Morgunblaðið - 19.01.1946, Síða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 19. jan. 1946
.........................mmmmi ..mmm
Dularfulla brjefið
I . JJJtir JJborothy J3. - Jíiujliel
*IMIIlllllllllllllMllinilll<IIIIIMMIMIIMIIIIIIIIIMIIMimillll
18. dagur
,,Þú yrðir meira en lítið
hissa, ef þú vissir um allar
blómarósirnar, sem honum hef-
ir tekist að hrífa. Þú skalt gæta
þín — ef þú vilt ekki eignast
Elsu fyrir óvin. Hún er ekki
lambið að leika við, skal jeg
segja þjer“.
Anna fnæsti fyrirlitlega. —
,,Elsa! Hún er einkaritari
hans“.
Hann ypti öxlum. „Við skul-
um ná í þjóninn og fá eitthvað
í svanginn“. Þegar þjónninn
var íarinn aftur, sagði Nick:
„Jæja, hvað segirðu þá? Ætl-
arðu að lofa því að segja Dow
ekkert af því, sem jeg ætla að
segja þjer?“
Hún horfði beint í augu
hans. „Því get jeg ekki lofað,
Nick. Ekki nema þú segir mjer
hreinskilnislega, hvort það er
Dov/, sem þú átt við, þegar þú
ert að tala um, að einhverjir
menn hjer í borginni stofni
mjer í hættu — vilji mjer ilt“.
Hverju skyldi hann -svara? Ef
hann segði já, hvað átti hún þá
að gera? Biðja hann um hjálp?
Þó að hún treysti honum ekki?
„Nei — það get jeg ekki sagt
þjer“, sagði hann rólega.
„Þá get jeg ekki lofað neinu.
Jeg get ekki betur sjeð en hann
sje eini vinurinn, sem jeg á
hjer í New York — eini mað-
urinn, sem jeg get treyst, þang
að til faðir minn kemur“.
„Hefirðu trúað honum fyrir
einhverju?“
Hún hafði gert það, já — en
samt var því svo farið, að hún
treysti honum ekki fyllilega.
Hún gat ekki sagt Nick það.
Síðan Jim fór, var hún algjör-
lega varnarlaus, ef hún ekki
gat treyst Dow. Auk þess gat
hún ekki ráðið af andlitssvip
Nick, hvers vegna nann spurði
þessarar spurningar. Hún sagði:
„Jeg- treysti honum. Þú trufl-
aðir okkur í gærkvöldi, áður
en jeg fjekk tækifæri til þess
að segja honum alt, sem fyrir
mig hefir komið, síðan jeg kom
til borgarinnar, en jeg sagði
honum ....“.
Hann greip fram í fyrir
henni. „Komið fyrir þig?“ Hann
greip utan um hönd hennar.
„Áttu við, að eitthvað hafi
komið fyrir þig?“
„Nei, nei — það hefir ékkert
komið fyrir mig, af því að ein-
hver góður engill hefir gætt
mín“. Rödd hennar var ísköld.
„Af hverju hefirðu ekki sagt
mjer þetta fyrr?“ Svipur hans
var reiðilegur. „Jeg var búinn
að margsegja þjer að fara var-
lega. Af hverju ertu svona fast
ráðin í því að vilja ekki þiggja
hjálp mína?“
Hún sagði hægt: „Af því að
jeg þekki þig ekki nejtt“.
„Af því að þú treystir mjer
ekki, áttu við“. Hann slepti
hönd hennar. „Vitanlega ger-
irðu það ekki. Þú þekkir mig
ekkert, það er satt. Jeg ætti að
hafa einhver skjöl, til þess að
sanna, hver jeg er. En því mið-
ur hefi jeg þau ekki við hend-
ina. Hvernig skyldi standa á
því, að menn, sem vita sjálfir,
að þeir eru heiðvirðir — eins
og t. d. jeg — ganga oftast út
frá því sem gefnu, að engum
detti í hug að efast um heið-
I IMIIIIIIMIIIIMIIIIIIIIIIIIIlllllllllllllIIIIIIIHIlll 1111 W»QI11IIIMIMIII1111IIIIIIIIIMIIIIIMIIIIIIIIIMIMIIIMIIMIII
arleik þeirra?“ Hann brosti.
