Morgunblaðið - 18.01.1946, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÖ
Föstudagur 18. jan. 1946

inijiiiiniiiiiimniiiiiiiiimimiiiimiiimiiiiiiniHiin
immmmmmmmiimmmmmimiimimirimmmmim
uSarfoiSa brjefið
ÁÁftir 'Liborotluj Í3. ^ÁliACfLeó
& NT

Stríðsherrann á Mars
Sbiaiimmmiimmmmimiimmmimiimmimimiimmmimimriimi imiiiiiimciiiiiiiiiimiiiimimmiiiiiimimmmNMimiimmiiiimiimimimimmmmmmmmiiiiiii
17. dagur
Hún vissi ekki, hvernig á því
stóð, að Nick var aðlaðandi.
Það gilti einu, þó að hann hefði
ilt í hyggju. Það var eitthvað
hrífandi í fari hans. Hann var
ekki laglegur. Fjarri því. Hann
hafði í rauninni mjög hvers-
dagslegt andlit. Það var aug-
Ijóst, að hann skifti við mjög
góðan klæðskera. En það voru
svo margir menn í New York,
sem voru vel búnir. Það voru
ekki fötin, sem gerðu það að
verkum, að Nick Steuben var
sá mest hrífandi karlmaður,
sem hún hafði nokkurn, tíma
kynst. Hún kiptist við, þegar
það rann upp fyrir henni, hvað
hún var í raun rjettri að hugsa.
En það var sannleikur. Hún
hafði aldrei hitt neinn mann,
sem hafði hrifið hana eins og
Nick — rödd hans, glampinn í
dökkum augunum, sterklegar,
fallegar hendur hans og ....
Hún hristi höfuðið ákaft. Var
hún búin að gleyma því, hvað
rödd hans gat. verið ógnandi,
og hvað augu hans gátu ver-
ið köld?
Þegar klukkan var orðin
ellefu, hafði Dow enn 'ekki
hringt. Hana langaði til þess að
fara niður og fá .sjer eitthvað
að drekka, áður en hún borð-
aði, en hún vildi ekki vera fjar
verandi, ef hann skyldi hringja.
Hún varð að láta hann vita, að
hún ætlaði sjer ekki að láta
bókina af hendi við neinn.
Hún ákvað að hringja til
skrifstofu hans. Hún fann
númerið, og hringdi. Drykk-
löng stund leið, áður en Dow
kom í símann. „Halló — er það
Anna? Jeg hefi verið svo önn-
um kafinn í allan morgun, að
jeg hefi ekki komist til þess að
hringja til þín. Ertu búin að
ná í bókina handa mjer?“
Hún reyndi að gera rödd sína
kæruleysislega. „Jeg ætla ekk-
ert að vera að angra þig með
þessari bókarskömm, Dow. Jeg
ætla að bíða, þangað til pabbi
kemur. Hann hlýtur að koma
mjög bráðlega“.
„Hefirðu heyrt frá honum?“
„Nei. En jeg veit, að hann
getur komið á hverri stundu.
Þáð er engin ástæða til þess,
að þú sjert að eyða tíma í að
athuga bókina".
Rödd hans var alvarleg. „Ef
bókin er eins mikilvæg og þú
heldur, Anna, hygg jeg, að þú
ættir ekki að hætta á að geyma
hana þarna í gistihúsinu. Faðir
þinn hefði áreiðanlega beðið
þig að koma henni í mína
vörslu, ef hann hefði vitað, að
hann myndi tefjast og óvinir
hans hefðu komist að því, að
þú hefðir hana í fórum þín-
um“.
Það, sem hann sagði, var
sannleikur. Prentiss Wickard j
hafði tafist. Annars myndi j
hann þegar vera kominn til j
borgarinnar. Hann hafði sagt
henni, hvaða dag hún átti að
koma. Það var einnig satt, að
hann myndi aldrei viljandi
hafa stofnað henni í hættu.
