Morgunblaðið - 30.06.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 30. júní 1944
1Á/ Someróet Y/jaucýli
\am:
Sophia MacDurfrane.
í leit að
lífshamingju
31. dagur —
„Já, einmitt. Það er skrítið,
að bragðið er alveg eins og lir
urinn. Þtð er eins og grænan,
sem maður sjer stundum í
miðjunni á hvítri rós. Jeg Vaið
að finna, hvort það væri s vona
á bragðið. Jeg hjelt að það
myndi ekkert gera mjer, þótt
jeg tæki einn sopa. Jeg ætlaði
aðeins að taka einn 'sopa. Og
þá heýrði jeg eitthvert hljóð.
Jeg hjelt að Isabel væri að
koma, og gleypti það sem var
í glasinu, því að jeg kærði mig
ekki um, að hún sæi til mín“.
,,En það var svo ekki Isabel,
eftir alt saman. Nú leið mjer
vel. Mjer leið dásamlega. Jeg
fór að lifna við aftur. Ef Isabel
hefði komið inn þá, væri jeg
sennilega gift Larry núna.
Hvernig skyldi sú gifting eig1 .
lega hafa farið?“
„Og Isabel kom ekki?“
„Nei. Jeg var ofsareið við
hana. Hvað átti það eiginlega
að þýða að láta mig bíða svona?
Þá sá jeg, að glasið var orðið
fult aftur. Jeg hefi sennilega
helt í það í hugsunarleysi, en
þjer getið trúað því ef þjer vilj
ið, ■— jeg vissi ekki, að jeg hafði
gert það. Það virtist heimsku-
legt að hella aftur úr því í flösk
una, svo að jeg drakk það sem
í því var. Síðan veit jeg ekki
vel, hvað skeði, en jeg held að
það hafi ekki verið mikið eftir
í flöskunni, þegar jeg hætti“.
„Jeg hjelt nú, að best væri
fyrir mig að hypja mig, áð-
ur en Isabel kæmi. En rjett
þegar jeg kom út um fremri
dyrnar, heyrði jeg í Joan. Jeg,
flýtti mjer upp á loft, og beið
þar, þangað til þær voru komn
ar inn í stofuna. Þá skjögraðist
jeg niður og náði mjer í bíl. Jeg
fór heim, gaf dyraverðinum
100 franka, og sagði honum að
segja að jeg væri ekki heima,
ef einhver spyrði eftir mjer.
Jeg tók síðan saman pjönkur
mínar og fór með lestinni til
Toulon um kvöldið11.
„Og þjer hafið verið hjerna
síðan?“
,,Já, og hjer ætla jeg að vera
áfram. Jeg hefi herbergi á gisti
húsinu“. Hún þagði andartak.
„Jeg sá bók eftir yður í verslun
hjerna rjett hjá. Ef jeg hefði
vitað að jeg myndi rekast á yð-
ur, hefði jeg keypt hana, og
beðið yður að skrifa nafn yðar
á hana“.
„Jeg býst ekki við, að þjer
hefðuð haft neitt gaman að
henni“.
„Hversvegna ekki? Jeg get
þó lesið“.
,,Og þjer yrkjið einnig, að
því er jeg hygg“.
Hún leit snöggt á mig, og fór
svo að hlæja.
„Já, jeg orkti dálítið, þegar
jeg var krakki. Það héfir sjálf-
sagt verið hræðilegt bull, en
jeg var mjög hrifin af því.
Larry hefir sennilega sagt yð-
ur það“. Hún hikaði andartak.
„Lífið er jarðneskt víti, hvort
eð er, og ef eitthvað er hægt
að fá út úr því, er sá vitlaus,
sem ekki gerir það“. Hún kast
aði til höfðinu, með ögrunar-
svip. „Ef jfeg kaupi bókina, ætl
ið þjer þá að skrifa á hana?“
„Jeg fer á morgun. En ef yð-
ur langar í rauninni til þess að
eignast hana, skal jeg ná í ein-
tak handa yður, og skilja það
eftir á gistihúsi yðar“.
„Það er prýðilegt“.
Við spjölluðum saman dálitla
stund. Síðan kallaði jeg á þjón
inn, borgaði honum og stóð á
fætur.
„Nú verð jeg að fara“.
„Það var gaman að sjá yður.
Gleymið ekki bókinni“.
„Nei“.
Jeg kvaddi hana síðan með
handabandi og labbaði af stað.
Jeg kom við í bókabúð á leið-
inni, keypti eintak af bókinni
og skrifaði nafn mitt og Sophiu
framan á titilblað hennar. Jeg
skrifaði einnig fyrstu línuna í
hinu yndislega ljóði Ronsard,
vegna þess að mjer datt hún
alt í einu í hug.
„Mignonne allons voir si
la rose. .. . “.
Jeg skildi bókina eftir á gisti
húsinu. Daginn eftir sigldum
við til Cassis, þar sem jeg ætl-
aði að kaupa dálítið af víni, og
þaðan til Marseilles til þess að
ná í nýtt segl, sem við höfðum
pantað þar. Viku síðar kom jeg
heim.