Nú kom þjónninn með súpuna.
„Hvað kom fyrir þig?“
spurði Nick, þegar 'hann var
farinn.
Hún hikaði. „Þjer finst það
sjálfsagt ekkert merkilegt“. —
Nema ef hann hefði staðið á
bak við það......
„Við skulum sjá“.
Hún saup á vínglasinu, sem
stóð við diskinn hjá henni. -—-
„Mjer var hrint út á götuna,
svo að engu munaði, að stræt-
isvagn æki yfir mig. Svo sett-
ist jeg upp í leigubíi, en bíl-
stjórinn ók í alt aðra átt en jeg
bað hann“..
„Hvernig veistu það?“ spurði
hann snögt. „Þú ert ókunnug
hjer í borginni“.
„Jeg er ekki áttavilt“, hreytti
hún út úr sjer. „Og hann við-
urkendi það líka“.
„Hvar náðirðu í þennan
bíl?“
„Fyrir framan hú:ið, som
Elsa býr í“.
„Elsa!“ Það var undrunar-
hreimur í rödd hans. „Hvað
varstu að gera heima hjá
henni?“
„Við borðuðum saman kvöld
verð á laugardagskvöldið. Það
var urhellis rigning og rok.
Þegar jeg ....“.
„Það var sama kvöldið, og
jeg hringdi sem oft.ast til þín“,
tautaði hann. Svo leit hann á
hana. „Jæja — haltu áfram“.
„Óhugnanlegur maður veitti
mjer eftirför í gær. Og í gær-
kvöldi, eða rjettara sagt nótt
....“. Hrollur fór um hana.
Hún kærði sig ekki um að rifja
upp það, sem komið hafði fýr-
ir um nóttina.
„í gærkvöldi, já?“
Hún reyndi að tala rólega.
„I gærkvöldi reyndi einhver
maður að komast inn í her-
bergi mitt. Hann sagðist vera
| með símskeyti. I gistihúsinu er
I aldrei neitt sent upp í herbergi
gestanna, nerna hringt sje áð-
ur. Jeg vissi ekki, hvers vegna
það var gert, fyrr en í gær-
kvöldi. Það er til þess, að mað-
ur sje öruggur — þegar mað-
| ur opnar dyrnar“.
Það var þögn aftur, meðan
þjónninn tók súpudiskana og
kom með næsta rjett. Þegar
hann var farinn, sagði Nick:
j ,,-Jeg mun ekki framar reyna
að sannfæra þig. Jeg ætla að
gæta þess, að þú farir þjer ekki
að voða, hvort sejn þjer er það
ljúft eða leitt. Þú getur ekki
verið hjer lengur“.
Andartak hjelt hún, að hann
væri í raun rjettri áhyggjufull-
ur sín vegna. En svo sá hún, að
hann vár það ekki. Hann þótt-
ist aðeins vera það. Fyrir hon-
um vakti það eitt, að koma í
veg fyrir, að hún hitti föður
sinn — koma henni burt af
gistihúsinu áður en hann kæmi.
Hann hafði stefnt markvist að
því frá því fyrsta.
Hún sagði rólega: „Jeg hefi
ekki í hyggju að fara hjeðan,
! fyrr en faðir minn er kom-
inn“.
„Er nú ekki mál til komið,
að þú hættir að hegða þjer eins
og kjáni“, sagði hann reiðilega.
„Þú lætur eins og það væri jeg,
sem þjeh stafar hætta af“. Það
kom undrunarsvipur á andlit
. hans — eins og honum hefði
ekki fyrr komið sá möguleiki
í hug. Hann hló. „Þannig er
því auðvitað farið — er það
ekki? Þú hefir sjálfsagt þínar
ástæður til þess. Dow Nesbitt
hefir án efa sagt þjer eitthvað
skemtilegt um mig“.
