Morgunblaðið - 19.12.1946, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 19. des 1946
! iiuumutmimuimimiUD B
BLÓÐSUGAN
Qt ir J}°L nCjoodwi

SwBiríirmmimnnmiínmmumfBfluaKssfUiiíiminmiii
miimMiimmmmmuuiimiiiiiiiMmimiimiiiiiiiiiiiiimma
68. dagur
— Jeg hef ekki nema eitt
svar við því, svaraði Blóðsug-
an hörkulega. — Þjer munið
kannske hvað bindur yður hjer.
Jeg hef aldrei minnt yður á
það fyrr og bið yður að neyða
mig ekki til þess nú. Allra síst
nú get jeg þolað, að þjer bregð
ist mjer. Þjer verðið kyr og
þjónið mjer eins og hingað til
og framkvæmið skipanir mín-
ar. Jeg ætla því ekki að hlusta
á þessa uppsögn yðar og skojða
hana sem ósagða.
— Því miður, sagði konan
með trega, — hafið þjer ekki
vald yfir því. Hvorki þjer nje
jeg getið ráðið við það.
— Hvað meinið þjer?
rtokkrar fyrirskipanir? bætti
— Ekki annað en það, svar-
aði konan, — að jeg á skamt
eftir ólifað.
Blóðsugan hrökk við og
gréip andann á lofti, en kon-
an hjelt áfram rólega: — Mun-
ið þjer eftir því, að.í gær eða
fyrradag sagði jeg yður, að
jeg yrði að fara til læknis, en
gerði hinsvegar ekki mikið úr
veikindum mínum. Jeg segi
yður altaf til þegar svo stend-
ur á, ef ske kynni, að það gæti
komið til óþæginda. Nú, jeg
viesi annars sjálf, að sjúkdóm-
urinn var ekkert óverulegur.
Jeg fór til mannsins, sem þjer
vísuðuð mjer á, þessa mikla
sjerfræðings. Og hann kvað
upp yfir mjer dauðadóminn.
Ef maður telur frá öll fræði-
or^in, sem þessir menn nola,
þá hljóðar hann þannig, að i
þetta er hjartveiki á háu stigi
og ólæknandi. Mig hafði lengi
grunað þetta og það fer svo
fjarri því, að það hryggi mig,
að það er mjer þvert á móti
gleðiefni. í stuttu máli sagt:
Jeg get aldrei lifað ár enn, ef
til vill mánuð, kannske aðeins
nokkra daga. Það er rjett, að
þjer fáið að vita þetta, því í j
rauninni snertir það yður j
miklu meira en mig. Þess-
vegna vara jeg yður við, svo
þjer getið verið viðbúin.
Harkan hvarf af andliti
Blóðsugunnar. Hún greip gulu
höndina á konunni og með-
aumkunin skein út úr svip
hennar.
— Veslings Sofia, sagði hún,
— aldrei hefði mjer dottið
þetta í hug. — Það er hræði-
legt. Hefði jeg vitað það ....
— Þjer skuluð ekki ásaka
sjálfa yður, svaraði konan.
— Það er ekki yður að kenna,
heldur fyrirhugað af forlögun-
um. Hjelduð þjer kannske
nokkurntíma, að jeg myndi j
bregðast yður . til þess að!
ganga í annara þjónustu?.
Þjer, sem jeg skulda svo mik- !
ið!
— Það er ekki mikið, svar-
£ði Blóðsugan með hrolli.
— Nóg fyrir mig. Þjer þekk-
ið sögu mína vel. Jeg hef syndg
að mikið og líka fengið mikla
refsingu. Heimurinn hafði ekk I
ert við mig að gera. Jeg var
úrhrak, sem enginn vildi líta
við. En mjer stóð það á sama:
Þfeð var mín refsing.
— Þjer eruð ekki ein um
það, sagði Blóðsugan. I
— Yður er það að þakka,
að jeg fjekk nokkurntíma frið,
sagði konan. —' Oll þessi ár hef
jeg þjónað yður án þess að
spyrja nokkurntíma nokkurs.
