Morgunblaðið - 24.11.1946, Blaðsíða 10

10

MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 24. nóv. 1946
BLÓÐSUGAN
Cftir JoL VI CjOOcllAJÍ
VI
■uniniiniimiiiiiiiiinnnni;tnimiii!iinnTnnnimi!iiiiiiini!i
tiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiura
47. dagur
— Þjer segið, að hann hafi
verið lifandi • þegar þjer kom-
uð inn, sagði hann við lög-
regluf or ing j ann. •
— Það var hann.
— Það getur ekki hafa ver-
ið annað en einhverjar dauða-
teygjur, svaraði læknirinn.
— Það hjelt jeg líka, svar-
aði hinn. — Jeg býst við, að
hann hafi dáið meðan jeg leit
á hann. Jeg var að vona, að
hann gæti kannske sagt eitt-
hvað — hann rjett hafði með-
vitund og virtist vilja segja
eitthvað en gat ekki.
— Nei, til þess hefir hann
verið oflangt leiddur. Og hjeð
an af getur hann það að minsta
kosti ekki. Veslings maðurinn.
Þrátt fyrir það, þótt læknirinn
hefði sjeð sitt af hverju á langri
æfi, gat hann ekki annað en
orðið hrærður af þessu, sem
hann hafði nú sjeð. — Jeg
þekkti hann vel. Þjer voruð að
vona, að hann gæti sagt eitt-
hvað, var ekki svo? Er þá
nokkuð dularfullt við þetta.
Maðurinn, sem sótti mig, sagði
mjer, að ....
— Nei, það er víst eins lítið
dularfult og hugsanlegt er,
svaraði foringinn beisklega
— Ef Massingham hefði get-
að sagt nokkuð áður en hann
dó, hefði það ekki verið ann-
að en staðfesting þess, sem við
vitum þegar. En annars á jeg
ekki að vera að tala um þetta.
Vilduð þjer gera svo vel og
bíða hjer þangað til yfirmenn
mínir koma af stöðinni. Þeir
hljóta að koma á hverju augna
bliki.
— Jeg verð víst að gera það,
svaraði læknirinn, en sneri
sjer undan, til þess að þurfa
ekki að horfa á líkið. — Jeg
hefi þekt Massingham árum
saman, en hinsvegar var jeg
stuðningsmaður Ormes og var
hjá honum hjerna í herberg-
inu seinast í gær. Jeg trúði
á Orme. Og jeg vona enn, að
honum takist að hreinsa sig af
þessu.
I þessu vetfangi komu tveir
menn inn í herbergið, það var
yfirforingi og maður sem ekki
var einkennisbúinn, úr rann-
sóknarlögreglunni. Þeir voru
báðir ’alvarlegir, er þeir gengu
að verki sínu.
— Sagði fanginn nokkuð,
Bruce? spurði yfirforinginn
þegar hann hafði litast um.
Foringinn las óbreytt orð
Ormes upp úr vasabók sinni.
Yfirforinginn virtist lítið leggja
upp úr þeim, en spæjarinn
hlustaði með athygli.
— Það er eftir að vita, hvort
nokkur annar hefir getað kom-
ist hjer inn, sagði hann. — Jeg
þarf fyrst að heyra sögu gest-
gjafans. Hann fór síðan að
tala við Marlow, r var eins
og utan við sig d var að
hressa sig á konjaki. Á meðan
rannsakaði vfi 'nn vasa
líksins. Þar var eivxert að
finna, sem neinar upplýsingar
gæti gefið. I vösunum var leð-
urveski og í því 25 einspunds-
seðlar, og tveir tíunundaseðiar.
Annars ekki neitt nema nokkr
ir ’ smápeningar og nokkrir
prentaðir kosninga-fregnmið-
ar.
Spæjarinn kom inn aftur.
— Þetta virðist vera nokk-
uð greinilegt altsaman, sagði
hann. — Mjer skilst, læknir,
að þjer hafið verið kímnugur
hinum látna?
— Já, jeg þekkti hann'mæta-
vel, en hinsvegar get jeg ekk-
ert sagt um neitt, sem hjer
hefir skeð áður en jeg var til-
kallaður.
•— Þjer getið samt sennilega
svarað einni spurningu, sem
getur verið mikilvæg: Það
virðist, sem Orme hafi ekki
verið í neinni vináttu við mann
inn, sem myrtur var. Getið
þjer hugsað yður nokkurn
annan mann, sem hefði getað
viljað Massingham feigan?
Læknirinn hikaði.
— Jeg get engan látið mjer
detta í hug, sem hefði getað
haft hag af þessu, svaraði
hann. En þar fyrir geta nógir
verið til. Spurningum eins og
| þessari vil jeg annars heldur
svara fyrir rjettinum.
— Jeg er aðeins að reyna að
finna eitthvað, sem geti bent
á það, að við höfum ekki náð
í rjettan mann. En það er best
að taka þetta eins og það ligg-
ur fyrir. Er nokkur möguleiki
til þess, að hann hafi sjálfur
veitt sjer sárið?
— Tæplega.
Spæjarinn tók upp hnífinn.