„Dow hefir ekki talað illa um
þig - — eins og búast mætti við“,
hreytti hún út úr sjer. „Þú hef-
ir ekki komið svo vel fram við
hann. Stolið samningum ....“.
„Sagði hann þjer það?“
spurði hann undrandi.
..Elsa sagði mjer það. Hann
mintist ekki á það. Og þau
kærðu þig ekki fyrir lögregl-
unni nje ....“.
Brosið á andliti hans var
háðslegt. „Hefir það ekki hvarfl
að að þjer, að þessi svonefndi
„þjófnaður" minn hafi verið
þaggaður niður vegna þess, að
þau kærðu sig ekki um, að
samningar þessir kæmu fyrir
almenningssjónir?“
„Það er þá satt, að þú hafir
tekið þá?“ Vonbrigðin náðu
tökum á henni. Elsa hafði sagt
sannleikann. Hann hafði stolið
frá Dow. Og vegna þess, að
hann gat ekki stolið frá Önnu,
reyndi hann að fara aðrar leið-
ir.
„Jeg fjekk þá lánaða“. Hann
tók til matar síns með sýni-
legri ánægju. „Jeg var staðinn
að verki og misti atvinnuna.
Þeir eru mjög tortrygnir á lög
fræðingaskrifstofu Nesbitt &
Cramer. Þeir hjeldu, að jeg
væri sendur frá leynilögregl-
unni, og leist ekki á blikuna.
Elsa spurði mig að því með ber
um orðum, hvórt jeg væri það,
og jeg jánkaði því. En þeir
truðu því ekki heldur“. Anna
hafði aldrei sjeð hann í svona
góðu skapi. „Jeg vissi ekki, að
þið' Elsa væruð svona innileg-
ar vinkonur11, hjelt hann áfram.
„En fyrst því er þannig farið,
verðum við að gera samning“.
Hún sagði ekkert — beið þess
að hann hjeldi áfram.
Það vár hæðnisglampi í aug-
um hans. „Annaðhvort lofar þú
því, að segja engum orð af
því, sem jeg mun segja þjer í
dag, eða þá að jeg segi þjer ekki
það, sem jeg hefi frjett af föð-
ur þínum“.
„Föður mínum!“ hrópaði hún.
Svo hristi hún höfuðið. ..Það
getur ekki verið, að þú hafir
frjett neitt af honum“.
„Ó, jú, heillin“. Hann brosti.
„Jeg veit, hvenær hann kem-
ur“. Hann hjelt áfram að borða,
eins og ekkert hefði í skorist.
„Hvenær?“
„Jeg segi það ekki, fyrr en
þú hefir gefið mjer drengskap-
arorð þitt“.
Hún átti ekki annars úrkosta
en láta undan. Jafnvel þótt hún
vissi, að honum væri ekki treyst
andi, hafði hún ekki um ann-
að að velja. Hún varð að kom-
ast að því, hvenær faðir henn-
ar kæmi, því að ef hún vissi
það, væri hún laus við allar á-
hyggjur. Hún sagði: „Jeg lofa
því“
Hann rjetti fram höndina.
„Segðu: jeg lofa því, að segja
engum neitt af því, sem þú
segir mjer, nema föður mín-
um“.
Stríðsherrann á Mars
2>„».
flfaáaga
Eftir Edgar Rice Burroughs.
116.
„Nei, nei!“, æpti litli maðurinn gamli, og stökk á eftir
hinum með ógurlegu ópi. — „Ekki þenna, ekki þenna. —•
Hann er frá sólgeislageymunum, ef þú tekur í hann þá
bráðnar öll borgin upp í hita, áður en þú veist af. Vertu
ekki að þessu, vertu ekki að þessu! Þú veist ekki að hverju
þú ert að leika þjer. Þetta er það handfang, sem þú ert
að hugsa um. Líttu á merkið, sem er innlagt með hvítu
beini á skaftið“.
Thurid kom nær og rannsakaði handfangið á straum-
breytirnum.
„Nú, það er mynd af segul hjerna á. Jeg skal muna
það. Er þá útkljáð um alt okkar í milli?“
Gamli maðurinn hikaði. Svipur hans sýndi að hann
barðist við óttann og græðgina. Gerðu þessi svipbrigði
andlit hans, sem ekki var smáfrítt, síst fegurra.
