Morgunblaðið - 19.11.1949, Síða 14

M
14
MORGVNBLAblB
Laugardagur 19. nóv. 1949
nifiiiiiiiiiiimiiin
Framhaldssagan 13
'iiiiiiiiiHiimjaiiinnmimmimH'miimmmiiiiiinimftitiinuiiniiiimimiimMimtiimiTnm)1!
Eftir Charlotte Armstrong
iiiiimiiiimmimiiimmmmmimmmmmmmiiimiiiii
iiiitimmiiiiittitiiitiiiiiiimiiiiiiiiiimiimiiimmiiiimmiimiHimmiiie
,,Því skyldi jeg segja ósatt
um það?“, sagði hann reiði-
lega.
Hún hristi höfuðið. Rosa-
leen hafði altaf verið henni svo
góð og þó sjerstaklega í erfið-
leikum hennar. Hún var eina
vinkonan, sem Althea hafði
ekki reynt að hrifsa frá henni.
Hún hafði átt vináttu hennar
óskipta. Rosaleen, sem altaf
hafði verið svo sterk og traust
gat ekki verið farin, hún gat
ekki hafa örvinglast svo, að
hún kysi að ...
,,Jeg trúi því ekki“, stundi
hún upp.
„Trúir þú ekki hverju?“.
„Að hún hafi gert það“.
„Gerirðu það ekki?“, sagði
hann og undarlegi svipurinn
kom aftur á andlit hans.
„Nei“.
„Þetta segir fólk“. Hann
ypti öxlum. ,,Hún hengdi sig
fimm dögum eftir að það var
tilkynt að skipið, sem þú varst
á hefði farist. í skrifstofu
Grandys. Hún stóð á borðinu
hans og ....“.
„Ó .... nei“, hrópaði hún.
„Það getur ekki verið“.
„Þektir þú hana vel?“. Rödd
hans var alt í einu orðin hlý-
leg.
„En hvers vegna?“, sagði
hún angistarfull. „Hvers
vegna?“.
„Það er ekki til nein skiljan
leg ástæða“.
„Hvað þá?“.
„Það er bara engin skiljan-
leg ástæða“.
„En það hlýtur að hafa ver-
ið. Jeg skil þetta ekki. Þetta
■er hræðilegt". Mathilda njeri
hendur sínar. ,,Ö, vesalings
Grandy“.
„Já, það er einmitt. Vesa-
lings Grandy!“, tautaði hann.
Það var eitthvað í rödd
hans, sem gerði hana reiða
aftur. Hún snjeri sjer að hon-
um. „Þarna byrjið þjer aftur.
Hvers vegna segið þjeí þetta?“.
Hann leit upp með sakleys-
issvip.
„Yður fellur ekki Grandy.
Hvað er þetta eiginlega? Hvað
viljið þjer eiginlega? Það þýð-
ir ekkert að neita því, að eitt-
hvað er það. Jeg veit það“.
„Augnablik“, sagði hann.
„Hlustaðu á mig áður en þú
æsir þig meira. Hvers vegna
segi jeg: Vesalings Grandy?
Vegna þess að mjer finst þú
vorkenna rangri persónu. Mjer
fyndist betur eiga við að segja
Vesalings Rosaleen“. Hann lok
aði augunum. „Þú reynir ekki
einu sinni að ímynda þjer til-
finningar mínar. Þú ert altaf
reiðubúin til að standa með
Grandy en á móti mjer. Hann
er sá eini fyrir þjer“. Hann
opnaði augun og leit í augu
hennar næstum því óskamm-
feilinn. „Skilurðu það ekki að
jeg er afbrýðissamur".
Mathilda beit í vör sína, en
jsvaraði ekki.
Hann brosti ekki. Hann
, stakk hendinni í vasa sinn eins
og honum hefði dottið eitthvað
||j hug. Mathilda leit á það, sem
l|nann hafði dregið upp úr vasa
: ‘Bínum. Það var mynd af henni
’sjálfri.
p- ^Ekki svo að skilja að þetta
sje nógu góð mynd af þjer“,
sagði Francis eins og við sjálf-
an sig. „Tvær víddir eru alls
ekki nægilegar. Það þyrfti eig
inlega fjórar víddir til þess að
fegurð þín njóti sín til fulls.