Þjer heimtuðuð lítið af mjer.
Hvað þjer gerið og hvers-
vegna þjer gerið það, varðar
mig ekki um. Litla húsið út við
borgarmúrinn var mitt athvarf
og þar hef jeg fundið frið og
hvíld. Að fara þaðan og hing-
að daglega og gera það, sem
þjer skipuðuð mjer, fjell mjer
vel.
Blóðsugan kinkaði kolli.
— Jeg hefði heldur aldrei
þorað annað en hlýða yður,
hjelt konan áfram, — en þjer
hafið aldrei ógnað mjer. Þess
þurfti heldur ekki við. Jeg
held, að þjer sjeuð eina mann-
eskjan, sem nokkurntírrja hefir
verið mjer góð. Því það hafið
þjer verið — á yðar hátt. Og
peninga hef jeg haft. og bað
meiri en jeg þurfti. Og frí á
hverju ári, svo jeg hef getað
faíið í litla kofann í Devon,
þar sem jeg gat verið ein míns
liðs.
Hún hallaði sier aftur á bak
og leit á húsmóíur sína.
— Jeg þekki yður sem frú
Gordon frá Gordon Ltd. Þjer
gætuð verið morðingi án þess,
að jeg vissi nokkuð um það.
En svo langt sem minn verka-
hringur nær, getið þjer reitt
yður á mig og trúmennsku
mína, hvað, sem fyrir kann að
koma. Jeg bið þess eins að jeg
bregðist yður aldreL
— Þjer getið ekkí haldið á-
fram svona .... núna, sagoi
Blóðsugan dræmt. — Það er
ómögulegt!
— Víst get jeg það, flýtti
konan sjer að segja. — Jeg
þjáist ekkert .... eða mjög
lítið. Mjer líður eins vel hjer
við verk mitt, eins og nokk-
ursstaðar annarsstaðar. Jeg fer
ekki nema þjer skipið mjer
það. Þegar dauðinn kemur,
verð jeg fljót að fara; það sagði
læknirinn mjer. Og jeg býst
ekki við, að það verði alveg
strax. En það var skylda mín
að vara yður við og láta yður
svo athuga málið.
Blóðsugan sat nokkur augna-
blik þegjandi.
— Fyrst þjer eruð fús til
að halda áfram, sagði hún, —
er best að leggja það á hættu.
Jeg hef aldrei talað við yður
um málefni mín, en nú skuluð (
þjer samt hlusta á mig. Jeg
myndi venjulega ekki þora að (
segja það, en fyrst þjer eigið!
skamt eftir ólifað, kann það
að verða yður nokkur huggun.
Jeg er að vinna fyrir lífi og!
hamingju fólks, sem þjer hafið(
sennilega ekki meira en svo.
heyrt nefnt á nafn. Jeg er að |
berjast fyrir því, að rjettlætið j
nái fram að ganga og móti ó- |
segjanlegu grimdaratferli. En,
ef þjer hlýðið skipunum mín-
um og það svona að dauða kom
in, eigið þjer yðar þátt í þessu
mannúðarverki.
— Þetta gleður mig að heyra,
sagði konan. — Lofið mjer þá
að hjálpa að gera góðverk áð-
ur en jeg dey.
Blóðsugan lagði höndina á
öxl aðstoðarkonu sinnar.
— Þjer eruð hugrökk kona,
sagði hún. — Jeg ætla þá að
taka boði yðar. Það er ekki
eins hættulegt fyrir mig að
eiga það á hættu að missa yð-
ur þá og þegar en fara að gera
breytingar á þessu stigi máls-
ins. Það er að vísu hættulegt
áform, en jeg hef samúð og
meðaumkun með yður, sem jeg
get ekki lýst með orðum.
— Þá skuluð þjer ekki eyða
þeim orðum á mig, svaraði kon
an og brosti ofurlítið. — Ef til
vill er jeg hamingjusamari en
þjer.
