Morgunblaðið - 19.07.1944, Qupperneq 10

10
tóORQUNBLAÖIÐ
Miðvikudagur 19. júlí 1944
LARRY DERFORD
1ÁJ. S)omeróet Waul I
tam:
í leit að
lífshamingju
— 47. dagur —
„Það getum við ekki, sjálfir
heiðursgestirnir".
„Jæja, fáum okkur þá einn
lítinn, áður en við förum“, sagði
Gray.
Við gerðum það, og svo
kvaddi jeg. Þau fylgdu mjer til
dyra, og meðan jeg var að fara
í frakkann, tók Isabel utan um
Gray og þrýsti sjer upp að hon-
um og horfði í augun á honum
með mjög góðri eftirlíkingu af
þeirri blíðu, sem jeg hafði ásak
að hana um að hafa ekki til að
bera.
„Segðu mjer Gray — hrein-
skilnislega — finnst þjer jeg
vera hörð í skapi?“
„Nei, elskan, langt því frá.
Hefir einhver verið að segja
það?“
„Nei“.
Hún snjeri sjer frá honum og
rak út úr sjer tunguna framan
í mig, þannig, að Elliott hefði
ábyggilega ekki þótt það sæma
tiginni konu.
„Mjer er nú sama, hvað hann
segir“, tautaði jeg, um leið og
jeg gékk út og lokaði á ftir
mjer.
Þegar jeg korri næst til París,
var Maturinfjölskyldan farin,
og önnur fjölskylda bjó í íbúð
Elliotts. Jeg saknaði Isabel. —
Hún hafði skemtilega fram-
komu, og það var auðvelt að
halda uppi samræðm við hana.
Hún var örlynd, en ekki lang-
rækin. Jeg hefi ekki sjeð hana
síðan. Jeg er skelfing ónýtur
við að skrifa brjef, og sama
máli gegndi um hana. Ef hún
gat ekki náð í mann eða sent
skeyti, þá hugsaði hún ekkert
um að hafa samband við mann.
Jeg fjekk kort frá henni um
jólin. Á því var mynd af húsi
með fallegum eikartrjám um-
hverfis. Jeg hugsaði með sjálf-
um mjer, að þetta væri húsið
á búgarðinum, sem þau hefðu
ekki getað selt, þegar þau
þurftu á peningunum að halda,
en vildu nú líklega gjarnan
eiga áfram. Stimpillinn á frí-
merkinu sýndi að kortið hafði
verið látið á póst í borginni,
sem hún hafði nafngreint. Jeg
ályktaði því, að' samningar
hefðu tekist og þau setst að í
borginni.
Jeg hefi aldrei komið til þess
arar borgar, en jeg býst við, að
þar sjeu, eins og í öðrum ame-
rískum borgum, sem jeg þekki
til, hverfi í hæfilegri fjarlægð
frá viðskiftahverfinu og helsta
klúbbnum í borginni, með fal-
egum húsum og stórum görðum
þeirra efnuðu. í slíku hverfi og
í slíku húsi, með nýtísku hús-
gögnum frá New York í öllum
herbergjum frá kjallara til
háalofts býr Isabel ábyggilega
núna. Jeg vona bara, að mál-
verkin, sem hún á eftir Renoir,
Manet, Monet og Gauguin sjeu
ekki of gamaldags til þess að fá
stað í húsi hennar. Borðstofan
er vafalaust vel til þess fallin
að halda í henni hádegisboð,
sem Isabel heldur oft fyrir vin-
konur sínar. Þar verður gott
vín og afbragðsmatur. Hún
lærði margt í París. Isabel hefði
ábyggilga neitað að búa í hús-
inu, ef henni hefði ekki litist á
dagstofuna.
Jg býst við því, að Joan og
Priscilla sjeu orðnar stórar. Jeg
er viss um, að þær hafa verifT
aðdáanlega vel aldar upp. Þær
hafa verið sendar í bestu skól-
ana, og Isabel hefir sjeð um, að
þær yrðu öllum þeim kostum
búnar,sem gera þær eftirsóknar
verðar í augum ungra manna.
Þó að jeg búist við, að Gray sje
nú orðinn dálítið rauðleitari í
andliti, bústnari í kinnum,
þunnhærðari og töluvert
þyngri, þá trúi jeg því ekki, að
Isabel hafi breyst. Fertug er
hún fegurri en dætur hennar.
Jeg er viss um það, að Maturin
fjölskyldan er eins vinsæl og
hún á skilið. Isabel er skemti-
leg, full yndisþokka og kurteis.
Gray er auðvitað fyrirmyndar
náungi.
★
Nú er sagan öll. Jeg hefi ekk
ert heyrt frá Larry, enda bjóst
jeg ekki við því. Þar sem hann
gerði yfirleitt það, sem hann
ætlaði sjer, finnst mjer líklegt,
að hann hafi fengið vinnu á
bílastöð, þegar hann var kom-
inn til Ameríku og ekið vöru-
bíl, þangað til hann var búinn
að afla sjer þeirrar þekkingar,
sem hann vildi, á landinu, sem
hann hafði dvalist langdvölum
frá. Þegar hann var búinn að
því, gat vel verið, að hann hafi
framkvæmt þá skrítnu hug-
mynd að verða leigubílstjóri.
