Morgunblaðið - 25.11.1945, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 25. nóv. 1945.
S li U G G I M N
Effir Thelma Strabel
9. dagur
En þau fengu ekki lengi að
vera í friði. Menn voru sífelt
að koma að borðinu til þeirra,
til þess að tala við Alan. Fyrst
köm forstjóri fyrir flugvjela-
verksmiðju, sem dvaldi í
Mexíkó sjer til hvíldar og hress
ingar með konu sinni og einka-
láekni. Það var myndarlegur
maður og góðlegur, en mjög
þreytulegur. Pálu geðjaðist
þegar vel að honum. Hann gat
ekki notið hvíldarinnar þarna,
því að hann vildi uppvægur
komast aftur heim og taka til
starfa. Ef þeir gætu enn auk-
ið flugvjelafrámleiðslu sína,
myndi það stytta stríðið ....
og síðar, að styrjöldinni lok-
inni, myndu flugvjelarnar
verða einn þátturinn í því að
styrkja friðinn.
Þegar hann var farinn, kom
Jorge Ramirez og settist hjá
þeim. Það var blaðamaður, sem
oft hafði átt viðtal við Afan.
í fylgd með honum var ítölsk
greifafrú, með litað háe-. Alan
bauð þeim báðum að setjast við
borðið og drekka með þeim
kaffi. Þau urðu síðan öll sam-
ferða út, og Alan fjelst á að
fara heim með Ramirez og leika
við hann golf.
„Þú getur slegist í för með
greifafrúnni11, sagði hann við
Pálu.
„Jeg vil heldur fara heim“,
svaraði hún.
„Leiðist þjer ekki að vera
þar alein?“
„Nei, mjer leiðist aldrei að
vera ein“.
„Jæja. Þú getur tekið bílinn.
Ramirez ekur mjer heim“.
★
Þegar Pála kom heim, fór
hún í bað og settist síðan út á
veggsvalirnar og las, þar til far
ið var að rökkva. Þá fór hún
inn og skifti um föt. Aian var
enn ókominn. ;
Hún gekk inn í. dagstofuna.
Þau notuðu hana mjög lítið.
Stofan var stór, hátt til lofts og
vítt til veggja. En húsgögnin'
voru þunglamaleg og yfir her-|
berginu hvíldi skuggalegur ’
blær. I einu horninu stóð stór (
slagharpa.
Pála settist við hana. Hún
spilaði lítið — það var Dink,
sem var aðal píanóleikarinn í
fjölskyldunni. Á slaghörpunni
var nótnaþefti. Það var pre- >
á litlum bóndabæ, í Walnut
heftið og reyndi að leika fyrstu
hljómana.
„Pála! Af hverju ertu að
spila þetta?“
Það var rödd Alans, sem'
hrópaði. En hún ljet samt eitt- ,
hvað ókunnuglega í eyrum
hennar. Þetta var köld og harð- j
neskjuleg rödd, sem hún kann-
^ðist ekkert við.
Hún sneri sér snögt við í sæt
inu, og horfði andartak á hann,
undrandi og skelfd á svipinn,:
áður en hún syaraði. „Þetta er
aðeins Bach-prelude, sem var
hjerna á píanóinu“.
Hann gekk til hennar. Það 1
var gulleitur blær á andliti j
hans. „Hvar? Hvar var þetta j
nótnahefti?“
„Hjerna — á píanóiriu. Það
hefir einhver skilið það eftir.'
Jdjer er ný pramLaldíóacjci um un^a
ótJLu, óem cjiftiót ríLum ocj áhrijamiLl-
faci uar óLi
um manni, en
var ónuffcji a
— Jdijlcjiót me É jrá L\
'yrjan
Þjónustufólkið hreyfir aldrei
við neinu. Af hverju spyrðu?
Er eitthvað að?“
Hann tók nótnaheftið og at-
hugaði það vandlega og lagði
það síðan frá sjer aftur. Því
næst skimaði hann í kringum
sig í herberginu, eins og hann
væri að leita að einhverju.
„Ertu viss um, að heftið hafi
verið þarna, þegar við kom-
um?“
„Jeg veit það ekki. Hvað
gengur að þjer, elskan? Þetta
er mjög leyndardómsfult,
hvernig þú
„Það er auðvitað aðeins til-
viljun“, muldraði hann. „Það
hlýtur að vera tilviljun“. Hann
lagði aðra höndina á öxl henn-
ar. Hún fann gegnum þunnan
kjólinn, að fingur hans voru
ískaldir.
„Móðir mín ljek þessa pre-
lude oft. Hún var einmitt að
spila hana, þegar — þegar hún
dó. Það var hjartað, sem bil-
aði“.
