Morgunblaðið - 18.04.1946, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 18. apríl 1946
20. dagur
Aaron sá að Theo dró and-
ann djúpt og sá líka óttann í
augum hennar. Honum rann
reiðin. Hann blygðaðist sín
fyrir að hafa stokkið svona upp
á nef sjer, hann var löngu far-
inn að þekkja það, að maður
hefir ekki rás viðburðanna á
valdi sjer, þegar maður er reið-
ur. Þessi langi rólegi náungi
hafði enn yfirtökin í því efni.
Hann gerði á sjer eina af
þessum ótrúlegu þreytingum
og í ljós kom allt aðdráttarafl
h'ans og seiðmagn.
Jæja, jæja, Lewis kapteinn,
líklega hefi jeg verið heldur
bráður. En þjer verðið í hrein-
skilni að viðurkenna, að þetta
var allt mjög einkennilegt.
Samt er jeg fús til þess að
skrifa það á reikning ung-
æðisskapar. Það er aðeins eðli-
legt að hermönnum lítist vel á
falleg andlit“.
Lewis breytti ekki um svip.
Hann leit fyrirlitlega til Arons.
„Spyrjið dóttur yðar, hvort það
hafi verið allt og sumt“.
Aaron hjelt áfram í skyndi.
„Jeg þarf ekki að spyrja dótt-
ur mína. Jeg veit að hún er
þegar farin að iðrast þeirrár
glópsku, sem æska hennar og
septemberkvöld þetta hafa
ginnt hana út í, hvað svo sem
fyrir hefir komið“.
„Burr ofursti. Jeg hefi heyrt
mikið um ,yður. Jeg er vinur
Jeffersons. Jeg hefi heyrt, að
þjer sjeuð maður algjörlega
óvandur að meðulum, og eigin-
gjarn fram úr öllu hófi. Mjer
hefir ekki geðjast að orðróm-
inum, sem gengur um yður, nje
flugufregnunum, sem bárust
mjer að eyrum alla leið til
Wheelíng-virkis, en jeg er fús
til þess að trúa því, að allt hafi
*verið missagnir einar, vegna
þess að þjer eigið slíka dóttur“.
Theo hnykkti við. „Óvandur
að meðulum og eigingjarn fram
úr hófi“. Hvernig dirfðist nokk
ur maður að segja annað eins
og þetta við föður hennar! Hún
leit á Lewis og augnaráð henn-
ar var allt í einu orðið fjand-
samlegt.' Hún blygðaðist sín
fyrir hegðun sína. Hún gekk til
Aarons og lagði^ hönd sína
feimnislega á handlegg hans.
Aaron hló og sagði rólega: „Það
lítur út fyrir, að þessi ungi
maður þykist vera þess um-
kominn, að gagnrýna mig. En
jeg hygg, að við þurfum ekki
að skeyta hót um álit han§,
góða mín. Góða nótt, Lewis
höfuðsmaður“.
Meriwether Lewis hreyfði
sig ekki. Honum leið illa. Hann
nagaði sig í handarbökin fyrir
það, hve hann hafði verið
ruddalegur og ókurteis. Hann
sá, að augu Theodosiu voru allt
í einu orðin köld og fjandsam-
leg — þessi augu, sem höfðu
Ijómað svo yndislega fyrir
stundu síðan.
Lewis hafði alltaf verið ein-
mana. Hann var ógjarn á að
flíka tilfinningum sínum og al-
mennt ætlaður kaldgeðja. Hann
hafði dvalið mestan hluta ævi
sinnar undir berum himni —
lifað hinu erfiða og áhættu-
sama lífi landamæra liðsfor-
ingjans. Undirmenn hans báru
virðingu fyrir honum vegna
þess að hann var hugrakkur —
og úrræðagóður — en þeim
fannst hann hörkulegur og ó-
þýður í viðmóti. Og þannig var
hann líka — nema þegar hann
var einn úti í óbygðunum. Arn-
ar, trjen og fjöllin — það voru
vinir hans.
Hann hafði aldrei orðið
snortinn af konu fýr. Samt
hafði hann sagt sannleikann,
þegar hann sagði Theo, að hann
hefði dreymt um hana. Hinni
óljósu þrá hans hafði verið full-
nægt, þegar hann sá hana í
leikhúsinu. Þau höfðu horft
hvort á annað — og í augum
hennar hafði hann sjeð vakn-
andi ástríðu-tilfinningaeldinn,
sem enn átti eftir að leysa v::
læðingi. Hann hafði ekki hugs
að um neitt jafn hversdagslegt
og ást — í þess orðs venjulegu
merkingu. Hann gerði það ekki
heldur nú. En hann vissi, að
þau áttu saman. Að hvort um
sig, myndi finna þá fullkomn-
un, er þau leituðu að, hjá hinu.
Hún hlaut einnig að vita það
— en einhvern veginn megnaði
hann ekki lengur að hafa áhrif
á hana. Það hefði ekki orðið
honum neinn .þrándur í götu,
þó að hún væri heitbundin. Þar
sem hann hafði átt heima var
sá siður, að karlmaðurinn tæki
þá konu, sem hann girntist. En
það var breytingin, sem orðið
hafði á stúlkunni sjálfri.