Þetta var aðeins hugmynd, sem
hann hafði fengið við borð í
kaffihúsi, en það kæmi mjer
ekki á óvart, að hann hefði
framkvæmt hana. Og aldrei síð
an hefi jeg leigt mjer bíl í New
York án j^ess að líta á bílstjór-
ann í þeirri von, að jeg mætti
augum Larrys, alvarlegum, en
þó brosmildum. Það hefir aldrei
orðið.
★
Og nú geisar styrjöld. Það
getur verið,að hann hafi gengið
í flugherinn, það getur verið,
að hann aki vörubíl heima eða
erlendis og það getur líka ver-
ið, að hann vinni í verksmiðju.
Jeg gæti hugsað, að hann sje í
tómstundum sínum að skrifa
bók, þar sem hann reynir að
setja fram það, sem lífið hefir
kent honum og boðskap þann,
sem hann hefir að færa með-
bræðrum sínum. En ef hann er
að því, þá getur liðið langur
tími, þar til hann hefir lokið
verkinu. Hann hefir‘ nógan
tíma, og engin eru á honum
ellimörkin. Hann hefir sömu
markmið og ungur maður.
Hann er laus við metorða-
girnd, og hann kærir sig ekki
um neina frægð. Það er honum
víðsfjarri að vilja vera við op-
inbert líf riðinn. Og því getur
það vel verið,, að hann lifi á-
nægður því lífi, sem hann hefir
kosið sjer, vera aðeins hann
sjálfur. Hann er of hæverskur
til að gera sig að einhverri fyr-
irmynd, en það getur verið, að
hann haldi, að hann geti í tæka
tíð kent nokkrum mönnum, er
dragast að honum eins og járn-
duft að segli, að fullnægingar
lífsins sje að leita í lífi andans,
og því einu, og hann geti með
því að ganga braut þá, sem
hann hefir kosið sjer, með
grandvarleik og sjálfsafneitun,
gert eins mikið gagn og með
því að skrifa bækur og ávarpa
fjöldann.
En þetta eru allt tilgátur. Jeg
lifi á jörðinni, jeg er bundinn
jörðinni. Jeg get aðeins dáðst
að svona sjaldgæfri persónu.
Jeg get ekki fetað í fótspor
hans og komist að hugrenning-
um hans eins og mjer finst jeg
stundum geta, þegar um er að
ræða menn, sem eru líkari
mönnum eins og þeir gerast. —
Larry hefir sogast inn í það
mikla mannhaf, sem býr yfir
svo mismunandi áhugamálum,
svo sokkið í æði veraldarinnar,
þráir hið góða, svo fullvjst á
ytra borðinu, en vantrúað hið
innra, svo vingjarnlegt, svo
harðgeðja, svo vongott, svo
ilskufult, svo veglynt, Banda-
ríkjaþjóð Norður-Ameríku.
Þettaer allt og sumt, sem jeg
get sagt um hann. Jeg veit, að
það er ekki fullnægjandi. Ekki
get jeg að því gert.En þegar jeg
var að skrifa þessar síðustu
blaðsíður, var jeg mjer þess ó-
þægilega meðvitandi, að jeg
yrði að skilja við lesandann dá-
lítið í lausu lofti. Jg leit því
yfir hina löngu frásögn, til þess
að athuga, hvort jeg gæti ekki
fundið einhvern fyllri endi.
Mjer til mikillar undrunar,
varð mjer það Ijóst, að jeg hafði
skrifað sögu, þar sem alt fór
vel, án þess þó að hafa á nokk-
urn hátt ætlað mjer það. Því
að allar aðalpersónurnar fengu
það sem þær vildu: Elliott
kyntist heldra fólkinu. Isabel
öðlaðist góð efni og trausta að-
stöðu í lífinu meðal starfsamra
og mentaðra manna. Gray góða
stöðu og skrifstofu, þar sem
hann gat setið frá níu til sex á
hverjum degi. Sophie dauðann.
Og Larry lífshamingju. Hvað
sem aðfinnslum uppskafning-
anna líður, þá finnst okkur „al-
múganum" gaman að sögum,
þar sem alt gengur að óskum.
Svo að endirinn er ef til vill
ekki svo ófullnægjandi hjá
mjer, þegar allt kemur til alls.
ENDIR.
í sumarfríið:
Strandföt
Sport
Peysur
Vesti
Blússur
Sokkar
Versk Gunnar A.
Magnússon
Grettisgötu 7.
Cullhöllin, sem sveif í loftinu
Æfintýr eftir P. Chr. Asbj‘rnsen.
2.
lögðu þeir aftur af stað og eftir langa ferð komu þeir til
konungshallar einnar og fengu þar vinnu báðir tveir.
