Morgunblaðið - 24.12.1948, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Eöstudagur 24. des. 1948.
46
En hugsanir Kits voru á ann
an veg. Örlögin eru kaldhæðin,
hugsaði hann. Hjer hefi jeg
tækifæri til að eignast alt, sem
jeg hefi þráð. en tækifærið
kemur bara of seint. Jeg var
búinn að hugsa mjer svo ná-
kvæmlega húsið. sem jeg ætl-
aði að byggja handa Rouge, að
mjer hefði ekki komið neitt
ókunnugiega fyrir sjónir, sem
þar hefði verið. Jeg hefði geng
ið á milli herbergjanna, eins
og jeg yæri búinn að búa í því
lengi. Á Spáni var jeg óskil-
getinn og nafnlaus, og þurfti
að fara huldu höfði, þegar
gesti bar að garði. Hjerna
hefði jeg getað orðið aðals-
maður og ráðið yfir mönnum
og löndum. Hefði getað, segi
jeg. Jeg get það svo sem enn
feá. Lífið heldur á fram sinn
vana gang og jeg verð að taka
þátt í því þangað til tími minn
er kominn, enda þótt jeg mun
finna litla gleði hjer á jarð-
ríki hjer eftir. Án hennar er
mjer alt tómlegt og meiningar
laust. Samt sem áður verð jeg
að halda áfram á braut minni,
þangað til vegir mínir og Del
Toro liggja saman aftur .. “
Á hægrí hönd uxu oddlaga
blöð agave-plöntunnar í snyrti
legum löngum röðum. Á milli
raðanna sýsluðu negrarnir við
að tína blöðin í körfurnar. Fje-
lagarnir fjórir riðu áfram upp
fjallshlíðina. Hestarnir voru
fótvissir eins og geitur. Þeir
riðu gegnum negraþorpin, þar
sem Aravak-Indíánarnir höfðu
áður búið. Allsstaðar voru
menn önnum kafnir við jarð-
yrkjuna. Svertingi var að taka
hýðið utan af hrí»i í mortéli
sem búið var til úr cyprus-
viðarbút. Við hlið hans var
kona hans önnum kafin við að
hreinsa úr mortélinu með því
að hrista korruð á flatri pönnu
úr viðartágum.
Spölkorn þaðan maiaði ann-
ar svertingi manioc-rót og ljet
úrgangsmjelið renna niður í
holu í jörðinni. Sonur hans
kreisti eitraðan vökvann úr
ínjölinu gegnum grófan klút.
Og yfir eldstónni bakaði ung
kona þunnar kqkur til kvöld-
verðar.
Kit fann, hvernig biturleik-
inn og sársaukinn rann smám
saman úr hjarta hans. Honum
hlýnaði um hjartarrætur við
að sjá alt þetta fólk önnum
kafið við friðsamleg störf. Þeir
námu staðar og drukku ískalt
Vatn, sem ung Dahomey-
fetúlka bar þeim.
Þeir voru komnir upp fyrir
þorpin. Hæðirnar fyrir ofan
sýndust fjólubláar að lit, og
Jnarglitar hitabeltisjurtirnar
vögguðu í blænum. Kit fann,
hvernig náttúrufegurðin verk-
aði græðandi á hjartasár hans.
Loks komu þeir á hásljettu.
Landið var svo marflatt, að það
var eins og fjöllin og hæðirn-
ar hefðu verið skorin af, með
yfirnáttúrulega beittum hníf.
Sljettan var öll grasi vaxin
eins og dalirnir niðri á lág-
lendinu, lítil á rann niðandi
eítir henni endilangri;
I „Þetta land átt þú, Christop
he .... ef þú vilt þiggja það“,
sagðj Ducasse.
„Ef jeg vil þiggja það?“' k’it
41. dagur
steig at baki og gekk gegnum
hávaxið grasið að læknum. Á
leiðinni upp eftir hafði hann
hálfpartinn hugsað sjer að
neita boði landsstjórans. — En
hvernig getur nokkur maður
neitað, þegar honum er boðinn
skiki af sjálfri paradís á jörðu?
Hann gekk aftur tii landsstjór-
ans.
,.Jeg þakka boðið“, sagði
hann. ,,Það tekur fram öllum
mínum æðstu óskum“.
„Þá átt þú það hjer með“,
sagði landsstjórinn, en því
fylgir skilmáli“.
