Morgunblaðið - 16.04.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Stumudagttr 16, apríl 1944.
kerla af stað með þessa frjett til allra kjaftakerlinga sem
voru þarna nærri og svo komu þær hver af annari og
spurðu fregna um konungsdæturnar, hvort hann hefði
sjeð þær, hvort þær væru á leiðinni heim og fleira þess
háttar. Hann sagði að sjer væri enn illt í höfðinu eftir
volkið og væri ekki fær um að hugsa nema lítið og myndi
ekki margt, en svo mikið vissi hann þó, að ef.þær hefðu
ekki farist í aftakaveðrinu, sem hann braut skip sitt í, þá
kæmu þær heim eftir svo sem hálfan mánuð, eða kann-
ske fyr, en ekki sagðist hann nú geta sagt um það með
neinni vissu, hvort þær væru lifandi, en sjeð hafði hann
þær, en kannske hefðu þær farist.
Ein af kerlingunum hljóp með þetta til konungshallar
og sagði að það byggi sjómaður í kofanum hjá kerling-
unni sem hún tiltók og hann hefði sjeð konungsdæturnar
og þær myndu koma eftir svo sem hálfan mánuð, eða
kannske viku. Þegar konungur heyrði þetta, ljet hann
senda til sjómannsins og bauð honum að koma til sín og
segja sjer frá þessu sjálfur.
„Jeg get það nú varla“, sagði sjómaðurinn. „Jeg hefi
ekki föt til þess að ganga fyrir konung í“. En sendiboði
konungs sagði, að hann mætti til með að koma til kon-
ungsins og tala við hann, því enn hefði enginn vitað neitt
að segja honum um dætur hans.
Jæja, hann varð þá að fara til konungshallar, og var
boðið inn til konungsins sjálfs, sem spurði hann, hvort
það væri satt að hann hefði sjeð dætur-hans.
„Já, það hefi jeg“, sagði sjómaðurinn, „en ekki get jeg
vitað, hvort þær eru enn á lífi, því nokkru eftir að jeg sá
þær, kom slíkt óveður að skipið mitt fórst, en ef þær hafa
komist af, þá koma þær sjálfsagt hingað eftir eitthvað
hálfan mánuð eða svo“r
Þegar konungurinn heyrði þetta, x'jeði hann sjer varla
fyrir gleði, og er að þeim tíma leið, er sjómaðurinn hafði
sagt að þær myndu koma, lagði konungur af stað niður til
strandar í sínum besta skrúða og með fríðu föruneyti, og
um allt landið var mikil kæti, þegar skipið með konungs-
dætrunum, konungssonunum og Svarti skipstjóra lagði í
höfn, en ekki var þó nokkur maður glaðari en gamli kon-
ungurinn, sem hafði endurheimt dætur sínar. Allar ellefu
elstu konungsdæturnar voru líka glaðar og fegnar að
vera komnar heim, en sú yngsta, sem átti að giftast Svarti
skipstjóra, hún grjet og var afar sorgmædd. Konunginum
fannst þetta illt, og spurði hana hvers vegna hún væri
hann hugsandi á blöðin fyrir
framan sig.
„Hún er sek, sú litla“, hugs-
aði hann. „En hún verður ekki
dæmd af amerískum rjetti. Hún
er of falleg. En það kemur mjer
ekki við“.
Hann hringdi á einkaritara
sinn.
„Jeg þarf að senda skeyti til
New York — til Rand lið-
þjálfa .. ..“.
XV. KAPÍTULI.
Saga Stellu Vaughan birtist
í öllum dagblöðum New York
borgar daginn eftir.
Barney Gantt las hana í
„Globe“, og kinkaði ánægju-
lega kolli annað slagið á með-
an. Hanri hafði lcgið vakandi
mestan hluta nætur og hugsað
um málið, og hafði loks kom-
ist að n ðurstöðu, sem hann
hafði ekki vott af sönnun fyr-
ir. Og þnð, sem stóð þarna í
blaðinu, styrkti mjög þá nið-
urstöðu lians. Að vísu mundi
enginn dómstóll gera sig á-
nægðan raeð þá sönnun, en hún
fullnægðí hans eigin háttvirtu
persónu. Hann hafði áreiðan-
lega rjett fyrir sjer, og nú var
aðeins eftir að sanna, að svo
væri.
Hann fór í frakkann, togaði
hattinn niður að augum og fór
út.
★
Tom Masson las söguna við
morgunverðarborðið í ,,Times“
og ljet kaffið sitt kólna á með-
an. Þvílíkt mál! Ótrúlegt! Hann
horfði á myndina, sem fylgdi
frjettinni. Svona líka falleg
kona!
En hann óskaði, að þessu
væri öllu lokið. Þetta mál fór
í fínu taugarnar á honum. Hann
kastaði blaðinu frá sjer og
reyndi að einbeina athygli sinni
að matnum. En hann var ekki
svangur lengur. Það var eins
og maturinn stæði fastur í háls-
inum.
