Morgunblaðið - 13.06.1946, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 13. júní 1946
59. dagur
,,Þ>ú veist, að jeg er aldrei
þreyttur. Jeg skal viðurkenna,
að jeg hefði gjarnan viljað þvo
mjer um hendurnar og snyrta
mig dálítið til, áður en jeg
geng inn í Ijónabúrið — en ekki
þýðir að fást um það“.
Hann reis á fætur. „Aðeins
enn eitt, Theo. Segðu mjer ná-
kvæmlega, hverjir gestirnir
eru. Það er alltaf gott að vita,
hvar óvinurinn er veikastur
fyrir“.
Á leiðinni heim að húsinu
sagði hún honum í stórum
dráttum frá því, sem mestu
máli skifti um hvern og einn af
gestunum.
Þegar þau voru komin upp
veggsvalirnar kinkaði hann
kolli ánægjulegur á svip.
„Nú skaltu fara inn, og láta
þjóninn tilkynna komu mína.
Jeg bíð hjer úti, þangað til
hann kemur“.
— Ksjrlmennirnir voru nú
komnir inn í dagstofuna til
kvennanna. Annars var alt
eins og Theo hafði skilið við
þaö. Negrarnir hjeldu enn
áfram að leika — þó að sár
vcnbrigðissvipur væri á and-
litum þeirra. Theo sá sjer til
mikillar furðu, að hún hafði
ekki verið í burtu nema tæpan
hálftíma. Hún muldraði nokk-
ur afsökunarorð og settist hjá
frú Young og William Alger-
non.
Að andartaki liðnu birtist
Cato í dyragættinni, og sagði
háum rómi. „Jeg hefi þann
heiður að tilkynna komu vara-
forsetans“.
Aaron gekk inn í stofuna,
hressilegur í fasi og brosandi,
og ljet sem hann tæki ekki eftir
undrunarópunum, sem kváðu
við.
Jósep ljet sjer ekki nægja að
reka upp undrunaróp. Hann
stökk á fætur. og leit reiðilega
á Theo um leið.
Aaron gekk beina leið til
hans og tók um hönd hans.
..Kæri Jósep minn!“ sagði hann
innnilega. „Það gleður mig að
sjá þig. Jeg vona, að hin óvænta
koma mín setji ykkur ekki í
neinn vanda“. Hann brosti, og
bros hans var svo glettnislegt,
að svipur Jóseps mildaðist
ósjálfrátt — þrátt fyrir reiðina,
sem hafði gripið hann.
„Nærvera þín á heimili mínu
getur aldrei sett okkur í neinn
vanda , ansaði hann. „Jeg skal
samt viðurkenna, að það vekur
undrun mína að sjá þig. Jeg
hjelt að þú værir mörg hundr-
uð mxlur í burtu“.
— jeg hafði heldur ekki
hugmynd um það sjálfur, fyr
en í gær. að jeg myndi verða
kominh hingað í kvöld. Kom-
ið. þjer sælir, Alston ofursti —
og komið þjer biessaðar og
sælar, frú Alston“. Hann gekk
til foreldra Jóseps, sem horfðu
hikandi á hann.
Frú Alston leit spyrjandi á
Maríu — en Aaron beið ekki
eftir því, að María svaraði
henni. Hann horfði aðdáunar-
augum á frúna og brosti, svo
að glampaði á hvítar tennurn-
ar. Vesalings írú Alston eld-
roðnaði og varð niðurlút.
„En hvað þjer lítið vel út,
frú! Jeg leyfi mjer að segja, að
þjer sjeuð næstum eins ung-
leg og Karlotta, dóttir yðar“.
Hann leit á Karlottu — og var
hæfileg dirfska í augnaráðinu.
,.Og ungfrú Karlotta hefir
fríkkað ótrúlega mikið, síðan
jeg sá hana síðast. Þá var hún
líka aðeins barn að aldri. Jeg
hefi aldrei sjeð önnur eins
augnahár“, bætti hann við, og
sneri sjer að William ofursta.
Karlotta horfði á hann und-
an hálfluktum augnalokunum.
Það gat vel verið, að faðir
Theo væri ógurlega vondur,
eins og sagt var — en það var
eitthvað skemtilegt í fari hans,
og svo var hann líka ókvæntur.
Við þessa ósiðlegu hugsun roðn
aði hún upp í hársrætur.
„Jeg hefi heyrt svo mikið
talað um gæðing yðar, Galla-
tin, ofursti. Það hefir frétst um
sigra hans á skeiðvellinum alla
leið til Norðurríkjanna“.
William ofursti bráðnaði
þegar, er hann heyrði minnst
á uppáhaldsgæðing sinn. Og
Theo ,sem vissi, að faðir henn-
ar hafði aldrei heyrt minst á
þennan hest fyr en hún gat um
hann á leiðinni heim að húsinu
áðan, reyndi að bæla niður í
sjer hláturinn. Faðir hennar
var ekki lambið að leika við,
og Alston-fjölskyldan hafði
ekki roð við honum. Hann vissi
upp á hár, hvernig hann átti
að fara að því, að vinna hylli
hvers og eins.
