Morgunblaðið - 21.03.1946, Blaðsíða 10

10
MOBGUNBÍíAÐÍö
Fimtudagur 21. marz 1946
jHiHiiiiiiummi
aiiiiiiiiiiiiuiiiiniuiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiimiiiiiiiiiiiiiiMuiiiiiiiiiiiiiiiiiiu
ÁST í MEINUM
£ftir JJatjlor (JaIdiue//
iimiiiiiiiMiiiiuiuiiiiiir
47. dagur
Við eigum honum margt að
þakka. Honum þótti mjög vænt
um hana“.
Jerome barði í borðið. „Það
kemur ekki málinu við!“ hróp-
aði hann. „Filip er óvitlaus.
Hann skilur afstöðu mína. Svo
tölum við ekki meira um það“.
Hann reis á fætur. „Jeg vil ekki
heyra minnst á þetta framar —
skiljið þið það?“
Mary reis þegjandi á fætur
og fór út úr herberginu. Jerome
horfði á eftir henni. Svo sneri
hann sjer að Amalíu.
„Þjer hefir þá loksins tekist
að snúa dóttur minni gegn
mjer! Þú hefir rægt mig við
hana í mörg ár — gert allt, sem
þú hefir getað, til þess að stía
okkur í sundur. Ertu ekki
ánægð?“
Amalía reis einnig á fætur.
Hún studdi sig við borðið.
„Hvernig geturðu sagt annað
eins og þetta, Jerome? Hvern-
ig geturðu verið svona misk-
unnarlaus?
Jerome var frávita af reiði.
„Ætlarðu að neita? Ætlarðu
að neita því að þú hafir eitrað
hug dóttur minnar gegn mjer?
Það eru mörg ár síðan jeg tók
fyrst eftir því!“
Amalía var orðin mjög föl.
En hún sagði föstum rómi:
„Föður þínum myndi falla
þungt, ef þú yrðir ekki við
jarðarför systur þinnar".
„Talaðu ekki eins og kjáni!“
Amalía hjelt rólega áfram:
„Þú getur ekki vammlaust
brotið í bága við rótgrónar
siðavenjur þjóðfjelagsins11.
„Siðavenjur!“ hrópaði Jer-
ome, og röddin var þrungin
fyrirlitningu. „Þú ættir nú held
jeg að tala sem minnst um slíka
hluti. Ef þú æt.tir einhvern'
snefil af siðferðiskennd, mynd-
ir þú ekki hafa farið á bak við
mig og snúið dóttur minni gegn
mjer“.
„Þú hefir á röngu að standa",
svaraði Amalía. Rödd hennar
titraði örlítið. „Jeg hefi ekki
snúið Mary gegn þjer, eins og
þú kemst að orði. Ef tilfinn'-
ingar hennar í þinn garð hafa
eitthvað breytst er það þjer
sjálfum að kenna. Ekki mjer“.
Hún var forviða. Var þetta
Jerome, eiginmaður hennar —-
maðurinn, sem hún unni? Var
það í raun rjettri hatur, sem
hún sá loga í augum hans?
Hafði hún ekki vitað fullvel,
að hann var grimmur — misk-
unnarlaus? Auðvitað hafði hún
vitað það — þótt hún hefði
ekki viljað viðurkenna það
fyrir sjálfri sjer. En nú hlaut
hún að gera það.
Rödd hennar skalf ekki leng-
ur. „Þú ert miskunnarlaus,
Jerome. Jeg held, að jeg hafi
aldrei viljað gera mjer það
fýllilega ljóst fyrr en nú. Jeg
get fyrirgefið allt, nema
grimmd. Allt!“
Einmitt það, já. Svo að jeg
er grimmur“. Hann kipraði
saman augun. „Það er senni-
lega þetta, sem þú hefir inn-
rætt Mary, öll þessi ár“.
Amalía gat ekki komið upp
nokkru orði. Hve jeg hefi verið
barnaleg! hugsaði hún með
sjer. Hve jeg hefi haft litla hug-
mynd um allt það, er í manns-
sálinni getur búið!
