Morgunblaðið - 01.10.1947, Side 14

MORGUTSBLAÐIÐ
Miðvikudagur 1. okt. 1947
14
ÁNADALUR
Sí d IL CL ^ (/L ej^tir cL cílo ndon
16. dagur
„Úr því að hann hefir ráð á
því að kaupa öl, þá held jeg
að hann -megi eiga það heima
hjá sjer“, sagði Sara og snerist
að manni sínum. „Hann hefir
gott kaup og greiðir alla sína
r'eikninga — og það er meira
en sagt verður um suma“.
„Hann þarf nú hvorki að sjá
fyrir konu nje börnum“, sagði
Tom.
„Og hann er ekki heldur að
ausa fje í fjelagsgjöld, sem
hann hefir ekki neitt gagn af“,
sagði Sara.
„Ójú“, sagði Tom gpðlátlega.
„Hann mundi ekki fá mikið að
gera, og enginn annar járnsmið
ur, ef þeir kæmi sjer ekki vel
við verkamennina. Þú hefir
ekkert vit á fjelagsmálum Sara.
Verkamannafjelög þurfa að
vera, svo að verkamennirnir
deyi ekki úr sulti“.
„Þarna kom það — jeg hefi
ekki vit á neinu“, snökti Sara.
reitt fyrir þig, þvegið og stagað höfuðverk, sem altaf
fatagarmana þína, og orðið að þessum ofsaköstum.
fylgdi
vaka á nóttunni yfir börnunum
þegar þau voru veik. Hjerna.
Líttu á“.
Hún rjetti fram fótinn, soll-
inn af .bjúg, og með gauðrifn-
um skó.
„Viltu líta á þetta? Jeg segi
bara, viltu líta á þetta?“ Hún
! var orðið svo hávær að hvein
í húsinu. „Þetta eru einu skórn
ir, sem jeg á. Jeg — konan þín.
Skammastu þín ekki? Heldurðu
kannske að jeg eigi þrenna
skó? Líttu á sokkanna þá arna“.
Nú heyrðist hófadynur úti
fyrir. Þá var Sara orðin svo ró-
leg að Saxon gat læðst fram að
útidyrunum og veifað hendi til
Biily. Svo fór hún inn í eldhús-
ið. Þar sat Tom alveg yfirbug-
aður eftir hrotuna.
„Nú er það liðið hjá“, sagði
Saxon. „Billy Roberts er kom-
inn hingað og jeg verð að fara.
Farðu til hennar og sittu hjá
henni, þá getur verið að hún
sofni. En gættu þess að espa
hana ekki. Lofaðu henni að
9
Nú brást henni röddin og hún ! tala og hlustaðu á. Reyndu að
hneig niður á stól, afmynduð j taka í hendina á henni •— það
af botnlausri gremju og arm- gerir ekkert þótt þú reynir það.
æðu. Svo reis hún á fætur og! En láttu það samt vera þitt
helti kaffi með skjálfandi hendi! fyrsta verk að leggja kaldan
í bolla. Þetta var kalt kaffi,
en það var eins og hún hjeldi
að það væri sjóðandi heitt, því
bakstur við ennið á henni“.
Tom var góður og rólyndur
maður, en honum var ekki
að hún helti því á undirskálina gjarnt að tala um tilfinningar
og sötraði það með hægð. Svo : sínar. Hann kinkaði aðeins kolli
settist hún áftur og starði fram
i fyrir sig, en barmur hennar
..Jeg er ekki annað en heimsk- bifa®ist eins og hún væri laf'
ingi. Segðu það bara svo að mo ’
börnin heyri“. Nú var hún orð- | „Vertu nú róleg, Sara“, dirfð
in fokreið og sneri sjer að elsta ist Tom að segja
drengnum. „Willie, hún móðirj Hægt og rólega hvolfdi hún
þín er fábjáni. Skilurðu það? . kaffibollanum á undirskálina,
Hann pabbi þinn segir að hún 'eins og hún væri að hnitmiða
og gekk til dyra. Þar sneri
hann sjer við og leit á Saxon
innilega þakklátu augnaráði.