Hann sagði frú Young, að
Theodosia hefði skrifað sjer, að
Éliza dóttir hennar væri eitt-
hvert fallegasta barn, sem hún
hefði sjeð — og þar með hafði
hann unnið Polly á sitt band.
Hann ræddi við William Al-
gernon um síðustu útgáfuna á
predikunum Thomas, og það
kom upp úr kafinu, að hinum
alvörugefna unga manni hafði
ekki enn tekist að ná í bókina.
„Jeg skal senda yður hana
frá Washington“, sagði Aaron.
William Algemon kipptist
við, þegar það rann upp fyrir
honum, að hann stóð og horfði
brosandi á sjálfan óbótamann-
inn.
Loks var aðeins María eftir.
Hún stóð úti í horni, ískaldur
fyrirlitningarsvipur á mögru
andlitinu. Aaron ljet hana eiga
sig í bili og sneri sjer að dóttur
sinni.
„Heyrðu væna mín — mig
langar til þess að dansa við frú
Young — það er að segja, af
hún vill sýna mjer þann heið-
ur. Heldurðu að þú getir fengið
negrana til þess að spila ræl?
Enginn getur spilað hann eins
vel oð þeir. Svo segir forsetinn
okkar, að minsta kosti“.
„Hvað eruð þjer að segja!“
María snerist á hæl. „Það get-
ur ekki verið, að forsetinn
hlusti á negramúsik!“
„Vissulega gerir hann það,
lafði Nisbett. Hann dáist mjög
að henni“, sagði Aaron. Það var
satt, en þar eð hann vissi hvers
sinnis lafði Nisbett var, bætti
hann við: „Lafayette greifi og
Rochefoucauld hertogi voru
einnig mjög hrifnir af henni,
þegar þeir heyrðu hana“. (Það
var vitanlega uppspuni frá rót-
um).
María vildi ekki láta sann-
færast og muldraði að ekkert
— ekkert á öllu jarðríki gæti
komið sjer til þess að stíga dans
eftir þessum heiðna skarkala.
Kvöldið leið við dans og
söng, og þegar gestirnir fóru,
kvöddu þeir Aaron með virkt-
um. William ofursti bauð hon-
meira að segja heim að Klifton
— svo að hann gæti sjeð dýr-
gripinn Gallatin með eigin aug-
um.
„Dveljið hjá okkur eins
lengi og þjer viljið, kæri vara-
forseti. Þjer eruð ætíð velkom-
inn að Klifton“. Hann hafði
steingleymt því, að Aaron hafði
verið ákærður fyrir morð — -
þangað til María minnti hann
á það á heimleiðinni.
Loksins voru allir gestirnir
farnir, og þau stóðu eftir þrjú
í dagstofunni. Theo leit á mann
sinn og mælti: „Nú veistu það
Jósep, að það var pabbi, sem
Ishmael átti að sækja. Jeg
þorði ekki að segja þjer fi'á
því. Viltu fyrirgefa mjer?“
Aaron hló. „Það er nú ekki
fallegt, að fara svona á bak við
manninn sinn — en jeg held þú
megir til með að fyrirgefa
henni, að þessu sinni. Sjáðu
bara, hvað hún er falleg í
kvöld!“
Jósep leit á konu sína, og
svipur hans mildaðist.
„Já“, svaraði hann. „Þú hef-
ir í-jett fyrir þjer. Jeg verð að
fyrirgefa henni“.
Theodosia hló, og bauð því
næst góða nótt.
TUTTUGASTI OG FYRSTI
KAFLI.
Aaron gat ekki dvalið hjá
þeim nema nokkra daga. Hann
ætlaði að heimsækja Natalíu í
Statesburgh, áður en hann
hjeldi aftur til Washington.
Þar var hann öruggur. Það
gilti einu, þó að hann hefði
verið ákærður fyrir morð.
Hann var enn varaforseti, og
því embætti gengdi hann þang-
að til í marz.
„Hvað ætlarðu þá að gera?“
spurði Theo kvíðin. Hún hafði
ekki þorað að bera þessa
spurningu fram fyr en nú.
Hvað ætlaði hann að gera, og
hvert ætlaði hann að fara, þeg-
ar embættistími hans væri á
enda? Þá fengi hann ekki
lengur tíu þúsund króna árs-
launin. Hann gat hvorki farið
til New York nje New Jersey.
„Það er margt, sem jeg gæti
gert“, svaraði Aaron. „Jeg er
ekki slæmur lögfræðingur“.
Hann hafði í sannleika sagt
aldrei tapað neinu máli. —
„Jeg gæti ef til vill starf-
að sem lögfræðingur í Fíla-
delfíu eða Richmond. En jeg
mun ekki gera það. Jeg hefi
annað og mikilvægara í
hyggju“.
Theo leit undrandi upp, þeg-
ar hún heyrði, hve rödd hans
var alvarleg.
