Morgunblaðið - 12.07.1947, Blaðsíða 10

10
M O R G U Hf B L A Ð I 0
6. dagur
„Hvaða vandræði eru nú
þetta?“, sagði Lucy við sjálfan
sig. „Auðvitað höfum við látið
loga á vjelinni í allan dag og
jeg hefði átt að hafa vit á að
biðja um meira af steinolíu
áður en búðinni var lokað.“
Vermiflaskan lá þar á borð-
inu ísköld. Og þegar Lucy leit
á hana fanst henni að hún
þyrfti endilega að fá heitt vatn
á hana. Hún tók því ketilinn
af olíuvjelinni og setti hann á
gasvjelina. Svo kveikti hún á
eldspýtu og skrúfaði frá g'as-
inu, en það var sama og áður,
ekkert gas kom.
„Hvernig stendur á því að þú
vilt ekki loga?“ sagði hún upp-
hátt yfir gasvjelinni.
„Það er vegna þess að jeg
vil það ekki“, var sagt með
dimmri rödd.
Lucy misti eldspýtnastokkinn
og skimaði um eldhúsið en þar
var enginn maður.
„Mjer er illa við gas“, sagði
röddin. „Jeg get ekki þolað
það. Svei því.“
Hún gat ekki gert sjer grein
fyrir því hvaðán röddin kom.
Það .var eins og hún heyrði hana
ekki með eyrunum. Það var
eins og röddin kæmi fram í
huga hennar og þó var það
ekki hennar eigin hugsun, því
að hún sveiaði aldrei. Það hlaut
að vera Gregg skipstjóri sem
talaði. Og þegar hún var viss
um það, þá varð hún reið og
reiðin varð óttanum yfirsterk-
ari og hún svaraði með fullum
hálsi:
„Þú ert bæði þver og ill-
gjarn“, sagði hún. „Ef þú vild-
ir eiga hjer heima, þá hefð-
irðu átt að búa hjer, í staðinn
fyrir að vera sá heigull að
stytta þjer aldur og gera svo
öllum illt“.
„Jeg stytti mjer alls ekki ald
ur“. Röddin þrumaði í eyru
hennar eins og trumbuslög.
„Jeg sofnaði í stól í rwefnher-
berginu mínu rjett fyrir fram-
an ólukkans gaí»rjelina. Og í
svefni hefi jeg óvart komið við
gashanann. Það var suðvestan
rokstormur úti og stóð beint
upp á gluggann svo að jeg hafði
lokað honum, eins og hver skyn
samur maður gerir svo að
glugggatjöldin ónýtist ekki. Og
svo komu þessir hálfvitar dag-
inn eftir og fundu mig dauðan
og hjeldu að jeg hefði drepið
mig viljandi á gasi, vegna þess
að ráðskonan mín sagði að jeg
hefði altaf sofið fyrir opnum
glugga, hvernig sem veður var.
Hvernig í skrattanum hefði hún
átt að vita það? Aldrei svaf
hún hjá mjer“.
Lucy kafroðnaði og sagði við
sjálfa sig að nú væri engum
blöðum um það að fletta að
þetta væri Gregg skipstjóri, því
að aldrei hefði sjer komið til
hugar að tala þannig.
„Auðvitað kæmi þjer það
aldaei til hugar“, sagði Gregg
skipstjóri, „því að þú ert sið-
ug kona — alt of siðug og hef-
ir varla lifnað meir en til
hálfs“.
„Hvaða vitleysa". hrópaði
Lucy. „Jeg er miklu betur lif-
andi en þú og jeg óska þess að
þu farir og látir mig í friði. Jeg
ætla aðeins að fá mjer heitt
vatn á þessa flösku og svo fer
jeg að sofa“.
„Já, farðu að sofa“, sagði
Gregg skipstjóri. „Hvað ætli
jeg sje að aftra þjer þótt þú
hafir sett allan þennan kven-
nærfatnað í rúmið mitt og því-
líkt rusl“.
„Það er ekkert rusl“. svar-
aði Lucy. „Þetta eru handbród-
eruð línlök, sem jeg kom með
mjer. Jeg get ekki sofið nema
við góð línlök“.
„Ef þú hefðir haft þá fyrir-
hyggju að líta inn 1 línskápinn
minn. þá hefðirðu fundið þar
nóg af hinu fínasta írska líni“,
sagði Gregg skipstjóri. „Jeg
keypti það sjálfur í Dublin og
jeg hefi aldrei sjeð eða heyrt
getið um fínni línlök. En þú
hefðir gott af því að sigla einu
sinni suður fyrir Horn þegar
suðaustanstormurinn er svo að
þú nærð ekki andanum, hver
maður á þiljum og holskeflurn-
ar ríða grængolandi yfir skip-
ið - í þrjá sólarhringa sam-
fleytt — þá mundi kannske
fara úr þjer mesti gorgeirinn,
því að þá mættirðu þakka fyr-
ir að fá að sofa á strigapokum“.
„Jeg mundi aldrei gera það“,
sagði Lucy.
„Þú gast nú samt sofið í
gamla hægindastólnum mínum
áður“, sagði Gregg.
