Morgunblaðið - 23.03.1946, Blaðsíða 10

10
MORGTJNBIíAJÐSb
Laugardagur 23. marz 1946
jniiimmiiiimiii
ÁST I MEIIMUM
(Dftir Datjtor daIdweIt
■iiiiiiiiiimani
»««iinMiinwaniiniiifiiiiiiiiiingiiniiimMiii
llllllllllll■l■uMlllll•lf•llllr
fi
'!lí

0
Lóa Langsokkur
49. dagur
Eftir andartak opnuðust
dyrnar aftur og Jerome kom
inn í herbergið. Hann leit ekki
á Filip. Hann horfði á Alfreð.
Hann lokaði dyrunum á eftir
sjer.
Þeir horfðu þegjandi hvor á
annan, frændurnir. Filip, sem
alltaf var vanur að vera kaldur
og rólegur, þegar í harðbakk-
ann sló, gat ekki komið upp
nokkru orði. Hann hafði aldrei
sjeð neitt eins skelfilegt og
andlit Jerome á þessu andar-
taki. Það var afskræmt af
bræði og í augnaráði hans var
brjálkenndur glampi. Þar var
ekki framar til snefill af viti
nje skynsemi.
Alfreð horfði rólegur á hann.
Það var gráleitur blær á and-
liti hans. Svo tók Filip eftir því,
að faðir hans starði á örin á
andliti Jerome. Hann sá, að
hann lokaði augunum snöggt,
eins og hann þyldi ekki að
horfa á þau. Svo leit hann aft-
ur upp.
Jerome hallaði sjer upp að
dyrastafnum. Hann dró and-
ann ótt og títt. Hann sagði:
„Það er aðeins eitt orð, sem jeg
þarf að segja við ykkur. Það
er ,,Nei!“ Nei. Nei. — Það er
allt og sumt“.
Filip bærði á sjer. Jerome
sneri sjer leiftursnöggt að hon-
um.
,,Þú — þú, þessi viðbjóðslegi
og andstyggilegi krypplingur!“
hrópaði hann. „Ef þú verður
framar á vegi mínum, þá drep
jeg þig! Heyrirðu það! Hvernig
dirfist þú að líta á dóttur mína?
Hverhig dirfist þú að hugsa um
hana? Þú! Þú!“
Alfreð sá Filip hörfa undan.
I fyrsta sinn sá hann örvænt-
ingu í augum hans. Hann
gleymdi öllu öðru ’en því, að
sonur hans hafði orðið fyrir
svívirðilegri árás. Hann reis á
fætur og gekk í áttina til Jer-
ome. Hann staðnæmdist aðeins
fáein skref frá honum.
„Hlustaðu á mig, Jerome
Lindsey11, sagði hann. „Jeg ætla
aðeins að segja þjer, að jeg
banna syni mínum að kvæn-
ast dóttur þinni. Jeg vil ekki
sjá afkomanda þinn á mitt
heimili!“ Hann sneri sjer að
Filip og sagði stranglega: „Jeg
banna þjer að kvænast dóttur
þessa manns. Ætlarðu að hlýða
því?“ "*
Filip hjelt dauðahaldi um
borðröndina. „Já. Jeg mun
hlýða þjer, faðir minn“, muldr-
aði hann. ,
Jerome leit af Filip á Alfreð.
Svo rak hann upp hlátur. Eina
hljóðið, sem heyrðist í herberg-
inu, var þessi ruddalegi kulda-
hlátur. ..Þá er það í lagi“, sagði
hann því næst, og rödd hans
var nærri því vingjarnleg.
„Mjer geðjast alltaf vel að því,
þegar fólk breytir skynsam-
lega“. Hann starði á Alfreð og
svipur hans myrkvaðist aftur.
„Jeg hefi lengi beðið eftir
þessu“, sagði hann. „Þú ætlað-
ir að nota þennan vanskapaða
son þinn til þess að ná aftur
yfirráðum á Uppsölum — var
ekki svo? En það mistókst! Það
var heimskulegt af þjer, að láta
þjer detta það í hug“.
Alfreð var forviða. „Jeg|
hirði ekki um að svara þessum
þvættingi“, sagði hann loks.
„Jeg kæri mig ekki um að sjá
Uppsali framar, þig nje neitt,
sem þjer heyrir til“.. Hann
þagnaði o'g bætti svo við: „Jeg
held, að við eigum ekkert van-
talað hvor við annan. Mig lang-
ar aðeins til þess að biðja þig
að sýna Mary miskunn. Hún er
ung. Þetta — þetta var mis-
skilningur. Láttu hana gleyma
því“.
Jerome svaraði engu. Alfreð
horfði í augu hans, en gat ekki
ráðið neitt af því, sem hann
sá þar. Hann hristi höfuðið og
andvarpaði. Jerome fór út úr
herberginu og lokaði dyrunum
hægt á eftir sjer.
Filip hafði sest niður. Hann
huldi andlitið í höndum sjer.