Þau sátu úti á veggsvölun-
um. Gampy ljek sjer á gras-
balanum fyrir neðan. Það var
áliðið dags en þó hlýtt í veðri.
JV
' mnvalc
Lóa /angsokkur
Eftir Astrid Lindgreo
68.
að var „Skýjakljúfurinn“, vegna þess að það var hærra
en öll önnur hús í bænum.
Og undir kvöld þenna sunnudag var ofur-friðsælt í litla!
bænum. En allt í einu var þögnin rofin af angistarópi. —■
Eldur, eldur! Það var kviknað í Skýjakljúfnum!
Fólk kom hlaupandi að úr öllum áttum. Brunabíll kom
öskrandi eftir einni götunni, og litlu börnin, sem fannst
annars alltaf svo gaman að sjá brunabílinn, grjetu nú af
hræðslu, af því þau voru hrædd um að það myndi líka
kvikna í húsunum þeirra. Á torginu við Skýjakljúfinn
var allt orðið fullt af fólki, sem lögreglan reyndi að halda
í skefjum, til þess að brunaliðið gæti komist að. Út úr
gluggum Skýjakljúfsins gusu logar og reykur og neistar
voru allt umhverfis brunaliðsmennina, sem börðust hetju-
lega við eldinn.
Eldurinn hafði komið upp á neðstu hæðinni og breidd-
ist fljótt upp um húsið. Þá sá fólkið á torginu allt í einu
sjón, sem olli því ógurlegrar skelfingar. Allra efst uppi
var lítill gluggi og þar komu allt í einu í ljós tveir litlir
drengir, sem hrópuðu á hjálp.
— Við getum ekki komist út, því það logar í stiganum,
hrópaði annar þeirra. Hann var fimm ára gamall og bróð-
ir hans ári yngri. Mamma þeirra hafði farið út, og þarna
voru þeir nú aleinir. Margt af fólkinu niðri á torginu fór
að gráta, og slökkviliðsstjórinn virtist órólegur. Vissu-
lega var stigi á brunabílnum, en hann náði ekki nærri
nógu langt upp. Að fara inn í húsið og sækja börnin, var
ómögulegt. Mikil örvænting greip fólkið á torginu, þegar
það skildi að það var nærri ómögulegt að bjarga börnun-
um.
Lóa sat á hesti sínum á torginu innan um allt fólkið.
Hún horfði full af áhuga á brunabílinn og var að velta
fyrir sjer, hvort hún ætti að kaupa sjer svona verkfæri.
Henni fannst mikið í hann varið, af því hann var rauður
og hafði svo hátt, þegar honum var ekið eftir götunum.
Síðan horfði hún á bálið, og það fór straks að rigna neist-
um yfir hana. Jafnvel það fannst henni skemtilegt.
Smámsaman fór hún líka að veita drengjunum í glugg-
k Eftirfarandi viðræður áttu
sjer stað í skosku þorpi fyi'ir
ekki alllöngu síðan, er maður
nokkur barði að dyrum kunn-
ingja síns og kona hans tók á
móti honum:
„Kalt í dag“.
„Já“.
„Lítur út fyrir rigningu“.
„Já“.
„Er John heima?“
„Já, hann er heima“.
„Get jeg fengið að tala við
hann?“
„Nei“.
„En jeg verð að hafa tal af
honum“.
„Já, en það er ekki hægt.
John er dauður“.
„Dauður?“
„Já“.
„Skeði skyndilega?"
„Já“.
„Mjög skyndilega?“
„Já, mjög skyndilega“.
„Talaði hann nokkuð um
tuttugu og fimm aura, sem
hann skuldaði mjer, áður en
hann dó?“
★
Skoti nokkur fór til læknis
og sagðist vera með höfuðverk.
Eftir að hafa skoðað hann, ljet
læknirinn hann fá einhverjar
pillur, sagði honum að taka
eina á dag og fá sjer staup af
viský á eftir. Sjúklingnum var
sagt að koma aftur eftir nokkra
daga.
Fjórum dögum seinna kom
Skotinn og sagðist engu betri.
Eftir að læknirinn hafði litið á
hann um stund, spurði hann
hvort hann hefði tekið pillurn-
ar daglega, eins og honum hafði
verið sagt.
„Sannast að segja, læknir“,
svaraði Skotinn, ,,er jeg svo-
lítið á eftir með pillurnar, —•
en jeg er sex vikum á undan
tímanum með viskýið11.
„Hvers vegna ertu svona
seinn I dag?“ spurði forstjór-
inn skrifstofumanninn.
„Jeg svaf yfir mig“.
„Hvað segirðu, maður? Sef-
urðu líka, þegar þú ert heima
hjá þjer?“
Viðskiftavinurinn: „Jeg verð
að segja yður eins og er, að jeg
mun ekki geta greitt fyrir föt-
in fyr en eftir sex mánuði“.
| Klæðskerinn: „Það er allt í
lagi“.
Viðskiftavinurinn: „Hvenær
verða þau tilbúin?“
j Klæðskerinn: „Eftir sex
i mánuði“.