Morgunblaðið - 09.04.1947, Page 14

u
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 9. apríl 1947,
Á HEIMILI ANNARAR
a erLar
t
Æfintýrið um IVÍóða Manga
Eftir BEAU BLACKHAM.
5. *!!
30. dagur
„Ekki veit jeg það heldur“,
sagði Richard. „Nú er framorð
ið. Það væri rjettast fyrir okk
ur að ganga til náða“.
Þá sagði Tim alt í einu: „Það
er rjett sem Webb sagði um
Alice. Það er að segja um hug
minn til hennar. En það er alt
heiðarlegt, þú veist það. Jeg á
við að------------“.
„Já, jeg veit það Tim“.
En Tim fanst hann þurfa að
segja meira. honum fanst hann
þurfa að ljetta á hjarta sínu:
„Jeg hefi altaf verið bálskotinn
í henni. En hún veit ekkert um
það. Hún mundi hafa orðið reið
ef hún hefði vitað það“.
Richard sagði: „Já, við skul-
um sleppa þessu, Tim“.
Tim sagði: „En hún hefði
aldrei getað unnið Jack mein.
Hún er svo góð — og jeg hefi
verið vitlaus eftir henni, en
það býðir ekki — jeg á við —
mjer þykir alveg eins vænt um
þig. En---------
Richard greip fram í: „Þetta
er alt í lagi, Tim. Reyndu að
gleyma þessu. Það verður alt
í lagi þegar morgundaginn líð-
ur“. Hann sneri sjer að Sam:
„Þú . verður hjer auðvitað í
nótt. . Jeg sagði Barton að búa
um þig í næsta herbergi við
Tim og leggja þar inn náttföt
handa þjer og rakáhöld'*.
Svo gekk hann frá glóðinni
á arninum eins og vant var á
hverju kvöJdi og fíðan gengu
þau Ji 11 fram í anddyrið.
Sam tók annari hendi á hand
riðshúninn og hjelt um hann á
moðan hann sagði eitthvað við
Richard. Myra horfði á þeíra
og var sem á nálum: Skyldi
húnninn nú láta undan? En
svo slepti Sam og gekk upp í
stigann. Sem betur fór vissi
hann ekki hvað í húninum var
geymt.
Frá stigaskörinni lá Iangur
víður gangur. Angan af
blómum lagði á móti þeim og
minti á að Alice var komin
heim og sat nú í hlýju og nota-
legu herbergi umvafin blóm-
um. Og ósjálfrátt fan=t beim
öllum að þau yrði að lækka
málróminn. En Myru gafst ekk
ert tækifæri til þess að +ala
eir.slega við Tim og ekki við
Richard heldur. Hann gekk
fram hjá herbergi sínu með
þeim Sam og Tim.
„Jeg ætla að vísa þjer á her
bergið“, sagði hann við Sam
þótt Sam vissi ósköp vel hvar
það var.
Tim kysti systur sina á kinn
ina áður en hún fór inn í her-
bergi sitt. Sam rjetti henni
höndina og kreisti hönd henn-
ar óþarflega fast.
Richard sagði: „Góða nótt,
Myra. Vertu alveg óhrædd'*.
Hann var þreytulegur og leit
varla á hana.
Hún lokaði hurðinni á eftir
sjer. Ljós var inni og rúmið
hennar upp búið. Henni va;ð
litið á höndina á sjer. Það var
enn mold undir nöglunum og
moldardrefjar við naglaræturn
ar. Sam hafði auðvitað tekið
eftir þessu. En það gerði ekk-
ert til. Þetta voru aðeins smá-
munir.
Hún heyrði ekki fótatak Ric-
harrk? er hann gekk fram hjá
aftur. Hún stóð við opinn glugg
ann og horfði út.
Hvað átti hún að gera við-
víkjandi byssunni?
Mundi ekki sá, sem faldi
hana þarna halda að hún væri
í öruggum stað? Hún hafði nú
verið geymd þarna í nær tvö
ár, þrátt fyrir nákvæma lög-
regluleit. Var því nokkur á—
stæða fyrir þann sem falið
hafði, að flytja hana þaðan"
F.yrir skömmu hafði hún
haldið að felustaðurinn mundi
koma upp um ódæðismanninn.
Nú sýndist henni þao harla
ólíklegt. Hvað mundi Sam hafa
gert í hennar sporum? Hann
mundi hafa útbásúnerað það,
að nauðsynlegt væri að finna
byssuna. Og það hafði hann nú
raunar þegar gert. Og hvað svo
næst? Mundi hann hafa hald-
ið vörð um handriðasúluna?