„Nú?“
..Og hann er sá, að dyr þínar
standi altaf opnar gömlum,
þreyttum manni, sem langar
við og við til að losna undan
embættisskyldunum. Eru þeir
skilmálar of harðir?“
„Nei“, sagði Kit og hló. —
„Komdu, og vertu altaf vel-
kominn. En þess verður langt
að bíða, að hús mitt verði bygt.
Pyngja mín er ljett eins og
stendur,-
„Spánverjarnir eiga altaf
jafn mikið gull, er það ekki?“
sagði landsstjórinn og hló við
Jú, satt var það, hugsaði Kit.
Hann gat farið á sjóinn aftur
og hefnt sín betur á óvinum
sínum og tekið fje þeirra. Eftir
tvö ár ætti hann að geta verið
búinn að afla sjer svo mikils
fjár, að hann gæti setst að á
landi, og bygt sjer glæsilget
hús.
„Hjerna ættj húsið að
standa“, sagði Bernardo og
benti á stað, sem honum fanst
ákjósanlegur. *
„Hvaða vitleysa“. sagði Kit.
„Það á að standa þarna“. Þeir
fóru að kíta í gamni. Stundu
síðar fóru skuggarnir að lengj
ast af trjánum og þeir lögðu af
stað til baka.
Kit sat á hesti sínum og
horfði hugsandi yfir sljettlend
ið. Þegar Del Toro er dauður,
ætla jeg að koma með Biöncu
hingað, hugsaði hann. Síðar
meir munu hlátrar sona minna
bergmála innan veggja þessa
framtíðarhúss. En alt í einu var
eins og skugga drægi fyrir and-
lit hans.
„Samt sem áður verður hún
aldrei nema leigjandi í því
húsi, sem jeg byggði handa
þjer, Rouge“, hvíslaði hann.
Hann sneri sjer við og reið
niður götuna á eftir hinum.
XIV.
Bianca horfði hugsandi á
vangamynd eiginmanns síns,
þar sem hana bar við vagn-
gluggann. Þetta var daginn,
sem Ricardo Goldames átti að
hljóta doktorsnafnbótina. Það
komu hrukkur á enni hennar.
Hvernig stendur á því“, hugs-
aði hún, að enda þótt jeg elski
hann ekki, þá er eitthvað við
andlit hans, sem hefir áhrif á
mig. Hún sneri sjer við og
henni varð litið á Ricardo
Coldames,(sem sat á móti þeim
í vagninum. Svipur hans var
auðmjúkur og biðjandi. Síðan
um nóttina fyrir rúmri viku,
þe«ar hann hafði klifrað ypp
végginn og starað á háná hirngr
uðum augum gegnum járnriml
ana, hafði hún ekki talað við
hann eitt einasta orð. — Hún
hafði lesið dýrslegar hvatir úr
augum hans. En ástúð gat hún
ekki sjeð í framkomu hans,
þrátt fyrir fagurgala hans og
skáldlegar hugleiðingar.
Bianca hafði orðið mjög
skelfd yfir þessari uppgötvun.
Hún hafði alizt upp í klaustur
skóla, og hún hafði fengið þar
hugmyndir, að kröfur eigin-
mannsins væru byrðar, sem
hver eiginkona þyrfti að bera.
Friðill aftur á móti fanst henni
að mundi vera eihhverskonar
aðalsborinn þjónn, sem flutti*
konunum ástarkvæði og sýndi
þeim undirgefni . . án þess að
krefjast nokkurs í staðinn.
En öðru máli var að gegna
um Ricardo. Voru allir karl-
menn þá eins? Hún hristi höf-
uðið og reyndi að fá eitthvert
samhengi í þessar ruglingslegu
hugsanir. í rauninni stóð ekk-
ért heima við það, sem hún
hafði gert sjer í hugarlund fyr
irfram. Til dæmis var það. að
hún elskaði ekki Don Luis. Þar
af leiðandi ætti henni að finn-
ast ástaratlot hans fráhrind-
andi. En fanst henni það? Bi-
anca varð að viðurkenna fyrir
sjálfii sjer, að hún hafði enga
andúð á faðmlögum hans, og
hún hafði vissulega oftar en
einu sinni endurgoldið ástríðu
hans. Var hún þá orðin svona
spilt? Hún gat ómögulega svar
að sjálf þessari spurningu, en
undirmeðvitund hennar sagði,
að það væri eitthvað við hann,
sem hafði áhrif á hana, eitt-
hvað, sem minti hana á annan
mann.
