Morgunblaðið - 13.05.1949, Blaðsíða 14

Morgunblaðið - 13.05.1949, Blaðsíða 14
Föstudag’ur 13. maí 1949. 14 M O RG V V B L 4 f) I fí íramhaldssagan 25 minmwmnininiiinnmiinimininimnw—wwnm«i»HBHnw«nnHi»iiir»irn Eftir Helen Reilly Bwmnniivmiiii n niHMNUIIIIimMIIIIIMU IIMIUUMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHUUIIUniUIIIIIUIUIIIHHIIUUIIIIUUIIIillUIIIIHIUUHUUIs McKee athugaai perlurnar gaumgæfilega. Þær stóðu heima við lýsingu skartgripasalans og á öskjunni voru upphafsstafir Gabriellu, eða öllu heldur upp- hafsstafirnir, sem hún mundi fá. þegar hún giftist honum, G- M. „Festin yðar, ungfrú Con- ant“, sagði hann. Gabriella hreyfði sig hvergi. ..Taktu hana“, sagði Joanna hranalega. „Nú þegar við vit- 'ltem að þú átt hana, kærum við okkur ekki um að hafa hana í vörslum okkar.“ Gabriella tók öskjuna þegj- andi ■ og stakk henni í hand- tösku sína. McKee snjeri sjer að Claire. ..Hvernig og hvenær komust þessar perlur í yðar hendur.“, spurði hann. „Þær voru í borðskúffu í íbúð Marks“, sagði Claire. „Jeg fann þær, þegar jeg fór þangað um daginn að sækja dót, sém tnamma átti“. McKee hristi höfuðið. „Jeg er hræddur um að það sje ekki ) jett. Jeg var einmitt að tala við Phil Bond í morgun. íbúð- m öll var rannsökuð hátt og lágt strax eftir dauða Mark Middletons og perlurnar voru ckki þar þá. En þær voru í höndum- frænda yðar þegar h.ann dó“. Gabriella vissi ekkj hverju hún átti að trúa- Perslurnar voru í höndum Marks, þegar hann dó. Síðan hurfu þær .... Þær voru nú hjá Claire .... Var það Claire, sem hafði h.laupið út úr íbúðinni eftir að íkotið, sem varð banaskot Marks, reið af? Ef hún var sek, þá tókst henni sannarlega að leyna því vel. Hún virtist ung og saklaus og stolt. „Perlurnar voru í skúffunni“, sagði hún áköf. „Það er alveg satt. í skúffunni. þar sem Mark frændi geymdi ýmislegt, sem honum var annt um. Mig langaði svo til að fá svipuna hans með silfurhólkn- um. Jeg hjelt að það gerði ekkert til. Hann kenndi mjer að sitja á hestbaki .... Þá sá jeg öskjuna. Mamma var búin að segja mjer að hann hefði keypt perlurnar. Hann hafði sagt að hann ætlaði að gefa mjer festina. Það var kornið að afmælisdeginum mínum. Upp- hafsstafirnir mínir voru á öskjulokinu ....“. Joanna var staðin á fætur. Andlit hennar var þreytulegt og hrukkótt. „Vertu óhrædd, vina mín“, sagði hún. Rödd hennar var róleg og hæg. „McKee, dóttir mín kom hing- að með perlumar á miðviku- daginn. Hún reyndi ekki að fela þær. Jeg sagði henni að stafirnir væru G.M. en ekki C.M.. eins og hún hafði haldið“. McKee leit til skiptis á mæðgurnar. Það var á miðviku daginn. sem Gabriellu Conant hafði verið hrint inn í skáp- jnn 1 íbúð Mark Middletons. Var það Claire, sem gerðj það? „Nei, nei“, hrópaði hún upp yfir sig þegar hann snurði hana. „Jeg gerði það ekki! Það var enginn þar, þegar jeg kom. Enginn'. Hann snjeri sjer aftur að Jo- önnu. „En þjer, frú Middleton. Þjer fóruð með perlurnar í þeim tilgangi að setja þær aft- ur á sama stað. Er ekki svo? En nærvera ungfrú Conant og' Phil Bonds hindruðu yður í því‘. Joanna kinkaði kolli, enaa þótt henni þætti miður að þurfa að kannast við það. — Evans hjelt öðrum handleggn- um utan um Claire. Hún hvíldi höfuðið við öxl hans og hann strauk blíðlega um hár henn- ar. Hún var hætt að skjálfa og hlustaðj á það sem hin sögðu. ,.Og hyað svo, frú Middle- ton?“. Joanna settist niður og stundi við. „Jeg fór með perlurnar. Jeg fór að hugsa um, að ef til vill væru stafirr.tr C.M. en ekki G.M. og að Mark hefði keypt þær handa Claire. Jeg mætti honum einmitt hjá skart gripasalanum þennan morgun. Jeg þurfti að láta gera við úrið mitt. Hann sýndi mjer perlurn- ar á leiðinni út. Hann sagði ekki, að ungfrú Conant ætti að fá þær. Hann sagði bara: „Finnst þjer þær ekki falleg- ar?