„Ó — það var leiðinlegt, að
þetta skyldi þurfa að koma fyr
ir — á jóladaginn sjálfan“. Hún
reis á fætur og lagði handlegg-
ina utan um háls hans. „Þú
verður að fyrirgefa mjer, elsk-
an mín. Jeg gat ekkert um
þetta vitað. En hvernig 'datt
þjer í hug, að það gæti verið
annað en tilviljun, að nótna-
heftið var þarna? — Hvers
vegna ....“.
„Auðvitað var það aðeins til-
viljun“. Hann kysti hana og
rjetti síðan úr sjer. „Jeg ætla
í bað snöggvast, og svo skulum
við líta inn hjá Marik“.
★
Á hinum stóru veggsvölum
veitingahússins, sem sneru út
að garðinum, var margt um
manninn. Gestirnir voru van-
ir að safnast þar saman áður
en þeir snæddu kvöldverðinn.
I garðinum fyrir framan vegg-
svalirnar var einnig margt
fólk, ungar stúlkur í marglitum
kjólum og ungir piltar í hvít-
um flónelsfötum.
Pála og Alan voru í þann
veginn að setjast við eitt borð-
ið á veggsvölunum, þegar ein-
hver kallaði: „Halló, Garro-
way!“
Alan sneri sjer við og veif-
aði höndinni. „Afsakaðu augna
blik“, sagði hann við Pálu.
„Jeg ætla að tala snöggvast við,
Fellowes. Hann fer til Mexíkó
City á morgun og mjer var að
detta í hug, að við yrðum hon-
um samferða. Þú biður um
kvöldverð handa okkur, ef
þjónninn kemur á meðan“.
Hún horfði á eftir honum.
Hann var mjög sólbrendur, og
hún mátti sannarlega ver hreyk
in af því að eiga svona falleg-
an og myndarlegan mann.
Nú var hann kominn að borð
inu og var að heilsa fallegri,
mexíkanskri stúlku, sem sat
hjá Fellowes. Og nú myndi
Fellowes segja við stúlkuna:
„Þetta er frægur, amerískur
uppfyndingamaður, senorita“.
Alan settist hjá þeim og tók
að ræða við þau af miklum á-
kafa. Hann bandaði með hönd-
inni í áttina til garðsins, og hún
fjekk alt í einu það undarlega
hugboð, að hann væri að draga
að sjer Ijósin, hláturinn, glað-
værðina — sópa því til sín, eins
og hann ætti það einn.
Morguninn eftir fóru þau til
Washington. Það vildi svo til,
að tvö sæti í flugvjelinni höfðu
verið afþökkuð á síðustu
stundu.
★
Þau höfðu nú dvalið í Was-
hington í mánuð, og í kvöld ætl
uðu þau að halda fimta sam-
kvæmið — eða það sjötta. Pála
mundi það ekki nákvæmlega.
Hún var að athuga nafnspjöld-
in við diskana. Borðið var
langt, og borðbúnaðurinn afar
skrautlegur, sá fegursti, sem til
var í gistihúsinu, þar sem þau
bjuggu. Pála var ekki lengur
taugaóstyrk, þótt hún þyrfti að
gegna húsfreyjustörfum í stór-
um samkvæmum. Hún leit eft-
ir því, að alt væri eins og það
átti að vera, og gekk síðan inn
í svefnherbergið.
Hún ákvað að taka til það,
sem hún ætlaði að nota um
kvöldið, og opnaði stóra klæða-
skápinn. Hún átti öll fötin, sem
þar voru. Hún strauk mjúklega
yfir ermina á nýju loðskápunni.
Hún var úr svörtum minka-
skinnum. Skórnir hennar fyltu
tvær stórar hillur neðst í skápn
um, og í efstu hillunni voru ,
hattarnir í röð, eins og marg- j
litir fuglar á grein. Flesta J
þeirra hafði hún keypt, þegar |
hún brá sjer til New York með
Alan fyrir skömmu. I
I kvöld ætlaði hún að vera í
svarta kjólnum, með græna j
mittisbandinu. Hann' var falleg 1
ur, og þegar hún var í honum, I
hafði hún á tilfinningunni, að
hún væri veraldarvön og fær í
flestan sjó. j
Hún leit á klukkuna. Hún
hafði rjett aðeins tíma til þess
að bregða sjer á snyrtistofuna.;
Stríðsherrann á Mars
2>
rengjaáacjt
Eftir Edgar Rice Burroagha.
78.
sneri við og labbaði burtu, þá varð jeg hissa og enn meira
vegna þess, að það glampaði á að því er mjer sýndist, gull-
band um háls honum.