Mundi hann hafa legið á gægj-
um í einhverju herberginu,
dag og nótt, til þess að vita
hvað skeði?
Gat hún gert það?
Það virtist hálf hjákátlegt að
liggja þannig í leyni og gá að
því hverjir gongi um ganginn
eða kæmi mður stigann. Og
litlar I’kur sýndust til þess að
það mundi bera neinn árangur.
En hvað svo — ef einhver
skyldi koma og læðast á tán-
um að húninum og taka byss-
una — hvað átti hún þá að
gera?
Eitt var víst: Ekki mátti hún
fara á hnotskóg fyr en kyrð
væri komin á og engin hætta
á því að hún rækist á neinn,
sem færi að spyrja.
Hún afklæddi sig og kastaði
yfir sig rauðum morgunslopp.
Rautt fer þjer vel, hafði Alice
sagt.
Hún slökti Ijósið og hallað-
ist svo aftur út í gluggann. Nú
var himininn orðinn alskýjað-
ur og það sást hvorki móta fyr-
ir veröndinni nje grasílötinni.
Hvergi lagði ljós út um glugga.
Það var eins og allir væiu í
fasta svefni.
Hún var þarna góðu stund
og hugsaði um hvað hún ætti
að gera.
Þá heyrði hún fótatak á ver-
öndinni. Það var ekki neír.um
blöðum um það að fletta að þar
var einhver á ferð.
Svo hætti fótatakið og alt var
hljótt um stund. Hún var far-
in að halda að sjer heiði mis-
heyrst og að enginn væri þar
á fgrð niðri í myrkrinu. Hvtr
gæti líka verið að læðast
þarna?
Svo heyrði hún að einhver
kallaði í lágum en skrækum
rómi. Aftur varð þögn. Þá
hey^-i hún kallað aftur. Og
rjett á eftir heyrði hún hljóð-
skraf. Orðin sveimuðu í myrkr
inu og hún heyrði ekki nema
eitt og eitt: „Komdu niður ....
komdu niður .... komdu nið-
ur . . . tala við mig“.
Síðan varð alt hljótt, hvorki
hljóðskraf nje fótatak nje heid
ur neitt ýskur í glugga nje
hurð.
Hún hleraði en heyrði okk-
ert nema sinn eigin hjartsiátt.
Hver hafði talað? Og úr hvaða
glugga var svarað? Richards?
Alice? Corneliu? Öll sneru
svefnherbergin gluggum í
þessa átt.
Hún þekt.i ekki röddina, það
var aðeins hvísl og ekki hægt
að greina raddblæ. Og hún gat
ekki heldur gert sjer grein fyr-
ir því hvort sá sem hvíslaði,
var rjett undir glugga hennar
eða lengra burtu.
Alt var nú hljótt. Hvergi
heyrðist opnuð hurð og ekkert
fótatak nje þrusk á ganginum.
Gat þetta hafa verið mis-
heyrn? Nei, hún var viss um
að svo var ekki. Hver hafði nú
verið að vekja upp? Hvað vildi
hann?
Lengi stóð hún þarna og hler
aði til þess að vita hvort hún
heyrði ekki meira. Hún vissi
ekkert hvað tímanum leið. Að
lokum gekk hún fram að dyr-
um og fálmaði í myrkrinu efc
ir hurðarhandfanginu.
Hver kom hingað eins og
þjófur að nóttu til þessa húss,
sem geymdi leyndardóm um
morð?
Hún tók hægt í handfangið
svo að ekki skyldi heyrast neitt
í þegar hún opnaði. Hún hler-
aði en alt var kyrt í húsinu.
Enginn var í anddyrinu og þar
loguðu aðeins náttlampar.
Sloppurinn hennar straukst
við vegginn og henni fanst
verða af því mikill hávaði. Svo
laumaðist hún niður stigann,
og tók upp um sig sloppinn svo
að hann skyldi ekki dragast.
við stigaþrepin. Hún kom að
handriðssúlunni.
Gegnt henni var iesstofan
opin og myrkt þar inni, nema
hvað daufa glætu af aringlóð-
inni .lagði á gólfið. Hún lók á
súluhúninum og hleraði. Alt
var kyrt.
Þá tók hún báðum höndum
um húninn og kipti hor.um upp
úr grópinu. Það marraði ofur-
Mtið í um leið. Hún greip neð
annari hendi niður í leynihólí-
ið.
Marghleypan var horfin.
Myra þreifaði og þreifaði en
þar var engin byssa.