Hann horfði í kring um sig,
í hinni skrautlegu dagstofu,
eins og hann vænti hjálpar það
an. En loftið virtist ennþá
hærra og lengra í burtu en
venjulega. Hið víðáttumikla
gólf líktist eyðimörk, þar sem
einmana og titrandi sál hlaut
að villast. Og honum fanst hann
verða svo ógnar lítill, mitt í
allri dýrðinni.
★
Rexford Johnson las frjett-
ina á leið til Palm Beach, og
þegar hann hafði lokið því,
sneri hann blaðinu við og las
hana vandlega á ný. Síðan hall
aði hann sjer aftur á bak í sæt-
inu og starði hugsandi út um
gluggann. Ef lögreglan ætlaði
að taka þessa stefnu, var hann
öruggur. Andartak lá við, að
honum þætti miður að hafa yf-
irgefið borgina þanmg vegna
skyndilegs ótta. Það hefði ver-
ið þægilegra að ljúka við verk-
ið áður en hann fór. En samt . ..
Nei, Palm Beach var betri.
Hann myndi skrifa, nema —
hann svitnaði við tilhugsun-
ina —þeir tækju upp á því að
endurskoða póstinn. Það væri
betra að bíða, þar til hann væri
alveg öruggur, og fara þá heim
aftur.
Við innganginn í neðanjarðar
járnbrautarstöðina, rjett hjá
Ludlow-fangelsinu, stóð gam-
all, gráhærður maður, í bætt-
um, brúnum jakka, og leitaði
í ruslakörfu að einhverju
morgunblaðanna. Loks fann
hann það, sem hann leitaði að,
braut það saman og stakk í
vasa sinn, og skundaði síðan í
áttina til Hester Street.
Hann komst heill á húfi að
leiguhúsinu, þar sem hann
hafði rúm útaf fyrir sig í tíu
manna herbergi. Það var eng-
inn í herberginu, þegar hann
kom þangað, nema gamall mað
ur, sem lá í næsta rúmi við
hann og hraut. Hann skalf af
kulda, því að bæði var kalt úti
og inni. Hann lagðist upp í rúm
ið í öllum fötunum og byrjaði
að stafa sig fram úr greininni
með stóru fyrirsögninni á hægri
síðunni. A meðan hann las,
glotti hann við og við, svo að
sá í tannlausan góminn milli
þunnra varanna. Vatnslit aug-
un urðu lymskuleg. Ef þessu
hjeldi áfram, myndu þeir tvö-
falda verðlaunin, og þá mundi
hann gefa sig fram. Hann ljet
blaðið falla og starði dreym-
andi upp í loftið.
Hann var svo niðursokkinn
í drauma sína um gull og ger-
semar, að hann tók ekki eftir
því, að hroturnar við hlið hans
voru hættar og gamli maður-
inn þar horfði lymskulega á
hann undan hálfluktum augna-
lokunum.
Eftir dálitla stund fjell hann
í svefn út frá draumum sínum
um fagra freigátu, sumar og sól
og vissi því'íkkert af því, þeg-
ar nágranni hans teygði sig yf-
ir og náði 1 blaðið, sem lá ofan
á bringu hans, las það vand-
lega og setti síðan aftur á sinn
stað. Hann vissi ekki um það,
að nú var hans vandlega gætt
af tveim blóðhlaupnum, gráum
augum.
★
Nancy Gibbs las blaðið í
verslun sinni. Niðursokkin í
dagleg störf sín hafði hún fram
að þessu aðeins litið á samband
Stellu við Frank Vaughan-
málið eins og leiðinlega skap-
raun. En nú sá hún, sjer til
mikillar skelfingar, að það var
meira en það. Það var hræði-
legt! Þeir gátu ekki haldið það,
það var ómögulegt. En samt
vissi hún, að það var einmitt
það, sem þeir hjeldu.
Hún strauk hendinni yfir
stuttklipt, svart hárið. Hvað
var hægt að gera? Hvernig var
hægt að hrekja þessa sögu, sem
gat ómögulega verið sönn?
Rand? Nei, hann myndi ekki
hlusta á hana. Lögfræðingur?
Nei, þeir voru ekkert betri en
lögreglumennirnir. Blaðamað-
ur? Hún þekti engan blaða-
mann nógu vel, þótt þeir hefðu
komið til hennar í tugatali síð-
ustu vikuna. Jú, einn þeirra
hafði gefið henni nafnspjald
sitt. Það var svarthærður, blá-
eygur náungi, með gáfulegan
svip og mjög skemtilega fram-
komu. Henni hafði líkað prýði-
lega við hann. En hvar skyldi
hún hafa látið spjaldið? Hún
leitaði í skrifborðsskúffu sinni
og fann það loks eftir langa
mæðu. Bernhard M. Gantt. Og
í horninu: New York „Globe“.
