Morgunblaðið - 06.03.1948, Síða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
KENJA KONA
<Cftir Een ^4mee 'Willi
uuná
26. dagur
Húsið stóð í eyði í þrjú ár.
í>á fiekk Jenny leigjanda í það,
konu sem hjet Lena Tempest.
Isaiah hafði algerlega bann-
að Jenny að vinna neitt nema
að saumaskap og þlss háttar,
því að hann vildi ekki að hún
skemdi fallegu hendurnar sín-
ar. Þess vegna hafði hann
-fenjið frú Hollis til þess að
sjá um ræstingu á húsinu
þeirra og öll grófari lieimilis-
störf. Þetta varð brátt of mikið
fyrir hana, svo að Lena Temp-
est var fengiri til þess að þvo
þvottana.
Lena Tempest var nýlega
flutt til Bangor. Hún var um
þrítugt, en barnlaus. Hún var
af norrænum ættum, ljóshærð
með blá augu, ,há og grönn.
Eftir að faðir hennar dó, hafði
móðir hennar rekið matsölu-
hús í Springfield og sóttu þang
að aðallega skógarhöggsmenil.
Þar hafði Lena einu sinni tek-
ið málstað lítils manns, sem
hjet Connell, gegn Dan Mc-
Isaac, sem var risi að vexti.
Það fór nú svo að út úr þeirri
deilu komst Connell handleggs
brotinn og með þrjú brotin rif,
en Lena lamdi Melsaac í haus-
inn með stól og rotaði hann.
Connell var henni svo þakklát-
ur hann bað hennar og þau
giftust. En vorið eftir drukn-
aði hann. Mclsaac var aumingi
eftir þá útreið, sem hann hafði
fengið hjá Lenu, svo að hún
aumkaðist yfir hann og tók
hann að sjer og Ijet hann öllu
ráða Nú dó móðir hennar og
Lena tók við matsöluhúsinu,
en Mclsaac var þar eins og hús-
bóndi og eiginmaður hennar.
Þannig gekk þetta í átta ár.
Þá dó Mclsaac og þá fyrst leyfði
Lena sjer að giftast Jeff Temp-
est, sem lengi hafði gengið á
eftir henni með grasið í skón-
um. Tempest var myndarmað-
ur á að líta, en hann var mjög
drykkfeldur og eftir stuttan
tíma hafði hann sólundað öllu
sem Lena átti. Hann rjeði því
þá að þau færi til Bangor, því
að þar var alt í blóma
vegna timburverslunarinnar
En skömmu seinna varð hann
undir bjálka í sögunarmyllu í
Old Town og beið bana af. Eftir
það lifði Lena á því að vinna
fyrir hina og aðra.
Ekki hafði hún verið lengi
hjá beim Posterhjónum er þær
Jennv tóku að gerast mjög sam
rýmdar, og sátu oft og lengi á
tali.. Isaiah komst að þessu og
gat ekki annað en látið van-
þóknan sína í ljós.
„Hvernig stendur á því að
þú getur setið tímunum saman
á tali við þessa konu?“ sagði
hann í ávítunarrómi.
„Vegna þess að jeg liefi gam
an af því“, sagði hún. „Að vísu
er hún ekki það sem maður get
ur kallað góða konu. Hún segir
að bau Jeff Tempest hafi ekki
verið gift, og hún hefir alið all-
an aldur sinn meðal ruddalegra
manna“.
„Þetta er hneiksli, Jenny“,
sagði. hann. „Þú verður að
losna við hana“.
„Þess gerist ekki þörf“, sagði
hún. „Hún lítur á þetta frá
sínu sjónarmiði. Hún hefir
aldreí selt sig fyrir peninga.
Hún lítur svo k< að ef kona
elskar einhvern þá sje það
sama sem hún sje gift honum“.
Isaíah blöskraði að heyra
þetta af vörum Jenny, því að
hann hafði altaf litið á hana
sem barn í þessum sökum. Hann
taldi það því bæði borgaralega
og kristilega skyldu sína að
láta Lenu fara. En Jenny mátti
ekki heyra það nefnt.
„Það er ekki henni að kenna
þótt hún hafi lent í þessu um
ævina“, sagði hún. „Hún talar
um menn sína alveg eins og jeg
tala um þig, og meðan hún bjó
með beim leit hún ekki við öðr
um mönnum“.
Þá gerði hann sig reiðan og
hótaði að beita húsbóndavaldi
sínu. En hún gerði ekki annað
en leggja undir flatt og segja
ósköp rólega:
„Hvers vegna læturðu svona.
Sambúð hennar og þessara
manna var alveg eins og sam-
búð vkkar frú Wetzel“.
Hanri hafði ekki haft minsta
grun um að hún vissi neitt um
sambúð þeirra frú Wetzel“.
Hann hafði ekki haft minsta
grun um að hún vissi neitt um
sambúð þeirra frú Wetzel, enda
hafði hann aldrei minst á það
við hana, taldi hana alt of
barnslega til þess að geta skil-
ið rj.ett slíka hluti. Hann gat
það ekki heldur núna. Og þá
ráðlagði Jenny honum að hann
skyldi tala yið Leriu sjálfur.
