig að lesa all. sem
mig langar til að lesa. En þær fáu
stundir, sem jeg hefi aflögu, leitá
jeg hressingar í |)ví að lesa ágæt-
íh’ bækur um veiðar. Jeg geri ekki
ráð fýrir, að bjer teljið þessar
bækur til bókmeuta, eu þær bera
mig með sjer í árnar, sem jeg get
ekki farið í sjálfur, og rifja upp
íyrir mjer mörg lirífandi angna-
blik, sem mig myndi langa til að
lifa áftur.
,.En innst í hugskoti mínu
lifir ávalt sú Iiugsun, að jeg muni
einhverntíma fá tíma og tækifæri
til þess að taka niður hin jmngu
biudi, sém ólesin eru á bókahill-
um mínum. Og jeg vil l.júka máli
mínu nieð því að segja, að jafnvel
önnum kafnir menn, eins og jeg',
sem eru með allan huganu við
stjórmnál, leita tilbreyting'ar og
liressingar og nýrra krafta í því,
að lesa þegar þeir geta, og þeir
geta sætt. sig við þessi fáu tæki-
færi, með því , að rifja upp fvrir
sjer hvað þeir hafa lesið, og gera
sjer að tilhlökkunarefni það sem
þeir ætla að lesa aftur“.
stállunganu leitar
lækningar við hina
heilögu lind í Lourdes

Maðurinn í stállunganu‘%
Fred Snite, sonur mil-
jónamæringsins í Chicago, er
kominn til Evrópu. Hann hefir
nú veríð í stállunganu í nær þrjú
ár.
Þégar hann var í Peking árið
1936 sýktist hann af lömunar-
veiki og settist veikin á brjóst-
vöðvana, svo að hann. hætti að
geta andað. Hann var þá sett-
pr í sjerstaklega útbúinn stál-
geymi, hið svenefnda stállunga.
Stállungað vinnur það starf,
sem brjóstvöðvarnir geta ekki
unnið. Með jöfnu millibili er
loftið sogið út úr geyminum og
brjóstkassinn þenst út: um leið
fyllast lungun af lofti. Síðan
er loftinu þrýst aftur inn í
geyminn og brjóstkassinn dregst
sarnan: sjúklingurinn andar frá
sjer. Aðeins höfuðið stendur út
úr ,,lunganu“. Herðar, hend-
Lir, búkur og fætur eru inni-
lokaðir í því, eins og í búri.
★
Nú er Fred Snite kominn til
Frakklands. Hann fór yíir At
lantshaf í franska hafskipinu
Normandie. Förinni er heitið til
hinnar heilögu lindar í Lourdes,
til þess að leita þar lækningar.
Þessi merkilega pílagrímsför
Snites hefir vakið mikla sam
úð í F'rakklandi. Sálarþrek hans
og bjartsýni hafa fylt menn
aðdáun. Hann fer ekki til Lour-
des, til þess að bið.ia guð um
að gera kraftaverk og' lækna
sig. Hann kemur til hinnar
heilögu lindai' sem pílagrímur
til þess að þakka hinni heilögu
guðsmóður fyrir líf sitt. Með
guðs hjálp tókst honum að.
sigrast á dauðanum og hin ein-i
læga trú hans hefir hjálpað!
honum til þess að láta ekki
hugfallast þrátt fjnúr veikindi
sín.
"Cp aðir hans, sem fylgdi hon-
■*- um austur um haf, sagði
við blaðamenn í Le Havre: —
„Sonur minn rjeði því sjálfur,
að við tókumst þessa ferð á
hendur. Hann langaði að fara
til Lourdes til þess að þakka
guði og' hinni heilögu. móður
fyrir það, að hafa varðveitt líf
sitt. Fred hefir altaf verið mjö’g
trúhneigður. Þegar hann var í
æsku, löngu áður en hann veikt-
ist í Peking, ákvað hann að
verða kaþólskur prestur. Hann
stundaði guðfræðinám í Notre-
Dame-háskólanum í Indiana. —
Hann ákvað ekki að fara til
Lourdes til þess að leita þar
kraftaverkalækningar. En fái
hann heilsu sína aftur, þá verður
hann auðvitað mjög glaður; en
það er .ekki filgangurinn með
för hans“.
*
A leiðinni aústur um hafj
sendi Fred Snite nokkurum afj
háskólaf jelögum sínum frá fyrri
tímum brjef. I þessu brjefi seg-
ir hann m. a.:
,,Þið getið e. t. v. gert ykkur
í hugarlund hvernig mjer varj
innanbrjósts þegar jeg lagði af
stað í þessa ferð. Er það til-j
gangur minn að heimta af guði
lækning á hinni líkamlegu van-
iíðan minni? Eðá verð jeg fyrir
vonbrigðum ef mjer verður ekki
að þessari ósk minni?Jeg svara,
nei. Jeg vildi gjarnan biðja guð
og hina heilögu móður að
hjálpa mjer. Jeg veit, a& guð
getur það. Jeg mun sætta mig
við ákvörðun hans, hver sem
hún verður. Jeg mun halda
áfram að líta svo á að jeg sje
hamingjusamur og ánægður,
eins og jeg hefi ávalt verið til
þessa dags. Ef guð vill að jeg
lifi það, sem. eftir er af lífi mínu
við þau kjör, sem jeg á nú
að búa, þá er jeg ánægður ....
Heilsa mín er alment góð. —
Vöðvarnir, sem lamaðir eru, eru
að bvrja að taka til starfa aft-
ur, þótt hægt fari, og mjer
finst að mjer líði vel.Jeg get jafn
vel andað núna, hálfa klukku-
stund á dag, án aðstoðar stál-
lungans. Jeg lít svo á að jeg sje
einn af hinum fáu í þessum
heimi, sem hafa engar áhyggj-
ur af lífjnu“. ,
*
I-v rír læknar eru í fylgd með
*■ sjúklingnum til Lourdes,
og auk þess nokkrar hjúkrun-
arkonur. Einn læknanna sagði
við blaðamennina: „Bjartsýni
Fred Snites og glaðlyndi hans
er frábært. Hann er altaf í
góðu skapi. Hann segir fyndni
og hlær sjálfur hjartanlega. —
Hann spilar bridge. Hjúkrun-
arkonan heldur á spilum hans,
svo að hann getur sjeð þau í
speglinum sínum. Síðan segir
hann, hvernig sþila eigi. Hann
fer ekki d'ult’ með lífsgleði
sína“.
Engir ókunnugir fá að koma
nálægt Snite. Hver sem hefir
samneyti við hann, verður að
hafa sjerstaka grímu fyrir vit-
unum. Þessi variiðarráðstöfun
er gerð til þess að koma í veg-
fyrir að hann smitist af kvefi.
Kvef gæti haft hinar alvar-
legustu afleiðingar fyrir líf hans
eins og skiljánlegt er, þar senri
hann getur ejcki hóstað.
Maðurinn í „stállunganu