Morgunblaðið - 18.10.1947, Síða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 18. okt. 1947,
MÁNADALUR
Láidóacjci ej^tir J/ach <=Jdondo
n
32. dagur
Jeg er gömul kona. Og eins
og aðrar gamlar konur vil jeg
ekki segja hvað jeg er gömul.
En þrátt fyrir aldurinn hefi jeg
enn tök á karlmönnum. Já, þótt
jeg yrði hundrað ára og tann-
laus svo að hakan gengi upp að
nefi, þá skyldi jeg hafa tök á
karlmönnum, það er að segja
ekki þeim ungu. Þeim gat jeg
vafið um fingur mjer þegar jeg
var ung. En gamlir menn hæfa
mjer nú. Og það er gott að jeg
skuli hafa vald yfir þeim, því
að jeg er vinalaus og allslaus.
En greindina hefi jeg og gaml-
ar minningar — minningar, sem
nú eru aska, en dásamlag aska,
sem tindrar eins og gimsteinar.
Margar konur á mínum aldri
verða að svelta, eða fara í fá-
tækraheimilið og lenda í ör-
eigagröf. En þannig fer ekki
fyrir mjer. Jeg kann að halda
í karlmennina. Að vísu er það
nú aðeins Barry Higgins, gam-
all og þver eins og uxi, en karl-
maður samt, þótt hann sje ein-
hendur. En það er kostur á
honum. Hann getur þá ekki bar
ið mig með þeirri hendinni og
gamalt hrör er viðkvæmt, þeg-
ar blóðríkt holdið er farið og
ekki er annað eftir en bein og
sinar.
En jeg hefi átt unga elsk-
huga, höfðingja, sem voru ærir
af æskufjöri. Já, jeg hefi lifað.
'Og það er nóg — jeg iðrast
einkis. Og Berry gamli lætur
mig nú hafa þann mat, sem jeg
þarfnast og húsaskjól. Hvers
vegna? Það er vegna þess að
jeg kann tökin á karlmönnun-
um og þeir geta aldrei gengið
mjer úr greipum. Sú þekking
er sætbeisk og þó sætari en
hvað hún er beisk — þekkingin
á karlmönnum. Ekki heimsk-
um blótneytum, ekki feitum
iðjuleysingjum nje kaupsýslu-
mönnum, heldur mönnum, sem
eru eins og eldur og kunna sjer
ekkert hóf, mönnum, sem
skeyta hvorki um iög nje rjett,
en eru viltir og tryltir og kon-
unglegir í öllum sínum tryll-
ing.
Þjer eigið eftir að læra
margt. En lausnin á ráðgátu
Jífsins er tilbreyting. Hún fró-
ar °g gleður. Ef konan getur
ekki skapað neina tilbreytingu,
þá verður maðurinn að Hund-
tyrkja. En geti hún stöðugt
skapað tilbreytingu, þá verður
hann auðmjúkur þræll hennar
æfilangt. Hver kona verður að
vera margföld í roðinu. Ef þjer
ætlið að varðveita ást manns-
ins á yður, nægir ekki að þjer
sjeuð honum ein kona, heldur
verðið þjer að vera honum all-
ar konur í senn. Hann verður
altaf að finna eitthvað nýtt hjá
yður, þjer eigið að vera eins og
blóm, sem er að springa út, en
springur aldrei út til fulls. Og
það er ekki nóg að þjer sjeuð
eitt blóm, heldur eigið þjer að
vera eins og heill blómagarður,
fagur og breytilegur. Og í þeim
blómagarði má maðuririn aldr
ei fá leyfi til þess að lesa sein-
asta blómið.
