Morgunblaðið - 04.06.1947, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIð
Miðvikudagur 4. júní 1947
A FARTINNI
ccCetjniIöjreef (iiíaja ejtir jJetcr (Jbeuneu
24. dagur
„Það skal jeg segja yður“,
segi jeg. „Jeg ætla að vera á
vakki hjerna. Jeg ætla að bíða
eftir því að Rudy skjóti upp.
Og ieg ætlá að hafa yður hjer,
í haldi. Þjer skuluð ekki fá að
sjá hann. Þegar hann kemur
ætla jeg að segja honum að
þjer sjeuð veikur, að þjer sje-
uð í einhverju heilsuhæli, og
að þjer hafið sagt mjer alt af
Ijetta um þetta mál og falið
mjer að vera fulltrúi ySar.
Sennilega hefur Tamara þegar
sagt honum frá mjer. Hún hef-
ir sagt honum að jeg heiti Willy
Careras, og hann kannast við
nafnið. Hann mun þykjast vita
að Willy Careras hafi svo og
svo marga ljóta glæpi á sam-
viskunni að honum sje trúandi
til alls. Hann mun því treysta
mjer eins og nýju neti, haldið
þjer það ekki? Hann mun þá
leysa frá skjóðunni. Ef til vill
segir hann mjer hvar Júlía
Wayles er niðurkomin. Og þá
er alt fengið, þá þarf jeg ekki
annað en snúa mjer til lög-
reglunnar“.
Hann segir ekkert, og hann
er ekki sem ánægjulegastur á
svipinn.
Jeg stend upp og teygi úr
mjel-. Nú líður mjer vel. Mjer
finst jeg vera kominn á mjög
góðan rekspöl.
„Schribner", segi jeg, „nú
aetla jeg að skilja við yður og
svipast svolitið um í herborgj-
unum yðar. Og takið þjer vel
eftir. Ef jeg heyri nokkuð í yð-
ur bá kem jeg niður aftur og
gef yður svo rækilega á hann
að þjer líkist flatnefjuðum
negra. sem hefir rekið sig á
skrifidreka. Sælir á meðan .. “
Jeg læsi kjallarahurðinni og
geng upp stigann. Máske þetta
ætli ekki að verða jafn vanda-
samt mál eins og jeg hjelt? Ef
jeg get náð tökum á Rudy, þeg
ar ha'nn kemur, og fengið stelp
una sem hann Nikolls er með
til þess að segja það sem hún
veit. þá býst jeg við að öllu
sje lokið.
Efst í stiganum staðnæmist
jeg og kveiki mjer í vindlingi.
Svo geng jeg ósköp hægt inn í
setustofuna. En í dyrunum
bráðstansa jeg.
Það! er maður í herberginu
og hann situr þar í hæginda-
_stól. Hann er hár og grannur
og dökkur yfirlitum. Hann er
í snotrum fötum og silkiskyrtu,
sem hefir kostað fimmtíu doll-
ara. Hann er náfölur í fram-
an og munnurinn er eins og
skurður eftir rakvjelablað.
Hárið er svart og kembt aftur.
Hann dregur vindlingahylki
úr platínu upp úr vasa sínum
og kveikir sjer í vindling. Hann
virðir mig fyrir sjer ósköp
kæruleysislega. Og þegar hann
yrðir á mig þá er röddin þægi-
leg — en þó beiskjublandin,
ef þier skiljið hvað jeg á við.
„Jeg er Rudy Zimrnan", seg-
ir hann. .,Jeg geri ráð fyrir að
þjer sjeuð Willy Careras. Hvar
er Schribner?11
J„Veikur“, segi jeg. „Hann
fjekk einhverja pest, mislinga
efSa þess konar. Það var farið
með hann á sjúkrahús í Guild-
ætti von á yður og bað mig að
sjá'um alt í sinn stað. Jeg rakst
á miðann, sem þjer skilduð
eftir í bílnum hans og fór til
Capel, en þjer voruð þar víst
ekki ....“.
„Ojá“, segir hann og dregur
marghleypu upp úr vasa sín-
um. Hann miðar henni beint
á kviðinn á mjer. Svo brcrsir
hann. Og hann var ekki frýni-
legur þá. „Jæja, Caution", seg
ir hann svo. „Þjer getið spar-
að vður þetta. Jeg þekki yður.
Og ieg ætla að losna við yð-
ur. Skiljið þjer það?“
„Jeg skil það“. segi jeg. „Það
er sama sem að öllum dag-
draumum sje nú lokið“.
Hann gengur yfir að skápn-
um og hellir í glas. Svo tæm-
ir hann það hægt og rólega en
hefir ekki augun af mjer. Hann
deplar ekki einu sinni augun-
um og augun eru rauð. Mjer
líst ekki á þennan pilt.
Úti fyrir heyrast dunur í
bíl. Hann staðnæmist fyrir ut-
an. Sem snöggvast hjelt jeg að
mjer væri borgið — en það
fór fljótt af.
