Morgunblaðið - 21.03.1948, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIir
Sunnudagur 21. mars 1948
KENJA KONA
I
S
I
s
1
i
+■
(C/tir Een ~s4m.ee Witli.
tami

-J
I
i
5
I
RUMIÐ SEM HVARF
Eftir M. MYERS
13.
„En hvernig ætlið þið að koma rúminu aftur til Marlton?1'
spurði Stutti.
Þeir höfðu ekki hugsað út í það.
„Jeg þekki mann, sem fer þangað á hverjum laugardegi
með vörubíl, og hann myndi taka það fyrir ykkur ef þið
borguðuð honum 2 shillinga," sagði Stutti.
„Það er stórfínt,“ sagði Pjetur.
„Þú ferð með rúmið í bílnum,“ sagði Georg. „Á meðan
skila jeg hjólinu og næ í bátinn. Við verðum sennilega komn-
ir jafnsnemma til frú Rolfe.“
Þeir kvöddu nú Stutta með virktum, og gáfu honum síð-
asta aurinn sinn fyrir hjálpina. Síðan hjeldu þeir hver sína
leið.
Klukkan var að verða sex um kvöld, þegar vörubíllinn
staðnæmdist fyrir framan húsið hennar frú Rolfe og Georg
kom nokkrum mínútum síðar.
Frú Rolfe hafði verið orðin vonlaus um, að sjá rúmið
nokkurn tíma aftur og hún rak upp fagnaðaróp þegar hún
sá drengina koma með rúmið á milli sín.
„Þið hafið vissulega staðið ykkur vel,“ sagði hún þegar
d.rengirnir höfðu sagt henni upp alla söguna. „Jeg veit ekki,
hvemig jeg get fullþakkað ykkur þetta alt saman.“
Þegar Pjetur og Georg sáu gleðina í andliti frú Rolfe, voru
þeir ásáttir um það, að deginum hefði verið vel varið — og
einnig vasapeningum þeirra fyrir tvo næstu mánuði.
ENDIR.
39. dagur
Þessar einföldu setningar
komu við hjartað í Ephraím.
Hann skammaðist sín, því að
það hafði þó nokkrum sinnum
komið fyrir, eftir að Jenny var
farin að hátta, að hann læddist
upp á loft til Ruth. Hann hafði
brýnt það fyrir henni að líta
ekki á sig þegar aðrir væri við,
svo að þær Jenny og frú Hollis
grunaði ekkf neitt. Hann hafði
verið.hræddur um að Ruth gæti
ekki leynt því hvað hún var
hrifin af honum.
Aldrei fór hann svo til henn
ar að hann skammaðist sín ekki
fyrir það eftir á. En hann var
nú í rauninni ekki að finna
hana, heldur Jenny Ruth gat
komið í hennar stað vegna þess
hvað þær voru líkar. Það var
því oft þegar hann var hjá
henni að hann sagði ekki eitt
einasta orð. Hann vildi ekki
láta hana tala, því að málrómur
hennar eyðilagði alveg ímynd-
unina um það, að hún væri
Jenny. Venjulega tafði hann
ekki nema stutt hjá henni, en
ef honum varð það á að sofna,
þá gætti hann þess þó jafnan
að vera kominn niður til sín
áður en nokkur kæmi á fætur
í húsinu.
Hann gerði sjer aldrei grein
fyrir því hver afleiðing þessa
mundi verða. Ruth krafðist
aldrei neins af honum og það
var nú jafnvel verst hvað hún
sýndi honum mikið trúnaðar-
traust. Samt sem áður kom það
fyrir að hún grjet í faðmi hans
út af því að sjer þætti svo vænt
um hann að hún gæti ekki neit
að honum um neitt. Hann bað
hana þá að hafa lágt svo að
ekki heyrðist til þeirra. Og hún
hætti að snökta, en tárin flóðu
niður vanga hennar.
Hún hafði hlakkað til þess
að vera ein með honum í hús-
inu á meðan hjónin væri burtu.
„Það verður gaman“, hafði
hún sagt við hann. „Þá látum
við eins og við sjeum hjón og
eigum húsið og alt sem í því
er. En jeg er hrædd, Ephraim,
altaf hrædd“. Hún hafði komið
inn í skrifstofuna þar sem hann
var að vinna og var að taka
þar til. „Jeg þoli þetta ekki að
vera altaf hrædd og þurfa að
skammast mín“.
„Þetta breytist nú bráðum“,
sagði hann. „Pabba líkar betur
og betur við mig með hverjum
deginum sem líður Það líður
bráðum að því að jeg get sagt
honum frá þessu. En við þurf-
um ekki að skammast okkar
fyrir neitt, Ruth, þv íað við
elskum hvort annað“.
„Eignumst við okkar eigið
hús begar við erum gift. Eph-
raim?“ spurði hún.