Hvaða annan mann? Biöncu
varð ósjálfrátt hugsað, eins og
oft áður, til Kits. Hún hafði
svarið fyrir það, að hún gæti
nokkurn tímann gleymt hon-
um, en nú fanst henni hún ekki
muna greinilega eftir öllum
andlitsdráttum hans. Hún vissi,
að hún eiskaði hann ennþá. En
hvers konar ást var það, úr
því að hún gat ekki sjeð fyrir
sjer eítir tvö ár, hvaða litur
var á augum hans? Þau voru
að vísu blá, en Ricardo var líka
með blá augu. Það voru svo
margir bláir Iitir til. En það
skipti svo sem engu máli. Það,
sem ^aðallega skipti máli var
það, að simviska hennar sagði
henni, að hefði það verið Kit,
sem stóð fyrir neðan glugga
hennar, þá hefði hún sent Quitu
niður til að opna fyrir honum.
Bianca hallaði sjer aftur é
bak í sæti sínu í vágninum, op
lokaði augunum. Hún heyrði
bylja í eirtrummpunum í
‘broddi skrúðfylkingarinnar og i
við og við skárust út úr háir
flautu- og obo-tónar. Hljóm
sveitin gekk fremst. Og á eftir
hljómsveitinni kom háskóla-
deildin, klædd einkennisbún-
ingi skólans í heiðursskyni við
Ricardo. Síðan komu prófdóm
endurnir og umsjónarmenn-
irnir, einnig í skrautklæðum
IKauphöllin
| er miðstöð verðbrjefavið-
? skiftanna. Sími 1710.
taiiiiimiiiiiiiimiiiiiinifrituaiiifiiMiMiiMimiMiMfMM
hvorn annan, svo var þokan þjett, að þá hálf svimaði af að
horfa í hana veltast fram.
Við skulum fylgja hestunum eftir sagði Leifur. Þeir
fínna leiðina.
Og hestarnir hjeldu hægt en öruggt niður í dalskoruna,
sem var vaxin þróttmiklum furutrjám. Þar námu þeir stað-
ar. Tjaldinu var slegið upp, en þokan valt stöðugt dimrnari
3/íir þá og byrgði alla útsýn.
Hjer verðum við að bíða, sagði Leifur. Það þýðir ekkert
sð halda ferðinni áfram fyrr en þokuna ljettir. Jeg ætla
að fara að leita að brenni. Finndu einhvern matarbita handa
clíkur.
Hjerna er nógur matur, svaraði Villi. Þjer ættuð annars
að borða áður en þjer leggið af stað eftir brenni.
En í stað þess að svara var Leifur horfinn út í gráa þok-
una. Hann hjelt upp í hlíðina, þar sem hann vonaðist til að
fmna þurrar greinar. Þarna fann hann ofurlítið fúið furu-
trje, sem hann braut greinarnar af, svo að hann hafði fullt
fang af brenni. Síðan sneri hann við og ætlaði að fara niður
að tjaldinu. Bjóst við, að hann kæmi brátt að ánni og gæti
þá fundið tjaldstaðinn. En hann hafði ekki farið meira en
svo sem hundrað skref niður hlíðina, þegar hann varð að
játa, að hann væri orðinn rammvilltur.
Hann settist niður á stein og skammaði sjálfan sig fyrir
oforsjálnina. Síðan reyndi hann að reikna út, hvar hann
væri nú staddur.
Það þýðir lítið fyrir mig að fara að hrópa á Villa, eins
— Kærar þakkir fyrir jóla-
kortið, frú Jónsson.
—- Sömuleiðis, frú Sigurðs-
son, sömuleiðis.
— Gerðu svo vel. Þetta er
jólagjöfin frá mjer.
koma inn í stofuna á aðfanga-
dag á meðan verið var að
skreyta jólatrjeð. En hann dó
ekk' /áðalaus.
★
126.000 frá Bretlandi
LONDON: Lávarðadeild breska
þingsins var skýrt frá því fyrir
skömmu síðan, að áætlað sjc að
um 126.000 manns muni flytja frá
Bretlandí 1949.