Hún náði í símann og hringdi,
en þegar hún fjekk samband
við „Globe“, var hr. Gantt
ekki við.
★
Ted Lassiter las frjettirnar
við morgunverðarborðið. Stella
virtist vissulega vera að fest-
ast í netinu. Líkurnar voru all-
ar á móti henni. Það voru að
vísu aðeins líkur, en ef hún
kæmist í mótsögn við sjálfa
sig
Hann vissi, að Margrjet trúði
því, að Stella væri sek. Undar-
legt annars, hvernig konur —
jafnvel góðar stúlkur eins og
Margrjet — gátu orðið herská-
ar gegn meðlimum af sínu eíg-
in kyni, sjerstaklega ef afbrýð-
issemin var annars vegar. Og
Margrjet hafði verið afbrýðis-
söm við Stellu frá því fyrsta,
afbrýðissöm vegna fegurðar
hennar og glæsileika, og vegna
þess, hversu mikið vald hún
hafði altaf yfir Frank. Og það
var aðeins eðlilegt. Frank var
það eina, sem hún átti í öllum
heiminum, og Stella hafði tek-
ið hann frá henni.
Og nú trúði Margrjet því, að
Stella hefði myrt Frank. Og
lögreglan trúði því, eða a. m. k.
virtist svo.
En ef málið var hugsað vand
lega, hvað þá um Masson-
brjefið?
Hvað skyldi eiginlega hafa
átt sjer stað í íbúð hennar þetta
kvöld? Stella var fögur kona
og glæsileg, og leiðinlegt, að
þetta skyldi hafa snúist þann-
ig. En var samt ekki eins kon-
ar skáldlegt rjettlæti í því, þar
eð Frank hafði þjáðst svo mik-
ið hennar vegna?
Honum varð hugsað til Hildu
Masson, en hún var þungamiðja
hugsana hans nú í seinni tíð.
Soffía var ung, í blóma lífs-
ins, og þar að auki nýtrúlofuð.
En það eina, sem amaði að
henni, var, að hún var heldur
gildvaxin. Tók hún það þá til
bragðs að strengja lífstykkið
eins fast að sjer og hún gat. —
Heimilislæknirinn tók eftir
þessu og rjeð henni í kyrþey frá
því að reyra það svo mjög, því
að það væri skaðlegt fyrir heils
una.
Þegar læknirinn var farinn
sagði Soffía systrum sínum frá
því, hve „karlfauskurinn“ hefði
verið ósanngjarn og afskifta-
samur, að hann skyldi fara að
skifta sjer af svona smámun-
um. Þær voru á nákvæmlega
sama máli og hún. I þessu kem-
ur unnustinn og hlustar á tala
þeirra án þess þó að leggja nokk
uð til málanna. Loks snýr Soffía
sjer að honum og segir:
„Hvað sýnist þjer um þetta,
Friðrik minn?“
„Jeg skal segja þjer það á
morgun“, svaraði hann.
Seinni hluta sama dags leidd
ust þau Soffía og Friðrik út á
tún. Þau stöldruðu við stund-
arkorn, og tók þá Friðrik upp
hjá sjer bandspotta, sem hann
batt nokkuð þjett utan um legg
inn á fífli og sóley.
„Hversvegna gerirðu þetta?“
spurði stúlkan.
„Jeg skal segja þjer það á
morgun“, svaraði Friðrik.
Síðan gengu þau heim.
Næsta dag gengu þau aftur
út á túnýá sama stað og dag-
inn áður. Voru þá blómin á
fíflunum og sóleyjunni ásamt
leggjunum niður að bandi visn
uð og dáin og hjengu niður afl-
laus. Friðrik bendir kærustu
sinni á blómin og segir:
„Hjer er svarið við spurning
um þínum í gær“.
★
Jón: — Hvernig stendur eig-
inlega á því, að þú getur verið
með henni Stínu?
Jói: — Vegna þess, að hún
er alt öðruvísi en aðrar stúlkur.
Jón: — Hvernig þá?
Jói: — Hún er eina stúlkan,
sem vill ganga með mjer.
„Herra, konan mín sagði, að
jeg ætti að fara fram á kaup-
hækkun"., ;
„Gott, jeg skal spyrja kon-
una mína, hvort jeg á að veita
yður hana“.
★
Móðirin: „Hvernig líður kenn
aranum í dag?“
Óli: „Hönd hans og hjarta er
hætt að slá“.
Móðirin: „Er hann dáinn?“
Óli: „Já“.
*
— Eigum við þá að segja
„góða nótt‘ núna, ástin mín?
— Nei, elskan, var svarið,
— bíddu í nokkrar mínútur
enn og segðu þá „góðan dag-
inn“.
★
Magga: — Georg er alveg
brjálaður í mjer.
Sigga- — Ó, þú þarft ekki að
halda, að það sje alt þitt verk.
Hann var brjálaður löngu áð-
ur en þú kyntist honum.