Morgunblaðið - 30.11.1951, Blaðsíða 14

14
MÖRGVtfBLABIÐ
Föstudagur 30. nóv. 1951
jPjHainiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiii'
C
pyQHlllQlclSSP g~fl T) Q tiiiiiiiiiiiiiiiiii«iimiiiuiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiii»imimiiiiiiiiiiiiíiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiilíii*^í
Herbergið á annari hæð
2 timmimmmmmiiin ihihi
Skáldsaga eítir MILDRID DAVIS
••111111111111111111
dygði ekki“, sagði Will lágt. „En
ieg bjóst hálfpartinn við því að
það niundi hrífa á einhvern ann-
an“.
„Helen og Dora eru alltaf að
rífast", sagði Winnie. „Við skul-
um segja henni að myrða Doru“.
„Ó, já. Það er ágæt hugmynd“,
sagði Dora annars hugar.
„Þú veist þá að minnsta kosti
gagnvart hverjum þú átt að vera
á verði“, sagði Francis.
„Lánaðu mjer pípuna þína,
Chris“, sagði Will.
„Til hvers?“ spurði Chris, en
rjetti honum þó pípuna.
„Við notum hana fyrir hníf“,
sagði Will stuttur í spuna og gekk
aftur til Helen.
Hún strauk höndunum eirðar-
leysislega fram og aftur á brík-
inni. Will settist á píanóstólinn
og hallaði sjer yfir hana.
„Hvernig líður þjer, Helen?“
spurði hann blíðlega. Helen
svaraði ekki, en sneri höfðinú til
og frá og önnur hendin kreppt-
ist.
„Hvernig líður þjer?“ spurði
Will aftur.
Hún sneri sjer frá honum eins
og hún vildi forðast að líta á
hann. Hann varð að beygja sig
vfir hana til að heyra hvað hún
sagði. „Jeg er þreytt“, tautaði
hún svo lágt að varla heyrðist.
„Þjer líður vel, Helen. Þú hvíl-
ir þig“.
Svo varð þögn. Áhorfendurnir
horfðu á hvernig eirðarleysið
hvarf, hendurnar fjellu máttlaus-
ar niður og friður og ró færðist
yfir andlitið.
Hilda fann allt í einu að ein-
hver greip um handlegg hennar.
Hún leit við og sá að það var
Winnie. Hún hafði ekki augun af
Helen, og hafði gripið ósjálfrátt
í handlegg Hildu.
„Þjer er kalt, Helen“, sagði
Will. „Þú ert úti í hríðinni og þú
skelfur úr kulda“.
Aftur varð hlje áður en Helen
varð óróleg. Hún muldraði eitt-
hvað fyrir munni sjer og sneri
sjer til og frá. Hægri hendin greip
utan um þá vinstri, og hún fór að
nudda handleggina á sjer af
xniklum krafti. Brátt fóru tenn-
urnar að glamra og smátt og
smátt færðist gæsahúð yfir hand
leggina.
„Jeg trúi þessu ekki“, hvíslaði
Dora. „Jeg trúi þessu ekki“.
Will hjelt áfram eins og hann
hefði ekkí heyrt til hennar.
„Þjer er ekki kalt lengur, Hel-
en. Þú ert komin inn í hlýja
stofu. Þjer er hlýtt og það fer
vel um þig“.
Helen hætti næstum sam-
stundis að skjálfa.
Will heyrði að einhver greip
andann á lofti á bak við hann.
„Þú ert lítil stúlka núna, Hel-
en“, sagði hann sannfærandi.
„Þú ert sex ára og þú átt að byrja
í slcóla. Þú ert bara sex ára
telpa“.
Á meðan hann talaði urðu
undarlegar breytingar á andlit-
inu. Það var eins og ennið yrði
sljettara og neðri vörin brettist
út.
„Manstu hváð skeði fyrsta'dag-
inn í skólanum, Helen?“
Varir hennar hreyfðust, en
ekkert svar kom.
„Hvað hjet kennslukonan
þín?“
V/innie rak upp óp, þcgar Hel-
en talaði. Rödd hennar var eins
og barnsrödd, há og skræk: „Ó,
við hlógum svo mikið, aí því hún
hjet svo skritnu nafni, ungfrú
Minuse. Allir krakkarnir hlógu“.
Andlit hennar var óeðlilega
barnalegt við einfaldan, fullorð-
inslegan, svarian kjólinn.