Thuvan Dihn sá það líka og þetta bar okkur báðum
boð um það að vera vongóðir. Aðeins menn höfðu getað
sett gullbandið um háls dýrsins, og enginn kynflokkur,
sem jeg þekkti til á Mars, hafði reynt að temja hinn kol-
grimma apt, — hann hlaut því að tilheyra einhverju fólki
ó norðurhjaranum, fólki, sem við vissum ekki að væri til,
— kannske hinum merkilegu gulu mönnum á Mars, sem
margar þjóðsögur gengu um, og sem einu sinni voru mjög
voldugir, en nú taldir útdauðir, þótt sumir hjeldu hinu
íram, að þeir væru enn til umhverfis heimskautið.
Við lögðum nú af stað á eftir dýrinu. Woola var fljótt
gert skiljanlegt, hvað við vildum, svo það var ónauðsyn-
legt að reyna að fvlgjast með dýrinu, svo við gætum allt
af sjeð það, enda hljóp það svo hratt, að það var von
bráðar komið úr augsýn.
Við fyigdum slóðinni um tvær klukkustundir meðfram
ísveggnum, en svo beygði hún inn á eitthvert hrikaleg-
asta og illfærasta svæði, sem jeg hefi nokkru sinni aug-
nm litið.
Til beggja handa við okkur risu geysimiklir kiettar, og
sprungur í ísnum voru margar og stórhættulegar, og þar
á ofan bar hægur andvari úr norðri að vitum okkar hrylli-
legustu fýlu, sem ]eg hefi á æfi minni fundið.
í aðrar tvær klukkustundir vorum við að því að komast
tæpa hundrað metra leið upp að ísberginu.
Og svo gengum við fyrir gnæfandi klett og sáum fram-
undan okkur dálitla flöt og þar var hellir inn í klettana,
mynni hans gapti kolsvart við okkur.
Út úr þessum hellismunna köm hin magnaða fýla, og
um leið og Thuvun Dihn sá staðinn, staðnæmdist hann
með undrunarópi.
,,Við aila mína iorfeður”, kallaði hann, ,,að það skyldi
eiga fyrir mjer að liggja að komast að raun um að sögnin

c
pp-
tu/rv
i
Ef Loftur getur það ekki
— bá hver?
Svisslendingur og Þjóðverji
sátu og fiskuðu sitt hvoru meg
in við læk nokkurn, sem skildi
lönd þeirra. Svisslendingurinn
var mjög heppinn og dró hvern
stórfiskinn á fætur öðrum, en
Þjóðverjinn varð ekki var.
„Hvernig stendur á því, að
þú ert svona heppinn?“ kallaði
sá þýski yfir lækninn. „Not-
arðu aðra beitu en jeg?“
„Nei“, svaraði Svisslending-
urinn, „en hjerna megin lækj-
arins þora fiskarnir að opna
munninn“.
Kommúnisti var í heimsókn
hjá miljónamæringnum And-
rew Carnegie og talaði mikið
um það, hversu órjettlátt það
væri, að einn maður ætti svo
mikla peninga. Að hans áliti
átti að skifta auðæfum heims-
ins jafnt milli allra.
I stað þess að svara kallaði
Carnegie á einkaritara sinn og
skipaði honum að færa sjer yf-
irlit yfir allar eigur sínar, en
sneri sjer sjálfur að manntals-
skýrslum og tók að reikna út
íbúafjölda jarðarinnar. Að lok
um sneri hann sjer á ný að
einkaritara sínum, benti á
kommúnistann og sagði: „Lát-
ið þennan náunga fá sextán
aura, það er hans hluti af eign-
um mínum“.
*
Jón: — Jeg vildi óska, kæri
prestur, að þjer væruð Pjetur
postuli og hefðuð lyklana að
himnahliðinu, svo þjer gætuð
opnað og hleypt mjer inn.
Presturinn: — Betra held jeg
væri oú að jeg hefði lyklana
að hinum staðnum, því þá gæti
jeg hleypt þjer út, Jón minn.
★
Skota hafði verið gefin
flaska af rauðvíni og var á leið
með hana heim til sín, þegar
bíll ók á hann og fleygði hon-
um um koll. Hann stóð á fæt-
ur og var að dusta af sjer ryk-
ið, þegar hann varð þess var,
að eitthvað heitt og vott seitl-
aði niður fót hans.
„Guð minn góður“, stundi
hann, „jeg vona að það sje
blóð“.
★
Skoti nokkur fjell í sjóinn og
lögreglumaður bjargaði honum.
„Þessi maður bjargaði lífi
þínu“, sagði konan hans, „eig-
inlega ættum við að gefa hon-
um krónu“.
„Jeg var hálf-dauður-, þegar
hann bjargaði mjer“, stundi
Skotinn. „Láttu hann fá fimtíu
aura“.