„Þú skalt fá alt sem þú óskar
þjer“, sagði hann. Svo dró hann
hana að sjer að kysti hana. Og
þegar hún var farin fór hann
að hugsa um að rjettast væri
fyrir sig að giftast henni. Hann
losnaði þá máske undan hinu
seiðandi aðdráttarafli Jenny,
og það værj honum þá styrkur
að vita að hann væri heiðar-
.legur maður.
Eftir langa umhugsun ákvað
hann að gera þetta. Hann var
viss um að Isaiah mundi ekki
háía neitt á móti því. Hann
þóttist meira að segja viss um
að föður sínum mundi þykja
vænt um að hann staðfesti ráð
sitt. Og hann afrjeð að tala um
( þetta við Isaiah undir eins og
i hann kæmi heim.
IV.
Þau Isaiah fengu ófærð á
leiðinni heim og það seinkaði
vagninum. Um kvöldið gerði
norðaustan drífu og herti frost
ið. Þeim var því báðum ákaf-
lega kalt þegar þau komust að
lokum heim til sín. Isaiah var
algjörlega stirður af kulda, því
að blóðið í honum var farið að
kólna svo að það gat ekki hald-
ið líkamanum hlýjum. Hann
gat ekki staðið svo að Ephraim
náði í stól og setti gamla mann
inn í hann og svo báru þeir,
hann og vagnstjórinn, stólinn
með manninum upp á loft.
Frú Hollis hafði gert funheitt
í svefnherbergi Jenny, og þang
að báru þeir Isaiah og lögðu
hann í rúm hennar. Þær Jenny
og frú Hollis afklæddu hann
og vöfðu um hann hlýjum voð-
um. Svo sótti frú Hollis heitt
límonaði, blandað með rommi,
og helti því ofan í hann. En
honum hlýnaði ekkert við það
og hann heimtaði stöðugt að
Jenny háttaði hjá sjer svo að
hann fengi yl af henni. Og hún
varð seinast að gera það.
Ephraim ljet þær einar um
að dútla við gamla manninn og
fór niður í skrifstofuna. Þar
fór hann að hugsa um það
hvernig sjer hefði brugðið er
hann sá Jenny aftur. Hann gat
ekki um annað hugsað en hana.
Það var sem eldur hefði farið
um allar taugar hans er hann
sá hana. Hann hafði ekki eirð
í sjer til að sitja en æddi fram
og aftur um gólfið og beið þess
að hún kæmi ofan af loftinu.
En hún kom ekki, heldur frú
Hollis og hún sagði:
„Jæja, honum er nú farið að
hlýna, en guð má vita hvað úr
þessu verður. Hann var alveg
gegnfreðinn þegar hann kom.
Það var sama hvar maður tók
á honum, það var eins og taka
á jökli. Ekki veit jeg hvemig
hann verður á morgun“.
„Er — er Jenny hjá honum?“
spurði Ephraim.
„Já, hún er háttuð hjá hon-
um og heldur honum eins og
barni í faðmi sjer til þess að
hlýja honum. Það er sannarlega
gott fyrir gamlan mann að eiga
unga konu, sem getur hlýjað
honum þegar honum verður
kalt“.
Epraim hjelt að hann mundi
verði vitlaus, er hann heyrði
þetta Að hugsa sjer það, að
þessi eldgamli karlskröggur,
nauðsköllóttur, tannlaus, heyrn
arlaus og hálf sjónlaus, skyldi
vefja Jenny örmum og láta vel
að henni. Hann gleymdi því að
Isaiah var faðir hans. Ekkert
annað fylti hug hans, en brenn-
andi hatur á þessum karl-
fauski. Frú Hollis hjelt áfram
að tala við hann, en hann
heyrði ekki hvað hún sagði og
svaraði einhverju út í hött.
Hún hjelt þá að hann væri
hræddur um föður sinn.
„Þú skalt ekki taka þjer
þetta nærri“, sagði hún. ..Jenny
mun hugsa um hann og blása
lífinu í hann aftur. Hann verð-
ur orðinn góður á morgun“.
Svo kvaðst hún ætla að vera
í auða herberginu um nóttina,
ef ske kynni að þau þyrftu á
sjer að halda. Hann fór ekki
upp á loft fyr en löngu seinna..
En þegar hann gekk fram hjá
svefnherbergisdyrum Jenny
heyrði hann að Isaiah var að
hósta og Jenny að tala blíðlega
við hann til þess að gera hann
rólegan.
V.
Isaiah hafði ekki náð sjer um
morguninn. Hann vildi þó ólm-
ur fara á fætur og þeir Ephra-
im hittust við morgunverð.