Hún setti húninn á sinn stað
aftur. Og þá sá hún nokkuð,
sem hún hafði ekki tekið eítir
fvr. Þvert yfir anddyrið lagði
ljósgeisla. Hann kom frá dyr-
um setustofunnar, smaug út
með hurðinni og þvert yfir gólf
ið. —
Hún heyrði nú eitt.hvert
þrusk þar inni, en síðan varð
alt hljótt aftur. Hún hjelt niðri
í sjer andanum. Atti hún að
laumast að dyrunum? Eða ácti
hún að fara rakleitt þangað og
opna þær?
En svo að segja á sömu
stundu var þögnin rofin. Hún
heyrði dálítinn smell, eins og
þegar málmur slæst við málm,
og svo kuldahlátur, tryllings-
legan kuldahlátur. Svo heyrði
hún mikið þrusk og óm af
mannamáli, síðan ofurlítinn
dynk, eins og eitthvað hefði
dottið, og í sama bili var hurð-
inni hrundið upp.
Reikningshald & endurskoðun
^JJjartar jPjetur&ion,
dand. oecon.
Mjóstræti 6 — Sími 3028
ar
Aumingja Móði Mangi hjekk eins og ormur á öngli í
stáltauginni, en þó hann legði eyrun við, gat hann ekki
heyrt hvað þcir högðu.
En nokkrum mínútum seinna sagði Loftur hárri röddu:
— Við höfum ákveðið að hegna þjer fyrir ókurteisina,
óvingjarnlega járnbrautarlest. Veistu, hvað við ætlum að
gera við þig?
— Nei, sagði Mangi kvíðafullur, hva-hvað?
— Við ætlum, sagði Loftur grimmdarlega ... að fleygja
þjer beint niður á jörðina.
— Fleygja mjer niður! Ó, ekki gera það! þrábað Móði
Mangi. Jeg dauðsje eftir öllu saman — svei mjer þá.
Það er orðið nokkuð seint að sjá eftir þessu, er það
ekki? sagði Loftur, og hinir loftvarnabelgirnir sögðu:
— Já, það er allt of seint núna, járnbrautarlest. Þú
hefðir átt að muna eftir því, áður en þú varst svona ó-
kurteis og harðbrjósta!
Eyjan Arango Örande und-
an Guineu-ströndum ber með
rjettu nafnið „Kvenna-eyjan“.
Hún er stærst af hinum 30 eyj
um, þar sem Bijo-ættbálkurinn
býr. Konurnar biðja sjer þar
sjálfar manns, og gera það á
þann hátt, að setja hrísgrjóna-
rjett fyrir utan dyrnar hjá ó-
lofuðum manni. Ef hann borð-
ar hrísgrjónin, hefir hann tek-
ið bónorði þeirra. Ef konan
verður svo leið á manni sínum,
hendir hún aðeins öllum eigum
hans út úr kofanum. Hann verð
ur að flytja og getur aðeins beð
ið í voninni um að einhver önn
ur beiti fyrir hann hrísgrjóna-
agninu. — Hverng litist ykkur
á, stúlkur, að hafa það þannig
hjer?
★
— Hjerna eru 10 krónur,
sem jeg skulda þjer.
— Þú skuldar mjer ekki
neitt.
— Jú, ef þú lánar mjer 20
krónur, skulda jeg þjer 10.
★
— Þegar kona talar við þig
brostu þá til hennar, en hlust-
aðu ekkert á það sem hún er að
segja.
Ró fanganna má ekki spilla.
Fangahússtjórnin í Sidney í
Astralíu hefir skipað svo fyrir
að fangaverðirnir verði að
ganga í skóm með gúmmíbotn
um, er þeir fara í eftirlitsferðir
um fangelsið á nóttunni til þess
að trufla ekki næturfrið fang-
anna.
★
,,Drauga-hópurinn“.
Þrjár stúlkur hafa síðasta ár
ið starfað í Scotland Yard und-
ir nafninu „drauga-hópurinn“
Þær hafa það hlutv. að leggja
lag sitt við þjófa eða ræningja,
'með það fyrir augum að koma
upp um þá síðar.
iV
Eftirfarandi brjef var eitt
sinn sent til „Spurningar og
svör“ blaðs nokkurs:
„Góða Heimilisblað. Þú, sem
svarar öllu svo greitt og vel.
Geturðu ekki kent mjer ráð til
þess að fá spjekoppa. — Með
fyrirfram ástarþakklæti. Þín
Stína.“
Það stóð ekki á svari blaðs-
ins. Það var svona:
„Drekkið súrmjólk með
strái“.