Morgunblaðið - 17.04.1948, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐÍÐ
Laugardagur 17. apríl 1848,
KENJA KONA
(C/tir &n ~Jlm.ee %\Jit(i
iamó
58. dagur
„Hún er skækja, John. Sem
jeg er lifandi maður þá er hún
versta skækja. Jeg hefi sagt
þjer frá því hvernig hún
reyndi að fá mig til að sofa j
hjá sjer og hvernig henni tókst
það með brögðum. Og jeg hefi
safgt þjer frá því að hún vildi
að jeg banaði föður mínum.
Samt sem áður getur hún feng
ið af sjer að skrifa svona.
Sennilega hefir hún sýnt með-
hjálparanum brjefið til þess að
það berist út hvað hún er góð.
Hún er engum lík. Það er ekk-
ert mannlegt eðli í henni“.
Hann tók brjefið af Evered,
velti því nokkra stund fyrir
sjer og ljet það svo detta á gólf
ið. Síðan strauk hann saman
lófunum eins og hann væri að
núa af sjer óhreinindi, er loddu
við þá af brjefinu.
John kendi í brjósti um hann.
Aldrei hafði hann sjeð neinn
svq úrvinda af örvílnan. Hann
tók undir hönd Ephraims,
leiddi hann að rúminu og fjekk
hann til að setjast. Og þá fór
Ephraim að hágráta alveg eins
og barn í dauðans skelfingu.
Hann grjet svo hátt að undir
tók í herberginu. Seinast sagði
hann milli grátkviðanna:
„Æ, John, jeg reyndi eins og
jeg gat að vera heiðarlegur. Jeg
reyndi að komast burtu, jeg
reyndi að breyta rjett“.
VII.
Lengi sat John á rúmstokkn-
um fyrir framan Ephraim og
hjelt annari hendi á öxlinni á
honum. John fann það í gegn
um fötin að alt hold var tálgað
af beinunum, svo að honum
hrylti við. Að lokum sofnaði
Ephraim aftur, örmagna af
þreytu. Hann var orðinn aum-
ingi til líkama og sálar.
John var nú ekki lengur í
neinum vafa um það að hann
hefði sagt satt. Hann bar þess
svo augljós einkenni hvernig
þessi kona hafði farið með
hann.
Það var gott að Ephraim gat
sofið. John hafði erindum að
gegna úti í borginni og hann
hjelt að sjer væri óhætt að
skilja hann einan eftir í einn
eða tvo tíma. En þegar hann
var í þann veginn að fara, opn
aði Ephraim augun og sagði:
„Ertu að fara John?“
„Æ, hefi jeg nú vakið þig?“
sagði John eins blátt áfram og
honum var unt. „Já, jeg þarf
að fara. en jeg kem til þín aft-
ur eftir svo sem tvo tíma. Þú
þyrftir að kaupa þjer ný föt.
Jeg er með peningana þína,
hjerna eru þeir“. Og hann
lagði peningana á borðið.
„Það er rjett“, sagði Eph-
raim. ..Jeg þarf að fá ný föt“.
„Við skulum ráða ráðum
»kkar begar jeg kem aftur“.
sagði John. „Jeg hygg að jeg
geti boðið þjer atvinnu við þi++
hæfi. Reyndu að sofa lengur ef
þú getur. Jeg verð kominn eff,-
ir tvær stundir í seinasta iagi“.
„Jeg skal bíða þín hierna“
sagði Ephraim. „Þú skalt ekki
hafa neinar áhyggjur út af
mjer“.
„Auðvitað geri jeg það ekki,
því að jeg veit að þú nærð þjer
bráðum“. Svo gekk hann að
rúminu'Og kláppaði á'öxlina 'á
Ephraim. „Þú skalt ekki reyna >,
að leika á mig“.
„Hver — jeg?“ sagði Eph-
raim eins og hann var vanur.
„Nei, þjer er óhætt að treysta
mjer. Jeg skal vera hjerna þeg
ar þú kemur aftur“.
En þegar John kom tveimur !
stundum seinna var Ephraim
horfinn og með honum pening-
arnir og brjefið frá Jenny.
ÞRIÐJI KAFLI.
Þeir sáust aldrei framar.
Þegar John kom heim og
saknaði Ephraim spurðist hann
fyrir í gistihúsinu og leitaði
hans allsstaðar, en það kom
fyrir ekki. John dvaldist viku
í Boston. Síðan fór hann til
Freetown að finna móður sína,
og baðan fór hann til Augusta
á funcl Blacks hershöfðingja.