Þegar þeir höfðu borðað sig vel sadda og hvílt sig,
í gogginn örlítið lengur, þeir hefðu lítið nesti og mættu
ekkert missa af því.
Nokkru eftir að þeir voru farnir að heiman, safnaði
yngsti bróðirinn saman þeim litlu leifum, sem þeir h‘fðu
skilið eftir, setti þær í lítinn mal, sem hann átt, tók með
sjer gömlu byssuna, sem ekki var hægt að skjóta úr, því
hann hugsaði að altaf væri gaman að hafa hana með
sjer, svo lagði hann af stað. Þegar hann hafði gengið
nokkra daga, kom hann líka inn í skóginn mikla, sem
bræður hans höfðu farið gegnum, og er hann varð þreytt-
ur og svangur, settist hann undir trje einu og ætlaði að
hvíla sig og fá sjer bita, en hann hafði augun hjá sjer,
og þegar hann ætlaði að fara að opna malinn, sá hann,
að mikið málverk hjekk þar á trje einu og var það mynd
af fagurri mey eða konungsdóttur jafnvel, sem honum
fanst svo fögur, að hann gat ekki haft augun af mynd-
inni. Hann gleymdi bæði mat og mal og tók myndina
niður og lá þarna og starði á hana. En alt í einu kom
afgamla kerlingin upp um þúfu, sleikti út um og skreidd-
ist riðandi til hans og bað hann um svolítinn bita, því
ekki sagðist hún hafa bragðað mat í hundrað ár.
„Þá er líklega tími til kominn, að þú fáir einhverja
lífsnæringu“, sagði piltur og gaf henni af þessum brauð-
molum, sem hann hafði. Kerling sagði, að þetta skyldi
hún launa honum vel. Hún gaf honum gráan bandhnykil,
sem hann átti að láta velta á undan sjer, hvert sem hnyk-
illinn vildi fara, en myndina sagði hún að hann skyldi
ekki hirða um, það væri aðeins til ógæfu fyrir hann að
gera það. Pilti fanst þetta alt ágætt, en myndina vildi
hann með engu móti missa, tók hana undir hendina, en
hnykillinn valt á undan honum, og ekki leið á löngu
uns hann kom til konungshallar þeirrar, þar sem bræður
hans voru. Þar bað hann líka um vinnu, en honum var
sagt, að hans væri ekki þörf, þar sem nýlega væru komnir
þangað tveir nýir vinnumenn. En piltur bað svo fallega,
að honum var að lokum leyft að hjálpa hestahirði kon-
ungs við hrossin. Þar kom piltur sjer svo vel, að öllum
fór að þykja vænt um hann, enda var hann mikill hesta-
vinur, en hverja stund, sem hann var ekkert að gera, var
Hún (í ástandinu): — Vitið
þjer hvaða munur er á dansi
og hergöngu?
Hann: — Nei.
Hún: — Já, jeg þóttist finna
það.
★
„Maturinn er sjerstaklega
góður. Þú hlýtur að hafa haft
þessa matreiðslukonu lengi.
„Já, sannarlega. Hún hefir
verið hjá okkur 10 eða 12 mál-
tíðir“.
★
— Hvernig þótti þjer ræðan
mín? Var ekki niðurlagið gott?
— Jú, en það kom altof seint.
★
Gestur: — Þessi kjúklingur
er ekkert annað en hamur og
bein.
Þjónninn: — Viljið þjer ef til
vill fá fiðrið lika?
ÁRIÐ 1874 var leikkonunni
Sarah Bernhardt ráðlagt að
hætta að leika, það er að segja,
ef hún vildi halda lífinu. JEn
hún fór ekki að þessum ráðum.
Jafnskjótt og hún stóð upp úr
veiki þeirri, sem hrjáði hana,
fór hún beint til leikhússins.
Þegar einn a"ðdáandi hennar
spurði hana nokkru seinna,
hvaða gjöf hún vildi helst að
hann færði henni, svaraði hún:
„Þeir segja, að jeg fari að
deyja, svo það er sennilega best
að þjer sendið mjer líkkistu".
Viku seinna var hún ónáðúð
af líkkistusmið, sem sagðist
vera kominn til þess að taka
mál af henni og leita umsagnar
hennar um, hvernig hún vildi
helst hafa líkkistu sína. Sarah
mótmælti í fyrstu, en skifti síð-
an um skoðun og samþykti að
kistan yrði smíðuð úr rauðvið,
með handföngum úr skíru silfri
—- síðar breytt í gull.
Það sem hún átti eftir ólif—
að, hafði hún kistuna altaf hjá
sjer, jafnvel þegar hún var á
ferðalögum. Hún ljet gera sjer-
staka undirstöðu undir hana og
stóð kistan við enda rúmstæð^
is Ieikkonunnar, svo að auðvelt
var að sjá hana úr rúminu. „Til
þess að minna mig á, að líkami
mínn verður brátt að dufti og
að frægð mín mun lifa að ei-
lifu“, sagði hún.