„Nú, það varst þú sem opn-
aðir gluggann og hafðir nærri
því gert út af við mig af kulda“,
sagði Lucy.
„Þú ert með öfgar eins og
allar konur“, sagði Gregg skip-
stjóri. „Ferska loftið var gott
fyrir þig og það gerði aðeins
nefið á þjer rautt“.
„Hvaða vitleysa“, sagði Lucy
og gat nú ekki annað en hleg-
ið.
„Að hverju ertu að hlæja?“
spurði Gregg skípstjóri. „Mjer
þykir vænt um að heyra ein-
hvern hlæja, því satt að segja
hefir verið lítið um glaðværð
í þessu húsi á undanförnum ár-
um“.
„O, mjer fannst það bara
hlægilegt að draugur skuli núa
mjer því um nasir að jeg hafi
rautt nef“, sagði Lucy. „Og þó
er þetta undarlegt, því að rjett
áðan var jeg dauðhrædd við
þig“.
„Við hræðumst altaf hið
ókunna“, sagði Gregg skipstjóri
„Aldrei var jeg jafn hræddur
eins og einu sinni þegar jeg
varð að sigla án hafnsögu-
manns inn á ókunna höfn“.
„Jeg hjelt nú að skip mætti
ekki sigla hafnsögumannslaus
inn í hafnir“, sagði Lucy.
„Það er satt, en að þessu
sinni fjekk hafnsögumaðurinn
sólsting, þar sem hann stóð við
stýrið og fjell niður. Jeg var
hræddari þá heldur en þegar
hollenski kokkurinn varð brjál
aður og ætlaði að brytja mig
niður í jólasteik. Þá var hitinn
hundrað og tólf stig og farm-
urinn var hráar húðir og fýluna
af þeim lagði upp til himna“.
„Þú hlýtur að hafa lifað
skemtilegu lífi“, sagði Lucy,
„að sigla til svo margra landa“.
„Löndin voru mjer aldrei
jafn mikils virði og höfin“,
sagði skipstjórinn. „Landkrabb
inn heldur að öll höf sjeu eins,
sölt og djúp, sljett eða úfin. En
hvert haf hefir sín sjerstöku
einkenni, og mjer auðnaðist að
kynnast þeim flestum".
„Hvers vegna hættirðu sjó-
mensku fyrst þjer þótti svona
vænt um höfin?“ spurði Lucy.
„Jeg var orðinn gamall á
mannlegan mælikvarða“, svar-
aði skipstjórinn, „jeg var far-
inn að tapa sjón og silalegri í
hreyfingum. Maður verður að
vera herra yfir sjálfum sjer áð-
ur en hann getur vænst þess að
sigra úthöfin. Og á hverjú skipi
eru svo mörg mannslíf að það
er óforsvaranlegt að fela þau
forsjá annara en úrvalsmanna.
Jeg fór þess vegna í þurkví eft
ir eigin ósk og hafði síðan aðal-
skemtunina af sjónaukanum
mínum. Flest skip heimsins
fara einhvern tíma um Erma-
sund á leið sinni milli úthaf-
anna. Og ef þú ílendist hjerna
þá gæti jeg sýnt þjer þau“.
„Jeg ætla mjer að ílendast
hjerna“, sagði Lucy.
„Enginn maður helst við í
þessu húsi“, sagði skipstjórinn.
„Þjer mundi þykja það bros-
legt ef þú vissir hve auðvelt er
að reka þá á flótta þessa land-
krabba“.
„Opnaðir þá gluggann í því
skyni að hræða mig?“ spurði
Lucy.
„Nei“, sagði skipstjórinn.
„Jeg opnaði hann vegna þess
að jeg kæri mig ekki um að hjer
verði annað slys af bannsettu
gasinu. Jeg kæri mig ekki um
að sagt verði að fleiri drepi sig í
þessu húsi vegna ímyndaðrar
geðbilunar“.
„Það virðist svo sem þú hald
ir að þú eigir þetta hús ennþá“,
sagði Lucy, „en það er mesti
misskilningur. Eigandinn á
heima í Suður-Ameríku“.
„Og þetta er líka alger mis-
skilningur“, þrumaði skipstjór
inn. „Þessi frændi minn átti
alls ekki að erfa húsið og fje
mitt. Jeg ætlaði að gera erfða-
skrá, þar sem ákveðið var að
húsið skyldi verða heimkynni
aldraðra sjómanna, og eigur
mínar áttu að ganga til þess að
greiða kostnað við það“.
„Það er nú um seinan“, sagði
Lucy. „Og vissulega er það
betra fyrir húsið að í því sje
búið, heldur en það grotni nið-
ur vegna þess að enginn þorir
að eiga þar heima“.
„Jeg vil ekki að neinn eigi
hjer heima nema karlmenn —
það er að segja sjómenn“, sagði
skipstjórinn.
„Jeg ætla nú samt að eiga
hjerna heima“, sagði Lucy.
„Það er alvég við mitt hæfi.
Leigan er lág og börnin hafa
gott af því að vera hjer og hjeð
an er skamt í skóla fyrir þau.