„Án efa“, hjelt Jeröme
áfram, „hugsar þú nú með
söknuði til fyrra eiginmanns
þíns, sem var svo blíður og
góður! Undarlegt, að þú skyld-
ir geta dregið hann svo sví-
virðilega á tálar og yfirgefið
hann síðan. Jeg held þú ættir
að segja honum þessar frjettir
— að jeg sje svona grimmur, á
jeg við. Jeg er handviss um, að
það myndi gleðja hann mjög“.
Allt í einu rann upp ljós fyrir
Amalíu. Hún fjekk tár í augun.
Oll þessi ár hafði Jerome þjáðst
af ótta og óvissu! Enginn mað-
ur, sem treysti sjálfum sjer,
gat verið grimmur. Þegar mað-
ur rjeðist af slíkum ákafa gegn
þeim, sem hann unni, var það
vegna þess, að hann átti ekki
frið í sálu sinni.
Amalía hafði ætíð haldið, a?
það væri Alfreð, sem þjáðist aí
vanmáttarkennd. Nú sá hún, að
henni hafði skjátlast. Van-
máttarkennd Alfreðs hafði átt
rót sína að rekja til þess, að
hann hugði sig standa í þakk-
arskuld við William frænda
sinn. Annars hafði hann verið
sterkur. Og hann hafði orðið
hyggnari og vitrari með árun-
um. Það hafði Filip sagt henni.
Jerome myndi aldrei verða
hygginn. Hann stæði á önd-
verðum meiði við heiminn
meðan hann lifði. Hann hataði
af því að hann óttaðist. Hann
hataði, vegna þess að hann
treysti engu.
Svipur Amalíu var orðinn
mildur og hlýr. Hún rjetti fram
hendurnar ,og sagði blíðlega:
„Mjer þykir svo fyrir þessu,
ástin mín. Eigum við ekki að
reyna að gleym^ þessu?“
Jerome svaraði engu. Hann
horfði andartak á hana, þung-
'búinn á svip, og snerist síðan á
hæl og fór út úr herberginu.
★
Dórótea var grafin í fjöl-
skyldugrafreitnum 7. janúar.
Jarðarförin var mjög fjölmenn.
Sumir hvískruðu um, að Al-
freð væri óvenju rólegur, en'
aðrir sögðu, að hann myndi al-
veg óhuggandi. Filip stóð hjá
honum við gröfina. Vesalings
vanskapningurinn, hugsuðu
vinirnir. Vesalings Alfreð.
‘Hann hafði reynt sitt af hverju
um dagana. Fyrri kona hans
dáið, sú síðari hlaupið frá hon-
um. Hann átti hvorki hrausta
syni nje fallegar dætur, er gætu
huggað hann í þessum raunum
hans.
Presturinn hafði lokið bæn-
inni. Allt í einu ókyrrðist fólk-
ið. Hávaxin, ung stúlka, klædd
í loðkápu, gekk í gegnum hóp-
inn. Hún var með fangið fullt
af blómum. Mary Lindsey! Hún
hjelt beina leið til Alfreðs og
Filips. Hún brosti til þeirra,
eins og enginn væri þarna ná-
lægur, nema þeir og hún.
„Mary!“ muldraði Alfreð.
„Ástin mín“, hvíslaði Filip.
Þau horfðu ástaraugum hvort
á annað.
Mary beygði sig niður og
lagði blómin á kistuna. „Vertu
sæl. Dórótea frænka“, sagði
hún hátt og skýrt.
Svo kyssti hún feðgana og
hjelt aftur á brott.
Það hafði oft slegið í brýnu
milli Jerome og Amalíu. Þau
höfðu þá venjulega sagt það,
sem þeim bjó í brjósti, og orðið
innilega sátt á eftir. En í þett^a
sinn var því öðru vísi farið.