John hafði búist við því að þeir
mundu vera í Ellsworth um vet
urinn, en Black stóð nú í því að
kaupa fjögur borgarstæði lands
af stjórninni, og að því loknu
hafði hann ákveðið að fara til
Boston, því að konan hans hafði
ákveðið að vera þar um vetur-
inn. En það var komið fram í
nóvember þegar þeir komu til
Bangor á leið þangað.
Þeir voru um kyrt í Bangor
heilan dag og þeir Black og
John notuðu þann tíma til þess
að aka um borgina og skoða
hana. Þeir sáu að þar var óg-
urlegt annríki, alls staðar var
verið að byeeia nv hús og alt
var á ferð oe flu<n. Þeir skoð-
uðu nvia pr«rtibi’aið vsr
Tfnllrrpyf t>or pt.órir
s^lir ‘5'iörctök' ^°^^prbf‘rf,,i
og gríðarstórt eldhús, sem
Wood byggingameistari sagði
r>ý*- tfípn nrn o 11 n nl-Knrtp?? pí/r]
o'Mliiiceín.c: í Hvíta
húsinu. Hann saeði þeim enn-
fr*í>rnijr cric+i Vn'ici^ írni'nríi
verr^q ví°t á íólunum. Of? bá
frr^i V>or otnr'Vpctlocf VPÍsla. bar
piiít* n'iv Vvprcfprinn
ar væri saman komm’r. Q<* horm
VvA Llocep^n qt'nq |^or<í-
inmí kó cpr»mö Trora bar við-
c 4 -T -í
En Black bóttist ekki geta
það. ...Taa vp^ U4 Vorvinn +i1
Boston“. sa?ði hann. ..Fn io«
skai biAia .Tnbr, rnæta bar
fvrir oWar þnnri“.
Síðan fóru þeir að finna ýmsa
viðskiftamenn Blacks og hann
bauð þeim Veazie hershöfð-
ingja, Rufus Dwinel og Amos
Roberts til miðdegisverðar.
„Þetta eru menn, sem þú
munt síðar eiga mikið saman
við að sælda“. sagði hann við
John. „Veazie hershöfðingi á
flestar sögunarmyllurnar í Old
Town og hann kaupir allar sög
unarmyllur, sem hann getur
kom.ið höndum á. Rufus Dwinel
hefir nýskeð reist sex myllur í
West Graet Works ,og satt að
segia þá hefi jeg lagt fje í það
fyrirtæki, þótt enginn viti það
nema við tveir. Það eru nú ekki
nema þrjú ár síðan Rufe kom
til Bangor, en jeg held að mjer
sje óhætt að segja það að hann
er einhver snjallasti kauosýslu
maðurinn hjer um slóðir. Og
hann er áreiðanlegur. •—
Hann er forstjóri Mercantile
bankans og jea er að hugsa um
að styðja hann; í þyí að stofna
■nýjan- < ‘bainka.; SegðU * ;mjer-
seinna hvernig þjer líst á
hann“.
John hafði vonað að þeir
mundu heimsækja Saladine
dómara og sjer gæfist því kost
ur á að þitta Margrjetu dóttur
hans. Hann langaði líka til þess
að sjá frú Poster, og meðan
þeir óku um eöturnar horfði
hann í allar áttir til þess að vita
hvort hann kæmi ekki auga á
hana. Hann gerði sjer í hugar-
lund að hann mundi þekkja
hana á lýsingu Ephraims. En
hvo.rugt þetta rættist.
Við miðdegisverðinn sagði
Black hershöfðingí við gesti
sína:
„Hann John hjerna er einn
af yngstu starfsmönnum mín-
um. Hann er nú að æfa sig í
starfi sínu og er því oftast á
ferð og flugi. En hann mun setj
ast að hjer í Bangor næsta ár“.
Svo sneri hann sjer að John og
sagði hlæjandi: „Blessaður
láttu hann Veazie aldrei kom-
ast að því að við eigum sögun-
armyllur, því að þá er hann vís
til að kaupa þær af okkur, hvað
sem við segjum. Rufe Dwinels
er heiðarlegur, en hann er
þrætugjarn. Amos Roberts seg
ir ekki mikið, en það kemur
vanalega í ljós seinna að hann
hefir altaf rjett fyrir sjer“.
