Morgunblaðið - 16.06.1944, Blaðsíða 14

14
MOROUNBLAÐIÐ
Föstudagur 16. júní 1941
'\ÁJ. ^omeróet ^^Tjaugíi
\am:
LARRY DERFORD
í leit að
lííshamingju
— 20. dagur —
Á meðan jeg spurði hann að
þessu, var jeg að hugsa um dá-
lítið annað. Jeg tók eftir því,
að buxur hans voru tötralegar
og göt voru á olnbogunum á
jakka hans. Hann leit út eins
og hver annar flækingur. Jeg
var að hugsa um, hvort hann
hefði tapað öllu sinu í hruninu
’29. Jeg er ekki vanur að vera
með neinar vífilengjur, og
spurði hann þvi, hvort hann
væri alveg kominn í hundana.
„Nei. Hversvegna haldið þjer
það?“
„Þjer lítið út, eins og þjer
hafið ekki fengið ærlegan mat-
arbita í lengri tíma, og fötin,
sem þjer eruð i, eiga hvergi
heima, nema í öskutunnunni“.
„Elu þau svona slæm? Jeg
hefi ekkert um það hugsað. —
Mjer datt annars í hug að jeg
þyrfti að fá mjer eitthvað af
fötum, en jeg hefi aldrei kom-
ið því í verk“.
hefi aldrei komið því í verk“.
Jeg hjelt að hann væri annað
hvort feiminn eða stoltur.
„Jeg er enginn míljónamser-
ingur, Larry. En jeg er ekki fá-
tækur heldur. Ef þjer eruð í
pertingavandr<æðum, þá lofið
mjer að lánaf yður nokkur þús
und franka. Jeg fer ekki á höf-
uðið fyrir það“.
„Jeg þakka yður kærlega fyr
ir. En jeg er ekki í neinum pen
ingavandræðum. Jeg hefi meiri
peninga, en jeg þarf að nota“.
„Þrátt fyrir hrunið?“
„Það kom ekkert við mig.
Alt, sem jeg átti, var í ríkis-
skuldabrjefum. Jeg vdit ekki,
hvort þau fjellu eitthvað í
verði — spurði aldrei að því —
en það hefir ekki verið mikið.
Og jeg hefi eytt svo litlu und-
anfarin áfr, að jeg hlýt áð eiga
heilmikla fúlgu“.
„Hvaðan komið þjer núna?“
„Frá Indlandi“.
„Já, Isabel sagði mjer að þjer
hefðuð verið þar. Hún virðist
þekkja banhastjóra yðar í
Chicago“.
„Isabel? Hvenær sáuð þjer
hana síðast?“
„í gær“.
„Hún er ekki í París?“
„Jú, einmitt. Hún býr í íbúð
Elliotts Temington11.
„Það verður gaman að hitta
hana aftur“.
Þótt jeg athugaði hann ná-
kvæmlega á meðan á þessu
samtali okkar stóð, gat jeg ekki
greint annað en undrun og gleði.
í svip hans.
„Gray er einnig hjer. Þjer
vitið, að þau eru gift?“
„Já, Bob frændi — Dr. Ned-
ley •— skrifaði mjer, og sagði
mjer frá því. En hann dó fyrir
sex eða sjö árum síðan“.
— Mjer datt í hug, að senni-
lega vissi hann ekkert um það,
sem skeð hafði eftir að þessi
síðasti hlekkur hans við
Chicago, og vini hans þar.
brast. Jeg sagði honum því frá
því, að Isabel ætti nú tvær dæt-
ur, frá dauða Henry Maturins
og Louisa Bradlake Og Gray
hefði mist allar eigur sínar í
hruninu.
í fyrsta sinn, í meira en fjöru
tíu ár, dvaldi Elliott ekki í
París um vorið. Hann var nú
nær sjötugu, þótt hann virtist
tíu árum yngri, og var oft
þreyttur og lasinn. Hann var
órólegur, heilsu sinnar vegna,
og hafði læknir hans rálagt hon
um að fara til Montecatini, sem
er baðstaður í Norður-Italíu, og
hvíla sig þar. Þaðan ætlaði
hann síðan að halda.til Feneyja
til þess að kaupa skírnarfont í
kirkju sína, en skreyting henn-
ar var nú aðalánægja hans. I
Rómaborg hafði hann fundið
gamalt altari, úr hunangs-lit-
uðum steini, og í Florence hafði
1 hann í 6 mánuði þrefað um verð
á altarisbrík frá Siennese-skól
anum, er hann ætlaði að setja
fyrir ofan altarið.
Larry spurði mig, hvernig
Gray kynni við sig í París.
„Jeg er hræddur um, að hon-
um líði ekki vel hjer“, svaraði
jeg.
Jeg reyndi að skýra fyrir hon
um, hvernig mjer hefði orðið
við, þegar jeg sá Gray.