Amalía vissi, að Jerome hafði
sárnað það mjög, þegar hún
bar honum á brýn, að hann
væri grimmur og miskunnar-
laus. Hann gat ekki fyrirgefið
henni af því að hann vissi, að
hún hafði sagt sannleikann.
Það djúp, sem nú hafði mynd-
ast á milli þeirra yrði aldrei
brúað.
Snemma í febrúar fór Jer-
ome til New York í verslunar-
erindum. í þetta sinn bauð
hann Amalíu ekki með sjer.
Will fór með föður sínum.
Hann átti að fara í skóla í’New
York.
„Þú hefir þá að minnsta kosti
ekki tækifæri til þess að snúa
William gegn mjer“, sá"gði Jer-
:me við Amalíu að skilnaði.
Hún svaraði engu. Hún var
þreytt, og döpur í bragði þessa
dagana. Hún saknaði Williams.
En það var annað, s^m hún
saknaði enn meir. Hún saknaði
mannsins, sem hún hafði ætlað
að væri Jerome. Það skifti
engu máli, þótt hún vissi, að
hann hefði aldrei verið til. Hún
saknaði hans eins sárt og hann
hefði dáið, og einhver ókunn-
ugur maður komið í hans stað.
Hið eina, sem veitti henni
ánægju, var að virða fyrir sér
Filip og Mary. Þau ljómuðu af
slíkri hamingju, að unun var
á áð horfa. Þau höfðu nú ákveð
ið að segja Jerome írá trúlofun
sinni, þegar hann kæmi heim.
Kvöldið áður en von var á
honum sagði Amalía við Mary:
„Við skulum ljúka því af sem
fyrst, barnið gott. Jeg viðUr-
kenni, að jeg þoli þetta ekki
öllu lengur“.
Mary brosti. „Það er ekkert
að óttast. Jeg mun aðeins segja
pabba, að jeg ætli að giftast
Filip. Það er allt og sumt“.
Allt og sumt. Það var nú ekki
svo auðvelt. En Mary vissi
auðvitað ekki, hð hún yrði að
vinna bug á nær hálfrar aldar
gömlú hatri og fjandskap, áður
en hún fengi samþykki föður
síns.
Jerome var í óvenju góðu
skapi þegar hann kom heim frá
New York. Hann færði Amalíu
fallega demantsælu og Mary
fallega demantsnælu og Mary
skinnum. Hann bar þeim kveðj
ur Williams. Hann sagði þeim
frá öllum samkvæmunum, sem
hann hafði verið í.
Amalía og Mary hlýddu
kurteislega á hann.
Lítil íbúð
= í Austurbænum óskast til |§
3 leigu, má vera í Laugar- =
1 neshverfi. Allt að eins árs §
1 fyrirframgreiðsla. Tilboð =
I með upplýsingum sendist |
§ blaðinu fyrir mánudags- s
fj kvöld merkt: „Ábyggilegt =
| — 470“.
Lóa langsokkur
Eftir Astrid Lindgren.
8.
— Jeg vissi það, þó jeg væri sofandi, að það yrði eitt-
hvað gaman í dag, þó jeg gæti ekki komið fyrir mig
hvað það yrði, sagði hann og fór úr náttjakkanum. Svo
böðuðu þau sig bæði. Þau þvoðu sjer og burstuðu tenn-
urnar miklu fljótar en þau voru vön, voru snör að klæða
sig, og heilli klukkustundu fyrr, en mamma þeirra hafði
búist við þeim, voru þau komin niður og setst við borðið,
og farin að kalla að þau vildu fá kakóið sitt strax.
— Hvað ætlið þið að fara að gera spurði mamma
þeirra, fyrst ykkur liggur svona á.
— Við ætlum að fara og finna nýju stúlkuna hjerna
í húsinu næst við, sagði Tumi.
— Við verðum kannske allan daginn. sagði Anna.
Einmitt þenna morgunn var Lóa að baka piparkökur.