Saladine dómari kom líka í
miðdegisverðarboðið og John
vonaðj að sjer mundi gefast
tækifæri til þess að spyrja hann
um líðan Margrjetar. En þeir
sátu lengi að borðum og þar
var ekki talað um annað en við
skifti. John reyndi að gera sjer
grein fyrir hverskonar menn
þetta væri, sem hann var þarna
kominn í kynni við. Best leist
honum á Dwinel. Þeir voru á
líkum aldri og John fanst hann
sjerstaklega gjörfulegur mað-
ur. Augu hans voru stór og
björt, en þar vottaði ekki fyrir
neinni glaðværð. Hárið var
dökt og mikið og liðað, og hann
var með snotra skeggtoppa fyr-
ir framan eyrun. Þetta fanst
John honum fara sjerstaklega
vel og einsetti sjer að hann
skyldi bráðlega safna slíku
skepgi. Dwinel var að eðlis-
fari uppstökkur, en það bar
ekkert á því að þessu sinni. En
st.undum kom einkennilegur
vlampi í augu hans þegar
Veazie var sem háværastur og
mestur gorgeir í honum. Amos
■Roberts var þeirra fálátastur.
Horm var jafnvel hærri en
.Tohn oc hafði mjög virðulega
fremkomu.
Veazie hershöfðingi var að
sofriq beim frá því hvernig
harm hefði skilið við seinasta
Tiola'ra sinn. Hann hjet Wad-
]oÍrrV*_
TTann og Purinton keyptu í
banst lendur í Shad og Pine
Þ°ir hafa sett þar upp sex
r-criT- o° þeir hafa sölsað undir
briár af sö<?unarmyllum
mímim. undir því yfirskyni að
bær standi á sínu landi. En jeg
"bn íáta bá fá fyrir ferðina,
i„tnv°i bótt ieg verði að fara
M1 bppStarjettar að fá þá
1 /-] p1 (*
■ saggi vig
með nokkurri gletni:
laqmí* ^Loríaciuá
æst.arienarlogmaður
«
! Greifinn af Honte Chrísto
■
■
: I—II bindi þessarar heimsfrægu skáldsögu, í þýðingu minni,
■
• er nú komið í þriðju útgáfu, og er þá lokið endurprentun
• þeirri á sögunni, sem framkvæmd hefur verið seinustu 2—3
■ ár, og er nú öll sagan, á 10. hundrað blaðsíður, aftur fáanleg,
■
: með sama verði og áður, 35 kr., ef peningar fylgja pöntun,
■
• gegn póstkröfu 40 krónur. Allir bókamenn vita, að mjög fáar
■ skáldsögur þýddar úr erlendum málum hafa verið gefnar út
• hjer á landi oftar en tvisvar, og að eins hinar vinsælustu
; bækur ná þeim vinsældum, að vera gefnar út þrívegis eða
■
: oftar, og nær það einnig til íslenskra skáldsagna og ljóða.
■ Það er því engum blöðum um það að fletta hverjar vinsældir
• hin heimsfræga saga Dumas hefur fengið meðal alls almenn-
; ings, enda munu allir, er lesið hafa söguna, fúslega votta, að
■
; hjer er um sögu að ræða, sem menn hafa ánægju af að eiga
■
• og lesa oft. Því miður var ekki unnt, vegna hinnar
■ miklu pappírseklu, sem nú er í landinu, að haía. upp-
; lagið eins stórt og æskilegt hefði verið. Sagan er i þýð
j ingu minni yfir 900 bls., þjett sett. — Fæst bjá bók-
■ sölum í Reykjavík og négrenni.
■
Í AXEL THORSTEINSON, Rauðarárstíg 36, Rvk. Pósth. 956.
Tökum að okkur að grafa húsgrunna og skurði, enn-
fremur lagfæringar kringum nýbyggingar o. fl.
Vinnan framkvæmd með stórvirkum vjelum.
Sími 7450.
Úrvalsmunir og fágætir |
■
Mahogny-svefnherbergi, mahogny-borð, mahogny,orgel- ■
stóll, allskonar silfurmunir (Sterling). Stór bikar (Laugs- ;
antik). Kaffi- og tesett, með eða án bakka, forláta dem •
antsbrjóstnál (antik). Hálsmen úr gulli (antik). Mál- »
verk (Þingvellir — Kjarval). Ferðakíkir. Ljósastjakar, ;
ljósakróna, les-standlampi, laxastengur og hjól til sölu Z
og sýnis í Máfahlíð 11, niðri, frá kl. 1—3 og 4—6 i dag. Z
IILIÍYNfUINIÍ
frá Knattspyrnuráði Reykjavíkur.
Islandsmót i meistaraflokki hefst fimmtud. 3. júní.
Þátttökutilkynningar óskast sem fyrst og eigi síðar
en 17. maí n.k.
K. R. R.
BF.ST 4Ð AUGLÝSA 1 MORGlWBLAÐIMi