Hann sá, að hún var fangi
— af fúsum vilja. Fangi, sem
hafði varpað af sjer hlekkjun-
um stundarkorn, en gat ekki
lifað án þeirra, þegar til kast-
anna kom.
En hann vildi samt sem áð-
ur ekki trúa því, að sú væri
raunin á. Hann vissi nú, hvað
hún hjet, og hann nefndi nafn
hennar: .„Theodosia — —“.
Þetta eina orð var svo þrungið
ákafri bæn og heitri tilfinn-
ingu, að Aaron kipptist við.
Hvernig í ósköpunum hafði alt
þetta komist í kring á svo
skömmum tíma? Hann tók
fastar um dóttúr sína. „Viltu
gjöra svo vel að bjóða þessum
man'ni góða nótt — undir eins“,
sagði hann.
Theo leit upp. Dökk augu
hennar voru tárvot. Hún horfði
í augu Lewis og hún sá bænina
og örvæntinguna í augnaráði
hans — og það var eins og eitt-
hvað brysti innra með henni.
En hún var ekki lengur örugg.
Draumsýnin var horfin. Líf
hennar var í föstum skorðum,
og því varð ekki breytt á svip-
stundu. Aaron hafði rjett fyrir
sjer — eins og alltaf. Hermenn
voru ætíð reiðubúnir til þess að
daðra við laglegar stúlkur —
og auk þess hafði hann vogað
sjer, að gagnrýna föður hennar.
„Góða nótt, Lewis höfuðs-
maður“, sagði hún lágt, og sneri
sjer undan.
Lewis brosti — en það var
beiskjubros. Við erum ekki
skilin að skiftum, Theodosía,
hugsaði hann með sjer. Ein-
hverntíma munum við hittast
aftur. En þá verðum við orðin
svö fjarlæg hvort öðru, að okk-
ur verður um megn að samein-
ast. Hann hneigði sig kulda-
lega fyrir henni og gekk á
brott. Hann leit ekki við.
Theodosia vissi ekki, að á
þessu andartaki hafði hún tek-
ið mikilvægustu ákvörðun lífs
síns — það var ekkert, er gæti
leitt henni það fyrir sjónir,
nema ef vera skyldu vonbrigð-
in, sem allt í einu nístu hjarta
hennar. Garðurinn, sem áðan
hafði verið svo ljómandi fagur,
virtist nú ömurlegur — öll til-
veran virtist skyndilega litlaus
og eyðileg.
„Viltu gjöra svo vel að segja
mjer, hvað þetta á að þýða?“
Aaron talaði rólega — en rödd
hans var hörð og miskunnar-
laus.
Hún hneigði höfuðið að öxl
hans. „Jeg veit það ekki. Jeg
er svo þreytt, pabbi. Þú mátt
ekki spyrja mig neins“.
„Engin látalæti, heillin mín
góð. Jeg skil ekki þessa hegðun
þína. Er það rjett hjá mjer, að
þú hafir sjeð þennan — þennan
náunga í fyrsta sinn í leikhús-
inu í kvöld? Að hann hafi ver-
ið einn af liðsforingjunum, er
sátu í stúkunni við hliðina á
okkur?“
Hún kinkaði kolli.
„-----Hann glápti á þig, og
alt í einú greip þig einhver ó-
skiljanleg ljettuð, svo að þú .."
„Nei — segðu þetta ekki! Það
var ekki þannig!“
„Nú — hvernig þá? Þú getur
ekki ætlast til þess, að jeg sje
væginn í orðum, þegar jeg
kemst að því, að einkadóttir
mín hefir hegðað sjer ósiðlega
— fyrir augunum á föður sín-
um og unnusta. Þjer tókst auð-
veldlega að losna við Jósep —
var ekki svo? Jeg mætti hon-
um við hliðið, þar sem hann
var að leita að perluhringnum
þínum. En jeg sje, að hringur-
inn er á sínum stað á fingri
þínum. Slík hegðun er fyrir
neðan allar hellur!“
Hana sveið sárt undan orð-
um hans. Fyrirlitning hans
hafði þau áhrif á hana, að það
sem áður hafði virst svo fallegt
og indælt varð nú ósæjnilegt í
augum hennar. '
„Mjer þykir þetta leitt,
pabbi“, hvíslaði hún. „Þú mátt
ekki vera.reiður við mig leng-
ur. Því er lokið“.
iniiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiitinifiEfiuiuiiiuuiiiiiuiiiiuiuuni:
Vlótorlampar
nýkomnir.
P / • C/
§ oL.uaVLg, —)t<
lorr §
UII!IIIIIUUiIIIIIIIIIIIIIIiniIIIIII!IIIIIIiIIIIIIIII|IHÍIum}||
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiijj
a EE
I Hamrar |
ódýrir.
oCuduicý dddl<
lorr
HIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII
Lóa tangsokkur
Eftir Astrid Lindgren.
