Morgunblaðið - 27.07.1948, Blaðsíða 10

MORGUN8LA&H3
10
KENJA KONA
C-ftif íSeH. s4m.e* 'lÁJi.ffiamí
138. dagur
Jeg hefi verið slóttug síðan jeg
man eftir mjer. Jeg komst fljótt
að því að gf jeg gerði dálítið
fyrif karlmenn, þá vildu þeir
allt fyrir mig gera. Faðir minn
var stór og .sterkur, stærri en
þú, Dan. Hann hefði verið
vænsti maður ef jeg hefði ekki
verið svo slóttug og miskunn-
arlaus, að jeg gerði hann hálf-
brjálaðan,-svo að hann breytti
skammarlega og hataði mig á
eftir og iangaði mest til að
deyja. Ó, Dan, Dan ....
En hún var ekki altaf svona
slæm í sinn garð. Stundum á-
feldist hún John og formælti
þeim öllum. Og þegar vinir
hennar höfðu verið í heimsókn
hjá henni, þá talaði hún um
þá við Dan og úthúðaði þeim
á allan hátt, „Þessir heimskingj
ar, þessir grasasnar, sem halda
að jeg hafi verið góð og göf-
uglynd. Þessir dæmalausu asn-
ar“. Hún talaði með sjerstakri
fyrirlitningu um þetta auðtrúa
fólk, sem hafði mætur á henni.
„Mig. langar mest af öllu til
þess að hrækja framan í smett
in á þeim. Mig langar til þess
að segja þeim — —“. Hún
kipraði augun ofurltíið og sagði
í meiri geðshræringu: „Mig
langar til að segja þeim alt
það sem jeg hefi sagt þjer. Það
væri gaman að sjá framan í þau
þá“..
En svo áttaði hún sig, leit
á hann og spurði: „Heldurðu
að .ieg sje gengin af vitinu,
Dan?“ Svo sagði hún nokkuð
byrstari: „Nei, auðvitað ekki,
þú ert of líkur John til þess að
þú getir aétlað nokkrum manni
nokkuð illt. Og trúðu mjer ekki
þegar jeg segi eitthvað Ijótt um
sjálfa mig. Viltu lofa mjer
því, Dan?“
Slíkar stundir átti hann marg
ar með henni. Það kom ekki
fyrir sá dagur frá því að hann
kom heim og þangað til hún dó,
að hann sæti ekki lengur eða
skemur hjá henni. Og þetta
varð langur og erfiður tími.
Hann hefði ekki afborið það,
hefði hann ekki fengið styrk
til þess frá föður sínum, og eins
frá Beth. En altaf var hann
reiðubúinn að reyna að gleðja
móður sína og stytta henni
stundir. Þegar hann kom til
hennar hækjulaus í fyrsta
skipti, þá varð hún mjög glöð.
En það fór af þegar hann sagði
henni að hann ætti þeim Meg
og Beth að þakka að hann hefði
fengið stígvjel, sem gerði hon-
um fært að ganga. Þá fór hún
að snökta eins og krakki.
-- VII.
Dan hafði yart verið einn mán-
uð heima þegar hann fann það
að hann langaði mest af öllu
til að giftast Beth, en sagði við
sjálfan sig að hann mætti það
ekki. Hún var ung og glæsileg
stúlka, en hann var farlama
maður. Honum var mest fróun
þegar móðir hans var að gera
út af við hann, að fara á fund
Beth, en er hann komst að því
að hún elskaði sig, þá leist hon-
um ráðlegast að forðast hana.
Og einu sinni um haustið er
þau Meg voru tvö ein, sagði
hann:
„Jeg skal segja þjer — jeg
hefi verið að hugsa um — að
það sje ekki rjett að við Beth
sjeum svo mikið saman“.
Meg hugsaði sig um stund-
arkorn og var alvarleg á svip-
inn.. Svo spurði hún með hægð:
„Kantu ekki. betur við þig
hjer en annars staðar?“
„Jú------en Beth ætti frem-
ur að umgangast ungt fólk. Nú
getur hún það ekki vegna þess
að hún er altaf að stjana við
mig“.