Jeg ætla mjer að vera hjer,
enda þótt jeg þurfi að hita
hvern vatnsdropa á olíuvjel“.
„Þú lætur það vera að búa
hjerna“, sagði skipstjórinn
gremjulega. „Jeg vil ekki að
svefnherberginu mínu góða sje
breytt í kvennadyngju, með
öllu því drasli sem því fylgir“,
„Þú ert dónalegur“, sagði
Lucy, „þú ert bæði dónalegur,
þrár og illa innrættur“. Og
vegna þess hvað hún var þreytt,
settist hún á stól við borðið,
hallaðist fram á hendur sínar
og fór að gráta.
AXJGL'ÍSITSG
ER GVLLS ÍGILDI
Laugardagur 11. júlí 1947.
GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Coucb.
35u_
„Ungfrú Delía,“ sagði jeg og bar óðan á, „tólfti maður-
inn er kominn, og finnum við ekki þegar í stað eitthvað
ráð, þá er úti um okkur.“
„Þey“, sagði gamli maðurinn, sem, að því er virtist, hafði
heyrt allt, sem jeg sagði, og nú sat upprjettur í stólnum,
eins og hann hefði aldrei kent sjer meins. „Jeg fyrir mitt
leyti ætla að blanda mjer á ný 1 silfurskálina, og svo verð-
ur Jacques að sjá um afganginn. Setist þjer hjerna hjá
mjer, ungi maður, og þá skuluð þjer fá að sjá skemmtilega
sjón. Jacques er fimari að beita sverði sínu, en nokkur
annar franskur maður.“
„Herra minn“, sagði jeg með aðvörunarróm, „þeir eru
tólf saman, og þessa stundina er líf yðar ekki eyris virði.“
„Þetta er bölvuð vitleysa, það er að minnsta kosti ekk-
ert á móti því að ljúka við púnsbolluna hjerna fyrir fram-
an mig, og sem jeg með eða án hjálpar yðar er staðráð-
inn í að drekka. Hættið þjer nú þessari vitleysu, og eyði-
leggið ekki fyrir okkur gamanið. Það er auðsjeð, að þjer
eruð of óreyndur til að verða okkur til nokkurs gagns-.“
„Það skuluð þjer fá að sjá,“ hrópaði jeg reiðilega, „að
jeg kann að fara jafnvel með sverð og nokkur maður ann-
ar.“
„Rólegir! Reyndu hann, Jacques“.
Jacques, sem meðan á samtalinu stóð hafði verið hinn
rólegasti, tók sjer strax bardagastöðu. Jeg sneri mjer ösku-
reiður við, dró sverð mitt úr slíðrum og lagði til atlögu,
en hann varðist höggum mínum svo rólega og kæruleysis-
lega, að engu var líkara en hann liti á mig sem smábarn og
viðureign okkar sem leik og ekki annað. — Og svo var
hann allt í einu búinn að kippa sverðinu úr hendi mjer, jeg
stóð vopnlaus eftir, en gamli maðurinn skellihló, um leið
og Jacques beygði sig eftir sverðinu.
Jeg var bæði reiður og skömmustulegur og ætlaði að
fara að láta tilfinningar mínar í ljós, þegar franski þjónn-
inn leit snögglega til mín og gaf mjer merki um að koma
til sín.
I TIVOLI
— Nú hefurðu enn einu sinni
gleymt að strengja snúruna
milli stauranna.
★
Þau sátu tvö á bekknum og
nutu töfra sumarnæturinnar.
Hann hvíslaði dreymandi: •—
Heyrirðu í næturgalanum,
hjartað mitt?
— Næturgalanum? sagði
hún._— Nei, þeta er.bara and-
arteppan í mjer.
Kæra Marta.
Afsakaðu, að jeg hef ekki
skrifað fyrr. Jeg veit vel, að
þú átt brjef hjá mjer, en hjer
er það —.
Kær kveðja.
Þinn Jón.
í leikfiminni var kennarinn
að sýna börnunum hvernig ætti
að róa báti og þau hreyfðu öll
hendurnar fram og til baka,
nema bara Bjössi, sem ekki
hreyfði sig.
— Af hverju gerir þú ekki
eins, Bjössi? kallaði kennarinn.
— Jeg er í mótorbát.
★
Það var pantleikur og Mar-
grjet átti að kyssa ungan mann.
— Var það ekki átta kossar,
segir hún.
— Nei, sjö, svaraði hann.
•— Nei, átta.
— Nei, sjö.
— Jæja, þá byrjum við bará
upp á nýtt til að fá það rjett.
★
— Ibúarnir á Suðurhafseyj-
um hafa sama veður árið um
kring.
— Veslingarnir, hvernig
byrja þeir samtal?
★
— Jæja Tommi ertu búinn
að læra stafrófið? spurði kenn-
arinn.
— Já, svaraði Tommi.
— Hvaða stafur er þá á eft-
ir A.
— Allir stafirnir.
★
í hattabúðinni:
Þjer auglýstuð 400 hatta á
niðursettu verði." Það er best
að jeg reyni þá.