Alfreð horfði á hann, örvænt-
ingarfullur á svip. Þetta vt
þyngsta raunin, sem hann hafði
nokkru sinni orðið að þola.
★
Jim sat úti í sleðanum og
beið eftir Jerome. Honum var
sárkalt, þótt hann væri klædd-
ur í þykkan loðfeld og hefði
vafið teppi um fætur sjer. Það
er ekki fyrir nokkra lifandi
veru að vera úti í þessu voða-
veðri, hugsaði hann með sjer.
Veðrið var enn verra en kvöld-
ið góða, þegar húsbóndi hans
hafði snúið aftur heim. Það var
orðið nær aldimt, þó að klukk-
an væri enn ekki orðin tvö.
Jim var órótt í skapi. Hvað var
Jerome að gera þarna inni?
Hann hafði ekki mælt orð af
munni alla leiðina frá Uppsöl-
um. Hann hafði setið hræring-
arlaus og starað fram fyrir sig.
Það var eitthvað bogið við
þetta allt saman.
Svo sá hann að Jerome kom
út úr bankanum.
„Við höldum heim“, sagði
hann, og klifraði upp * sleðann.
„Ágætt“, svaraði Jim. „Veðr-
ið er slæmt yiúna, og versnar
áreiðanlega með kvöldinu“.
Jim sneri sleðanum við. Þeir
höfðu veðrið á móti sjer. Það
sá varla út úr augunum. Jim
Hann myndi biðja Amalíu að
finna sig og hann myndi segja
við hana: „Fyrirgefðu mjer -
ef þú getur, allt það sem jeg
hefi gert á hluta þinn“. Svo
myndi Amalía kyssa hann og
segja — hvað myndi hún segja?
En hann þekti Amalíu. Hún
hafði verið þreytuleg og döpur
í bragði upp á síðkastið, og
hann vissi, að það var honum
að kenna. Myndi hýrna ofur-
lítið yfir' henni, þegar hann
hefði talað við hana? Myndu
bláu augun hennar ljóma á ný?
Þau myndu sitja við arin-
inn í rökkrinu, hann, Amalía
og Mary, og ræða saman. Og
hann myndi segja: „Mary, ef
þú vilt giftast Filip, hefirðu
blessun mína“.
Filip. Hann sá Filip hörfa
undan og snúa sjer frá honum.
Filip, sem hafði verið besti vin-
ur hans. Filip, sém var svo líkur
Villiam, föður hans. Hvernig
í ósköpunum gat jeg sagt þetta
við Filip? Hvað gekk að mjer?
Jeg hlýt að hafa verið viti mínu
fjær. Á morgun ætla jeg að
skrifa Alfreð. Það getur vitan-
lega aldrei orðið um neina vin-
áttu að ræða okkar á milli. En
jeg get skrifað honum:
„Reyndu að gleyma því, sem
jeg hefi sagt og gert. Sendu son
þinn til mín eins fljótt og unnt
er“.
Hann var orðinn stirður af
kulda. Sleðinn hristist ógur-
lega. Hann heyrði Jim bölva.
Þeir voru að leggja af stað upp
hæðina. Jerome leit upp. Voru
þetta ljósin á Uppsölum, sem
hann sá — þessi daufa, gulleita
glæta, þarna lang:: uppfrá?
iiuiiiiiMinniiiiiiiiiiiiiniiimiiimiiiMiuniiiiiiiimnup
= Enskar
ÞVOTTfl
VINDUB
ljet hestana ráða ferðinni. Þeir
myndu fremur rata heim en
hann.
Jerome hnipraði sig saman í
aftursætinu. Amalía. Mary.
Mary. Amalía. Hann þurkaði
snjóinn framan úr sjer og hróp-
aði til Jim; „Getum við ekki
farið örlítið hraðar?“
„Nei!“ æpti Jim. „Það er ó-
gjörningur. Hestarnir fara eins
hratt og þeir geta“.
„Jeg verð að komast fljótt
heim“, muldraði Jerome.
Já, jeg verð að komast heim,
hugsaði hann með sjer. Amalía.
Mary. Jeg verð að tala við
Amalíu. Hvað get jeg sagt
henni? Jeg get aðeins beðið
hana fyrirgefningar. Mary •—
elsku litla stúlkan mín! Jeg hefi
alltaf verið kjáni, Mary. Faðir
þinn hefir alla tíð verið heimsk
ingi.
„Hvað er nú að?“ hrópaði
hann, þegar sleðinn nam allt í
einu staðar.
^ „Snjóskafl!“ öskraði Jim.
„Hestarnir komast ekki áfram.
— Jú — nú er allt í lagi“.
— Það myndi vera hlýtt og
notalegt í húsinu. Eldur myndi
loga í arninum í herbergi hans.
— ciorctciVlDöa XTQnrlcirSQV
Ha.
M.s. Dronning
Alexandrine
fer til Kaupmannahafnar og
Færeyja mánud. 25. þ.m. kl.
6 síðd. Farþegar, munið að
taka enga pakka til annara.