Hann fjelst á það.
Lena vann hann fljótt á sitt
band. Hún var svo veraldar-
vön að hún vissi hvað Isaiah
kom, og hún kunni að gera hon
um glatt í geði. Hún sagði hon
um sögur á meðan hún stóð við
þvottabalann, og hantn hafði
ánægju af því að horfa á þrýsna
handleggi hennar bera og löðr
andj í sápu upp fyrir olnboga.
Og hann skellihló að sögunum,
sem hún 'sagði honum frá
Sþringfield, sögunum um rudda
lega og vitna fleytingamenn og
konur, sem lifðu á því að vera
þeim til geðs.
Hún kvaðst aldrei hafa haft
áhuga fyrir þessu. Sitt mesta
keppikefli nú væri að geta
sparað svo mikið saman að sjer
yrði kleift að stofna þvotta-
hús. Að lokum hjálpuðu þau
Isaiah og Jenny henni til þessa.
Lena hafði áður átt heima í
kjallara á Broad Street, skamt
frá ánni. í marslok komu af-
skanlegar rigningar og fyrsta
apríl brotnaði ísinn á ánni, þar
fyrir ofan og hræðilegt flóð
kom í ána. Neðan við borgina
stöðvaðist ísrekið aftur og ís-
inn hlóðst þar upp í háan múr
og stíflaði ána algjörlega, svo
að hún flæddi yfir alla bakka.
Flóðið sópaði á burt miklu af
timbri, sem geymt var á ár-
bökkunum, og fór inn í alla
kjallara áður en menn gæti
nokkru bjargað. Lena var ein
af þeim, sem varð fyrir slíku
tjóní
Þegar Isaiah kom heim um
kvöldið sagði Jenny honum alla
sólundarsöguna.
„Lena varð að flýja í dauð-
ans ofboði undan flóðinu“,
sagði hún. „Alt, sem hún á er á
kafi í vatni og leðju og hún
getur ekki verið þarna lengur.
Mjer hefir því komið ráð í hug,
Isaiah. Mjer er vel við Lenu og
langar til að hjálpa henni. Hana
■hef;r a’taf lansað til að koma
á fót þvottahúsi. Nú ætla jeg
að leigja henni húsið mitt. Það
stendur svo hátt að engin hætta
er á að flóðin nái þangað. Hiin
mun hugsa vel um húsið og
henni mun þykja vænt um að
fá þar inni“.
Isaiah fjelst undir eins á
þetta, eins og alt annað sem
Jenny vildi. Og þannig komst
Lena inn í húsið, sem Tim
Hager hafði átt og hafði þar
ofan af fyrir sjer með því að
þvo- þvott fyrir einhleypinga í
borginni. Atvinna hennar jójrst
jafnt og þjett fyrstu árin jafn-
hliða því að fólki fjölgaði í
bor~inni. Fyrst varð hún að fá
sjer eina stúlku til aðstoðar og
síðan aðra. En þá var húsið
orðið of lítið svo að þau Isaiah
Jenny fjellust á að láta stækka
það. Einhverju sinni fór Isaiah
þangað til þess að skoða nýju
húsakynnin. Þá hafði Lena fjór
ar ungar stúlkur í vinnu. En
Isaiah fanst alt of mikill gá-
leysis og losarabragur á þeim
og ÖJlu í húsinu. Hann grun-
aði begar að ekki væri alt með
feldu og sagði:
,,Þú ættir að fá þjer reyndar
og rosknar konur, sem kunna
að vinna fyrir kaupi sínu“.
„Þær vinna fyrir kaupi sínu“,
sagði Lena ósköp góðlátlega.
„Þú skalt ekki hafa áhyggjur
út af því. Þú verður að gæta
þess að viðskiftavinir mínir eru
aðeins ungir og ógiftir menn,
og heldurðu að þeim þyki ekki
skemtilegra að koma með þvott
inn sinn hingað þegar ungar og
fjörugar stúlkur taka á móti
honum, heldur en ef jeg hefði
gamlar og skorpnar kerlingar?“
„Hvað sem um það er þá
fyrirbýð jeg allan ólifnað í
þessu húsi“, mælti Isaiah byrst
ur. En þá sagði hún brosandi
gð þetta væri alt siðsamar stúlk
ur og hún hefði ekki skifti við
aðra en siðsama menn.
Isaiah afrjeð að segja Jenny
ekki frá þessu, hún var of ung
og óreynd til þess að hann færi
að tala um slíkt við hana. Hann
skifti sjer því ekki meira af
þessu.
IX.
Bangor stækkaði mjög ört á
þessum árum og þorpsbúar
voru montnir af því. Eitt kvöld
ið las Isaiah upphátt fyrir
Jenny kafla úr forystugrein í
„Penobscot Journal“, sem þá
hafði nýlega hafið göngu sína.
Þar stóð:
Viðskiftalífið í Bangor er
nú orðið svo fjörugt að ó-
kunna furðar á því, en Bang
or-búar raka saman fje.