„Nú ertu eldri, Helen“, sagði
Will. „Þú ætlar að fara að giíta
þig. Það er brúðkaupsdagurinn
þinn. Manstu eftir brúðkaups-
deginum þínum, Helen. Kirkjan
er full af fólki. Allir óska þjer
til hamingju. Segðu okkur frá
því, Helen“.
Ánægjusviputinn hvarf af and
liti Helen. Munnurinn á henni
dróst saman og augabrúnirnar
lyftust., svo að þóttasvipur kom á
. hana.
I Svo var nokkur þögn, þangað
ti hvell rödd Helenar rauf hana.
Röddin var óeðlileg, en við fyrsta
orðið, hrökk Hilda við og greip
| um bakið á legubekknum, scm
Helen sat í.
j „Kitten!“ hrópaði Helen. „Kitt
en, hvað er að sjá þennan hatt,
sem þú ert með“.
| Will hnyklaði brúnir. Hilda
beit í neðri vörina. Hin bærðu
ekki á sjer.
' „Hann klæðir þig alls ekki,
Kitten", hjelt skræka röddin á-
fram. „Þú átt að nota sterkari
liti. Og heyrðu mig, eru þetta
ekki perlurnar hennar Hildu,
• sem þú ert með? Þær klæða hana
j miklu betur. En þú skreytir þig
alltafmeð því sem hún á. Þú færð
1 alltaf lánað það fallegasta af
öllu, sem aðrir eiga. Þú hefur
aldrei kært þig um samkeppni.
i En við eigum margt sameigin-
legt, Kitten, þú og jeg. Við erum
| báðar eigingjarnar. Og við vilj-
um ekki að neinn standi okkur
framar. Við erum mjög líkar.
Það er aðeins eitt, sem aðgreimr
okkur, aðeins eitt, sem aðgreinir
okkur, Kitten“.
( Hún þagnaði skyndilega. Þótta
svipurinn hvarf af andliti henn-
ar og í stað har.s mátti lesa ó-
stjórnlegt hatur úr hverjum
drætti.,, Þú berð alltaf sigur úr
býtum, Kitten“, sagði hún hásri
röddu. „Þú berð alltaf sigur úr
býtum“.
t Dauðaþögn var i herberginu.
Allir forðuðust að líta hver á
annan. Loks sneri Will sjer hik-
andi frá Helen og vætti þurrar
varirnar. Allir þögðu.
| „Hvíldu þig nú, Helen“, sagði
> Will og þurrkaði lófana á buxna-
skálminni. „Hallaðu þjer aftur á
, bak. Það fer vel um þig núna.
! Hvildu þig“.
j Hatrið hvarf af andlitinu. Hún
hvíldi höfuðuð við bakið á legu-
i bekknum og nuddaði augun með
handarbakinu. Svo fjellu hend-
urnar niður í keltuna,
j Will sagði henni að opna aug-
un.
Augnalokin hreyfðust og opn-
i uðust lítið eitt. Loks opnuðust
þaU hálfa leið og augun störðu
sljó fram í stofuna, án þess að
sjá nokkuð.
„Sestu upp“, sagði Will skip-
andi.
Lengi vel virtist hún ekki ætla
'að hlýða, en þegar hann endur-
■ tók skipunina hvað eftir annað
jflutti hún sig smátt og smátt of
ar þangað til hún sat upprjett.
Will hallaði sjer nær, en hún
leit ekki á hann.
„Helen, hlustaðu nú á mig“.
Hún beygði sig nær honum.
„Jeg ætla að segja þjer dálít-
ið. Einhver hjer inni vill þjei
illt. Þú átt óvin....“
„Já, jeg veit það“. Will hrökk
við, við þessi óvæntu orð. Augun
voru ekki eins sljó, eins og þau
höfðu verið.
Eftir augnabliks hik, hjelt
Will áfram:
„Veistu hver það er, sem vill
þjer illt?“
Hún kinkaði kolli ákveðin.
„Hver?“
„Einhver vill mjer illt“.
„Já, en hver?“
„Einhver".
„Jeg veit hver það er. Hann
er hjer í stofunni". Hann þagn-
aði og hjelt svo áfram. „Þú verð-
ur að gera eitthvað við því“.
„Gera eitthvað?“ endurtók
hún.
„Það er stúlka. Hún er óvinur
þinn. Þú hatar hana. Hún á eftir
að gera þjer eitthvað illt, nema
þú verðir á undan. Þú verður að
gera eitthvað við því“.