33.
hvað? Ja, bara komdu með það, ef þú heldur það, sagði
Lóa ógnandi og kreppti hnefana.
—Nei, ekki segi jeg nú beint að þú ljúgir, sagði stúlk-
an, en ...
— Ekki það, sagði Lóa. En það er nú einmitt það
sem jeg er að gera. Jeg hefi logið svo að tungan í mjer
er orðin kolsvört, heyrirðu það. Heldur þú að ung-
barn geti- lifað matarlaust frá því í maí og þangaðtil
í október? Víst veit jeg það, að þau geta verið matar-
laus svona þrjá til fjóra daga, en frá því í maí og fram
í október, það er bara heimska. Þú skilur líklega að
það getur ekki verið satt. Þú mátt ekki láta fólk Ijúga
í þig hverju sem er.
Þá fór telpan af stað, en sneri sjer oft við og leit á
þau.
— En hvað fólk er trúgjarnt, sagði Lóa við Önnu
og Tumi. Frá því í maí og fram í október, það er hrein
heimska.
Svo hrópaði hún á eftir telpunni:
— Nei, við höfum ekki sjeð pabba þinn. Við höfum
ekki sjeð einn einasta-sköllóttan mann í allan dag. En í
gær gengu þeir hjer framhjá sautján og leiddust allir.
Garðurinn hennar Lóu var indæll að dvelja í. Hann
var ekki vel hirtur, síður en svo, en þar voru mjúkir
grasblettir, sem aldrei voru slegnir og gamlir rósarunn-
ar fullir af hvítum, rauðum og bleikum rósum, ekkert
sjerlega velræktuðum, vissulega, en ilmur þeirra var
jafn þægilegur fyrir því. Þar uxu líka mörg aldintrje,
— og það sem best var af öllu, *■— eldgamlar eikur og
álmar, sem var mjög auðvelt að klifra í.
í garði Tuma og Önnu var mjög lítið um slík trje,
og móðir þeirra var altaf hrædd um að þau rnyndu
detta niður og meiða sig. Þessvegna höfðu þau ekki
klifrað mikið um sína daga. En nú sagði Lóa:
— Kannske við klifrum upp í eikina þarna.
Tuma geðjaðist heldur en ekki vel að þessari uppá-
stungu. Anna var ekki alveg eins hrifin en þegar hún
sá að það voru stórir kvistir í trjástofninum hjer og þar,
sem hægt var að stíga á, fannst henni líka að það myndi
vera gaman að reyna.
Þórður og fjölskylda hans
voru að flytja í nýja íbúð, en
þorðu ekki að senda nokkra
smáhluti með flutningabílnum,
enda voru þeir gamlir og fjöl-
skyldunni þótti vænt um þá.
Þegar kvöld var komið og flutn
ingunum að mestu lokið, gekk
Þórður yfir í gömlu íbúðina og
sótti einn af þessum fjölskyldu-
gripum, gamla og fyrirferðar-
mikla klukku. Hann var ekki
langt kominn heimleiðis, er
hann mætti kjólklæddum ná-
unga, sem fengið hafði sjer ein-
um of mikið. Sá kjólklæddi
stoppaði fyrir framan hann og
horfði undrandi á hann drykk-
langa gtund. Svo klóraði hann
sjer í höfðinu.
„Heyrðu, vinur“, sagði hann,
hvers vegna notarðu ekki arm-
bandsúr?“
★
Skotinn kom inn á gistihúsið
og spurði hvað herbergisleigan
væri há. Honum var sagt að
herbergin á fyrstu hæð kost-
uðu 4 dollara, á annari hæð 3
dollara, á þriðju hæð 2 dollara
og á fjórðu hæð einn dollar.
Eftir að hafa hugsað sig um
stundarkorn, sneri Skotinn sjer
við og gekk í áttina til dyr-
anna. Gistihúsvörðurinn kall-
aði á eftir honum og spurði
hvort honum þætti leigan of
há.
„Nei“, svaraði Skotinn, „það
er húsið, sem er ekki nógu
hátt“.
Boxarinn: „Jeg veit ekki
hvernig á þessu stendur, lækn-
ir, en mjer er lífsins ómögu-
legt að sofna á kvöldin. Hvað
á jeg að gera?“
Læknirinn: „Afklæðið yður á
kvöldin, leggist upp í rúm og
teljið hægt upp að tíu“.
★
Vínsvelgurinn*er á gangi nið-
ur við höfn og rekst á tvo lög-
regluþjóna á harða hlaupum.
— Hvað eruð þið að gera?
stamar hann.
— Gá að druknuðum manni.
— Hvað ætlið þið að gera
við hann?
iiiiiiiiiiiiiiiwiiiiiiiiiiiiiiiiimmiiiiiiiimiiiiiiiuiiiiiiia
Alm. Fasfeignasalan |
1 er miðstöð fasteignakaupa. i
| Bankastræti 7. Sími 6063. |
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiniiiiiiiiiu