Morgunblaðið - 17.10.1950, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 17. okt. 1950 '
Wajrmrnji
FRÖ mike
Efiir Nancy ag Banedicf Freedman
■wimmlHiiitniiiiiiiiiiiiiiiiMMiiiMiiiMiMiiiiiMiMliiiiiiiiiiMiniiiiiiiMiMiMMMMiMiiMMniiiiMiMMMiMMiMiiMHniniMiMMiliiiiiMJUiiM 1'H'HmmnH'i'iniiiiiiiiiiin*
„Það eru til kastalar í Skot-
Jandi“. sagði James súr á svip,
„sem eru einskis virði. — Rott
urnar mundu ekki greiða þrjú
cent fyrir alla bygginguna“. —
Hann gretti sig. „Jeg hefi það
á tilfinningunni að það sje að-
eins slíkur kastali sem við höf-
um hlotið“.
„Vel sagt af ný-krýndum
jarli!“ þrumaði bróðir hans. —
,,En fjallið og dalverpið? Hvað
um það?“
James handfjatlaði slitnu
skyrtuna með sínum hvítu,
fíngerðu höndum. „Fjall og
dalverpi! Og hver heldurðu
að kaupi fjall og dalverpi? —
Hvaða eftirspurn er á fjölium?
Fjall er svona mikils virði —“.
Hann gerði smell með fingrun-
um. _yÞetta er ekki f jall eins og
þau eru í Yukon, auðug af
silfrí og gulli. Þetta er skotskt
íjaU, þar sem aðeins eru nokkr
ar jurtategundir og fullt af
villigeitum. Það er þess háttar
íjall sem við eigum nú!“
„En þorpið, hr. McTavish“,
skaut jeg inn í. „Heilt þorp
með marga íbúa er nú einhvers
virði!“
„Það er það, sem jeg reyni
að segja honum um morgna, á
kvöldin og um miðjan daginn“,
sagði Alan.
„Hversu mikils virði er
•það?“ sagði James. „Á jeg að
selja fólkið? Frú Flannigan.
Skotskt þorp þýðir ábyrgð fyr-
ir mig. Skóli, kirkja, fátækra-
^heimili — peningar úr mínum
vasa, það er allt og sumt, pen-
ingar úr mínum vasa“.
„Hlægilegt“, sagði Alan.
„Þú munt komast að raun
um það, Alan. Þetta þorp verð
ur ekki til annars; peningar úr
tnínum vasa“. James McTavish
jarl hristi höfuðið raunalegur
á svip.
Jeg var nærri komin á hans
skoðun. „Ef til vill er það alls
ekkert eftirsóknarvert að verða
jarl“, sagði jeg.
„Það hafa verið jarlar í Skot-
landi, sem ráðið hafa yfir þús-
undum manna. En þessir menn
voru svo fátækir að þeir nofðu
ekki efni á að borða nema eina
skál af hafraseyði dag hvern“,
sagði James og lagði áherslu á
þessi orð.
„Herra McTavish“, sagði jeg,
„ef til væri það betra, ef þú
færir alls ekki“.
„Skylda mín, frú Flannigan,
skylda mín gagnvart ættinni“.
AUan greip fram í fyrir hon-
um með því að hrópa: „Þetta er
allt saman þvættingur! Hann er
staðráðinn í að fara. Veistu
vegna hvers þetta byrjaði, frú
Flannigan? Það er allt vegna
þessarar tötralegu skyrtu. Jeg
vildi að hann eyddi fimmtán
dollurum í Möntreal til að
kaupa nýja skyrtu, það er allt
og sumt, og hann segir að hann
hafi ekki efni á því“.
„Jeg á ekki svo mikla pen-
inga til“, sagði James.
„En það sem er í gamla kaffi-
pcttinum?“
„Það er ekkert í gamla kaffi-
pottinum umfram þá tuttugu
dollara, sem verja á til greftr-
unar okkar þegar við deyjum“.
„Við verður jarlar áður en
það skeður! Þú munt þá hafa
eignast svo mikla peninga, að
þeir myndu nægja til að grafa
þig tuttugu sinnum“. Allan
greip reiðilega skyrtuna úr
höndunum á James. „Sjáðu, frú
Mike, klæðnað jarlsins“,
Það var satt, skyrtan var
mjög bætt. Efnið í bótunum var
hið sama og í skyrtunni, en illa
var bætt og rákirnar í efmnu
stóðust ekki á í skyrtunni sjálfri
og bótunum. Jeg leit á James
McTavish, en hann varð niður-
lútur og muldraði fyrir munni
sjer: „Jeg á ekki svo mikla
peninga“.
Svo það var úr að jeg bætti
skyrtu jarlsins að nýju og hann
lagði af stað til krýningarinn-
ar.
Jeg ætlaði að fara að baða
Mary Aroon og það var þó
nokkuð verk. Oh-Be-Joyful
helti heitu vatni úr katlinum í
balann. Jeg athugaði með oin-
boganum hvort það væri of
heitt, en Mary Aroon sat álengd
ar og horfði á allan þennan und
irbúning. Hún vissi að verið
var að undirbúa það fyrir hana.
Það gladdi hana að sjá okkur
tvær hlaupa um í þeim til-
gangi. Þegar mjer loks fannst
vatnið mátulega heitt setti jeg
hana ofan í balann. Hún hló og
buslaði og baðaði út höndunum.
Henni fannst gaman í baðinu,
kannski vegna þess að þá vor-
um við alltaf í kringum hana og
að kjassa við hana. — í þetta
skipti var það Oh-Be-Joyful,
sem ljek við hana. Hún þyrlaði
vatninu upp og Mary Aroon
saup hveljur og bablaði eitt-
hvað á sínu óskiljanleg^ máli.
Hún var bústin hraustlegt barn
sem sparkaði hraustlega með
fótunum. Litla bakið hennar
var orðið það sterkt, að hún
gat setið ein í balanum.
Jeg var hálfbúin að þvo
henni þegar Indíáni þeytti upp
dyrunum, svo kaldann gustinn
lagði inn í húsið.
„Lokaðu dyrunum!“ hrópaði
jeg. En hann skeytti því engu,
svo jeg hljóp til og skellti þeim
aftur.
i „Mike, undirforingi, Mike,
undirforingi!“ sagði Indíáninn
með skelfingu í röddinni.
„í skrifstofunni“.
„Hann er þar ekki“. Maður-
inn opnaði dyrnar á ný.
„Hvað er að?“ kallaði jeg.
„Larry Carpentier lenti í
bjarnargildru“. Hann var horf-
inn út í hríðina og fokið í spor
hans. Jeg settist niður og hugs-
aði.
Larry, sonur Söru! —■ Þeir
myndu fara með hann heim til
hans.
Oh-Be-Joyful tók Mary Ar-
oon upp úr balanum og vafði
handklæði um hana. Hún kom
til mín með barnið á hand-
leggnum.
„Ætlar þú að fara?“ spu^oi
hún.
„Já‘.. Jeg fór í skinnfötin.
„Heldur þú að hann sje mik-
ið meiddur?“ spurði Oh-Be-
Joyful.
„Jeg veit það ekki. Klæddu
barnið, Oh-Be-Joyful. Gefðu
henni að borða klukkan fjög-
ur“.
Jeg gekk í snjósokkunum út
á hvítt og svalt hjarnið. Him-
inninn var vetrarlegur, grár og
úfinn. Trjen stóðu lauflaus
eins og minnisvarðar sumar-
gróðursins og íshrönglarnir
slúttu niður af greinum þeirra.
Jeg reyndi að flýta mjer, en
snjórinn var mjúkur og jeg
vildi ekki reyna um of á niig,
Veslings SCarah. Sautján
börn o gsex komust upp. Og
nú kom þetta! Bjarnar gildra.
Þær fengust í versluninni. •—
Hræðilegir hlutir. Tvær járn-
klémmur með sex tommu löng
um tönnum sem fjellu saman,
sem bitu, sem hjuggu í sund-
ur. Jeg reyndi að vera ekki að
hugsa um Larrý, eða nokkurn
þann sem lenti í slíkri gildru.
Jeg hugsaði um birnina sem
gengur í gildruna, þegar klærn
ar eru spenntar. Fjörutíu pund
vógu þessar sem fengust í versl
uninni. Jeg skalf þó jeg væri
dúðuð í margföld skinnklæði,
því jeg sá fyrir mjer er tenn-
urnar læstust um hold og bein
Larry Carpentier. Þetta var þó
einkennilegt. Nú var ekki árs-
tíð býarnanna. Þetta hlýtur að
hafa verið gömul gildra sem
einhver hefir gleymt eða ekki
fundið er veiðunum lauk síð-
ast.
Og endilega þurfti það að
vera sonur Söru. Hún var að
vísu stór og sterk en hafði líka
orðið að þola þungar raunir.
Og Larry. Mjer hafði alltaf
fundist hún tala meira um
hann heldur en hina syni sína.
Hann var blíðlyndur ungur
maður um það bil tuttugu og
fimm ára gamall. Hann klófesti
vilta hesta við Yellow Pass og
tamdi stærstu og sterkustu
hundana hjerna norður frá. —
Hann átti góða hlöðu og naut-
gripi og á sumrin keyptu veiði
mennirnir það sem hann rækt
aði, sjerstaklega sveskjur og
jarðarber.
Svartan reyk lagði upp frá
húsinu hans Carpentier. Reyk-
urir\n sást langar leiðir að, því
hann stakk mjög í stúf við hið
gráa umhverfi: Öskur, hræði-
legt vein heyrðist innan úr hús
inu, og stuttu síðar hljómaði
annað eins í eyrum mjer. Jeg
reyndi að leysa af mjer snjó-
sokkana. Hendur mínar skulfu
og vettlingarnir voru óþjálir af
kuldanum. Aftur kváðu óhljóð
in við. Karlmannsvein eru
hræðileg. Hjartað barðist í
brjósti mjer en jeg ýtti hurð-
inni ákveðin upp, en nam stað
ar og gapti.
Larry lá á borðinu umflotinn
að því er mjer virtist í öllu
sínu blóði. Gildran hafði lokast
um fótlegg hans frá ökla og
upp að hnje. Stáltennurnar
höfðu höggið fótinn algerlega
sundur á þrjátíu mismunandi
stöðum.
Tala og Túlsí
18.
Og þegar karfan var tóm, hentist Tala að háa palma-
trjenu, þar sem Tamali var í búrinu.
Þegar hún kom þangað, var Túlsí í þann veginn að setja
lykilinn í skrána, og Tamali hoppaði um fyrir innan og
hrópaði af ákefð: „Flýttu þjer, flýttu þjer, Túlsí, annars
kemur hvíti maðurinn og lætur þig í búrið hjá mjer, og
svo verðum við bæði send yfir djúpa hafið.“
Og Tala hrópaði: „Fljótur, fljótur, Túlsí, því að hvíti
maðurinn er búinn að komast að því að lykillinn er farinn,
og hann hlýtur alveg að fara að koma.“
Og allt í einu heyrðu þau konu hvíta mannsins kalia:

Herbergi j
éskast fyrir reglusaman pilt. Til |
boð sendist blaðinu fyrir föstu- |
dagskvöld merkt: „X — 829“.

SÖLLBtJÐ, VIÐGERÐW
VOGIR
I Reykjavtk og nu^renni lánuaa
við ajálfvir^ar búðarvogi. á
meðan á viðgerð stendur.
ólafur GísUuon & Co. /,
Hverfisgötu 49, sími 81370
S’~r\r
„Sæll, elskan, jeg skal segja þjer
j>að, að nýja gólfbónið cr gott.“
★
Dóra: „Davið, mig langar til að
spyrja þig að nokkru.“
Davíð: „Hvað er það?“
Dóra: „Segðu mjer, ef þú hefðir
aldrei sjeð mig, myndirðu elska mig
samt sem áður?“
★
Piltur: „Geðjast þjer í raun og
veru eins vel að menntuðum karl-
mönnum eins og hinum?“
Stúlka: „Hvaða hinum?“
★
Unga stúlkan var mjög rik, og
ungi maðurinn var fátækur og hrein-
skilinn. Henni geðjaðist vel að hon-
um, en það var allt og sumt, og
hann vissi það. Kvöld nokkurt hafði
hann verið í blíðara skapi en venju-
lega.
I „Þú ert afar rík,“ vogaði hann sjer
' að segja.
| „Já,“ svaraði hún, „jeg er milljón
dollara virði.“
„Viltu giftast mjer?“ spurði hann.
„Nei.“
„Jeg bjóst ekki við því heldur.“
„Hvers vegna spurðirðu mig þá?“
„Ó, mig langaði bara til að vita,
hvernig manni líður, sem missir eina
milljón dollara.“
★
Dobbs: „Jeg ætla að setja gildru
fyrir konuna mína.“
Hobbs: „Drottinri minn dýriS
Hvem tortryggirðu?“
Dobbs: „Það er hún, sem er tor-
tryggin. Það er mús í búrinu.“
★
Sigga: „Veistu af hverju jeg vil
ekki giftast þjer?“
Viggi: ,Jeg veit ekki, nei.“
Sigga: „Þú giskaðir strax á það.“
lllll••lll•■lll•lllllllllll•••lm»
1 Góð gleraugu eru fyrir öllu. I
Afgreiðum flest gleraugnarecept |
Au»turstræti 20.
og gerum við gleraugu. |
Augun þie» hvilið með gler- |
sugu frá
ItLI H.F.
UMIIIIIIIIimwillllllllllMIMIIIIIIIII
KAUPI GULL
OG SILFUR
hæsta verði.
Sigurþór, Hafnarstrætl 4.
IIIIMIIU"lllll""""""""lMliaU
Kauphöllin
er miðstöö verðbrjefaviðskipt-
anna. Simi 1710.