Hún fann það og komst við.
„Nú er alt gott — alt gott“,
sagði hún.
„Nei, alls ekki“, sagði hann.
„Þetta er skammarlegt. Mjer er
alveg sama mín vegna, en mjer
. -,v., • ■ , * , . . , , , er ekki sama þín vegna. Mig
J Þ hri1"?/ ílnn kæmi mðUr °g 011, tekur það sárt að dagurinf
uppropiðge^ðamjerogykk-jvelferðheimsinsvænundxrþví sk ldi byrja syona f /r þi
ur. Huner hvorki merra nje , komm. Siðan hof hun höndina | En þú verður ag /eyna P*ð
mmna en fabjam. Hvað skyldi hægt og gætdega og svéiflaði I leyma þessu, og þá /ona ieg
komanæst-að hunverðisend henm i storum boga á kinnina að þú ,skemtir þjer vel /J
i vttlausra spitala? Hvað seg- a Tom svo að small í. Jafnframt1
irðu um það, Willie? Langar rak hún upp æðisgengin óp og
þig ekki til að sjá móður þína skræki eins og hún hefði skyndi
í spennitreyju, lokaða inni íjlega mist vitið. Svo hlammaði
myrkraklefa og barða eins og hún sjer flötum beinum á gólfið
svertingja fyrir stríðið? Lang- og reri þar fram og aftur í sár-
ar þig ekki til þess að sjá hana ustu örvílnan.
barða eins og svertingja? Það Willie háhrein og litlu stúlk-
er þokkalegur maður hann fað urnar, sem höfðu fengið silki-
ir þinn, Willie. Hugsaðu þjer bönd í hárið, tóku undir við
móður þína, sem ól þig með hann. Tom var náfölur á öðr-
honum vini þínum“.
Hann opnaði hurðina en stað
næmdist aftur og það komu
einkennilegir drættir í andlit
hans.
„Já, svona gengur það“, sagði
hann. „Einu sinni fórum við
Sara í ökuferð okkur til skemt
unar, og jeg er viss um að hún
átti þá þrenna skó. Er þetta
f-tr,'! f ú n nfs
X i lá.CP»M 3 i bLihlti \ Q'3
GULLNI SPORINN
101.
Fyrri hluta heimleiðarinnar mælti hún ekki orð frá
munni, en þegar hún mætti nokkrum kunningjum sínum
á leið á markaðinn, stöðvaði hún þó hest sinn andartak
til að tala við þá, en jeg reið áfram, og er hún náði mjer,
var hún loksins orðin aftur eins' og hún átti að sjer að
vera.
„Mikið er jeg uppstökk. Jack, og nú hefi jeg eyðilagt
alla ánægjuna fyrir þjer.“
„Nei, það hefurðu ekki, Jóhanna,“ sagði jeg glaðlega,
,,en ef þú nú hefur fyrirgeíið mjer það, sem jeg ekki gat
gert að, vildi jeg biðja þig að þiggja þetta. sem merki
þess, að þú sjert ekki reið lengur.“
Þvínæst dró jeg spegiiinn upp úr vasánum og fjekk
henni hann.
„En, drottinn minn góður. hvað er þetta þó?“ hrópaði
hún, um leið og hún horfði grunsamlega á hann.
„Þetta er jú spegill.11
„Já, en hvað er þá spegili?“
„Hann er til að skoða á sjer andlitið í,“ sagði jeg henni.
„Er þetta andlitið á mjer?“ Hún ljet hest sinn rölta
hægt áfram og hjelt speglinum fyrir framan sig. „Þá er
jeg í raun og veru þokkalegasta stúlka! En eitu nú viss
um það, Jack, að jeg líti nákvæmlega eins út og hjerna
] speglinum?“
„Já, það máttu vera viss um.“ svaraði jeg mjög undr-
andi.
