Morgunblaðið - 16.11.1943, Blaðsíða 11

Þriðjudagur 16. nóv. 1943
MOKGUNBLAÐIÐ
11
STÚFUR LITLI
Æfintýri eftir Jörgen Moe.
10.
had klæða yður betur“, sagði
'ihún seinlega.
Rjett í þessu bar Wang
Wen. aðstoðarmann Pranks
að. — Frank veifaði til hans,
að sumu leyti fegiun, en })ð
gramur.
,,I]jerna er aðstoðarmaður
minn komiun“, sagði hann.
„Frú Russell, má jeg kynna
fyrir yður aðstoðarmaiin minn
llr. Wang“.
Hr. Wang hneygði sig djúpt.
„Mjer er það mikill heiður að
kynnast yður“, sagði hann,
því að hann kunni vel bæði
ensku og kurteisisvenj.ur allar.
Sendisveinninn Petrus sem
klæddist ætíð aflóga fötum af
Frank fylgdi í kjölfar hans.
Ilann var með fangin fullt af
bögglum, hr. Wang og tvær
ol í ubornar pappírsregnhlíf ar
— því að Wang leit of stórt
á sig til að bera böggla sína
sjálfur.
. „Hr. Wang“, sagði Frank.
„Þú getur skýrt þessa bygg-
ingu betur fyrir frú Russel en
jeg. Jeg hefi ekkert vit á þess-
um ólukkans kofum þeirra
hjerna“.
„Það eru bundin við þau
gömul hindurvitni og lijátrú“,
Sagði hr. Wang með fyrirlitn-
ingu, „það eru heimskar gaml-
ar manneskjur hjerna sem trúa
á þetta“. Hann spýtti á gólfið
til að láta í ljósi vanþóknun
sína.
„ðTið verður að byrja að
skoða okkur um þegar í stað,
því að það dimmir svo fljótt“,
sag'ði Frank og leitaðist við að
dylja óþolinmæði sína. Hann
sárlangaði til að lækka rost-
ahn í Wang Wen, en hætti ekki
á það, því að hann vissi að
manngarmurinn tæki það svo
nærri sjer, að hann jafnaði sig
ekki, það sem hann ætti eftir
plifað. Sú gremja sem hver
einasti hvítur maður varð að
byrgja inni í landi þessu var
sannarlega hættuleg heils-
Unni. Frank þurkaði sjer um
lófana svo lítið bar á niðri
í buxnavösunum, Petrus tók
upp. myndavjelina og Wang
brosti tilgerðarlega. Ilelen
Russel horfði á Frank Taylor,
eins og hann væri eitthvað
furðuverk. Augnaráð hennar
gerði hann órólegan, það lá
við að hann færi hjá sjer. Ilann
var svo sveittur að skyrta hans
límdist við axlirnar, svo að
hann ók sjer órólega.
„Jæja, það er víst best að
taka einhverjar myndir“,
sagði hann dálítið skjálfradd-
aður..
' Ilann vildi fyrir hvern mun
vekja athygli hennar á ein-
hverju öðru en honum sjálfum.
„Jeg var að hugsa um að
taka mynd af hofinu og flug-
vjelinni upp yfir því ? Eða ef
til vill útsýninu yfir flughöfn-
ina hjeðan? Ilvað haldið þið
um það? Hið gamla og nýja
Kína á einni og sömu mynd-
inni — það væri ckki sem
verst. Við ætlum að fara að
fara að gefa út dálítinn hækl-
iiig sem við munum hafa í
liverju hótelherbergi í Shang-
hai til að auglýsa fyrirtæki
okkar meðal ferðamanna sem
lijer fara um. Þúsundir ferða-
manna fara um Shanghai, og
ef hver þeirra fengi bækling
okkar um leið og hann stigi
á land.......“ Frank gleymdi
feimninni af áhuga fyrir því
seni harin vár að segja og hjelt
heillanga ræðu um ráðagerð
sína. Ilann var talsvert upp
með sjer af hugmyndinni um
bæklinginn, sem hann átti upp
tökin ’að.
Ilelen horfði ennþá fast á
hann. „Eruð þjer amerískurV‘
spurði hún allt í einu.
„Já, vissulega. Hvers vegna
spyrjið ]>jer?“ sagði Frank.
„Þjer lítið ekki út fyrir að
vera það“, sagði Helen.
„Jeg er það engu að síður.
Jeg er að vísu fæddur á Hawai,
en það gerir engan mismun.
Jeg kom til Ameríku, meðan
jeg var enn barn að aldri. —
Foreldrar mínir voru báðir am
erískir' ‘.
„Þarna sjáið þjer — mjer
skjátlaðist ekki. Hawai. Það er
miklu tyetra. Við fórum þang-
að og ætluðum að dvelja þar
í þrjá daga, en gátum ekki slit
ið okkur þaðan fyrr en eftir
tvo mánuði. Þar eigið þjer
miklu betur heima“.