Jafnvel þótt hún ein hefði get-
að komið mikilvægum upplýs-
ingum áleiðis, hefði hann aldrei;
látið það viðgangast, ef það j
hefði stofnað henni í hættu. En (
hún vildi ekki láta bókina af
hendi — jafnvel þó að hún
væri algjörlega þýðingarlaus.
Henni hafði tekist að bjarga
sjer á eigin spýtur til þessa.
„Bókin er í öryggisgeymslu
gisíihússins“, sagði hún.
„Hlustaðu nú á mig, Anna“.
Hann. var þolinmóður, eins og
hann væri að telja um fyrir
litlu barni. „Það er hægt að
neyða þig til þess, á marga
vegu, að láta bókina af hendi“.
Tortrygni hennar vaknaði á
ný, við þrábeiðni Dows. „Jæja,
þá það. Jeg skal láta þig fá
hana“, sagði hún, og það var
óánægjuhreimur í rödd henn-
ar. Þó að svo kynni að vera,
að bókin hefði að geyma ein-
hverjar upplýsingar, eitthvert
dulmál, hlaut það altaf að taka
langan tíma að lesa úr því. En
hún vissi, að bókin hafði ekki
að geyma neitt annað en sonn-
ettur Shakespeare — og það
var einmitt á þennan hátt, sem
hún hafði ætlað að vh’a óvin-
um sínum sýn. Hún vissi ekki,
af hverju hún efaðist alt í einu
um, að þetta væri rjetta leið-
in til þess.
„Nick kemur hingað klukk-
an tólf“, sagði hún. „Getur þú
ekki komið á undan honum?
Jeg kæri mig ekki um, að hann
viti um þetta“. Hún kærði sig
ekki um, að Nick kæmist á
snoðir um, að hún hefði látið
bókina af hendi við Dow, þrátt
fyrir allar aðvaranir hans. Það
var engin afsökun, þótt hún
segði honum, að hún hefði gert
það, til þess að komast hjá því
að lenda í illdeilum við gaml-
an vin föður hennar. Hún kærði
sig heldur ekki um að segja
Nick, að hún hefði ætlað að
nota bókina til þess að blekkja
óvini sína. Þótt hún vantreysti
Dow aftur, var ekki þar með
sagt, að hún treysti Nick. Hún
treysti engum.
„Jeg kem eftir andartak“,
sagði Dow.
„Jeg' verð niðri í anddyr-
inu“. Hún hringdi af.
Hún náði í töskuna sína og
setti á sig hattinn og lagði af
stað niður. Þegar hún gekk
framhjá öryggisdyrunum sá
hún, að þær fjellu ekki að
stöfunum, fremur en áður.
Þjónustustúlka ein stóð, þar
rjett hjá og Anna spurði hana:
„Eru þessar dyr aldrei lokað-
ar?“
„Nei, ungfrú. Það er svo erf-
itt að opna þær, ef þeim er lok
að alveg“.
„Já — einmitt það“. Hún ætl
aði sjálf að loka þeim vandlega
í kvöld. Því erfiðara, sem var
að opna þær, því betra.
Hún gekk r.iður í anddyrið.
Maðurinn, sem hafði veitt
henni eftirför í gær, var hvergi
sjáanlegur. Hún settist niður,
tók utan af bókinni og fletti
blöðunum. Það var ekkert
rnerki, ekkert strik í þessari
bók, sem hún kannaðist ekki
við.
★
Klukkan hálf tólf var Dow
Nesbitt enn ekki kominn. Hann
hlaut að hafa tafist eitthvað —
eitthvað hlaut að hafa komið
fyrir hann. Ef hann kæmi ekki
von bráðar, myndi hún ekki
geta fengið honum bókina, áð-
ur en Nick kæmi. Klukkuna
vantaði tuttugu mínútur í tólf,
þegar Dow birtist loks í dyr-
unum. Hún reis á fætur og
gekk á móti honum.
„Hvar er hún?“ spurði hann.
„Hjerna“. Hún rjetti honum
bókina.
Dow fletti blöðunum. „Ef
þetta er dulmál, er það í meira
lagi frumlegt“.