„Jæja þá!“ Hún þagði um stund, en hjelt áfram að
horfa í spegilinn. Svo hrópaði hún:
„Æ, Jack. skelfilega er jeg óhrein!“
Það var raunar mesti sannleikur, en hún sagði þetta
á svo skemmtilegan hátt, að jeg gat ekki varist hlátri,
Hún leit á mig alvarlegum augum, því gamansemi skyldi
hún als ekki, og svo byrjaði hún aftur að skoða^sig í
speglinum.
„Eftir á að hyggja.“ sagði jeg, „tókstu ekki eftir vagni,
sem nam staðar rjett hjá speglasalanum, eða manninum.
sem sat í honum?“
!fi/nu
þrautum, lokaða inni í myrkra- ’ um vanganum, en eldrauður á ekki kaldhæðni örlaganna?
Saxon fór inn í herbergi sitt
að búa sig. Svo steig hún upp
á stólinn til þess að sjá hvernig
klefa, með vitfirringa öskrandi hinum. Saxon Hangaði til þess
alt í kringum sig og innan um að leggja hendina um hálsinn á
hræ af vesalingum. sem um- honum og hughreysta hann. en
sjónarmennirnir hafa drepið hún þorði það ekki. Hann laut' pilsið sitt færi sjer. Hún hafði
með pyndingum-------“. I niður að konu sinni. sjálf saumað það og einnig
Þannig hjelt hún áfram í sí-' „Þjer líður ekki vel, Sara.
fellu og útmálaði það á ógur- Lofaðu mjer að hjálpa þjer upp

íegasta hátt hvernig maðurinn
sinn ætlaði að fara með sig.
Ðrengurinn varð dauðskelkað-
ur og fór að gráta og skalf all-
ur af ekka. Þá þoldi Saxon ekki
mátið lengur.
„Guð minn góður, getum við
ekki verið saman í fimm mín-
útur án þess að rífast?“ hróp- 1 hjeðan
aði hún. | náföl
treyjuna, og hún hafði saumað ,
hvern saum með tvöföldu spori, |
í rum. Jeg skal lúka því, sem|svo að þeir sýndust saumaðir í
þú átt ógert". t vjel. Hún var ánægð með út-
„Snertu mig ekki — snertu lit sitt. Svo steig hún niður af
mig ekki“, æpti hún eins og vit- stólnum og setti upp hvítan
stola. j stráhatt með brúnum böndum.
„Farðu með börnin út í garð- ’ Því næst nuggaði hún á sjer
inn, Tom, eða gaktu út með kinnarnar til þess að koma roða
þeim, þau verða að komast 1 Þær aftúr, og svo dró hún á
sagði Saxon. Hún var si§ brúna glófa. Hún hafði les-
og skalf á beinunum. iið Það 1 einhverju heimilisriti
tvö'
Sara yfirgaf vitlausrahælið „Farðu nú, Tom. Heyrirðu það að engin siðsöm stúlka drægi
og sneri sjer að mágkonu sinni. ekki? Þarna er hatturinn þinn. glófana á sig úti á götu.
„Rífast? Hver er að rífast? jeg skal annast hana. Jeg veit Hlin gekk fram í dagstofuna.
Ekki má jeg opna varirnar svo hvernig á að fara með hana“ fnnan úr svefnherberginu
að þið ráðist ekki á mig bæði pegar Saxon var orðin ein' heyrði hhn stunur til Söru, en
með Söru, stilti hún sig eins og ' hún llet Það ekki á sig fá. Og
Saxon gafst upp og ypti öxl- 1 hún gat. En henni var þó ekki hhn var svo róleg þegar hún
...... "" kom út til Billy að hann grun-
aði ekki hið minsta að hún hafði
„Hvers v^gna varstu að gift- ‘ a götu, og hún var hrædd um veiið 1 ákafri geðshræringu
ast mjer fyrst þjer þykir miklu að BiRy kæmi þá og þegar og ríett áður.
væn.na um systur þína? Jeg hefi heyrði þau. Auk þess var hún
fætt þjer börn og stritað og særð tnn að instu hjartarótum.
