Morgunblaðið - 02.02.1944, Blaðsíða 11

Miðvikudag'ur 2. febrúar 1944
MQRGUNBLAÐIÐ
11
svo vel. Vinur okkar hefir sjeð
um það“.
Yoshio tók við skjalinu og
hneigði sig. Hefir hr. Endó —“.
. „Engin nöfn“, sagði stúlkan.
„Vegabrjefið heimilar yður að
fara hvert sem er. Og það er
ætlast til, að þjer verðið heil-
mikið á ferli. Það fer að kárna
gamanið úr þessu. Þjer vitið,
hvað skeði í East Pooshau
Road?“
Yoshio muldraði, að svo
væri ekki. Stúlkan var langt
frá að vera snotur, þótt hún
væri ung, Hún var hávær og
framhleypin. Það var engu lík-
ara en að hún væri komin til
að skipa honum fyrir. Hún var
í fylsta máta það, sem Japan-
ar kalla moga, nýtísku stúlka,
en af verstu tegund.
• „Mð hefir þegar lent í bar-
daga í Hongkew Park. Það
var ráðist á hersveitir vorar, er
þær stigu á land. Það er sagt,
að þeir hafi drepið tvö þúsund
Kínverja. Ágætt, finst yður
það ekki?“
„Tvö þúsund?“ sagði Yoshio
vantrúaður.
„Um það þil. Jæja, jeg má
engan tíma missa. — Nokkurt
svar?“
„Jeg mun skrifa nokkur orð,
ef þjer vilduð gjöra svo vel að
bíða“, sagði Yoshio og bauð
henni sæti.
„O. K.“, sagði stúlkan. Hún
flautaði meðan hann skrifaði.
Hún var tvímælalaust glæfra-
legasta kvenpersónan, sem
hann hafði kynst á ævinni.
Hann settist við borðið og náði
sjer í pappír. Hann hagræddi
á sjer gleraugunum, tók upp
lindarpenna og byrjaði að
skrifa. Honum datt ekki fram-
ar sjálfsmorð í hug, enda þótt
brjef hr. Endó bæri meiri keim
af ásökun en hvatningu.
„Háttvirti hr. Endó (skrif-
aði Yoshio).
Brjef yðar kom einmitt á því
augnabliki, sem jeg er að fara
í miðdegisverð með J. R. Þetta
kvöld mun því ráðá úrslitum
og jeg er vongóður um árang-
urinn. Verið svo góðir að sýna
mjer örlitla þolinmæði; jeg er
viss um, að á morgun get jeg
fært yður blómgaða ilmjurt.
Jeg vona, að yður líði vel . . .
Yoshio skrifaði nafnið sitt
fyrir neðan kurteisisromsuna,
sem hann endaði brjefið á,
braut það síðan saman og af-
henti það hinni miður töfrandi
japönsku stúlku. Hún stakk því
í vasann, sagði „Bless“ og fór.
Hann byrjaði þegar að klæða
sig. Honum fanst hið leyndar-
dómsfulla hjal um ilmjurtina
barnalegt, en jafnframt hafði
það hvetjandi áhrif.á hann, þar
sem hann hafði ,svo litla æf-
ingu í að ljúga, fór hann brátt
að trúa því, sem hann hafði
sagt hr. Endó. Alt í einu fór
honum að finnast miklu auð-
veldara að hitta Jelenu og
vekja athygli hennar á fölsuðu
skjölunum en að fara inn í bað
Iherbergi Myaha-hótelsins og
skera á slagæðina með rak-
hníf. Hann virti hnífinn fyrir
sjer um leið og hann lagði
hann til hliðar. Það er nógur
tími til að grípa til hans,
ef mjer mistekst í kvöld, hugs-
’ aði hann með sjer. I stiganum
hjet hann sjálfum sjer því há-
jtíðlega, að framkvæma ætlun-
arverkið eða deyja. Síðan lagði
| hann af stað. í þetta sinn skildi
, hann leðurtöskuna eftir, en
ljet skjölin í brjóstvasa sinn.
Veðurútlitið var tvírætt, svo
að hann tók svarta regnhlíf
með sjer, enda þótt það væri
ekki í samræmi við annan
klæðnað hans.
Er hann kom að dyrum
Shanghai-hótelsins sá hann,
hvar Jelena kom út um þær.
. Hún staðnæmdist snöggvast
og horfði til hægri og vinstri
eftir Nanking-strætinu.
] „Gott kvöld, Jelena-san“,
sagði Yoshio.
„Gott kvöld“, svaraði hún.
Síðan leit hún við til að sjá,
hver hefði heilsað henni. „Gott
kvöld“, endurtók hún viðutan.
t Hún horfði í gegnum hann
eins og kínversku'hermennirn-
ir, sem hann hafði mætt á leið-
(inni.
„Hvað segir þú gott? Jeg hefi
lengi vonast eftir að hitta þig“,
Ihjelt hann áfram fljótmæltur
; og ákafur eftir að vekja athygli
hennar á sjer. Honum tókst
það líka, því að Helen rank-
aði við sjer og sá smávaxinn
Japana standa við hlið sjer.