Hún sagði eins og hún hugs-
aði upphátt:
„Þú ættir að vita það að Beth
hefir þótt vænt um þig síðan
hún var barn að aldri“.
„Jeg veit hvað þú átt við, en
nú er Beth að verða fullþroska
stúlka og þá er kominn tími
til þess að hún fari að elska
einhvern11, sagði hann.
„Hún er nú þegar fullþroska
stúlka“, sagði Meg blátt áfram.
„Og hún elskar þig“.
Hann vissi að þetta var satt,
en hann mælti hálf gremjulega:
„Gætir þú hugsað þjer það að
hún færi að bindast örkumla-
manni eins og mjer?“
Meg brosti.
„Mjer mundi þykja vænt um
það“. sagði hún. „Enn það kem-
ur víst málinu lítið við hvað
mjer finnst. Beth vill fara sínu
fram. Þú ættir að spyrja hana“.
Hann hugsaði sig um stund-
arkorn og mælti svo hikandi:
„Og hverju heldurðu að hún
mundi svara?“
„Hvað finnst þjer sjálfum um
það?“ spurði Meg.
„Það er ekkert að marka.
Hún er ekki orðin nógu göm-
ul til þess að vita hvað hún
vill“, sagði hann. „Hún vor-
kennir mjer vegna þess að jeg
er kominn fatlaður úr stríð-
inu. En jeg verð að sýna dreng
skap gagnvart henni“.
„Beth er enginn káni“, sagði
Meg alvarlega. „Hún veit hvað
hún vill og hún þekkir líka til-
finningar sínar“. Svo brosti
hún og varð þýðlegri á svip.
„Jeg hefði ekki ráðlagt þjer
Dan, að spyrja hana, ef jeg
væri ekki viss um hverju hún
muni svara. Mjer kæmi síst til
hugar að hafa þig að ginning-
arfífli".
En Dan hafði hvorki hug nje
dug í sjer til þess að tala við
Beth.
Einu sinni sem oftar kom Meg
að heimsækja Jenny. Dan tók á
móti henni. Þá skipaði Meg hon
um að fara til Beth. „Jeg sagði
henni að jeg mundi senda þig
heim“, sagði hún. „Jeg ætla
að vera hjerna hjá Jenny á með
an. Farðu nú Dan. Þú hefir
ekki gott af því að sitja hjer
altaf“. Svo tylti hún sjer á tær
og kysti hann brosandi. „Flýttu
þjer nú“, sagði hún svo og
hljóp upp stigann.
Dan lagði af stað, en hann
fór brátt að skjálfa af geðshrær
ingu Hendurnar á honum
skulfu og hann glápti undr-
andi á þær. Hann var bæði
kvíðandi og fagnandi yfir því
sem í vændum var. Hann kaus
að fara gangandi. Auðvitað
hefði hann getað farið í vagni,
en veðrið var framúrskarandi
gott, og hann var orðinn nokk-
uð fær til gangs.
Á leiðinni mætti hann ýms-
um.kuningjum og tók þá tali.
En þess á milli flýtti hann sjer
allt hvað af tók. Þegar hann
nálgaðist húsið, fór hann þó að
verða óstyrkari á fótunum, óg
seinustu skrefin drógst hann
áfram.
Hún hlýtur að hafa átt von
á honum því að hún opnaði áð-
ur en hann gæti barið að dyr-
um.
„Komstu gangandi11, mælti
hún glaðlega.
„Já, jeg gekk alla leið“.
Hann hafði aldrei gengið jafn
langt síðan hann komst á fæt-
ur.
„En hvað það er gaman“,
sagði hún feginsamlega. Svo
gengu þau inn í dagstofuna og
hún bauð honum sæti fyrir fram
an arininn. Fyrst í stað þögðu
þau bæði og hann var ein^ og
á nálum. Að lokum spurðijjiún
hvernig Jenny liði, og hann
sagði henni frá því:
„Þjáningarnar aukast með
hverjum degi og það dregur alt
af af henni“. ó
„Það er þungbært fyrir þig
að burfa að sitja yfir fenni
altaf“. ||
„Hún vill það helst“.