Ka.upmenn hjer sjá ekki
fram úr annríkinu. Hjer eru
komnar götur eins~og í stór-
borg og fjöldi skiþa er altaf
í höfninni. Flutnirigabátar
og flekar eru stöðugt á ferð
eftir ánni. Fjöldi húsa er i
smíðum, þar á meðal nokkur
stór verslunarhús. Hjer er
'stórt gistihús, líklega hið
stærsta í ríkinu, og altaf fult
af gestum. Mikill skortur er
á vinnuafli og kaup afar
hátt.
#tl* cii tþromilHkcBa
■If.llm- ’ofrMjrot I
Laugardagur 6. mars’1948
---------------- —i
RUMIÐ SEM HVARF
Eftir M. MYERS
Starfið gekk ágætlega.
Laugardagsmorgun einn, þegar skátarnir höfðu unnið við
þetta verk í um þrjá mánuði, voru Pjetur og George búnir
fyrr en venjulega. Þeir ákváðu því, að ganga um bæinn og
sjá hvernig hinum drengjunum gengi í sínum hverfum.
„Við skulum ganga niður í hverfið við sjóinn“, sagði Pjet-
ur. „Bill og Jimmy eiga að sjá um það, en þeir eru raunar
helst til ungir. Watson er vanur að vera með þeim, en hann
er veikur í dag“.
Húsin þarna niður frá voru fremur lítil og göturnar þröng-
ar. Pjetur og George gengu um þarna góða stund og loks
komu þeir auga á skátakerruna, sem stóð á götuhorni þar
skammt frá. Bill og Jimmy voru önnum kafnir við vinnu
sína.
„Sælir“, sagði Pjetur. „Getum við nokkuð hjálpað ykkur?(<
„Þökk fyrir“, sagði Bill. „Okkur gengur ágætlega. Þetta
er síðasta húsið — en sjáið þið bara, hverju við þurfum
núna að aka á burt -— heilu jámrúmi!“
Við girðingu á húsinu stóð stórt og fallegt járnrúm.
„Þarna bar vel í veiði“, sagði George. „Hjálpaðu okkur
Pjetur, til þess að lyfta því upp á kerruna".
Síðan gengu þeir allir niður á bryggjuna með kerruna,
en þar voru þeir vanir að skilja draslið eftir.
„Þið hafið veitt vel í morgun“, sagði vörðurinn á bryggj-
unni. „Báturinn kemur innan stundar — þið komið alveg
hæfilega snemma".
Piltarnii losuðu sig við ruslið, og gengu síðan niður í bæ-
inn, þar sem þeir höfðu aðsetur í skátaskrifstofunni. Þeir
voru vanir að mæta þar allir, að loknum störfum. Pjetur og
George voru i þann veginn að halda heim, þegar lítil stúlka
kom hlaupandi til þeirra. Henni var mikið niðri fyrir.
„Vinnið þið fyrir skátana?“ spurði hún.
„Já“, svaraði Pjetur. „Hvað er að? Getum við hjálpað
þjer?“
„Mamma sagði, að þið ættuð að koma undir eins“.
„Okkar er ánægjan. En hvað er að?“
„Það er mjög mikilvægt. Flýtið þið ykkur“.
Telpan tók á rás niður götuna, og drengirnir áttu ekki
annars úrkosta en elta hana.
Tvíburar mcð tannpínu.
•*
íri og Gyðingur hittust eitt
sinn, og hafði þá írinn orð á
því við Gyðinginn, hvernig á
því stæði, að Gyðingar væru
svo vitrir.
„Vegna þess“, sagði Gyðing-
urinn, „að við borðum mikið
sjersjaka fisktegund“, og hann
bauðst til að selja íranum einn
fisk fyrir fimm dollara.
Þegar írinn hafði bragðað á
fiskinum sagði hann undrandi:
„Hvað, þetta er bara reykt
síld“.
„Siáum til“, sagði Gyðingur-
inn, „þú ert bara strax byrj-
aður á að verða vitur“.
Rosenblom var sárþjáður og
ákvað að leita til Moe Levinsky
vinar síns og biðja hann ráð-
leggingar.
„Moe“, sagði hann, „jeg er
sjúkur maður, og ætti held jeg
að iejta til læknis“.
„Einmitt“, en hversvegna
ferðu ekki til Isacson læknis?“
„Já, en er það ekki-svo dýrt?“
„Jæja, ekki svo mjög“, ságði
Moe, „hann tekur 15 dollara
fyrir fyrstu heimsókn, en 3
dollara fyrir hverja heimsókn
eftir það“.
Næsta dag fór Rosenblom til
Isacson læknis. Um leið og
læknirinn opnaði dyrnar og
bauð honum inn, sagði Rosen-
blom:
„Sælir læknir, þá er jeg kom
inn aftur“.
★
— Konan rriín heldur að hún
sje fullkomin.
— Já, jeg hefi heyrt hana
minnast á það.
— Nei, er það satt? Hvenær?
— Það var í sambandi við
orðið lieimskingi.
★
— Á Jón Jónsson stúdent
heima hjerna?
— Ja, Jón Jónsson leigir hjer,
en igg hjelt að hann væri næt-
urvörður.