„Hvað segir þú gott?“ endur-
tók hann.
„Hvað segi jeg gott? Alt á-
gætt, alt pi-ýðilegt. Satt að
segja hefir mjer aldrei liðið
betur“, sagði Helen gröm;
hlátur hennar var óeðlilegur.
„Hversvegna ertu tauga-
óstyrk, Jelena?“ spurði Yoshio.
„Hefir eitthvað óþægilegt kom
ið fyrir þig? Get jeg hjálpað
þjer eitthvað?"
„Hvaða dagur er í dag?“
spurði hún í stað þess að svara
spurningu hans. Hún hefir tek
ið miklum breytingum, hugs-
aði Yoshio, er hann virti fyr-
ir sjer snöggar hreyfingar
hennar og óstyrkt bros.
„Það er föstudagur“, sagði
hann, „föstudagurinn þrett-
ándi“.
„Föstudagur“, sagði Helen.
„Það er þá laugardagur á
morgun, er ekki svo?“
„Líklega“, sagði Yoshio og
þóttist vera fyndinn.
„Föstudagur þrettándi. Hjá-
trúarfult fólk myndi kalla það
óhappadag?“ sagði hún og leit
aftur upp og niður eftir stræt-
inu.
„Ertu að bíða eftir einhverj-
um?“ spurði Yoshio. „Eða
vantar þig kannske leigubif-
reið, Jelena?“
„Jeg er að bíða eftir mann-
inum mínum“, sagði Jelena
eftir stutta þögn. „Hann hefir
ekki komið heim“.
„Ætli hánn sje ekki í klúbbn
um? Það er tíska meðal karl-
manna í Shanghai að dvelja
þar langdvölum“, sagði Yoshio
með látbragði hins veraldar-
vana manns. Helen horfði aft-
ur í gegnum hann. „Þú hefir
rjett fyrir þjer“, sagði hún og
hló. Hún tók af sjer hattinn
og strauk yfir hárið á sjer.
„Jeg er með höfuðverk11, sagði
hún. „Jeg hefi ekki fengið
neinn morgunverð“.‘
Nú fór að hýrna yfir Yoshio,
því að nú loks þekti hann Jel-
enu. Konan, sem stóð berhöfð-
uð og úfin kl. 9 að kveldi á
miðju Nanking-stræti og lýsti
því yfir, að hún vildi fá morg-
unverð var ekki hin háttvirta
frú Russell. Hún var lífsgiaða
'stúlkan frá París, sem var
reiðubúin hvenær sem var til
að borða, elda, leika sjer og
elska. Hamingjusamar endur-
minningar vöknuðu hjá hon-
um um fyrri samvistir þeirra.
„Það er þá kominn tími til
fyrir þig' að fá morgunverð“,
sagði Yoshio, rekinn áfram af
ofdirfsku* örvæntingarinnar.
Óvænt fífldirfska greip hann
heljartökum. „Klukkan er níu
að kveldi, Jelena, einkar hent-
ugur tími fyrir þinn van-
rækta morgunverð. Það er svo
iangt síðan að við snæddum
morgunverð saman — ánægju-
legir voru að vísu þeir tímar,
sem við gerðum það. Hvað eig
um við að fá okkur? Súkku-
laði? Te? Kaffi? Jelena", sagði
hann. „Á Yoshio að fara með
þig á töfrandi, lítinn, japansk-
an veitingastað? Jeg þori að
ábyrgjast, að þjer mun geðjast
vel að honum. Þú getur skilið
eftir skilaboð handa manni
þínum“.
Hann blandaði saman öllum
tungumálum, sem hann kunni,
í geðshræringu sinni. Enska
hans, sem hann var í rauninni
hreykinr. af, blandaðist frönsk
um og jafnvel japönskum orð-
um. Jelena virti hann fyrir sjer
í fyrsta skifti og sagði: „Hver
ert þú?“
„Fjekstu ekki blómin frá
Yoshio, Jelena? Lítilfjörleg
blóm að vísu, _en þau voru þó
send í minningu fornrar vin-
áttu, sem Yoshio var dýrmæt
og ógleymanleg — dýrmætust
alls í lífi hans“, sagði Yoshio
f:

Kongsdæturnar
frá Hvítalandi
Æfintýri eftir Jörgen Moe.
6.
um en jeg, því jeg þarf að blása inn í hvern krók og’
kima. En þegar þú ert kominn alla leið, þá skaltu setjast
á hallarþrepin við hliðina á dyrunum og svo skal jeg
koma þjótandi, eins og jeg ætli að blása höllina um koll.
Þegar svo konungssonurinn, sem ætlar að giftast drottn-
ingunni þinni, kemur út, til þess að gá að, hvað jeg um
að vera, þá tekur þú í hnakkadrambið á honum eg hendir
honum út, síðan skal jeg koma honum ^insJangt og jeg
kæri mig um, en nógu langt fyrir þig“.