— Morðið var framið með
þessum hníf, læknir, eða hvað?
— Vafalaust er sárið eftir
þennan hníf, svaraði lækirinn
og var ekki trútt um, að óþol-
inmæði kendi í röddinni.
— Þetta er skrítið vopn,
sagði yfirforinginn og leit á
hnífinn.
— Það er hermannarýtingur,
svaraði spæjarinn, — eins og
notað var á vígstöðvunum
1916. Hefir nokkur snert á
honum, Wilson, síðan líkið
fannst?
— Jeg hefi sjeð um, að ekk-
ert væri hreyft hjer inni, svar-
aði yfirforinginn.
— Þá hlýtur að vera eitthvað
á honum af fingraförum, sem
ættu að geta gefið glöggar
bendingar.
Hann skoðaði hnífinn hinu-
megin. Á efstu þumlungslengd
inni af blaðinu, sem ekki var
neitt blóð á, var greinilegt
fingrafar, rjett uppi við hjölt-
bleyti. Hver gat verið ráðning-
in á þessari blóðugu gátu?
Hver hafði myrt Massing-
ham? Hver var maðurinn og
hvaða ástæðu gat hann haft
til að fremja svona viðbjóðs-
legan glæp? Hversvegna átti
þessi djöfull í mannsmynd að
koma og drepa meðbróður
sinn og hverfa svo, þannig að
ekki sást urmull eftir af hon-
um? Og svo hagaði forsjónin
því svo níðangurslega að grun-
urinn fjell beint á Orme, eina
þekta andstæðing Massing-
hams.
En ein hugsun greip hann
öðrum fremur.
— Margaret, sagði hann í
hálfum hljóðum. — Elskan
mín. Hvað, eru min vandræði
móti því, sem hún verður að
þola? Hvernig ætli mjer væri
innanbrjósts í hennar sporum?
Og ef þetta fer illa, hvílík hug-
arkvöl. Ef jeg aðeins gæti hitt
hana og huggað hana.
Hann fleygði sjer á bekkinn
í beiskum hugleiðingum. Þó
missti hann ekki kjarkinn eitt
augnablik. — Það hefði hann
heldur ekki gert þó snara böð-
ulsins hefði lagst að hálsi hon-
um. Forlögin höfðu leikið hann
grátt og hann vissi, að margir
saklausir menn höfðu orðið að
þola dauðarefsingu á undan
honum. En annars var hann
ekki mjög hræddur um, að svo
illa færi og trúin á rjettlætið
var sterkur þáttur í Orme.
Lykillinn hringlaði við
skrána og fangavörðurinn kom
með gest með sjer. Það var
málfærslumaður hans, Harold
Poynter, duglegur ungur lög-
fræðingur, sem hafði unnið
með Orme við kosninguna. —
Þeir höfðu þegar talast við um
morguninn því Orme hafði
gert honum boð að koma taf-
arlaust.
Lögfræðingurinn var alvar-
legur og kvíðafullur.
— Jeg er búinn að athuga
málið, eins og það nú liggur
fyrir, Orme, sagði hann, um
leið og þeir heilsuðust. — Þú
veist auðvitað, að þú hlýtur að
koma fyrir rjett, og það eina, I
sem við getum þar gert, er að
fá frest á vörninni, þangað til
dómþingin hefjast.
— Sjáðu nú til, Poynter,
sagði Orme. — Jeg er þegar
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROGHS.
27.
hjá stóru saltvatni, þar sem syntu óteljandi hryllilegar
skepnur. Þar voru kvikindi, sem líktust selum að öðru
leyti en því, að hálsar þeirra voru óralangir, tíu fet eða
meira, og höfðu ægilega kjafta með miklum skögultönn-
um. Þarna voru líka risaskjaldbökur, sem syntu um. —•
Ferry vissi um einhver fortíðardýr, sem hann sagðist
þekkja þarna, og jeg efaði ekki að þetta væri rjett hjá
honum. Þessi kvikindi hefðu getað verið hvað sem var.
Þessar skepnur litu þannig út að skrokkurinn á þeim
var eins og á hval, en hausinn eins og á krókódíl. Dían
sagði hvað þessar skepnur hjetu á máli landsmanna.
Næst þegar áð var, heppnaðist Hoja hinum slæga að
komast svo nærri Dían, að hann gat náð til hennar. Þegar
hún sá hann svona nálægt sjer, sneri hún við honum bak-
inu eins og konur eru vanar að gera, ef þeim geðjast ekki
framferði mannaa. En Hoja þreif þá óþyrmilega í hand-
legginn á henni og kippti henni að sjer.
Jeg var þá ekki orðinn kunnur siðum þeim, sem ríktu
! í Pellucidar, en samt þurfti jeg ekki annað en að sjá augna-
íáðið, sem Dían sendi mjer, til þess að gera það, sem jeg'
gerði. Jeg vissi ekki hvað Hoja ætlaði sjer, en áður en
hann hefði tekið í stúlkuna með hinni hendinni líka, sló
jeg hann eitt hægrihandarhögg, svo hann datt niður eins
cg skotinn.