“, og stakk þeim í vasa sinn. ..... Mark var ákaflega ör á fje. Mjer datt í hug að brúð- argjöfin handa ungfrú Conant mundi ef til vill vera dýrmæt- ari. Perlurnar eru svo sem góðar það sem þær ná, en fest- in er frekar lítil“. Joanna Middleton hafði lok- ið málj sínu. McKee hafði ekki orðið fyrir vonbrigðum. Hvorki Joanna. Claiie, .... nje heldur Blake Evans......höfðu neinaV sannanir fyrir því, hvar þau höfðu verið stödd þegar Mark Miadleton dó. Öll þrjú gátu sjeð sjer hag í að honum yrði rutt úr vegi. Auk þess hafði morðið á Glass oiðið til þess, að Blake Evans hafði þurft að segja ósatt um það, hvar hann hefði verið kvöldið áður. Hvar svo sem hann hafði verið, var það víst, að hann hafði ekki verið á skrifstofunni. Og svo var það perlufestin. McKee kvaddi mæðgurnar og Evans og hann og Gabriella fóru út. Gabriella varð fegin að komast undir bert loft. Af- brýðissemi Claire og hatur Jo- önnu gerðu það að verkum, að henni fannst óþolandi að vera í návist þeirra. Það vaf erfitt að sætta sig við að fólk bæri slíkar tilfinningar til manns, þegar maður hafði ekkert gert til að verðskulda þær. McKee minntist aftur á perlufestina við hana. Hann sagði að væri saga Claire sönn, þá væri það að öllum líkind- um morðinginn, sem hafði skil- að þeim aftur, eftir að málið hafði verið tekið upp að nýju- Gabriella spurði, hvers vegna hann hjeldi það. „Vegna þess“, sagði McKee, „að þegar úr- skurðað var, að um morð hefði verið að ræða, var festin orðin hættuleg“. Hann spurði, hverjir hefðu lykla að íbúð Marks. Gabri- ella sagði að Phil Bond hefði lykil, Joanna og svo hún sjálf. McKee ræskti sig. Hringur- inn var farinn að þrengjast' utan um morðingjann. Það; voru aðeins féjir, sem höfðuj greiðan aðgang að íbúð Mark; Middletons .... Það rigndi enn úti. McKee náði í leigubifreið fyrir Gabrie^u, kvaddi hana og hjelt aftur til skrifstofu sinnar. Þegar Gabriella kom heim, biðu Susan og Tony Van Ness henríar. Þau höfðu ekki komið neinna sjerstakra erinda og höfðu aðeins frjett um morðið á Glass. Susan var fjörleg eins 02 hún átti vanda til og spjallaði um heima og geyma, en> þó Var eitthvað þvingað við framkomu hennar. Tony líklega kominn aftur á stað, hugsaði Gabriella. Hún sagði þeim frá morð- inu, og að maðurinn hefði ver- ið einka-leynilögreglumaður, sem Joanna Middleton hefði ráðið til þess að fvlgjast með ferðum hennar. „Þessi kven- maður er hreinasti hryllingur“, hrópaði Susan. „Hvernig vogar hún sjer að gera slíkt“, og Tony var sammála henni. Gabiiella gat ekki einu sinni sagt Susan allt, sem hún vissi. Tony spurði hana spjörunum úr, en hún sagði ekki meira en það sem hún hafði áður sagt McKee. Hvar var morðið framið? Hvers vegna? Hver var ungfrú Nelson? Phil og Julie Bond komu lítillj stundu áeinna. Þeim ofbauð líka framkoma Joönnu. Gabriella þurfti að svara aftur sömu spurningunum .... Henni var farið að líða illa. Það var at- riði út af fyrir sig, að segja ekki lögreglunni allt að ljetta. en að halda því líka leyndu fyrir vinum sínum og kunn- ingjum. það var annað mál. Dyrabjöllunni var hringt — Það var lögfræðingurinn frá sakamálaskrifstofunnj og nokkrir menn í fylgd með honum. Mennirnir stóðu frammi í fordyrinu, en Nevins ruddist fram fyrir Tony, sem hafði opnað fyrir þeim. og inn í stofuna. Hann ávarpaði Gabri ellu. en Ijet eins og hann sæi ekki hitt fólkið. „Ungfrú Con- ant. Hva'ð vitið þjer til manns, að nafni Edward P. Glass, sem var myrtur í gærkvöldi í íbúð ungfrú Nelson á Tólftu-götu?“. Hann talaði hranalega og fanst auðsjáanlega engin ástæða til að afsaka þessa innrás sína. Gabriella horfðist í augu við hann án þess að blikna. ,,Jeg veit ekkert um hann annað en það. að frú Middleton leigði hann til að njósna um mig, og það að hann var myrtur“. „Er það allt og sumt?“. Nev- ins glottj illgirnislega. „Svona, ungfrú Nelson, þetta þýðir ekki neitt- Hver er ungfrú Nelson .... og hvar er hún núna?