,,Settu hana í vasann“, sagði
Anna. „Jeg kæri mig ekki um,
að Nick sjái hana“. Hún gaut
augunum til dyranna.
Dow virtist sokkinn niður í
hugsanir sínar. Svo rankaði
hann við sjer og brosti. „Jeg
lofa þjer því, að hann skal
ekki sjá hana“. Hann tók und-
ir handlegg hennar. „Einn af
sjerfræðingum okkar í dulmáli
kom frá Washington ‘ í dag.
Hann vinnur fyrir stjórnina
meðan stríðið stendur yfir. Jeg
ætla að biðja hann að líta á
bókina í dag. Ef hann kemst að
einhverju, skal jeg hringja til
þín. Eða hvað segirðu um að
borða með mjer kvöldverð í
kvöld? Ertu eitthvað annað að
gera? Við getum þá rætt um
það. Jeg geri ráð fyrir, að Karl
geti borðað með okkur“.
Hún vissi ekki, hverju svara
skyldi. Það gat varla verið lífs-
hætta að borða með Dow —
einkum og sjer í lagi, ef em-
bættismaður stjórnarinnar var
með þeim. Og myndi Dow af-
herida stjórnarembættismanni
bókina til athugunar, ef hann
vildi ekki, að aðrir kæmust að
upplýsingum. þeim, sem hann
hugði hana geyma, en hann
sjálfur? Þegar hún íhugaði
þetta, fanst henni á ný ógjörn-
ingur, að Dow gæti verið óvin-
ur hennar. Af hverju viður-
kendi hún ekki undir eins fyr-
ir sjálfri sjer, að það var Nick,
en ekki hann? Hún þáði boð
hans.
„Jeg hringi þá til þín. En
jeg get það ekki fyrr en eftir
klukkan sex“.
„Það er í lagi“.
Bara að hann vildi nú flýta
sjer, áður en Nick kæmi!
Hann klappaði hénni á hand
legginn. „Hafðu engar áhyggj-
ur, Anna mín. Það rætist úr
þessu öllu“.
k
Hann hjelt það, já. En það
var ekki þar með sagt, að svo
væri. Hún var rjett sest niður,
þegar Nick kom.
„Ertu orðin svöng?“ spurði
hann brosandi, þegar þau
höfðu heilsast.
Osjálfrátt brosti hún líka.
Það var erfitt að stilla sig um
að brosa, þegar Nick Steuben
var í essinu sínu.
Þegar þau voru sest inn í
borðsalinn, sagði hann: „Jeg
ætla að tala hreinskilnislega
við þig í dag, Anna. En fyrst
verður þú að lofa mjer því að
segja þínum trygga aðdáanda
ekkert af því, sem jeg kann að
segja þjer“.
„Hverjum?“
„Dow Nesbitt“.
Hún roðnaði. „Kurteisin er
víst ekki þín sterka hlið“, sagði
hún kuldalega. „Hann er ekki
aðdáandi minn. Hann er — eh
— hann er gamall fjölskyldu-
vinur“.
KJÓSIÐ D-LISTANN
ren
j a á a ef a
Eftir Edgar Rice Burroughs,
Nú fór jeg eins varlega og mjer var mögulega unt, og
brátt kom beygjá á göngin og sá jeg þar inn í stórt,al-
bjart herbergi.
Göngin höfðu að því er mjer fanst, heldur legið upp á
j við, og hjelt jeg að jeg mvndi annað hvort vera á fyrstu
hæð hallarinnar, eða rjett fyrir neðan hana.
Á veggnum í herberginu, sem jeg sá inn í, voru mörg
einkennileg verkfæri og vjelar, og í miðju herberginu
stóð langt borð, en við það sátu tveir menn niðursokknir
i alvarlegar viðræður.
Sá, sem sat á móti mjer, var gulur maður, — lítill, vis-
inn, gamall náungi með stór rauðsprengd augu.