Fagnaðaróp glumdi við frá hinum föngunum, og einnig
v arðmönnunum, sem sjeð höfðu atburð þenna, ekki vegna
þess að jeg hafði verndað stúlkuna, eins og jeg síðar
komst að raun um, heldur vegna hinnar frumleg'u að-
ferðar sem jeg hafði beitt til þess að fella Hoja, en þessa
aðferð þekktu þeir alls ekki.
Og stúlkan. Fyrst leit hún á mig með udrun í augum,
en svo draup hún höfði og hálfsneri sjer undan og kaf-
roðnaði. Andartak stóð hún þannig þögul, en svo lyfti hún
höfðinu aftur og sneri stoltaralega baki við mjer, eins og
hún hafði gert við Hoja. Sumir fanganna hlógu og mjer
sýndist Ghak hinn loðni verða æði svartur á svipinn, þeg-
ar hann leit á mig. Og það sem jeg sá af andliti Dían varð
allt í einu náfölt.
Skömmu fyrir hádegi daginn
eftir, var Orme á gangi eirðar- I
laus um gólfið í klefa sínum á
lögreglustöðinni í Westington.,
Þetta var ekki óþægilegur
klefi, eftir því, sem slíkar,
vistarverur gerast, en eftir
svipnum á andliti Ormes að,
dæma, hefði það vel getað ver-
ið pyntingarherbergi.
— Hefi jeg verið of viss í
minni sök? tautaði hann. — Jeg
er alsaklaus eins og ófætt
barn og í gær þóttist jeg svo
viss um það, með sjálfum mjer,
að jeg færi hjeðan frjáls mað-
ur í dag. En með hverjum
klukkutímanum, sem líður vex
efi minn. Forlögin hafa riðið
einkennilegt net utan um mig.
Hann stikaði fram og aftur,
í klefanum og lagði heilann í
búinn að fá hjer um bil það, ^
sem jeg þoli. Segðu mjer nú
blátt áfram: Get jeg orðið
dæmdur sekur um glæp, sem
jeg hefi ekki framið?
— Jeg skal segja þjer það í1
sem fæstum orðum, svaraði
Poynter. — Það geturðu vel,
nema því aðeins að við fáum
einhverjar nýjar sannanir í
hendurnar. Málið getur ekki
litið verr út en það gerir. En
jeg skal vinna fyrir þig, svo
langt sem jeg næ — af því jeg
trúi á sakleysi þitt.
— Ef þú ekki gerðir það,
svaraði Orme, — myndi jeg
biðja þig að hypja þig hjeðan
burt.
iiHMnmMnainiiin
iMirilllNllOMMMnMllM
WlaymlhA ^Loriaciuð
næstan««rr»»-iftjjrniaBu>
•«'r-cF>r 5‘mi
Oscar Wilde hitti einhverju
sinni mann nokkurn, sem hann
hafði áður sjeð, en þekti nú
ekki í svipinn. En hann áttaði
sig brátt, hneigði sig kurteis-
lega fyrir manninum og sagði:
— Jeg bið yður að afsaka,
að jeg skyldi ekki strax hafa
þekt yður — jeg hefi breyst
töluvert.
★
I lcvikmyndinni Humores-
que, segir Oskar Levant við
stúlku, „Vín gerir yður fal-
lega“.
„En jeg hefi ekki bragðað
vín“, svarar hún.
„Jeg veit það“, andvarpar
Levant, en jeg er fullur“.
★
Fyrir um 50 árum síðan til-
kynti einkaleyfisskrifstofa
Bandaríkjanna, að búast mætti
við sárafáum uppfinningum í
framtíðinni, þar sem svo að
segja allt hefði þegar verið
fundið upp.
★
I Hollywood:
— Elskan mín, við verðum
að fresta giftingu okkar í
nokkrar vikur.
— Hvers vegna, hjarta mitt?
Elskarðu mig ekki?
— Auðvitað — en jeg var
að giftast öðrum manni.
Hljómsveitarstjórinn Jerru
Wald segist hafa heyrt eftir-
farandi samtal milli nýgiftra
hjóna í Hollywood:
— Eigum við ekki að reyna
að skemta okkur almennilega
í kvöld?
! — Allt í lagi, svaraði frúin,
skildu eftir ljós, ef þú kemur
heim á undan mjer.
★
Eftirfarandi taugahrellandi
frjett hefir borist frá London:
Listanefnd sú, sem hefir
yfirstjórn hringleikahúsa í
Sovietríkjunum, hefir harð-
lega gagnrýnt ræður trúðanna.
Verða haldnir fundir á næst-
unni, til að sjóða saman ræður,
sem eigi betur við stefnu ein-
asta flokks Rússlands..
*
Tímaritið „Time“ skýrir frá
því, að bifreiðastjóri nokkur í
Washington, William H. Burt-
on að nafni, hafi brotið 34 um-
ferðareglur á tíu mínútum,
verið sektaður um 1,375 doll-
ara og fengið 495 daga fang-
elsi, þegai ha n gat ekki greitt
sektina.
'k
Það voru þúsund bandarísk-
I ir hershöfðingjar, þegar þeir
voru flestir í síðari heimsstyrj
öldinni.