„Láttu mig fá helming af þeirri upphæð“, sagði hann.
„Jafnvel það er alt of lítið fyrir þann greiða, sem þú biður
mig um. Jeg legg líf mitt í hættu með því að leyfa þjer
að koma hingað niður í mín herbergi, sem öllum eru bönn-
uð. Ef Salensus Oll kæmist að þessu, myndi hann láta
fleygja mjer fyrir aptana, áður en dagur væri að kveldi
kominn“.
„Það myndi hann ekki þora, eins og þú veist sjálfur“,
maldaði hinn svarti í móinn. „Þú hefir í höndunum of
mikil völd í þessari borg, til þess að Salensus Oll þori að
ögna þjer með dauða. Já, áður en nokkur af þrælum
hans gæti lagt hendur á þig, gætirðu gripið í þenna
straumrofa og þurkað alla borgina út með gífurlegum
hita“.
„Og sjálfan mig líka“, sagði Solon og fór hrollur um
hann.
„En ef þú ættir að deyja hvort sem væri, þá myndirðu
vera nógu hugrakkur, til þess að framkvæma slíkt“, svar-
aði Thurid.
KJÓSIÐ D-LISTANN
Maður nokkur keypti sjer til
búið hús og byrjaði að setja
það upp. Hann fylgdi leiðbein-
ingunum nákvæmlega, én gekk
bæði seint og illa.
Að lokum skrifaði hann fram
leiðendunum brjef, sagðist
hafa verið heilan mánuð að
koma húsinu úpp og sagðist
viss um það, að sjer hefði eitt-
hvað mistekist. Hann krafðist
aðstoðar fyrirtækisins.
Sjerfræðingur var sendur á
vettvang. Hann leit á húsið
augnablik og sagði svo grenyju-
lega. „Hvað er þetta, maður?
Þú hefir reist húsið á höfði“.
,,Þú segir ekki satt?“ sagði
kaupandinn undrandi. „Elcki að
furða, að jeg skyldi altaf vera
að detta niður af svölunum“.
★
Þeir segja, að vínviðurinn
grói ískyggilega hratt á Reykj-
um. Unglingspiltur klifraði upp
einn þeirra um daginn, til þess ;
að skoða umhverfið, en hefir
ekki komist niður aftur. Við-
j urinn vex hraðar en hann get-
ur klifrað niður. Þrír menn hafa
! gert samning um að fella vín-
viðinn og bjarga þannig drengn
um frá því að drepast af sulti,
en stofninn grær svo hratt, að
þeir geta ekki höggið öxum sín
1 um tvisvar á sama stað. Dreng-
urinn heldur enn í sjer lífinu
á vínberjum og hefir þegar lcast
að niður átta fötum af kjörn-
um. Jafnvel þó vínberin end-
ist honum, óttast menn, að
drengurinn muni frjósa til
dauða í þessari gífurlegu hæð.
Þegar síðast frjettist, var haf-
inn undirbúningur þess að
reyna að bjarga drengnum úr
loftfari.
írskur hermaður var að
segja frá æfintýrum sínum í
eyðimörkinni.
-— Við vorum skotfæralaus-
ir og matarlausir og viskýið
var búið. Við vorum nær dauða
en lífi af þorsta.
— En höfðuð þið ekkert
vatn?
— Jú, en það var enginn
tími til að vera að hugsa um
hreinlæti.
★
Kommúnismi: Eigirðu tvær
kýr, gefurðu ríkinu báðar og
það gefur þjer síðan svolitla
mjólk.
Fasismi: Eigirðu tvær kýr,
færðu að eiga þær báðar, gef-
ur ríkinu mjólkina, sem síðan
selur þjer hana.
Nasismi: Eigirðu tvær kýr,
láta ríkisleiðtogarnir skjóta
þig og taka kýrnar.
Kapítalismi: Eigirðu tvær
kýr, selurðu aðra og kaupir
þjer naut fyrir andvirðið.