Konungur fór nú að, eins og Norðanvindurinn hafði
sagt, hann settist á hallarþrepin, og þegar Norðanvindur-
inn kom æðandi með miklum hvin, og bljes á höllina svo
hún skalf og nötraði, þá kom konungurinn tilvonandi út
að sjá hvað á gengi. En í sama bili tók hinn rjetti kon-
ungur í hann og kastaði honum út og svo tók Norðan-
vindurinn hann og bljes honum alla leið heim til hans.
En konungur Hvítalands gekk inn í höllina, og fyrst í
stað þekkti drottning hans hann ekki, því hann var orðinn
svo fölur og magur, af því að hafa ferðast svona lengi um
með sorg í huga, en þegar hann sýndi henni hringinn, er
hann bar í hári sínu, varð hún allshugar fegin og síðan
var slegið upp mikilli veislu.
Eftir að konungur hafði hvílt síg vel og lengi, fór
hann í töfrakápuna, hattinn ogastígvjelin og flaug af stað
til bræðranna þriggja, sem áttu þessi þing. Þeir sátu enn'
í mýrinni, ósköp aumingjalegir, því nú höfðu þeir ekki
lengur neitt til þess að fljúgast á um. En konungur hafði
haft með sjer þrjá digra sjóði, sem hann gaf bræðrunum,
svo þeir gætu keypt jarðir og farið að búa og svo gerðu
þeir, en þeir gættu þess vel að hafa ekki jarðirnar hverja
nærri annari, því annars var hætt við, að áflogin hefðu
byrjað aftur.
Þegar þetta var gert, flaug kóngur heim aftur í ríki
sitt og settist um kyrt með drottningu sinni í góðu gengi,
en systur hennar giftust hefðarmönnum og undu öll vel
sínum hag.
ENDIR.
mcAcpu/nJeculu
jutujl
Það var eitt sinn í Holly-
wood í afmælisboði hjá Char-
lie Chaplin, að hann skemti
gestum sínum með því að stæla
ýmsa menn, sem gestirnir
könnuðust við, og jafnvel kon-
ur og börn. — Að lokum söng
hann kafla úr ítalskri óperu og
söng hann af mikilli prýði.
„Charlie, jeg hefi aldrei
heyrt þig syngja svona dásam-
lega“, hrópaði einn vinur hans.
„I rauninni kann jeg alls
ekki að syngja“, svaraði Chap-
lin, „jeg var aðeins að stæla
Caruso'1.
★
Dóra: — Jeg heyrði, að þú
ætlaði að skilja við manninn
þinn.
Magga: — Vertu ekki að þess
ari vitleysu. Jeg, sem þekki
hann varla nokkuð ennþá.
'k
— Það er betra að fæðast
hamingjusamur en ríkur.
★
Hann: — Mjer finst endi-
lega að jeg hafi dansað við yð-
ur áður.
Hún: — Það þykir mjer
sennilegt, að minsta kosti
gera tærnar á þjer sig mjög
heimakomnar.
★
Dómarinn (hjá tannlækni):
Sverjið þjer, að þjer ætlið að
taka tönnina, alla tönnina og
ekkert nema tönnina.
★
Ung hefðarmær spurði eitt
sinn Coleridge,' enska skáldið
og bókmentagagnrýnandann,
hvort hanrl tryði á drauga.
„Nei, ungfrú“, svaraði skáld
ið, ;,jeg hefi sjeð alt of marga
til þess að jeg fari að trúa á
þá“. .
★
Svínum, konum og býflug-
um er ekki hægt að snúa.
★
Aristoteles var eitt sinn á-
sakaður fyrir að hafa gefið
vondum manni ölmusu. Hann
svaraðii
„Jeg gaf dkki vonda mann-
inum neitt, jeg gaf það mann-
kyninu“.
★
Ung kona kom rjett eftir
brúðkaupið inn í banka með
ávísun. Hún varð nokkuð rugl-
uð, þegar gjaldkerinn sagði
henni, að hún yrði að rita á
hana áður en hún fengi hann
hana greidda.
„Hversvegna“, spurði hún,
,þetta er gild ávísun. Maðurinn
minn sendi mjer hana. Hann
fór í verslunarferð“.
„Já, frú, það er alt í lagi með
það. En skrifið á bakið á ávís-
uninni, svo að eiginmaður yð-
ar geti sjeð, að þjer hafið
fengið peningana“.
Frúin varð hugsi nokkra
stund, síðan skrifaði hún á á-
vísunina og rjetti hana gjald-
keranum.
Þið getið ímyndað ykkur,
hve undrandi gjaldkerinn var,
þebar hann sá, hvað hún hafði
skrifað:
„Þín heittelskandi eiginkona,
Ester“.
★
— Eigið þjer mörg börn,
herra Smith?
— Þrjár dætur.
— Búa þær heima hjá yður?
— Ekki eir. þeirra — hinai
eru giftar.