Á meðan hann hlustaði á mig,
starði hann stöðugt húgsandi á
andlit mitt, svo að jeg fjekk þá
tilfinningu ,að hann hlustaði
ekki á mig með eyrunum, held
ur einhverju innra, viðkvæm-
ara líffæri. Þetta var einkenni-
legt og óþægilegf.
| „En þjer getið nú sjeð þetta
. alt saman sjáifur ;, sagði jeg að
jlokum.
„Já, það verður svei mjer
gaman að sjá þau aftur'. Jeg
finn sennilega heimilisfang
þeirra í símaskránni11.
j „En ef þjer viljið ekki skjóta
þeim alvarlega skelk í bringu
jog koma börnunum til þess að
gráta af skelingu, ættuð þjer að
láta raka yður og klippa11.*
Hann fór að hlæja.
,.Já, jeg er sennilega heldur
tötralegur. Þegar jeg fór frá
Indlandi átti jeg ekkert nema
fötin,- sem jeg stóð í“.
Hann horfði á fötin, sem jeg
var í, og spurði mig um skradd
ara minn. Jeg sagði honum
nafn hans, en bætti því við, að
hann væri í Lundúnum. Síðan
fórum við aftur að tala um Isa-
bel og Gray.
,.Jeg kem oft til þeirra11,
sagði jeg. „Þau eru mjög ham-
ingjusöm. Jeg hefi aldrei haft
tækiíæri til þess að tala við
j Gray einan — og jeg hygg, að
hann mundi heldur ekki tala
um Isabel við mig, en jeg veit,
að honum finst mjög vænt um
hana. Svipur hans er yfirleitt
heldur ólundarlegur og augun
þreytuleg, en þegar hann horf-
ir á Isabel, hverfur þreytan og
ólundin eins og dögg fyrir
sóJn. Það er gaman að horfa á
það. Jeg hygg, að Isabel hafi
! staðið við hlið hans eins og klett j
j ur í öllum erfiðleikunum, og j
hann getur aldrei gleymt, hve I
mikíð hann á henni að þakka. |
j Isabel er annars mjög breytt11. !
Klukkan var nú orðinn
margt, og jeg spurði Larry,
, hvort hann vildi ekki koma, og
| borða með mjer kvöldverð.
■ „Nei, þakka yður fyrir, jeg
verð víst að fara11, sagði hann
og stóð upp.
Hann kinkaði siðan vingjarn
lega kolli, og gekk út á götuna.
Jeg hitti Isabel og Gray dag-
inn eftir, og sagði þeim, að jeg
hefði hitt Larry. Þau voru jafn
undrandi og jeg.
„Það verður dásamlegt að sjá
hann aftur11, sagði Isabel. „Við
skulum strax hringja í hann“.
Þá mundi jeg eftir því, að
jeg hafði steingleymt að spyrja
hann, hvar hann byggi. Isabel
varð heldur óblíð á svipinn,
þegar jeg sagði henni það.
„Jeg er hreint ekki viss um,
að hann hefði sagt mjer það,
þótt jeg hefði spurt hann“,
sagði jeg og hló við.' „Sennilega
er það undirmeðvitund mín,
sem þarna hefir verið að verki.
Þið munið eftir, hve frábitinn
hann var að segja, hvar hann
byggi. Hann getur komið á
hverju augnabliki11.
★
—• En hann kom ekki þann
daginn, ekki næsta dag nje dag
inn þar á eftir. Isabel ásakaði
mig fyrir, að hafa skrökvað
allri sögunni, en jeg sóf og sárt
við lagði, að svo væri ekki, og
reyndi að týna fram hinar og
þessar ástæður fyrir brottverú
ha'ns — sem allar voru þá mjög
vafasamar. Jeg var að brjóta
heilann um það með sjálfum
mjer, hvort hann hefði afráðið
að hann kærði sig ekkert um
að hitta Gray og Isabel, og far
ið frá París,......
En loks kom hann. Það var
rigning úti, og Gray hafði því
ekki farið til Mortefontaine.
Við sátum öll inni í dagstof-
unni, við Isabel að drekka te,
en Gray viský og sóda, þegar
þjónninn opnaði dyrnar, og
Larry kom inn. Isabel hrópaði
upp yfir sig, stökk á fætur,
hljóp í fangið á honum og kysti
hann á báðar kinnarnar. Gray
þrýsti hönd hans innilega.
„Drottinn minn, hvað jeg er
feginn að sjá þig, Larry11, sagði
hann, og röddin var hás af geðs
hræringu.
Jeg sá, að Isabel beit sig í
vörina, til þess að fara ekki að
gráta.
„Hjerria, fáðu þjer að drekka
gamli vinur11, sagði Gray.
Jeg var snortinn af gleði
þeirra yfir að sjá ferðalanginn
afttur. Það hlýtur að hafa verið
gaman fyrir Larry, að verða
varann við, hve vænt þeim
þótti um hann. Hann brosti glað
lega. En jeg sá, að hann hafði
fullkomna stjórn á sjálfum sjer.
Hann tók eftir tebollunum.
„Jeg ætla að fá tebolla11,
sagði hann.
„Hvað, heldurðu að þú farir
að drekka te“, hrópaði Gray.