Svo varð þögn aftur. J^lt í
einu spurðj hún: „HverrSg er
það — talið þið samanlf'alla
daga?“
„Hún talar mikið. Henní þj'k
ir gaman að því að talj£|við
mig. Að vísu talar húnj.ekki
við mig“, bætti hann við.|“,Það
er miklu líkara því aðphún
hugsi upphátt um ævi fíina,
einkum þá er við drenjirnir
vorum litlir. Henni líður^ijög
illa stundum“. 0-,
„Jeg veit það“, sagði >piún,
„Hún hefir ekki litið gj^ðan
dag síðan þeir Mat og Torrf' fóru
til Suðurríkjanna. Jeg vilj|I að
þeir hefðu ekki farið þaiigað,
Dan. Hún tók það svo pærri
sjer, einkum vegna þess að hún
hefir altaf verið á móti Sunn-
anmönnum".
Hann kinkaði kolli og|'hún
sagði í meðaumkunartón:;
„Hún á það ekki skili'ð að
henni líði illa og að húnjþjá-
ist, hún sem altaf hefir yerið
svo góð og hjálpað mörgum.
Óllum þykir vænt um haha“.
Honum fannst það undar-
legt að Beth skyldi trúa þéssu.
En hann mintist þess að Állir,
sem eitthvað höfðu kynst þióð-
ur hans mundu segja hið áama
um hana. ,
„Hún er tápmikil, Bþth“,
sagði hann. „En mjer getfg'ur
það nær hjarta að horfa uþþ á
hvernig henni líður“. jíí, ',
„Jeg vildi að það hefði fkísi
mætt svona mikið á þjer“.,
„Mjer þykir vænt um að
geta glatt hana“, sagði hapn.
„En henni liggur eitthvað á
hjarta, eitthvað, sem hún'vill
að allir fái að vita“.
„Hvað getur það verið?“
„Jeg veit það ekki. Hún hef-
ir þrásinnis sagt, er talið barst
að fólki hjer í borginni: Jeg
vildi að jeg gæti sagt þeim
það“.
„Hvers vegna segir hún þjer
ekki frá því?“
„Jeg veit það ekki“, sagði
hann enn. „Jeg held að það sje
eitthvað skrítið, því að hún
verður altaf svo kankvís þégar
hún minnist á það“. Hann þagn
aði skyndilega því að híann
mintist þess hvað gleði hQnn-
ar var stundum ónáttúrleg.
Beth spurði einkis fraiþar.
Hún hallaðist áfram og horfði
í eldinn. Honum þótti gott að
Þriðjudagur 27. júlí 1948.

Svört og hvít
Austurlenskt ævintýri.
16.
Ekki veit jeg, hvort þú ert að heimska þig, eða hvað,
sagði hann, en eyjan Komora liggur 200 dagleiðir frá þessu
landi, sem þú nefndir. Það eru aðeins þjónar Sigurrósar
drottningar, sem komast þá leið á þremur dögum, en þeir
fara hraðar en vindurinn.
Gleði Akmeðs prins var meiri en undrunin.
Jeg er þá kominn í ríki Sigurrósar, sagði hann. Það var
einmitt drottningin, sem jeg vildi finna. Viltu koma mjer á
fund hennar.
Fiskimaðurinn hristi höfuðið.
Það er ekki svo auðvelt, sagði hann. Því að fundi Sigur-
rósar ná aðeins þeir, sem hún vill tala við. En þú getur
haldið áfram meðfram kóralrifinu, þá muntu koma að háu
hamrabelti, en þú kemst áfram fyrir það, því að í klettana
er höggin braut, sem er lögð marmara. Hún liggur í kráku-
stigum upp á fjallið og innan skamms ertu kominn að hlið-
inu, sem er að hallargörðum drottningarinnar. Þú skalt
staðnæmast við hliðið og ef Sigurrós drottning vill veita
þjer áheym, muntu ekki þurfa að bíða lengi.