Þjer eruð nýgift, þess vegna
skuluð þjer hlusta á mig. í
blómagarði ástarinnar er högg
ormur. Það er gallinn. Þjer
verðið að merja höfuð hans
undir hæl yðar, annars kemur
hann yður á kaldan klaka. Þjer unnið seinasta sigurinn, þá er
megið aldrei vera of einlæg. öllu lokið, því að þá er ástinn
Karlmenn eru jarðvöðlar á- lokið. Og þá leggur maðurinn
sýndum, en konur eru þeim yðar leið sína inn í einhvern
verri. Þjer eruð barn ennþá, annan blómagarð. Munið það
en þjer megið trúa þessu. Kon- vel, að ástin má aldrei fá full-
ur eru ekki jafn siðlegar og nægju. Hún verður að vera eins
karlmenn. Þær segja vinkonum og sífelt hungur, þrá, sem aldr-
sínum frá öilu því duldasta og ei er fullnægt. Þjer eigið að
helgasta í ástalífi mannsins friða þessa þrá á yndislegasta
síns. Það gera karlmenn aldrei. , hátt, en þjer megið aldrei full-
Þeir tala ekki þannig um kon j naégja henni alveg. Látið elsk-
ur sínar. Hvaða skýring er á huga yðar fara hungraðan frá
þessu? Hún getur ekki verið yður og þá kemur hann aftur
nema ein. í ástalífinu eru konur f til þess að fá meira“. — —
ekki jafn siðlegar og menn. Það ! Frú Higgins stóð skyndilega
er höfuðgallinn á þeim. Af á fætur og gekk út úr stofunni.
þessu saurgast ástalífið, og það Saxon tók eftir því að hreyf-
er þessi ljóður á ráði kvenn- 1 ingar hennar voru enn fjaður-
GULLNI SPORINN
113.
er í raun og veru það að segja þjer, að við þörfnumst þín
þarna yfirfrá — ef þessi ágæta stúlka hjerna getur þá
verið án þín.“
Við litum báðir á Jóhönnu, en hún lagði aðra hendina
á öxl mína.
„Ætlarðu að taka þátt í orustunni, vinur minn?“
Jeg kinkaði kolli.
„Farðu bara,“ sagði hún rólega, og þegar jeg ekki svar-
aði, hjelt hún áfram: „En komdu til mín, Jack, þegar stríð-
ið er búið, þvi annars mun jeg sakna þín.“
Svo gekk hún á undan okkur í áttina að kofanum.
Potterv hafði auðvitað ekki heyrt eitt einasta orð af
því, sem Jóhanna sagði, en þó hefur hann sjálfsagt skilið
bvað fram fór, því allt í einu nam hann staðar, togaði í
anna, sem nagar rætur’ þess magnaðar, þrátt fyrir aldurinn. j bandlegginn á mjer og hvíslaði svo hátt að undir tók í
eins og slímugur snigill.
Vertu siðleg í tali og hugs
unarhætti, ungafrú. Hafðu alt
af blæju yfir tilfinningum þín-
Hún gaf þessu einnig gætur k]ettunum.
þegar Mercedes kom aftur og
sá að sjer hafði ekki missýnst.
„Jeg hefi ekki enn kent yður
um, helst margar blæjur. Vertu að þekkja fýrsta stafinn í staf-
aldrei blæjulaus. Hafðu þúsund rófi ástarinnar“, sagði Merce-
„Þetta er ágætis stelpa.“
Jóhanna, sem gekk örlítið á undan okkur, leit við og
brosti, og Pottery, sem auðvitað hjelt, að jeg einn hefði
heyrt til sín, varð ennþá ruglaðri.
Hálfri klukkustund seinna, þegar Pottery hafði borðað
aldrei svift af þjer. Búið yður strengjahljóðfæri úr falÍegum °g Jeg söðlað hest minn, kvöddum við Jóhönnu. Hún
undir morgundaginn með fleiri brúnum viði. Það var einna lík- J fylgdi okkur svolítið á leið, en nam að lokum staðar og
sagði:
glitofnar blæjur, og gættu þess
að seinustu slæðunni verði
des og settist.