Helen hló dátt. „Þjer eruð
ekkert lausari við hjátrúina
en heiðingjarnir“, hrópaði
hún.
Frank roðnaði, en brátt gat
hann ekki varist að hlægja
með henni.
,,Bíðið þjer við“, sagði hún
skyndilega og hætti að hlæja.
„livað sögðust þjer heita?
Taylor? Frarik Taylor, frá
Iíavai? Nú þá kannast jeg xið
yður. Jeg átti að færa yður
skilaboð — frá Lester In-
gram. Hann er tengdur yður,
er ekki svo — stjúpi yðar?
Hann lofaði mjer að þjer
níynduð bjóða mjer á dansleik,
ef bresku aðalsættirnar hjerna
væru mjög þrautleiðinlegar.
Undarlegt, að tilviljunin skyldi
koma okkur saman á þennan
hátt?“ *
„Mjög undarlegt", rffuldr-
aði Frank vandræðalega. „Und
ursamlegt. Hvernig líður —
Lester?“.
Ilonum leið illa, hann var
ba*ði heitur og sveittur og hon
nm fannst hann óhreinn um
hendurnar. „Jeg og mín lítil-
■ fjörlega danskunnátta stend-
ur yður til boða“, sagði hann
og sótti í sig veðrið. „Hvar og
hvenær sem er. Hringið til mín
■þegar þjer hafið ekkert annað
fvrir stafni •— hjerna er heim-
ilisfang mitt og símanúmer.
Jeg er til þjenustu reiðubú-
inn hvepær sem er —“.
Wang Wen hafði meðan á
þessurn viðræðum stóð pískrað
eitthvað við sköllóttan prest,
sem var að dunda með kerti og
reykelsi við altarið. Heleri leit
í áttina þangað og á Búdda-
líknesið.
„En hvað það er ófrýni-
Pgt“, sagði hún. „Við sáum
i liklu fallegra Búddalíkneski
í Japan.. Að þeir skuli ekki
skammast sín fyrir þetta ó-
vandaða málaða skrímsli, sem
hvergi á heima nema á skran-
sölu.
„Að ölfum líkindum eru þeir
búnir að selja eða veðsetja
öll nothæf Búddalíkneski' ‘,
sagði Fpmk.
„Presturinn kveðst skuli
spyrja stafi örlaganna fyrir
einn tlollar“, til kynnti Wang
Wen.
„Orlagastafina", sagði Ilel-
en hrifin. „Nú fer jeg að kann
ast við það Kína, sem maður
les um í skáldsögunum. Við
skulum sannarlega spyrja Stafi
Örlaganna, jeg slcrifa svo ýt-
arlega lýsingu á athöfninni í
dagbókina mína.
„Fimmtíu cent“, sagði
Frank við hr. Wang.
„Nú megið þjer skammast
yðar“, sagði Ilelen gletfnis-|
lega. „Ilvel vill ekki borga doll
ara fyrir að kynnast örlögum
sínum“.
„I Kína verður maður alltaf
að prútta og þrefa um verð-
lagið“, svaraði Frank. „Mann
terið mundi ekki hafa minstu
ánægju af peningunum nema
þrefað sje við hann um verð-
ið“.
Presturinn og hr. Wang
voru þegar farnir að hnakkríf-
ast, fleira fólk var nú komið
inn í hofið — tveir virðulegir
heiðursmenn í víðum silki-
kyrtlum, gömul kerling með
nornarlpgt andlit og ung
stúlka með hvíta hettu.
Löksins tókst þeim hr. Wang
og prestinum að komast að
samkomulagi um verðið. Þeir
kinnkuðu góða stund kolli
hver framan í annan. Frank
tók ' upp nokkra silfurskild-
inga og ljet þá í reykelsislík-
neskið. Helen horfði hugfang-
in á tilburði pröstsins, sem
tautaði og snerist kringum
sjálfan sig hátíðlegur á svip.
llann hjelt á fáeinum bambus-
viðarflísum og virti þær fyrir
sjer um stund. Síðan lagði
hann þær frá sjer, þuklaði um
sagði Stúfur, og um leið fór skipið af stað, svo vind-
urinn hvein umhverfis það, og það fór jafnt yfir land
og sjó.
Þegar þeir höfðu siglt þannig lengi, nam skipið alt í
einu staðar, langt úti á hafi. „Jæja, hjer erum við þá
komnir“, sagði Stúfur litli“, en hitt er annað mál, hvern-
ig við komumst hjeðan aftur“.