Jenny var þreytuleg og það var
auðsjeð að hún hafði ekki sof-
ið mikið. Ephraim stakk upp á
því að sækja lækni, en Isaiah
hrevtti úr sjer að hann skyldi
ekki nefna slíka vitleysu. Að
loknum morgunverði fór hann
svo með Ephraim inn í skrif-
stofuna til þess að láta hann
gera grein fyrir öllu sem hann
hafði gert á meðan Isaiah var
að heiman. Þarna sátu þeir
lengi og Isaiah var óvenju illur
í skapi. Hann álasaði syn sínum
fyrir alt og hreytti í hapn ónot-
um með hárri og skrækri rödd.
En það var meira af viljamæfti
en líkamsorku að hann hjelt
sjer uppi. Hvað eftir annað
fjekk hann kölduflog og hósta
svo að hann ætlaði varla að ná
andanum, svo að hann greip
höndum um brjóstið og engdist
sundur og saman.
Um kvöldið var hann rauður
í framan og frú Hollis fullyrti
að hann mundi vera með hita.
En hann vildi ekki heyra það
og sat fram að háttatíma. Þá
urðu þær Jenny og frú Hollis
að styðja hann í fjelagi upp
stigann og hjálpa honum í
rúmið.
Ekki vildi hann þó heyra það
nefnt að læknir væri sóttur. En
um morguninn var farinn úr
honum mesta þrjóskan og þá
stakk hann sjálfur upp á því
að Mason læknir væri sóttur.
John Mason var bæði læknir
og lyfsali og hann bjó hjá föð-
ur sínum, sjera William Mason
í High Street. Þegar kólerufar-
aldurinn gekk fyrir tveimur ár
um hafði hann verið sendur til
New York til þess að kynna
sjer hvernig hægt væri að verj-
ast kóleru og hvernig fara ætti
með sjúklinga.
Hann kom nú og skoðaði
gamla manninn og var alvar-
legur á svip. Hann ráðlagði
New England Pectoral Sýróp
og hóstatöflur við hóstanum og
Hall and Holdens Improved
Compound Syrup of Sarsa-
parilla til þess að hressa hann.
En þegar Isaiah neitaði alger-
lega að taka það inn, breytti
hann um og ráðlagði Swaims
Panacea. Hann stundaði sjúkl-
inginn með mestu nákvæmni,
kom til hans tvisvar og þrisvar
á dag, settj sinnepsplástur á
brjóstið á honum og sá um að
rúmið hans væri upphitað.
En þrátt fyrir alla umhyggju
hans og nærgætni versnaði
Isaiah stöðugt. Hann var með
óráð og þekti ekki einu sinni
Jenny. En ef hún ætlaði að
víkja frá honum ætlaði hann
samt vitlaus að verða, og hún
varð altaf að halda í hendina á
honum. Frú Hollis var nú þarna
nótt og dag, og þegar gestir
kornu til að spyrja um líðan
Isaiah, urðu þau Ephraim jafn-
an f.yrir svörum, því að Jenny
Tveir menn sátu að drykkju
í veitingahúsi einu.
— Heyrðu, kunningi, sagði
annar þeirra eftir að þeir höfðu
fengið sjer nokkra snapsa,, jeg
ætla að kaupa þetta hótel.
— Gerðu það ekki alveg
strax, vinur, sagði hinn, þegar
jeg verð búinn að fá mjer
nokkra í viðbót, skal jeg selja
þjer það.
★
Nokkur „gullkorn“ úr skóla-
stílum:
— Robinson Caruso var mik-
ill söngvari, sem átti heima í
lítilli eyju.
— Chopin var keisari í
Japan.
— Eiginmaður Katrínar
miklu var hengdur af vernd-
urum sínum.
— Þá gerðust Englendingar
mótmælendatrúar, en Frakkar
hjeldu áfram að trúa á Guð og
hjeldu fast við sína kaþólsku
trú.
★
— Hvernig hefir maðurinn
þinn það?
— Maðurinn minn, það veit
jeg ekki. Þegar jeg er heima,
er hann einhverssaðar annars-
staðar, en þegar hann kemur
heim, fer jeg út.
★
S.annur vinur er sá, sem þekk
ir mann mjög vel, og geðjast
að manni jafnt fyrir það.
★
Kennarinn: — Hvaða dýr er
hændast að manninum?
Nemandinn: — Konan.
★
— Hvenær er dóttir þín að
hugsa um að gifta sig?
— Altaf.
★
Kennarinn: — Hvar er Al-
aska?
Nemandinn: — Alaska er
ekki í Kanada.
★
— Hvað get jeg gert til þess
að fá manninn minn til þess að
vera heima á kvöldin?
— Fara út sjálf.
'í’to. t. 1
SKIpAUTUtfíÐ
RIKISINS
M,s. „SVERRIR"
til Arnarstapa, Sands, Ólafs-
víkur, Grundarfjarðar, Stykk-
ishólms og Flateyjar.
M.s. u S T R A U M E Y,r
tekur vörur á allar hafnir milli
Ingólfsfjarðar og Skagastrand-
ar.
M.s. „HELGI" !
Til Vestmannaeyja.