Akmeð fór leiðina, sem fiskimaðurinn hafði sagt honum
og hjelt áfram eftir marmarabrautinni. Brátt kom hann að
hliðinu, sem var gert úr silfurgrind, sem var lögð með gulli.
Þegar hann leitaði að loku, opnaðist hliðið af sjálfu sjer og
Akmeð sá fyrir framan sig skógargöng með gullaldintrjám
og blóm til beggja handa í dásamlegum litum. Akmeð fannst
hann aldrei hafa sjeð neitt, sem jafnaðist á við þessa miklu
fegurð. Hann steig af baki, vegna þess, að honum fannst
ekki hæfa að ríða inn í garð drottningarinnar og þá kom
fram úr skógarfylgsnunum þjónn búinn gulli og purpura,
sem tók við hestinum og benti Akmeð án þess að segja eitt
orð, hvert hann skyldi ganga.
Og Akmeð gekk áfram eftir laufgöngunum, undrandi og
forvitinn eftir, hvað nú tæki við. Göngin hjeldu áfram í
sveigjum. Síðan kom hann að læk, sem gullbrú lá yfir og
hinumegin var stór sljetta, þar sem ilmsæt blóm vögguð-
ust í blænum svo þúsundum skipti og fyrir framan gnæfði
snjóhvít marmarahöll. Akmeð fannst hann vera kominn til
paradísar, en hann f jekk varla tíma til að hugsa um um það,
því að tvær þernur birtust, sem tóku í sitt hvora hönd hans
og leiddu hann inn í fagran lund, þar sem kona lá á mjúkum
grasbala. Húún var hvítklædd með slæðu fyrir andlitinu.
Skrifstofumaðurinn: — Jeg
var að eignast lítinn dreng.
Skrifstoiustjórinn (utan við
sig): — Dreng? Ef hann er dug-
legur, þá ættuð þjer að koma
með hann. Okkur vantar dreng
til sendiferða.
★
— Jeg heyri sagt ,að þú sjert
að flytja úr sveitinni. Ætlarðu
að flytja nær borginni?
— Já.
— Og hvers vegna ertu að
fara?
— Það heyrist ekki nógu hátt
í útvarpstækinu mínu, þegar
það er svona langt frá stöðinni.
★
Gyrðyrkjumaðurinn: — Þetta
er tóbaksplanta.
Gömul kona: — Nei, hvað það
er gaman. Og hvað er langt þang
að til vindlarnir eru fullþrosk-
aðir.
— Hvað tala konur um, þegar
þær eru einar?
— Það sama og karlmenn tala
um.
— Eru þær svona ægilegar?
★
Er hún ekki dálítið frek?
Dálítið? Hún sem skrifar dag-
bókina sína viku fram í tímann.
Maður, sem stamaði, var spurð-
ur, hversvegna hann gerði það.
Þ-þ-það e rsjerkennið við mig.
Allir eru e-e-eru eitthvað sj sj-
sjerkennilegir.
Ekki er jeg neitt sjerkennileg-
ur, sagði sá, sem hafði spurt.
Nú? Ert þ-þ-þú e-e-ekki vanur
a-að hræra í kaffibollanum þ-þ-
þínum með hægri hendinni?
Jú, auðvitað geri jeg það.
Þa-þa-þarna sjerðu, a-að þ-
þú ert sj-sj-sjerkennilegur, því
að flestir no-no-nota sk-sk-skeið!
★
Sá fulli kemur út af veitinga-
staðnum: Halló þú þarna þjónn,
pantaðu fyrir mig bíl, undir eins.
Sá einkennisklæddi. — Jeg er
ekki þjónn. Jeg er sjóliðsforingi.
Sá fulli: —- Allt í lagi, þá get-
urðu bara pantað fyrir mig bát.
★
Hún: — Eigum við að fara I
Tívoli á föstudaginn?
Hann: — Já, en ef það verður
rigning?
Hún: — Þá geturðu komið
daginn áður.
AUGLYSING
ER GULLS \GILDI