— Það kann vel að vera,
svaraði Blóðsugan lágt. — En
lofið þjer mjer nú að vera
einni í nokkrar mínútur. Það j
er aálítið, sem jeg þarf að,
gera. . 1
Konan fór út. Blóðsugan sat I
o-íurlitla stund hugsandi, en
loks tók hún upp úr skúffu |
skjal eitt, skrifað með greini-1
legri rithönd. Fyrirsögnin var
með feitu letri.
„Síðasti vilji og erfðaskrá
Sofiu Gordon“.
Blóðsugan las skjalið vand-
lega og með eftirtekt. Hún
horfði á undirskriftir vitund-
arvottanna neðst á skjalinu.
— Þetta gildir enn, sagði
hún við sjálfa sig. En það var
ekki nema rjett að gera hana
nógu snemma, hvað sem fyrir
kynni að koma. Jeg breyti
henni ekki neitt. Þegar þessi
erfðaskrá hefir verið fram-
kvæmd, verður ekkert til með
nafninu Gordons Ltd. En þang-
að til er hættan mikil, og verst
er, að jeg hef engin ráð til að
verjast henni. Jeg verð að fela
forsjóninni alt.
Hún setti erfðaskrána í stórt
umslag, setti það í svörtu tösk-
una, sem hún bar í beltinu, og
kallaði á fulltrúa sinn. Hann
kom tafarlaust og svipur hans
bar þess, vott, að hann væri
ánægður með sjálfan sig. En
þegar hann leit framan í hús-
móður sína, hvarf ánægiusvip-
urinn fljótt.
— Hjer eru skýrslurnar frá
Westington, sagði hr. Drave
og lagði bunka af vjelrituðum
örkum fyrir framan húsmóður
sína. — Jeg vona, frú, að við
veiðum refinn innan skamms.
— Hún tók við blöðunum og
las þau með rnikilli eftirtekt.
— Vincent ,hefir orðið vel
ágengt, sagði hún við Drave,
-— en aðalatriðin sem við þurf
um á að halda, sleppa altaf
framhjá honum. Hvar eru sann
anirnar, sem jeg heimtaði?
— Erviðleikarnir eru geisi-
lega mklir, frú, svaraði Drave,
— en mennirnir eru komnir
á sporið, þó óglöggt sje, og jeg
er sannfærður um, að þessar
sannanir fást áður en lýkur.
Blóðsugan stóð snöggt úr
sæti sínu.
— Áður en lýkur!? sagði
hún harkalega. — En hvenær
verður það? Sex vikur eru þeg
ar liðnar, en verulegur árang-
ur er enn sem komið er, mjög
óverulegur. Þetta verður að
ganga eitthvað. Sendið ,þjer
Vincent boð að flýta sjer, hvað
sem það kostar. Því hjeir getur
töfin orðið hættuleg.
BEST AÐ ATiGLVSA
f MORGUNBIJVÐINTJ
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROGHS,
47.
jeg að gæta hinnar mestu varúðar og þreifaði mig áfram
meðfram öðrum veggnum.
Að því kom þó brátt, að bjartara varð í kringum mig,
og að lokum kom jeg að þrepurn, sem lágu upp á við og í
áttina til ops, sem hádegissólin skein inn um.
Jeg læddist varlega upp stigaþrepin og í áttina að opinu,
og er jeg gægðist út, sá jeg fram undan mjer hið víðlenda
sljettlendi Phutru. Hinir fjölmörgu, háu granitturnar,
-sem standa við hlið neðanjarðarborgarinnar, stóðu and-
spænis mjer, en fyrir aftan þá teygði sljettan sig í áttina
til hæðanna í fjarska. Það var því augljóst, að jeg var
kominn út fyrir borgina, og mun betur leit þannig út með
flóttatilraun mína.
Það fyrsta, sem mjer datt í hug, var að bíða myrkurs,
áður en jeg legði út á sljettuna; en allt í einu minntist jeg
þess, að p Pellucidar skín hádegissólin að staðaldri, og
gekk því brosandi fram í dagsljósið.