Hún var
með eitthvað
blæjur, ótal blæjum. En eng- ast gítar, en á því voru aðeins
inn má vita að þjer hafið nema fjórir strengir. Hún ljet fing-
eina blæju. Sú ysta verður eins urna leika um strengina nokkra
og sú einasta, sem er milli þín stund og svo fór hún að syngja.
og elskhuga þíns. Og í hvert Röddin var lág og veik, tón-
sinn sem hann sviftir henni frá: arnir framandi og orðin á ein-
má hann ekki verða þess var,' hverju ókunnu hljómþýðu máli.
að .þúsund blæjur sjeu þar á Blítt og titrandi hnigu og risu |
bak við. Hann verður að halda tónarnir eins og öldur tilfinn-'
að þetta sje eina blæjan, sem|inga, urðu að hvísli og ástar-
„Jæja, þá kveðjumst við, Jack. Stattu þig nú vel og
vertu mjer til sóma.“ Svo sneri hún við og gekk hratt
burtu.
Er við vorum komnir alllangt upp á heiðina, leit jeg
til baka. Jóhanna var nú komin að kofa sínum og horfði
á eftir okkur. Hún veifaði til okkar.
Pottery hafði einnig snúið sjer við, og þar sem hann
Sextándi kafli.
Orustan á Stamfordheiði.
Þegar kvöldaði vorum við ekki komnir lengra en miðja
vegu milli Temple og Launceston, því enda þótt vinur
aðskilur ykkur, og hann hafi atlotum, hjúfruðu sig eins og þurfti nú ekki lengui að nvísla, hxopaoi hann.
nú svift henni frá og eigi yður' elskendur í rökkri, urðu svo að J „Þetta er alveg prýðis stúlka! En hvað er orðið af
til fulls. Hann verður að herópi elskhugans, sem berst hinni?“
ímynda sjer það. En það má1 fyrir ástmey sína og dóu út í
aldrei koma fyrir. Daginn eftir seiðandi, draumkendri þrá.
verður hann að reka sig á aðra Saxon varð svo hugfangin, að
blæju, sem hann hefir aldrei henni fanst sál sín hrífast með
sjeð fyr. | og verða einn af hinum titr-
Munið það, að hver blæja andi strengjum. Þetta var eins
verður að líta út eins og hún °S draumur og hún var eins og
sje hin einasta. Ætíð verður að f öðrum heimi þegar Mercedes
líta svo út sem þjer gefið alt, hætti að syngja.
en altaf verðið þjer að eiga eitt j „Þegar maðurinn yðar hefir
hvað til vara, til þess að geta skynjað alt viðvíkjandi yður og
altaf gefið eitthVað á hverjum verður leiður á sífeldum end-
degi. Á þennan hátt skapast til- , urtekningum, þá skuluð þjer
breyting, undrun, ög þrá manns syngía fyrir hann þennan söng
ins yðar er aldrei fullnægt. Á °S Þa mun hann aftur girnast
meðan þjer hafið eitthvað nýtt yður og augu hans brenna af
handa honum, hugsar hann alt Þrá eins og áður. Skiljið þjer
af um það hvað muni koma Það?“
Saxon kinkaði aðeins kolli.
Hún gat ekkert sagt.
„Þetta hljóðfæri kalla Hawai
næst, fær aldrei leið á yður og
lítur ekki við öðrum konum.
Þjer unnuð hann vegna þess að
!-;f'-H i ^ y\ láta sig hafa gull

hann uppgötvaði eitthvað nýtt menn ukulélé, en það þýðir:
í fari yðar. Það er leyndardóm- f*in stökkvandi fló. Þeir eru
ur ástarinnar. Þegar maður gullnir á hörund, mennirnir á
hefir lesið blóm og sogað að Hawai, kynþáttur með brenn-
sjer allan ilm þess, þá fleygir andi ást, sem leysist úr læð-
hann því og fer að leita að inSi á hinni svölu hitabeltis- Hin gamla saga í nýrri afrí-
öðru. Hann er þannig gerður. nótt> þegar staðvindarnir kanskri útgáfu.