Það vantar hreyfinguna og
dýptina“.
Þetta var auðvitað eintómt
þvaður, sem hann var að fara
með, hugsaði hún. En þetta var
mynd af henni, sem hún hafði
aldrei sjeð. Ljósmyndavjelin
.lýgur ekki ,hugsaði hún. — En
þetta hlýtur að vera einhver
blekking.
En í fyrsta skipti fór hún
að efast um sína eigin sann-
færingu. Ef þetta skyldi vera
rjett, sem hann er að segja,
hugsaði hún. Nei, bull og vit-
leysa. Það er hægt að gleyma,
en maður býr þá ekki til aðra
sögu, sem á að hafa skeð á
sama tíma til að fylla upp í
eyðurnar. Hún varð að komast
heim til Grandy. Hún mátti
ekki horfa á neitt meira.
Þegar lestin nam staðar,
stigu þau út og hann leiddi
hána að bifreið. Mathildu leið
ekki vel. Hún var óstyrk. Hún
hafði ekki haft neinn tíma til
að undirbúa sig. Hvernig gat
hún staðið augliti til auglits
við Oliver? Hvernig gat hún
lært að láta sjer standa á sama
um nærveru hans?
Oliver hafði altaf verið til
staðar. Hann hafði altaf verið
hlýlegur og skemtilegur og alt
af reiðubúinn til að fara í sund
laugina eða leika tennis. Altaf
reiðubúinn til að spjalla við
alla. Oliver hafði ekkert sjer-
stakt takmark í lífinu. Það var
ekkert sjerstakt, sem krafðist
tíma hans. Það litla, sem hann
vann eða gerði fyrir sjálfan
sig var altaf aukaatriði. Hann
var altaf á næstu grösum. —
Maður var ósjálfrátt farinn að
reikna altaf með því.
Hann mundi vera þar núna,
hugsaði hún. Giftur Altheu.
Og hvernig átti hún að snúast
við hinni sífeldu löngun Alt-
heu til að særa hana? Alt frá
því að þær voru litlar stúlkur,
og fætur og augu Mathildar
höfðu verið of stór í saman-
burði við aðra líkamshluta
hennar, og hún var feimin og
óstyrk, þá hafði Althea altaf
horft á hana ljómandi augum,
örugg um sinn «igin yndis-
þokka. Ef Tyl eignaðist vin-
konu. hafði Althea altaf lag á
að troða sjer þar upp á milli,
þangað til vinkonan hröklað-
ist í burtu. Ef til vill var það
ekki ásetningur hennar. Ef til
vill gat hún ekkert að því gert.
En það kom á sama stað nið-
ur. Tyl gat ekki skilið Altheu
og hún gat heldur ekki látið
sjer þykja vænt, Um hana.
Hún varð hissa, þegar Fran-
cis sagði: „Vertu róleg, Tyl.
Hann kemur ábyggilega fram
við þig eins og bróðir. Hann
heldur að jeg eigi þig“.
„Er Althea heima?“, spurði
hún.
Hann svaraði ekki strax. Svo
sagði hann: „Hvers vegna læt-
ur þú Altheu hafa áhrif á þig?
Veistu ekki að hún öfundar
þi v? Það hefur hún altaf gert“.
Mathilda horfði undrandi á
hann. „Althea hefur legið í
rúminu undanfarið í inflúensu,
en hún er komin á fætur
núna“, sagði hann.
Það var einhver undarleg-
ur hreimur í rödd hans, sem
hún skildi ekki. En henni varð
heldur hlýrra til hans.
Þau voru komin að húsi
Grandys. Stóru hvítu dyrnar
opnr^ust. ,,Sæl vertu, Tyl“,
sagði Oliver. Hann tók um
hönd hennar og kvsti hana á
kinnina. Hún skynjaði ekkert.
Alt hringsnjerist fyrir henni.