Þar biðu mín skilaboð frá
Jósep, þjóni Elliotts, um að hús
bóndi sinn væri veikur, og
vildi gjarnan sjá mig. Jeg fór
því daginn eftir til Antibes.
Áður en Jsep vísaði mjer inn,
sagði hann mjer, að húsbóndi
sinn hefði fengið slæmt nýrna-
kast, og væri ástand hans mjög
ískyggilegt.
Jeg vkr því dálítið hissa, þeg
ar jeg fann Elliott hinn spræk-
asta í rúmi sínu. Hann var föl-
ur í andliti og ellilegur, en í
góðu skapi. Jeg spurði, hvernig
honum liði.
„Prýðilega“, svaraði hann
glaðlega. „Þetta er aðeins smá-
vægilegur lasleiki. Jeg verð
kominn á ról aftur eftir nokkra
daga. Það kemur hertogi til há-
degisverðar hjá mjer á laug-
ardaginn, og jeg hefi sagt
lækni mínum, að jeg verði að
vera orðinn frískur þá, hvað
sem það kostaði“.
Jeg heimsótti hann síðan alt
af þriðja eða fjórða hvern dag.
Stundum var hann í rúminu,
en stundum lá hann á legubekk
í dagstofunni, klæddur Ihjög
skrautlegum slopp. Hann hlýt-
ur að hafa átt óþrjótandi birgð
ir af þeim, því að jeg sá hann
aldrei nema einu sinni í sama
sloppnum.
Einu sinni — í ágúst byrjun
— var Elliott óvenju fálátur.
Jósep sagði mjer, þegar hann
tók á móti mjer, að hann væri
heldur betri. Jeg var því dá-
lítið undrandi yfir, að hann
skyldi vera svona daufur í dálk
inn. Jeg reyndi að skemta hon-
um, með því að.þvaðra um hitt
og þetta, sem jeg hafði heyrt,
en hann hafði engan áhuga á
því. Það var djúp hrukka á
milli augnanna og ólund í
svipnum.
„Ætlar þú í samkvæmi Ednu
Novemali?“ spurði hann mig
alt í einu.
„Nei, auðvitað ekki“, svaraði
jeg.
„Hefir hún boðið þjer?“
„Hún hefir boðið öllum á
ströndinni“.
Prinsessa Novamali var amer
ísk að uppruna og geysilega
auðug. Hún hafði giftst Ró-
mönskum prinsi — ekki venju
legum prinsi, sem hægt er að
fá tvö stykki af fyrir penny á
Itálíu, — heldur var hann höf-
uð mikillar ættar og afkom-
and ,,condottiere“, er hafði brot
ið sjer braut á 16. öldinni. Hún
ætlaði að halda grímudansleik
kvöldið, sem fult tungl yrði í
ágústmánuði, og þótt enn væru
þrjár vikur þangað til, var
ekki um annað meira rætt á
Riviera-ströndinni. Það áttu að
vera flugeldar og hún ætlaði
að fá svertingjahljómsveit frá
París. Hinar útlægu konung-
-tignir sögðu hvor við aðra, með
aðdáunar blandinni öfund,’ að
þessi veisla kostaði meira en
árslaun þeirra væru.
„Þetta er stórkostlegt“.
’.ögðu þeir.
„Hvernig ætlarðu að vera
klæddur?" spurði Elliott.
„Jeg sagði þjer áðan, Elliott,
að jeg ætlaði ekki að fara. Held
urðu að jeg ætli' að fara að
klæða mig í grímubúning,
núna, á gamalsaldri?“
„Hún hefir ekki boðið mjer“,
sagði hann og röddin var hás.
Hann horfði örvæntingaraug
um á mig.
„Hún gerir það“, svaraði jeg
kuldalega. „Það er sjálfsagt
ekki búið að senda öll boðskort
in enn“.
„Hún ætlar ekki að bjóða
mjer“. Röddin brast. „Þetta er
vísvitandi móðgun.
„Jeg trúi því ekki, Elliott.
Það er aðeins gleymska".
„Jeg er ekki maður, sem
gleymist".
„Og þú hefðir, hvort sem er,
ekki getað farið. Þú ert ekki
nógu frískur til þess“.
„Auðvitað hefði jeg farið.
Þetta er besti danleikurinn á
árinu. Þótt jeg hefði legið á
banabeði mínu, hefði jeg farið.
Jeg hefi búning forföður míns,
greifans, til þess að vera í“,
Jeg vissi ekki almennilega
hvað jeg átti að segja, og þagði
því.
„Ó, þetta er andstyggilegt!
Jeg hata þau öll! Þau voru
nógu upprifin við mig, þegar
jeg gat boðið þeim heim, en nú,
þegar jeg er gamall og sjúkur,
hafa þau ekkert við mig að
tala. Ekki tíu manns hafa heim
sókt mig, síðan jeg lagðist, og
þessa viku hefi jeg aðeins feng
ið einn vesælan blómvönd“.