Fjelagi hans var svartur á hörund og jeg þurfti ekki að
sjá framan í hann, til þess að þekkja, að þar var kominn
Thurid, því enginn annar af kynþætti hans var norðan
ísf j allahringsins.
Thurid var að tala, þegar jeg kom fram í ganginn.
,,Solan“, sagði hann, ,,þú átt ekkert á hættu, og launin
eru mikil. ,,Þú veitst að þú hatar Salensus Oll og að ekk-
ert myndi koma þjer betur en að geta gert honum eitt-
hvað til miska, eða brugðið fæti fyrir einhverja fyrir-
ætlun hans. Og enga fyrirætlun á hann kærari í dag, en
að giftast prinsessunni af Helium, en jeg er líka hrifinn
af henni og með þinni hjálp get jeg öðlast hana.
,,Þú þarft ekki annað en að fara snöggvast út úr þessu
herbergi, jeg skal annast um hitt, og þegar jeg er far-
inn, geturðu komið öllu í samband aftur, og allt verður
sem fyr. Jeg þarf ekki nema'klukkustund til þess að vera
kominn út fyrir takmörk hins djöfullega afls, sem þú hefir
á valdi þínu, og stjórnar úr þessum dulda klefa hjer undir
höllinni. Líttu á hve þetta er vandalítið“. Og um leið og
hann sagði þetta, reis svarti maðurinn á fætur og gekk
að snerli einum miklum úti á veggnum á móti. Hann var
svipaðastur rafmagnsslökkvara, eða loftnetsbreyti á út-
varpstæki.
Breskur sjóliði: — Stór þer-
skip? Forustuskipið hjá okkur
var svo stórt, að skipstjórinn
notaði bifreið, þegar hann
þurfti að fara úr brúnni og nið-
ur í borðsal.
Amerískur sjóliði: — Hvað er
það? Pottarnir í skipinu, sem
jeg var á, voru svo stórir, að
kokkurinn fór í kafbát, til að
gæta að því, hvort kartöflurn-
ar væru orðnar soðnar.
lega á móti og sagði: „Gold-
berg“.
Þetta endurtók sig svo í
nokkra daga. Frakkinn hneigði
sig kvölds og morgna og sagði
„bon appetit" og Goldberg
hneigði sig á móti og sagði
„Goldberg“.
En að því kom, að þetta fór
að fara í taugarnar á honum.
Hann ræddi um það við vin
sinn.
'k
Læknirinn (á geðveikraspít-
ala): — Hvað mundi ske, ef
jeg skæri af þjer annað eyrað?
Sjúklingurinn: —- Jeg mundi
verða heyrnarlaus.
Læknirinn: — Og ef jeg
skæri hitt eyrað af?
Sjúklingurinn: — Þá misti
jeg sjónina.
Læknirinn: — Af hverju?
Sjúklingurinn: — Hatturinn
minn mundi fara niður fyrir
augu.
★
Þetta var í fyrsta skifti, að
Goldberg ferðaðist sjóleiðis og
í matsalnum var honum feng-
inn staður við sama borð og
hár og alvarlegur Frakki.
Áður en þeir hófu fyrstu
máltíð sína saman, stóð Frakk-
inn upp, hneigði sig og sagði:
„Bon appetit“.
Goldberg hneigði sig kurteis
„Þetta er farið að hafa slæm
áhrif á mig. Hann segir mjer
nafn sitt, Bon Appetit. Jeg segi
honum nafn mitt, Goldberg. Og
svo endurtökum við þetta við
hverja máltíð“.
Vinur hans hló. „Frakkinn er
ekki að kynna sig“, sagði hann.
„Bon appetit“ er franska og
þýðir „verði yður að góðu“.“
Það hýrnaði yfir Goldberg.
Næsta dag, þegar hann kom til
morgunverðar, var Frakkinn
kominn að borðinu á undan
honum. Goldberg hneigði sig
kurteislega.
„Bon appetit", sagði hann.
Frakkinn hneigði sig á móti
og svaraði:
„Goldberg“.
Kjósið D - listann