„Við náum 1 kampavínsflösku11.
„Jeg vil heldur te“, sagði
Larry og brofeti.
^ueun jep hvíli
mefi flerauffum
Týli h.f.
iJ) pvej imb
Gullfuglinn
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
6.
þeir hann líka með sjer, sömuleiðis gullfuglinn, þegar
komið var til tröllsins, sem hafði hann.
Þegar þeir höfðu farið nokkra leið frá síðasta tröllinu,
heyrðu þeir dunur og dynki að baki sjer. Voru þeir þá
staddir við rúgakur einn. Þá sagði refuiinn:
„Nú verðurðu að halda áfram einn, jeg ætla að bíða
hjer um stund“, sagði hann. Svo ge’rði hann sjer kufl úr
rúghálmi og þóttist vera predikari og stóð þar við veginn.
Alt í einu komu allir þrír tröllkarlarnir þjótandi. Þeir
voru að elta þá, konungsson og refinn.
„Hefirðu sjeð mann fara hjer framhjá með indæla jóm-
frú, stóran og fallegan hest og gullfugl?" æptu tröllin,
þegar þau sáu refinn standa þarna.
„Ja, hún amma mín sagði mjer, að slíkur hópur hefði
farið hjer fram hjá. Það var hjerna fyrir æfalöngu, þegar
hún amma mín bakaði skildingskökur, en gleymdi að
taka við skildingun.um af þeim sem keyptu11.
Þetta fanst öllum tröllunum mjög hlægilegt að heyra
og ráku upp skellihlátur mikinn, ha, ha, ha, ha, sögðu
þau og urðu að styðja sig hvert við annað.
s,Ef við höfum sofið svo lengi, þá er líklega best fyrir
okkur að snáfa heim og leggja okkur út af aftur“, sögðu
þau og fóru svo sömu leið til baka.
Refurinn tók til fótanna og hjelt á eftir konungssyni,
en er þeir komu í þann stað, þar sem veitingahúsið og
bræður hans voru, þá sagði hann:
„Jeg þori ekki að fara hjer um fyrir hundunum, verð
að taka á mig krók, en nú verðurðu að gæta þess vel, að
bræður þínir nái ekki í þig“.
En þegar konungssonur kom mn í borgina, fanst honum
alveg ótækt að heilsa ekki upp á bræður sína, og rjett sjá
þá, og leit inn í gistihúsið. En þegar bræðurnir sáu hann,
komu þeir á móti honum og tóku af honum bæði jóm-
frúna, hestinn og gullfuglinn og fóru með alt saman heim
til föður síns, en bróður sinn settu þeir í tunnu og köst-
uðu honum út á sjó, og svo fóru þau með alt heim
Tveir lögfræðingar •hittar.
„Jeg er alveg uppgefinn11,
segir annar þeirra. „Jeg var
að enda við þriggja stunda
varnarræðu11.
„Jeg er enn þreyttari eu
þú11, segir hinn og nuddar
augun.
„Hvernig stendur á því?11
„ Jeg hlustaöi á ræðuna
þína.
★
. — Hvernis stendur á því,
Lárus minn, að nú gerirðu
ekki annað en að betla. Áður
vanstu þó stundum. |
— Já, herra prestur, maður j
AÚtkast með aldrinum. |
^ I
Á brautarstöðinni.
— Hvað er þetta, er lestin j
farin —• 5 mínútum fyrir áætl- [
un. Og hjer er ekkert gisti- j
hús, sem maður getur dvalið
í næturlangt.
— Fyrirgefið, svaraði braut
arþjónninn, en við erum að-
eins tveir hjerna á stöðinni
og vantar þriðja mann í
„i ’hombre1 ‘.
★
— Jeg er viss um að mað-
urinn minn myndi deyja, ef
jeg væi’i honum ótrú.
— Þetta hlýtur að vera, jeg •
sá að honum hefir stórhrakað
upp á síðkastið.
Góðhjartaður maðúr: — Jeg
hefi nýlega lesið það að hægt
sje að lækna sjóndepru með
radíum.
Betlari (sem þykist vera
blindur) : — Já, þessar skratt-
ans nýju uppgötvanir, eru
ekki til annars en spilla at-
vinnu manna.
★
Eiginmaðurinn (hvíslar að
ljósmyndaranum): — Bless-
aðir gefið þjer mjer bendingu
áður en þjer biðjið konuna
mína að vera glaðlega á svip.
Það hefi jeg ekki sjeð í 15 ár.
★
— Það er tvent, sem rekur
mig til þess að biðja um kaup-
hækkun.
— ITvað er það?
— Tvíburar.
★
-—• Kunnið þjer esperanto?
— Hvað haldið þjer, jeg
sem hefi verið mörg ár í
Esperanto.
★
— Hjer er kominn maður,
,sem segist hafa fundið ráð til
þess að tæma leikhúsið á 5
mínútum.
Forstjórinn: — Viljið þjer
ekki spyrja hann um, hvort
hann geti ekki hel'dur fundið
upp ráð til þess að fylla það
á 5 mínútum.