Matti vitgranni
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
6.
hans. „Hvers vegna þurftirðu að fara að segja svona vit-
leysu við brúðhjónin. Þú áttir að segja: Farið heil brúður
og brúðgumi“.
„Æ, vertu ekki að þessu, mamma; það skal jeg muna
næst“, sagði Matti og lagði af stað aftur. Þar mætti hann
bjarndýri, sem reið á hesti. Hann beið nú þar til björninn
reið framhjá, en þá sagði hann: „Farið heil, brúður og
brúðgumi, og svo fór hann heim aftur og sagði móður
sinni að hann hefði nú sagt það sem hún bað hann um.
„Hvað sagðirðu þá?“ spurði móðir hans.
„Farið heil, brúður og brúðgumi“, sagði jeg.
• „Og hverjum mættirðu?“ spurði móðir hans.
„Jeg mætti bjarndýri ríðandi á hesti“, sagði Matti.
„En hvað mig grunaði að þú hefðir enn gert einhverja
skyssuna“, sagði móðir Matta. „Þú áttir auðvitað að segja:
Farðu til fjandans.
„Æ, mamma mín, jeg skal muna eftir að segja það
næst“, sagði Matti og enn lagði hann af stað.
Þegar hann var búinn að ganga nokkuð lengi, mætti
hann líkfylgd, og nam staðar, og þegar kistan fór fram
hjá honum, heilsaði hann og sagði: „Til fjandans með
þig“. Svo fór hann heim til mömmu sinnar og sagði henni,
að hann hefði sagt það sem hún bað hann um.
„Hvað sagðirðu þá?“ spurði móðir hans mæðulega.
„Til fjandans með þig“, svaraði Matti.
„Við hvern sagðirðu það?“ spurði mamma hans.
„O, jeg mætti líkfylgd, cn barinn var jeg nú fyrir að
segja þetta“.
„Og hefðir átt að vera barinn betur“, sagði móðir
Matta. „Þú áttir að segja: Guð veri sál þinni náðugur“.
„Æ, vertu ekki að þessu nöldri mamma, það skal jeg
segja næst“, sagði Matti og þaut af stað aftur. Þegar
hann var kominn nokkurn spöl eftir veginum, mætti hann
tveim ljótum flökkurum, sem voru að flá hundsskrokk.
Þegar Matti kom til þeirra, heilsaði hann þeim með virkt-'
im og sagði: Guð veri sálum ykkar náðugur“. Þá rjeðust
lakkararnir á hann og börðu hann, svo hann ætlaði varla
ið komast heim, en gat þó dregist þangað aftur og sagt
nóður sinni hvað gerst hefði.
„Hvað sagðirðu, drengur?" spurði hún.
„Guð veri sálum ykkar náðugdr^sagði jeg“.
„Og hverjum mættirðu?“
Ef Loftur getur bað ekki
— þá hver?
Stór og myndarleg stúlka
stilti sjer eitt sinn upp fypir
framan Kr. H. Breidal, auðsjá-
anlega upp með sjer af nýju
kápunni og nýtísku-hattinum
sínum og segir:
„Er jeg ekki nógu myndar-
leg?“
Það stóð ekki á svarinu, það
var þannig:
„Lýsinguna læt jeg slarka
laust við yfir-klór,
það er ekki mig að marka,
mjer finst þú of stór“.
★
Verkstjóri: — Þú kemur
tveimur tímum of seint.
Verkamaður: — Já, það er
nú saga að segja frá því. í morg
un, þegar jeg leit í spegilinn
gat jeg hvergi sjeð sjálfan mig.
Jæja, hugsaði jeg með sjálfum
mjer, þú ert sjálfsagt farinn í
vinnuna, karl minn. Það var
ekki fyrr en tveimur tímum
seinna að jeg uppgötvaði að
glerið var dottið úr speglinum.
★
— Jeg vildi óska að jeg ætti
heima á norðurpólnum.
— Hversvegna?
— Vegna þess að þar er dag
urinn 6 mánaða langur og þeg-
ar komið væri með reikninga
til mín, myndi jeg segja:
„Gerið svo vel að koma á
morgun“.
★
Þau reru í smákænu á Þing-
vallavatni.
Hann: — Þetta er yndislegur
bátur. Hann hefir aðeins einn
ókost. Ef maður reynir að
kyssa stúlku í honum, þá hvolf
ir honum.
Hún: — Nei, er það satt?
Þögn.
Húm —- Jeg kann vel að
synda.
★
Árið 1598 voru gefin saman
í hjónaband dóttir Hinriks IV.
Frakkakonungs og sonur her-
togans af Lothringen. Brúðurin
var 4 ára gömul og brúðguminn
3 ára. — Það var alvanalegt á
þeim tímum, að börn væru gef
in saman í hjónaband af póli-
tískum ástæðum.
★
— Líst þjer vel á unnusta
þinn?
— Þú getur því nærri, hvort
jeg hefði farið að trúlofast hon
um í fimta skipti, ef svo væri
ekki.