Farmskírteini yfir vörur komi
í dag.
Skipaafgrciðsla Jes Zimsen.
Erlendur Pjetursson.
Eftir Astrid Lindgren.
11.
— Yfirleitt, sagði hún en svo getur það líka verið þvert
á móti. Jeg man eftir einu sinni þegar jeg var að leita
í frumskógunum á Borneo. Og langt inni í skóginum, þar
sem enginn maður hafði stigið fæti áður, hvað haldið
þið að jeg hafi fundið þar? — Trjefót. ágætis trjefót.
Jeg gaf hann gömlum einfættum manni, og hann sagði að
slíkan trjefót væri ekki hægt að kaupa fyrir peninga.
Anna og Tumi horfðu á Lóu, til þess að geta lært
hvernig leitandi sál fer að. Og hún var altaf á þönum,
bar hönd fyrir auga og leitaði og leitaði. Stundum kraup
hún á knje- og .stakk hendinni inn milli limianna í ein-
hverri girðingu, og sagði svo vonsvikin:
— Þetta var skrítið. Mjer sýndist endilega jeg sjá
gullmola þarna fyrir innan.
— Og á maður svo allt, sem maður finnur, spurði
Anna.
— Já, allt sem máður finnur liggjandi úti á víðavangi,
svaraði Lóa.
Nokkru síðar komu þau þar að, sem roskinn maður
lá og svaf í grasinu fyrir utan hús sitt.
' — Þessi þarna liggur úti á víðavangi, sagði Lóa, og
við höfum fundið hann. Við tökum hann þessvegna.
Tumi og Anna urðu alveg dauðhrædd
— Nei, nei Lóa, við getum ekki tekið menn, þó við
finnum þá, sagði Tumi. Og hvað ættum við svo sem að
gera við hann?
— Hvað við ættum að gera við hann? Maður gæti nú
fundið upp á ýmsu. Við gætum sett hann í búr og haft
hann fyrir Kanínu, og gefið honum kálblöð að jeta. En
ef þið ekki viljið það, þá er mjer sama. Það getur svo
sem komið einhver önnur leitandi sál og tekið hann.
Þau hjeldu áfram. Allt í einu rak Lóa upp ógurlegan
skræk.
— Nei, nú hef jeg aldrei vitað aðra eins hepni, hrópaði
hún og tók gamla ryðgaðan blikkbauk upp úr grasinu.
— Þvílíkt happ, Jpvílíkt stórhapp. Maður getur aldrei átt
of marga bauka.
Læknirinn: — Hvernig kom-
ist þjer að raun um það, hvort
baðið sje mátulega heitt handa
ungbarninu?
Hjúkrunarneminn: — Maður
fyllir baðkarið af vatni og læt-
ur barnið niður í það. Ef barnið
verður rautt, er vatnið of heitt;
ef barnið verður fjólublátt, er
það of kalt; og ef barnið verð-
ur hvítt, þá hefir það þarfnast
baðsins.
★
Kennarinn: — Hvað er kon-
ungsdæmi?
Nemandinn: — Ríki, þar sem
æðsti maður landsins er kon-
ungurinn.
Kennarinn:— Ef konungur-
inn ljetist, hver mundi taka við
völdum?
Nemandinn: — Drottningin.
Kennarinn: — Og ef hún
ljeti lífið?
Nemandinn: ■— Gosinn.
★
Eftirfarandi brjef þarf engr-
ar skýringar við:
Hxiðraði hxrra:
Við höfum móttxkið ritvjxl
þá, sxm við pöntuðum hjá yð-
ur, xn nxyðumst því miður til
að skila hxnni aftur.
Ritvjxlin xr í, góðu ásig-
komulagi að öllu lxyti nxma
xinu, af xinhvxrjum ástæðum
hxfir glxymst að sxtja á hana
stafinn ,,x“, fimta stafinn í
stafrofinu (a, b, c, d, x).
Okkur þætti vænt, xf þjxr
gætum sxnt okkur aðra vjxl í
stað þxirrar, sxm við xndur-
sxndum.
Virðingarfylst,
Xiríkur Xiríksson,
Xiríksgötn 15.
★
„Segðu forstjóranum rað jeg
vilji fá að tala við hann“, urr-
aði þrekvaxni maðurinn fram-
an í freknótta skrifstofudreng-
inn. „Jeg heiti Jón Jónsson“,
bætti hann við.
Drengurinn horfði undrandi
á gestinn. „Svo þjer eruð Jón
Jónsson“, stamaði hann. „Það
er ekki laust við að jeg sje í
hálfgerðum vandræðum“.
„Hvað meinið þjer?“ hvæsti
maðurinn.
„Forstjórinn lagði fyrir mig
að fleygja yður út“.
*
Kennarinn: — Og hvernig í
ósköpunum gátuð þjer fengið
yður til að skrifa annað pins
rugl og þetta?
Nemandinn: — Jeg tók það
upp úr Passíusálmunum.
Kennarinn: — Fallegar ljóð-
línur, finnst yður ekki?