Iíann tók pípuna á meðan hann
talaði. „Þú hatar hana. Hún ætlar
að taka frá þjer þann, sem þú
elskar“. Hann þagnaði snöggv-
ast. „Þú verður að myrða hana“.
Hann leit á Doru og gaf henni
bendingu með augunum að setj-
ast í hægindastól. Ilún settist og
hin fylgdu á eftir henni. Will
hristi höfuðið. Francis gaf þeim
merki um að flytja sig fjær.
Dora settist og Will sagði henni
að snúa i þau bakinu.
„Eina leiðin til þess að ná aftur
þeim, sem þú elskar, er að myrða
hana. Þú verður að myrða hana
strax, áður en það er of seint“.
Dora lyfti fótunum undir sig,
Ævíntýri ft^ikka 58:
Andinn í turninum
Eítir Andrew Gladwin
9.
horfið bara á eyrnahringana, sem hann ber og hringinn á
fingri hans. Allt úr gulli. Það er all grunsamlegt.
Kaspar frá Bagdað teygði nú úr sjer og illskuglampinn í
augum hans boðaði bráða, yfirvofandi hættu. Hann var alger
andstæða lögreglumannanna, hár og grannur og búningurinn
skar sig mjög úr.
— Hvaða óþjóðalýður er þetta? spurði hann Mikka.
Áður en Mikka gæfist tækifæri til að svara, gekk lögreglu-
foringinn fram, greip í öxl andans og hristi hann óþyrmilega.
I — Nú er nóg komið, hrópaði lögregluforinginn. — Þjer
skal ekki haldast uppi að kalla lögregluna öllum illum
nöfnum.
— Hann skilur þetta ekki, sagði Mikki og reyndi að skýra
málið fyrir lögreglumönnunum. Vitið þið ekki, að hann er
frá Bagdað?
i — Lögregluforinginn fór að skellihlæja. — Ha, ha, það er
trúleg saga eða hitt þó heldur. Þá ætlast þó víst ekki til þess
að jeg trúi því? spurði hann.
I En sá hlátur varð ekki langlífur, því að andinn kastaði
lögreglumönnunum af sjer með snöggu átaki. Svo neri hann
hringinn á vinstri hendinni og muldraði nokkur óskiljanleg
orð. En áhrifin komu brátt í ljós á lögreglumönnunum. Á
einu augnabliki vörpuðu þeir sjer allir til jarðar.' Þar stóðu
þeir á fjórum fótum eins og hundar og horfðu með hlýðnis-
svip upp til andans. Þeir reyndu að rísa á fætur, en gátu það
ekki. Þeir opnuðu munna sína, en ekkert hljóð kom fram af
vörum þeirra.
Bára
SJOMANNABOKIN 1951 Z
ER KOMIN ÚT,
SJOMENN, ÞETTA ER
BÓKIN YKKAR.
ÞETTA ER JÓLABÓK j
SJÖMANNANNA =
AÐALFUNDUR
Sölusambands íslenskra fiskframléiðenda
verður haldinn að Hafnarhvoli, föstudaginn 30. nóvember
og hefst fundurinn kl. 10 árdegis.
DAGSKRÁ:
1. Formaður stjórnarinnar situr fundinn.
2. Kosning fundarstjóra, ritara og kjörbrjefa-
nefndar.
3. Skýrsla fjelagsstjórnarinnar fyrir árið 1950.
4. Reikningar Sambandsins.
5. Onnur mál.
6 Kosning stjórnar og endurskoðenda.
Stjórn
Sölusambands ísl. fiskframlciðcnda.
(Jtlendar
Ká p u r
úr ullarefnum (stór númer) og gaberdinekápur
i mörgum litum mcð og án liettu.
Athugið
Gísli Kristinsson, Hafranesi, Reyðarfirði, gefur út fyrstu ;
LJOÐABOK sína fyrir jól. Þeir, sem vilja gerast kaup- S
•
endur, skrifi sig á áskriftalista, sem er í Hljóðfæra- 5
versluninni Drangey, Laugavegi 58, og Bækur og rit- *
m
íöng h.f., Aðalstræti. Z
m
m
BÓKIN ER NÁNAR AUGLÝST ÞAR ;
Afgreiðslustúlka
óskast strax í vefnaðarveruverslun við Laugaveg. Þarf
að hafa reynslu og helst góða menntun, snyrtilegt útlit,
lipurð og söluhæfileika. — Tilboð sendist afgr. Mbl.
ásamt meðmælum og mynd (er endursendist) merkt:
„Afgreiðslustúlka — 433“.