Þjer eigið ætíð að vera eins og hlása“.
blómið, sem hann langar til að Svo sló hún strengina aftur
lesa, þykist lesa, en slítur þó °S söng annan söng, en nú á
Verslunarsaga.
Kaupmaður nokkur í Banda-
aldrei upp. Þjer eigið að vera öðru tungumáli. Saxon hjelt að ríkjunum heyrði getið um eyju
eins og bikar með ilmsætri Það væri franska. Það var fjör-
veig, sem hann þráir að drekka, US vísa, spriklandi af kæti og
en veit ekki að hann er altaf að Hfsgleði. Augun í Mercedes
drekka. j urðu ýmist stór og tindrandi,
Það er heimskra kvenna hátt e®a hún lyngdi þeim dreym-
ur — og allar eru þær heimsk- andi- Þegar söngnum var lokið
ar — að halda það að þegar leit hun spyrjandi á Saxon.
þær hafa gifst manni, þá hafi
í Suðurhöfum, þar sem íbúarn
ir ættu svo mikið gull, að þeir
vissu ekki hvað þeir ættu að
gera við það, svo að hann ákvað
að fara þangað og hjálpa þeim
að losna við það. Hann sigldi
þær unnið fullkominn sigur.
Svo setjast þær í helgan stein,
verða feitar og' slyttulegar og
sálarlausar. Þær eru heimskar.
En nú hafið þjer, unga kona,
unnið yðar fyrsta sigur, og nú J
verðið þjer að sjá um að sigur
fylgi á sigur ofan í ástalífi yð-
ar. Á hverjum einasta degi
verðið þjer að sigra manninn
yðar að nýju. Þegar Þjer hafiði
„Þessi söngur er ekki jafn Því til eyjarinnar með fult skip
fallegur og hinn“, sagði Saxon. af lauk. íbúunum þótti svo góð-
Mercedes ypti öxlum.
Hagkvæmar
INNBÚSTRYGGINGAR
útvegar
Fasíeignaeigendafjelag
Reykjavíkur.
Laugaveg 10. Sími 5659.
ur laukurinn að þeir ljetu kaup
manninn hafa fullfermi af gulli
í staðinn. Keppinautur þessa
kaupmanns varð alveg æfur út
af þessu svo að hann hugsaði
sem svo að úr því að þeim þætti
svona góður laukur, þá mundi
þeim sjálfsagt þykja miklu
því af stað til eyjarinnar með
fullfermi af hvítlauk, og viti
menn — íbúunum fanst hann
miklu betri en hinn laukurinn.
En þegar hann bað þá um að
í staðinn,
sögðu þeir, að gull væri alls
ekki nógu góð vara fyrir lauk-
inn og mundu þeir því láta
hann hafa nokkuð sem væri
miklu sjaldgæfara og betra.
Hann fjekk fullfermi af laukn-
um, sem hinn kaupmaðurinn
kom með.
★
Tveir eldri menn sátu einu
sinni inni á veitingahúsi og
nutu þess að tala saman í næði
og reykja vindla sína.
Þá sagði annar þeirra: — I
hvert sinn sem jeg fer hingað
heldur konan mín að jeg sje
að skemta mjer með stúlkum.
Þá sagði hinn: — Mikið vildi
jeg, að hún hefði á rjettu að
standa.
★
Þrettán barna móðir var
spurð að því, hvernig hún hefði
eiginlega tíma til að sjá fyrir
öllum þessum hóp?
Hún svaraði: — Þegar jeg
átti bara eitt barn, tók það
allan tímann að hugsa um það,
og hvað getur það tekið meira
betri hvítlaukur. Hann lagði að sjá fyrir þessum þrettán.