Hún hafði hnoðað ógurlega mikið deig á miðju eldhús-
gólfinu. *
— Það þýðir nefnilega ekki, sagði hún við apann sinn,
að hafa deigið einhverja óveru, þegar maður ætlar að
baka fimm .hundruð piparkökur.
Og þdTrna lá hún nú á gólfinu og skar út kökur úr
deiginu, eins og hún ætti lífið að leysa.
—- Vertu ekki að káfa á deiginu, herra Nilson, sagði
hún í ávítunartón, rjett um leið og barið var að dyrum.
Lóa stökk fram og opnaði. Hún var hvít af mjöli hæla
og hnakka á milli og þegar hún tók hjartanlega í hendina
á Tuma og Önnu, stóð mjelið í mekki umhverfis þau.
— Mikið var gaman að þið lituð inn, sagði hún og
dustaði svuntuna sína, og það kom nýtt mjelský. Það
fór svo mikið af mjeli upp í systkinin, að þau fengu
hósta.
— Hvað ert þú nú að gera, spurði Tumi.
— Ja, ef jeg segi, að jeg sje að hreinsa reykháfinn,
þá trúið þið mjer líklega ekki. En jeg er nú að baka,
svo jeg segi eins og er. En jeg verð nú ekki lengi að
því. Þið getið setið þarna á eldiviðarkassanum á meðan.
Já, hún Lóa var ekki handsein við það sem hún var að
Kínverji kom inn í skraut-
gripaverslun í Liverpool og bað
um að fá að líta á góð úr. Eig-
andinn, Gyðingur nokkur, var
ekki viðstaddur, og dóttir hans
afgreiddi því viðskiftavininn.
Hún lagði fyrir framan hann
þrjú úr, sem kostuðu 5, 4 og 3
pund hvert.
Eftir að Kínverjinn hafði lit-
ið um stund á úrin, beindi hann
athygli stúlkunnar atS einu, sem
lá uppi í hillu; en á meðan hún
sneri við honum bakinu, skifti
hann um verðmiða, þannig, að
hann festi miðann á ódýrasta
úrinu á það dýrasta. Er hann
hafði skoðað úr það vandlega,
sem legið hafði á hillunni,
hristi hann höfuðið og sagði:
„Nei, ég held ég kæri mig ekki
um þetta. Jeg ætla að kaupa
þetta hjerna, sem kostar 3
pund.“ Að því loknu borgaði
hann andvirðið og fór.
Gyðingurinn var ekki fyr
kominn í búðina en hann tók
eftir brögðum Kínverjans.
— Hann ávítti dóttur sína
fyrir hirðuleysi hennar, en
sagði, er hann sá hversu sárt
hana tók þetta: „O, þetta gerir
ekkert til dóttir sæl. Þau eru
öll jafn dýr — tvö pund; en
mikill skelfilegur óþokki hefir
þessi Kínverji verið.
Vitfirringurinn gægðist var-
lega yfir hælisvegginn og sá
mann, sem stóð á bakka fljóts
nokkurs og var að veiða. Það
var haugarigning og versti
stormur.
„Hefurðu veitt nokkuð?“
kallaði vitfirringurinn til veiði
mannsins.
Maðurinn á fljótsbakkanum
leit dapurlega upp og hristi
höfuðið.
„Hvað lengi ertu búinn að
standa þarha?“ var næsta
spurning þess vitfirrta.
„Þrjár klukkustundir“, var
svarið.
Vitfirringurinn brosti góðlát-
lega og stundi.
„Þjer er óhætt að fara að
koma inn fyrir múrinn“, sagði
hann.
★
— Hvað heitið þjer?
— Marsibil Sophus Töns-
berg.
— Hvernig stafið þjer það?
— Með erfiðleikum.
★
— Mjer er sagt að Kalli hafi
fallið á lokaprófinu.
— Já, hann fjell.
— Hvað kom fyrir?
— Hann hnerraði í rúss-
neskuprófinu og var feldur fyr
ir ranga nafnorðsbeygingu.