þrælað fyrir þig svo að negl- Þrátt fyrir það settist hún hjá
urnar hafa brotnað upp í kviku, ■ magkonu sinni, hjelt utan um
en aldrei fengið neinar þakkir ( hana með annari hendinni, en
fyrir. En þú getur látið þjer strauk vanga hennar og hár I 99
sæma að svívirða mig í áheyrn, með hinni hendinni. Og smám
um. Sara sneri sjer nú að manni rðtt í hug. Hún vissi að ópin
sínum. | óhljóðin mundu hafa heyrst út
barnanna, og segja að jeg sje ( saman sljákkaði í Söru og eftir
fábjáni, svo að þau heyra. Hve- nokkra stund hafði Saxon kom-
nær hefirðu gert nokkuð fyrir j i® henni upp í rúm. Þar lá hún
mig — það þætti mjer gaman j nú hágrátandi, en Saxon lagði
að heyra. Þú hefir ekki verið vott handklæði á enni hennar til
að þakka það að jeg hafi mat-1 að draga úr hinum óþolandi
fiáíjaSiasó!
44
quarts ultrafjólubláir
geislar, til sölu á Braga-
götu 29, eftir kl. 7 í
kvöld.
Þegar greifinn fer í bað.
*
Gamli prófessorinn var á
gangi á götunni og hjelt á þrem
ur- regnhlífum. Þá mætir hann
kunningja sínum, sem segir:
— Hvernig stendur á því, að
þú ert með þrjár regnhlífar.
— Það er varúðarráðstöíun.
Jeg er vanur að gleyma einni á
bókasafninu og annari gleymi
jeg í sporvagninum, svo að
þriðju regnhlífina hefi jeg, ef
það skyldi koma rigning.
— En prófessorinn hefir ef
til vill ekki tekið eftir því, að
það er hellirigning nú, og að
hann er orðinn holdvotur.
ir
— Viðræðurnar stóðu yfir í
tvo klukkutíma.
— Nú, um hváð var rætt?
— Ja, það vissi enginn eigin-
lega.
★
— Jeg veit varla, hvor er
verri, Jónas eða jeg. Hann legg
ur net í mína á og jeg hirði
silunginn úr netinu.
Það er í Apótekinu, seint um
kvöld. Skyndilega er nætur-
bjöllunni hringt af ógurlegum
ákafa eins og einhver eigi lífið
að leysa og næturvörðurinn
flýtir sjer fram að lúgunni. Þeg
ar hann opnar stendur þar smá-
strákur og hrópar ákafur:
— Heyrðu, jeg gleymdi 'tyggi
gúmmíinu mínu í dag undir
borðröndinni, viltu flýta þjer
að láta mig hafa það.
★
Betlarinn stóð á dyraþrep-
unum og vinnukonan kom af-
undin til dyra og spurði:
— Kemur þú til að betla?
— Já, hjelstu kanske, að jeg
væri kominn til að biðja þín?
★
Dómarinn: Þjer virðist hafa
umgeng'ist slæman lýð.
Sakfelldi: Síðustu tíu ár'hef
jeg aðeins umgengist dómara
og íangaverði.
♦
— Heyrið þjer, herra mál-
fræðikennari, þjer hafið upp-
lifað margt í sumarfríi yðar.
— Ojú, í einu þorpi sá jeg 14
spjöld með stafvillum.
★
Kennarinn: — Hvernig stend
ur á því, að þú, sem annars ert
svo góður að reikna hefir nú í
dag ekki eitt einasta dæmi
rjett.
— Ja, reiknivjelin hans
þabba er biluð.