Þarna stóð Althea inni í for-
stofunni. Hún var í glæsileg-
um gulum k.iól. Gráu augun
hennar ljómuðu, en þau horfðu
ekki á Tyl.
Ljóshærð stúlka í svörtum
ullarkjól með barnalegt and-
lit, brosti til hennar og hljóp
síðan inn í gegn um setustof-
una og kallaði: „Herra Grandi
son“.
Tyl beið þar sem hún stóð
eftir Grandy. Hún sá hann
koma .... litlu fjörlegu augun
hans á bak við spangargler-
augun, nefið, lítið eitt bogið.
Hann var fremur lítill vexti,
feitlaginn, en með granna fót-
leggi og óeðlilega stóra fætur.
Hún hló og grjet á víxl. —
Hann faðmaði hana að sjer með
blíðuorðum. Hún sá í gegn um
tárin ástúðina lýsa úr svört-
um augum hans. Hann hafði
ekkert breytst. Henni fanst hún
vera svo örugg. Það var dá-
samlegt að vera svona örugg.
9. KAFLI.
Seinna þegar Mathilda fór
að reyna að rifja upp þessi
augnablik, þá gat hún það
ekki. Það mátti líkja þeim við
sjávarföllin. — Þegar sjórinn
gekk upp á sandinn og eftir
örskamma stund. þá varð mað
ur var við það að það var ekki
lengur flóð heldur fjara. En
það var ekki hægt að gera sjer
grein fyrir, á hvaða augnabliki
breytingin varð. Þannig var því
varið með Oliver.
Fólkið flyktist alt í kring
um hana. Grandy fanst hún
vera alt of grönn. „Vesalings
barnið mitt, augun í þjer eru
orðin stærri en andlitið“.
„Hvaða klæðnaður er þetta
á þjer“, sagði Jane með vand-
lætingu.
Þau kyntu hana fyrir Jane
Moynihan. Það var aðkomu-
maður í skrifstofu Grandys,
sem hann varð að afgreiða. —
Hann flýtti sjer aftur yfir setu
stofuna og inn í skrifstofuna.
Hún sá Francis ganga á eftir
honum,, en nema staðar á miðri
leið og segja eitthvað við ljós-
hærðu stúlkuna, sem þau köll-
uðu Jane. Hún sá að Althea
fylgdi honum með augunum.
Mathilda mundi eftir því
seinna, að hún gat horft beint
framan í Oliver án þess að
blikna. Hann varð alveg eins
og hann hafði áður verið, vin-
gjarnlegur og góðlátur, en hún
varð ekki fyrir neinum geðs-
hræringum. Jeg hef verið lengi
í burtu, hugsaði hún.
„Tyl, þú getur aldrei ímynd
að þjer, hvernig mjer leið“,
sagði hann.
Og mjer stendur.líka á sama
um það, hugsaði hún.
Það hafði orðið breyting á
sjávarföllunum. Það var að
Litia stúikan með ianga nafnið
Eftir MABEL LEIGH HUNT
Í8. 1
Já, stundin var komin, þegar hún ætlaði að koma mömmu
sinni á óvart með þessa skemmtilegu gjöf. Augun í Önnu
Soffíu dönsuðu, þegar hún var að hugsa um það, hvað
mamma hennar myndi verða glöð yfir því að fá reglulegt
barn í húsið.
Súsanna yrði líka hissa, þegar hún kæmi heim úr berja-
íerðinni og hvergi væri Tobbi sjáanlegur. En Súsanna hafði
svo mikið að gera. Það var erfitt fyrir hana, sem þurfti að
vinna svo mikið að hafa barn á heimilinu, svo að hún yrði
líklega bara íegin að losna við það. Þegar hún vissi líka,
að það færi vel um það ná næsta bæ í höndum góðrar stúlku,
sem hægt væri að treysta.
Og auk þess, — hafði Súsanna ekki svo gott sem lofað
Ónnu Sofííu, að hún mætti eiga barnið?
Svona hugsaði Anna Soffía. Svo sagði hún:
— Langar þig til að koma á ókunnugan bæ, Tobbi elskan?