“. „Jeg verð að svara báðum spurningunum á sama veg .... jeg hef ekki hugmynd um það“. Lögfræðingurinn þrútnaði í framan af reiði. Hann gaf ein- um mannanna, sem biðu frammi í fordyrinu, merki um að koma inn. Stór maður kom í dyiágættina. Hann var í þykkmu frakka, sem fór hon- um jlla. Það var húsvörðurinn í húsinu, þar sem ungfrú Nel- son hafðj búið. Hann hjet Ald- en. Fólkib í Rósatimdi Eftir LAURA FITTlNCl£íOF£ '3 70 um oílátungs asna, sem undanfarnar vikur hafði gert sig merkilegan og þótst vera mikil hetja. Jú, raunar, — hann sparkaði í Kolbein og þeim mun skemmtilegra þótti Agli að sjá Kolbein með sínum voða- krafti svíneygja Gústaf til jarðar. Hann leyfði Gústaf samt að standa upp og enn á ný kom til nokkurra ryskinga. Gústaf reyndi að klóra, bíta og sparka, en Kolbeinn hjelt honum í stálklóm sínum. — Það er best fyrir þig að vera rólegur, ógnaði Kolbeinn og tók fastar á Gústaf. Svo hjelt hann áfram. — Nú er ætlunin að fá að vita, hvað skotið í morgun átti að þýða og hvort þessi þokka- piltur á að ganga laus eða fá vatn og brauð sjö sinnum á viku. Bölvaður fanturinn þinn, hvæsti Kolbeinn. Mig klæj- ar í hnefana eftir að fá að lúberja þig. En nú fór jafnvel Agli ekki að lítast á blikuna og þegar hann sá, hvað Gústaf var vesældarlegur, þá fjekk hann dálitla meðaumkvun með honum og hljóp fram, lagði höndina á öxl Kolbeins og sagði: — Kolbeinn, pabbi myndi ekki þola, að þú færir illa með hann. Og í augum Kolbeins var allt sem lög, sem presturinn hugsaði eða sagði. Hann ljet Gústaf lausan, en alla leiðina heim á prestsetrið sleppti hann aldrei augunum af honum. Ififltc)' mö^LinrJza^Á^njA, — I»aið er hjerna hrjeí’ til þín frá einhverri Sussý Hansen. Hvora liendina viltu heldur? ★ ,.Ekta franskt“. | Leigjendumir í íbúð einni í húsi i Paiús hafa gert einkennilegt verk- fall. Húsráðandinn ákvað að breyta húsinu og bað þá um að flytja burtu á meðan. en þeir harðneita af ótta við að þeir fái íbúðina ekki aftur. Þora þeir ekki að fara úr íbúðinni I nema einn og einn í einu tll þess að I afla vista. Morgun einn. þegar þeit opnuðu dyrnar var ekkert að sjá nema gínandi gap fyrir utan. Um nóttina hafði húsráðandinn látið taka alla stiga burtu. j Næstu daga á eftir dróu leigjend- urnir vistir á b.andi inn um glugga, en svo kom slysavamarsveit til að- stoðar og setti bráðabyrgðastiga upp að dyrunum. En leigjendurnir neita að nota hann. Þeir trúa ekki enn þótt húsráðandinn lofi að láta þá fá ibúð í húsinu eftir breytinguna. | Húsráðandinn klórar sjer i kollin- j um og veit ekki hvað gera skal, en hann getur ekki annað en brosað í hvert sinn er hann segir: ..Þrátt fyrir allt — þetta er ekta franskt“. ★ Málshöfðun gegn veðurstofu. j Dómstóll í New York hefir nú til meðferðar mál, sem stúlka að nafi Shirley Seid höfðaði gegn veðurþjón ustunni, sem hún sagði að bæri á- byrgð á dauða föður hennar. Faðir- , inn fórst i flugslysi. I Slysið hefði aldrei viljað til, segir ungfrú Seid, ef veðurstofan hefði ekki spáð góðu veðri, en það reyndist þver öfugt við það, sem sagt var. ★ Greifynja í fangelsi. 19 óra gömul frönsk greifynja hef- ir verið dæmd i átta mánaða fangelsi fyrir að hafa slegið annað augað úr matreiðslukonu sinni. Þær urðu ósátt- ar um matartilbúning, þegar þetta átti sjer stað. Geifynjan þurfti þar að auki að borga matreiðslukonunni 150 þúsund franka t skaðabætur. ★ Fyrir vígsluna. Brúðurin: — Elskan min, jeg — jeg verð að gera svolitla játningu — jeg — jeg er með falskar tennur. Brúðguminn: — Ástin mín, jeg hefi vitað það lengi. * Brúðurin: —- Já, en þær eru ena óborgaðar." ★ Skilur ekki. — Hversvegna hlustarðu aldrei á tungumálakennslúna í útvarpinu? — Það þýðir ekkert, jeg skil þá ekki. GÓ8 gleraugu eru öllu. íyrir Afgreiðum flest gleraugna recept og gerum við gler- augu. Augun þjer hvílið með gleraugu frá TÝLI H.F. Austurstræti 20. Gæfa fylgir trúlofunar hringunum frá ^WURÞÓR Hafnarstræti Psykjavík, Margar gerðir. Sendir gegn póstkröfu hvert ó iand ecm er. — Sendið nákvœmt mál —

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.