Síðan tók Stúfur járnkeðjuna og batt öðrum endanum
um mittið á sjer. „Nú verð jeg að fara til botns“, sagði
hann, „en þegar jeg tek fast í keðjuna, vil jeg að jeg
sje dreginn upp aftur, og þá verðið þið allir að taka í
af öllum kröftum, annars er úti um bæði mig og ykkur“,
og ekki hafði hann fyrr slept orðinu, en hann steypti
sjer fyrir borð, svo sjávarlöðrið freyddi um hann. Hann
sökk og sökk og loksins komst hann til botns. Þar sá
hann stórt berg, og voru dyr á. Þar gekk hann inn. Þegar
hann kom inn, sá hann þar konungsdótturina eldri, hún
sat þar við sauma, og þegar hún sá Stúf litla, varð hún
öldungis steinhissa. „Æ, Guði sje lof, nú hefi jeg ekki
sjeð kristna sál síðan jeg kom hingað“.
„Jeg kem að sækja þig“, sagði Stúfur.
„Æ, hrædd er jeg um að þú komist ekki á burt með
mig hjeðan“, sagði hún. „Það þýðir víst ekkert að hugsa
um það, því ef tröllið sjer þig, drepur það þig“.
„Það var gott að þú mintist á tröllið“, sagði Stúfur.
„Hvar er það núna? Það væri gaman að hitta það tröll“.
Svo sagði konungsdóttir honum frá því, að tröllið væri
úti að leita að einhverjum, sem gæti bruggað hundrað
tunnur af malti í einni hitu, því tröllið ætlar að hafa
veislu, og þá nægir ekki minna“.
„Jeg get vel bruggað þetta fyrir tröllið“, sagði Stúfur.
„Já, bara ef þursinn væri ekki svo bráðlyndur, að hann
rifi þig ekki í sundur, áður en jeg get sagt honum frá
því. En jeg er viss um að hann gerir út af við þig um
leið og hann kemur inn. En eitthvað verð jeg samt að
reyna. Feldu þig nú þarna á bak við ofninn, þá skulum
við sjá hvernig gengur“.
Þetta gerði Stþfur, og ekki var hann fyrr búinn að fela
sig, en tröllið kom.
„Sveí, ekki er hjer góð lyktin“, sagði tröllið.
„Varla er það von, því hrafn var á sveimi með manns-
bein“, sagði konungsdóttir, og spurði svo, hvort risinn
hefði fundið nokkurn duglegan bruggara.
Hvað ertu gamall, sonur
sæll?“ spurði gamall maður
dreng nokkurn.
„Sex ára“, svaraði drengur
inn fljótt.
„Sex ára“, át gamli maður-
inn eftir, „og þú ert ekki einu
sinni eins hár og regnhlífin
tníri ‘.
Drengurinn teygði úr sjer
eins og' hann gat og spurði
síðan:
„Hvað er regnhlífin þín
gömul f ‘
★
„Hvað gengur að þjer litli
dren gur?“ spurði góð gj arn
maður lítinn dreng, sem var
að skæla.
„Mamma er búin að drekkja
öllum kettlingunum“, svaraði
dréngurinn.
„Það var illa gert af henni“.
„Já, hún var búin að lofa
að jeg skyldi fá að gera það“.
★
„Hvað er að, litli drengur?"
spurði lögregluþjónn. „Ertu
týndur?“
„Nei,,nei“
urinn, „jeg er ekki týndur,
jeg er hjerna. En mig langar
til þess að fá að vita, hvar
mannna og pabbi eiga heima“.
★
„Hversvegna settirðu leðju
í rúmið hennar systur þinn-
ar ?“
„Vegna þess að jeg fann
engan frosk“.
★
Móðirin (ásakandi) : Palla
mín, þú mátt ekki bora upp í
nefið á þjer með skeiðinni.
Dóttirin: Á jeg að gera það
með gaflinum, mamma.
★
„Sverrir, sagði fóstra þín
þjer ekki að þú mættir ekki
gera þetta?“
„Jú, en þú sagðir mjer í gær
að jeg skyldi ekki trúa öllu,
sem jeg lieyrði".
★
Gamall maður: Veistu hvað
kemur fyrir litla drengi, sem
reykja?
Lítill drengur: Þeir eru
alltaf ónáðaðir af gömlum körl
drenginn minn áðan eftir
tveimur kílóum af þurkuðum
ávöxtum, og þjer ljetuð hann
aðeins hafa eitt og hálft kíló,
jeg hefi viktað það.
Kaupmaðurinn: Það getur
ekki verið, allar mínar vigtir
eru rjettar, en hafið þjer vigt-
að drenginn?
____________ _ ★
„Líttu á, pabbi“, sagði lít-
ill sex ára gömul stúlka við
föður sinn, „jeg sleit öll þessi
blóm upp sjálf“.-
„Nei, — en hvað þú hlýtur
að vera sterk“, sváraði faðir-
inn.
„Já, jeg gerði það sjálf.
Sko, öll jörðin togaði á móti
mjer í hinn endanri*.
★
„Líttu á, Jón“, sagði faðir
við son sinn“, ef þii biður ekki
bænirnar þínar, ferðu ekki til
himins“.
„Mig langar ekkert til þess
að fara til himins, jeg vil fara
með ykkur mömmu“.
svaraði dreng-
um.