Mittishátt gras grær á sljettum Phutru, en á enda hvérs
blaðs er örlítið, fimmhyrnt blóm, — skær, marglit blóm,
sem auka enn fegurð þessa einkennilega, en þó stórfeng-
lega landslags.
En það eina, sem vakti fyrir mjer þessa stundina, var
að finna griðland í hæðunum í fjarska, svo jeg hraðaði
ferð minni og tróð á allri fegurðinni. Perry segir að að-
oráttaraflið sje minna á yfirborði innra heimsins en þess
ytra. Hann skýrði þetta allt fyrir mjer einu sinni, en jeg
var aldrei sjerlega vel að mjer í þessum efnum, svo flest
er þetta nú gleymt. Þó minnir mig að hann segði, að
ástæðan fyrir þessu væri aðdráttarafl þess hluta ytri jarð-
skorpunnar, sem væri fyrir ofan þann stað á Pellucidar,
þar sem maður væri í hvert sinn staddur. En hvernig, sem
þessu kann að vera varið, fannst mjer alltaf að jeg' fara
hraðar yfir á Pellucidar en í ytri heiminum — það var eins
og maður væri svo ljettur á sjer, líkt og stundum kemur
fyrir í draumum.
Og þar sem jeg nú gekk yfir hið blómumþakta sljett-
lendi á Phutra, þótti mjer jeg næstum fljúga.
Því meira, sem mjer var hugsað til Perry, því minna
gladdist jeg yfir hinu nýfengna frelsi mínu. Mjer fannst
Jud konungur á Bikiney-ey,
þar sem tilraunin var gerð
með atomsprengjuna, vilh nú
halda heim aftur, þrátt fyrir
hina miklu eyðileggingu, sem
var þar. 169 þegnar hans eiu
reiðubúnir að fylgja honum.
Ben Wyatt, flotaforingi, heíir
hinSvegar neitað honum um að
verða við þessari ósk.
★
Raunverulegur Skoti.
Skotskur kauppiaður lá bana
leguna.
„Ert þú hjer, María?“ hvísl-
aði hann.
„Já, elskan mín“, svaraði
konan.
„Er Hetty hjerna líka?“
,,Já, Hetty er hjerna einn-
ig“.
„Og Ben?“
,,Já, öll börnin eru hjerna“,
„Öll“, sagði Skotinn með
svaraði móðirin.
undrun og gremju í röddinni.
„Með leyfi að spyrja, hver
gætir búðarinnar?“
★
„Fræðslumálastjórnin hefir
gert skólabörnin að analfabet-
um“, skrifar svissneska blaðið
„Bændatíðindin“, vegna þess
að hætt er að kenna þeim að
lesa gotneska letrið.
— Nei, jeg gæti aldrei hugs-
að mjer að giftast manni, sem
skrökvaði að mjer.
— Nú, þú hefir þá ráðgert
að giftast aldrei.
-k
Maðurinn: Hvað sagði lækn-
irinn? .
Konan: Hann leit á tung-
una í mjer og gaf mjer síðan
styrkjandi meðal.
Maðurinn: !!!
Nokkrir ungir menn í Banda
ríkjunum hafa keypt land-
spildu í suð-austur Alaska fyr-
ir 150,000 dollara og hafa á-
kveðið að stofna þar nýlendu.
Hafa þeir þegar fengið 1000
innflytjendur. Borga þeir hver
um sig 100 dollara fyrir land-
spildu.
★
Tjekkar hafa hafið undir-
búning að því að efla mjög
kvikmyndaiðnað sinn. Hafa
þeir samið fimm ára áætlun um
byggingu kvikmyndabæjar
skamt fyrir utan Prag. Verður
það stærsta kvikmyndastöð í
Evrópu.
★
i
Við sjáum hlutina ekki eins
og þeir eru, heldur eins og við
erum. — H. M. Tomlinson