Dyrnar á setustofunni eru
ford. Hann sagði mjer að hann vænt um þig. Þú ert bæði góð-
ur og hugsunarsamur“.
Hún snýr sjer að mjer. Rudy
færir sig ofurlítið til svo að
hann geti miðað á mig. Hún
tekur í neðri vörina á mjer og
teygir hana fram. Fingur henn-
ar eru mjúkir og kaldir. Svo
kemur hún með andlitið fast
upp að mjer. „Þú fallegi apa-
köttur“, segir hún. „Jeg gæti
jetið þig“.
Hún bítur í neðri vörina á
mjer og stekkur svo burtu. Jeg
finn að blóð rennur niður hök
una á mjer og jeg tárast af
sársauka. Jeg segi eitthvað
ljótt. *
„Þótti yður það ekki gott,
góði?“ segir hún. „Þykir þjer
ekki gott að láta stúlkur kyssa
þig?“ Svo hlær hún framan í
mig.
Jeg heyri að Rudy er líka
dillað.
„Þetta er nóg, Tamara“, seg
ir hann. „Farðu frá. Jeg ætla
að hlamma á hann. Hvar á jeg
helst að hitta hann?“
„Þar sem þjer þóknast“, seg
ir hún. „Jeg held að best væri
að hitta hann í naflann. Það er
langt síðan jeg hefi sjeð mann
opnaðar og Tamara kemur engjast En ef þú hefir betri
inn. Hún lítur á Rudy og bros- [ uppástungu, þá láttu mig
ir blítt framan í hann. Svo ^heyra".
gengur hún þangað sem jeg er.
Hefi jeg ekki sagt yður frá því
áður_að það er unun að horfa á i
hans. ganga það er eins og hún j
líði í lausu lofti.
Rudy ætlaði að segja eitt-
hvað en í því hringir síminn.
Manni bregður altaf við
símahringingu, þegar maður á
Hún stendur beint fyrir fram1 ekki á °g þau höfðu
an mig og losar um loðkrag-, ekkl. att vou a henul; Tamara
c, , , , - , * ! snerist a hæli og leit ut í horn-
ann smn. Svo tekur hun slæð- ,_____________, . „ ,
una af höfði sjer. Fingurnir á
ið þar sem síminn var, og Rudy
“j —• - ” verður einnig litið þangað.
henm eru langir og neglurnari , & . 6
eru málaðar ljósrauðar. Jeg
Jeg gríp tækifærið. Jeg
, „ , , , stekk upp og lem hnefanum í
ímynda mier að hver sa mynd- ,,., & . ,
rafliosið. Lampmn brotnar og
höggvari, sem sjeð hefði hend-
urnar á henni, mundi hafa orð-
ið andvaka.
Rudy stendur við skápinn og
horfir á hana. Hann glottir.
Þessi Rudy er sá illilegasti mað
ur, sem jeg hefi nokkru sinni
sjeð.
„Halló, kvennagull“. segir
hún í þýðum tón. „Þjer hjelduð
að bjer væruð slóttugur, var
ekki svo? Þjer hjelduð að þjer
hefðuð leikið á Tamara“.
Svo snýr hún sjer að Rudy:
„Er hann ekki laglegur, Rudy?“
segir hún. „Er hann ekki dá-
samlegur? Líttu á hvað hann
er siginaxla og lendamjór“.
Hún gengur alveg fast að
mjer.
,^Jjer finst þjer vera dá-
samlegur“, segir hún. „Eini
gallinn á yður er sá að það hef
ir alveg gleymst að setja heila
undir fallega hárið yðar. Er
hann ekki konungsgersemi,
Rudv?“
„Jú, mjer finst það“, segir
hann og hellir aftur í glasið
sitt. Svo glottir hann framan í
hana. „Hvers vegna kyssirðu
hann ekki?“ segir hann. „Úr
því að þú ert svona skotin í
honum, þá ættirðu að sýna hon
um það í verki. Ef það lægi
fyrir mjer eins og honum að
fá kúlu í gegn um sig, þá mundi
mjer vera það mikil huggun
ef stúlka sýndi mjer ástaratlot
áður“.
Hún segir: „Þú ert svo góður,
Rudy. Þess vegna þykir mjer
jeg skýst til hliðar. Það er kol-
niðamyrkur í herberginu og
Rudy byrjar að skjóta. Jeg
heyri að kúlurnar skelTa á arn-
inum. Þá segir Tamara ósköp
rólega, eins og henni var lagið:
„Ætlarðu að skjóta mig,
Rudy?“ segir hún.
Jeg er kominn á fjórar fæt-
ur eins og spretthlaupari, áður
en hann tekur sprettinn, og er
rjett hjá arninum. Nú er þögn.
Nú hringir síminn aftur.
Rudy segir: „Komdu hing-
að, svo að jeg geti gert út af
við hann“.
Jeg segi: „Og fjanda korn-
ið“.