Barnið rjetti fram hendurnar og gaf frá sjer ánægjuhljóð.
Anna Soffía fór að safna saman nokkrum af hlutum barns-
ins. Hugsaði, að hún gæti komið á morgun og sótt það sem
eftir var. '
Svo tók hún hann upp og fór út úr húsunum, en lokaði
útidyrunum vel á eftir sjer.
Anna Soffía gekk niður eftir rykugum veginum, með
barnið á handleggnum. Við og við varð hún að leggja hann
niður í grasið við vegarbrúnina og hvíla sig, því að Tobbi
var feitur eins og smjör, og var eins og hann yrði þvngri
með hverju skrefi. Það var mjög heitt og henni fannst, að
hún ætlaði aldrei áð ná alla leið heim.
En Tobba líkaði lífið. Hann hafði ekki oft komið út undir
bert loft og þetta var stórkostlegur viðburður fyrir hann.
Hann benti út í loftið með skrítna, feita vísifingrinum.
Hann talaði allan tímann á sínu óskiljanlega barnamáli. Hann
hoppaði upp og niður í faðmi Önnu Soffíu, svo að hún var
orðin hrædd um, að hún væri að missa hann.
Þegar þau komu að skógarbrúninni, þá ákvað hún, að
þarna skyldi hún hvíla sig í skugganum, þangað til hún væri
orðin alveg aíþreytt.
‘ ífllxT rajo\^uynko^ÁymjL
Þan voru lík.
Ungur. ástfanginn maður var að
kveðja draumadis sína. áður en hann
fór utanlands. og hanr. sagði: —
Elskan min. þegar ;eg verð langt í
burtu frá þjer. viltu þá líta á stjörnu
á hverju kvöldi og hugsa um mig?
— Vissulega, vinur. — svaraði
hún, — ef jeg þarfnast einhvers til
að minna mig á þig, pá mun jeg
kjósa þessa stjörnu þarna. —
— Hversvegna einmitt þessa? —
spurði ungi maðurinn.
— Vegna þess að hún sjest alltaf
langt fram á nótt og er svo aumir.gja
leg á morgnana.
Tommi (niður við sjóinn): Hve-
nær er flæði í kvöld?
| Gamall sjómaður: — ►'imm. fimm-
tiu og fimm. Jeg er búinn að segja
þjer það tuttugu sinnum.
| Tommi: —- Jeg veit það, en það er
svo gaman að sjá skeggið á þjer
hristast. þegar þú segir fimm, fimm-
tíu og fimm.
★
Vandræði.
I Piparsveinn (sem hefir. gleymt
hvort barnið er piltur eða stúlka):
I — Nei, nei, mikið er þetta falleg-
ur drengur, það er hún sannarlega.
Hvað gamalt er það niina? Er hún
farin að taka tennurnar hans? Hún
er lík pabba sínum. er hann það
ekki? Allir segja, að það sje það.
★
1 heimboði voru nokkrar konur að
tala við litla dóttur húsmóðurinnar.
— Ertu ekkí dugleg að hjálpa
mömmu þinni? var spurt. —• Ö, jú,
— svaraði ,sú litlaj það er Stína
líka, en nú á hún fri, og það er jeg,
sem á að telja skeiðamar, þegar þið
eruð farnar.
Góður aðstoðurmaður.
Prestur nokkur leit upp frá ræðu
sinni. og varð skelfingu lostinn, því
að hann sá ungan son sinn standa
á kirkjuloftinu ög henda hrietum nið-
ur í höfuð sóknarbarnanna. Áður en
hann gat komið upp nokkru orði,
hrópaði erfingi hans. — Haltu bara
áfram með ræðuna, pabbi, jeg skal
halda þeim vakandi. _
Ræðumaður: — Það sem okkur
vantar, er menntun. Spyrjið hvern,
sem þjer sjáið á götunni, hvenær
Magna Carter hafi verið konungur
og jeg er viss um, að enginn getur
svarað þvi.
IIIIIIIIIIIIIIIHIIHIIIIHHIIIIIIIIIIHHIIIIIHIIIIIIIIIIIHHHHI
Átt þú bókina!