Svo tek jeg undir mig stökk
beint fram. Jeg lendi á glugg-
anum og í gegn um hann, því
að pósturinn og alt saman möl-
brotnar. Jeg finn að jeg skerst
á glerbrotum í framan, en mjer
er sama um það. Jeg kem beint
á hausinn niður á grasflötina
fyrir utan, og mjer er sama um
það líka. Jeg er fljótur á fæt-
ur og fljótur að hlaupa burt —
hendist yfir járngirðinguna og
út á veginn. Þegar jeg kem að
lævirkjatrjálundinum kasta jeg
mæðinni. Mig verkiar í vörina
eftir bit þessa villikattar og
mikið blæðir úr sári á kinninni
á mjer.
- Almenna fasteignasalan -
Bankastræti 7, sími 6063,
er miðstöð fasteignakaupa.
UIUMIMIMIIMM'fl
GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Couch.
4. ' q
,,Það var mjer mikil ánægja, herra minn, að sjá hvernig
þjer afgreidduð hundinn“, sagði hann skrækri röddu.—■
„En þó var þetta leitt fyrir veslings dýrið“, hjelt hann
svo áfram, ,,því ekki gat það vitað, að Lucius Higgs höf-
uðsmaður . . . .“
Jeg hjelt að sá þrekni mundi grípa þann sem talaði,
og kasta honum yfir vegginn á eftir rakkanum, svo reið-
ur varð hann, þegar hann heyrði þetta nafn. En gamli'
maðurinn hörfaði lipurlega nokkur skref aftur á bák og
lyfti hendinni.
,,Jeg er friðsamur maður, og ef þjer viljið heldur kalj-
ast einhverju öðru nafni, þá . . .“
„Hvar í skollanum hafið þjer heyrt þetta nafn“, hreytti
fjárhættuspilarinn út úr sjer og gerði sig líklegan til að
ráðast á gamla manninn, en sá hjelt áfram og var óða-
mála: „Jeg á við yður heiðarlegt erindi, þess vegna er
heldur engin þörf á að nefna nöfn. Jeg mun því kynna
sjálfan mig sem herra Z, en yður er vissulega í sjálfsvald
sett að velja hvaða staf annan í stafrófinu, sem yður
sýnist“.
„Jeg heiti*Lukas Settle“, sagði sá þrekvaxni dimmri
röddu.
„Þá skulum við kalla yður herra X. Jeg kýs það frekar“.
Er hann mælti þetta, hallaði sá gamli höfðinu og horfði
hugsandi á bókina, sem hann hjelt á.
„Hvers vegna kyrktuð þjer eiginlega hundinn?“, spurði
hann svo skyndilega.
„Nú, til að bjarga líftórunni“, svaraði náunginn hálf
undrandi.
„Munduð þjer einnig hafa gert það fyrir fimmtíu
pund?“
„Já, og fyrir helming þess, ef svo hefði staðið á“.
„Og einnig, ef það hefði verið ungur hvolpur, af þeirri
tegund, sem hefur tvo fætur, herra X?“
í VANDA STÖDD
— Það er maður hjerna úti,
sem er að bjóða tískuvörur frá
París. Vantar þig eitthvað það-
an?
★
Hún: — Jeg er alls ekki eins
stúlka og þú heldur.
Hann: — Og jeg sem hefi
altaf álitið þig heiðarlegan og
vandaðan kvenmann. i
★ '
— Ef þjer lánið mjer ekki
þessar þúsund krónur, skýt jeg
mig. Getið þjer nú neitað mjer
um hjálp?
— Mjer þykir það leitt; kæri
vinur, en jeg á enga skamm-
byssu.
£
Lítill drengur, sem er mjög
músikalskur, fór með móður
sinni í kirkju. Hann hlustaði
sjer til mikillar ánægju á org-
elleikinn og sálmasönginn, en
svo byrjaði presturinn að tala.
Er ræðan hafði staðið á hálf-
tíma, kippir drengur í móður
sína og sagði: — Mamma, jeg
held að mestur tíminn ætli að
fara í kjaftagang.
★
Friðrik litli datt í sjóinn, en
til allrar hamingju var honum
bjargað áður en verra hlytist
af. Þegar hann hafði verið flutt
ur heim og háttaður niður í
rúm, sagði hann við móður
sína:
— Mamma, nú þarf jeg þó
ekki að þvo mjer í fyrramálið.
★
— Hvernig tók frú Hansen á
móti þjer, þegar þú komst með
manninn hennar dauðadrukk-
inn heim í gærkveldi?
— Hún varð öskuvond, sagði
að það hefði verið jeg, sem
hefði drukkið hann fullan og
jós yfir mig svívirðingum. Loks
sá jeg mjer ekki annað fært,
en fara með hann aftur í krána.
^JJjáipio
til ací qrœt)a íanclit). ^cjJ

iler^ í c:J(a nclcj rœ cfi íu.ijá<í.

qj f-r y* **&*» ■**
di)hrijitoja _y\ lappantícf 29.