Morgunblaðið - 30.12.1952, Side 6

6
MORGVNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 30. des. 1952
*
HVILIKT strit. — Skyldum við
r.okkurn tíma komast á leiðar-
enda? Við* erum stödd í ólgandi
mannhafi á einni stærstu járn-
brautarstöðinni í París, Gare de
l’Est, aðfarardaginn að messu
hins heilaga Þorláks fyrir einu
ári síðan.
JÓLASTRAUMGRINN
ÚT ÚR PARÍS
Næstum ailur þessi mikli mann
fjöldi eru stúdentar og skólafólk
— sjáifsagt á leiðinni heim til
sín um jólin út á hinar ýmsu
byggðir Frakklands, kannt þú að
hugsa, lesandi góður — en því
er hreint ekki þannig farið. Þetta
erú, þvert á móti, Parísarbúar,
sém eru að koma sér að heiman
rett í þann mund er jólahelgin
er að ganga í garð Kynlegt uppá
tæki, finnst okkur, sem kappkost
um framar öllu að geta verið
heima hjá okkur um jólin.
Flestir eru ferðalangarnir með
bákpoka og skíði um öxl, svo að
járnbrautarstöðin líkist einna
helzt nokkurskonar ævintýraleg-
um skíðaskógi, þar sem þúsund-
um af litskrúðugum stromphúf-
um og skíðastökkum ægir saman,
og öðru hvoru heyrast kveða upp
úr stöðvarkliðnum hávær óp og
upphrópanir frá einhverjum, sem
orðið hafa fyrir óþyrmilegum
olnbogaskoti eða árekstri. Fjöld-
iith af þessu fólki er sem sagt á
leið til skíðaiokana uppi til fjalla
í frönsku Ölpunum eða í Sviss koma að svissnesku landamærun- erum
r v
Skíðaseíið á Mítteregg'
Jólaheimili „Káta Kórsins“.
ferð. En ekki tjóar að [ langborðum til að matast yið. I
og Austurríki. um. Daginn liðlangann erum við æðrast um orðinn hlut, og sízt
svo að þokast í gegnum Sviss og var töfin okkur sjálfum til ynd-
30 í HÓPI Austurríki. Leiðin liggur urn Lauka.
Við erum hér um 30 saman í marga undurfagra staði, snævi
hópi, félagar úr stúdentasöngkóri þakin háfjöil og hrímgaða skóga, SÍPASTI ÁFANGINN —
einum í París og ætlum okkur að svo að augað hefir sannarlega í NÁTTMYRKItl OG
halda heilög jól í fjallaseli uppi margs að njóta. Ea, hvað um það SKAFRENNINGI
í Tyrol-Ölpum, þar sem Mitter- — eftir 24 kl.tíma í andþungu Skíði og farangur eru nú drif-
egg heitir. Ég er óraveg að heim- lestarlofti og meira en hóflegum in upp á þakið á stórri farþega-
an hvort sem er, svo að mig þrengslum eru flestir fullsaddir bifr’eið, sem síðan leggur af stað
gildir éinu, hvar ég verð~ niður- orðnir á ferðalaginu og þreyta með hópinn áleiðis í fjallaselið í
komin á jólunum, og gott er að og mæða tekur að gera vart við Mitteregg. Frost og hríðarfjúk
losna um stund úr. stórborgar- sig á meðal ferðalanganna. er á og auk þess er leiðin öll upp
þvarginu og flýja í faðm hinnar |í móti. En bílstjórinn virðist ekki
ósnortnu háfjallanáttúru. F.IÓRHAPLUTA ÍTR SÓLAR- vitund hissa á tíðinni, og áfram
Við mjökumst með straumn- HRING EFTIR ÁÆTLUN! þjótum við með fleygihraða,
um meðfram eilífðarlöngu lestar Við höfum tafizt um meira en jafnvel nokkuð glæfralegum að
bákni, og loksins komum við 6 kl.tíma á leiðinni. Ástæðan? — okkur finnst.
auga á vagninn sem er okkur, Líklega helzt hin feyki’ega jóla- | Eftir um klukkutíma akstur
merktur, svart á hvítu: Chæur de umferð og ös á öllum leiðum, toll- eir staðnærnzt við ræturnar á
Joie (Káti kórinn). Við vörpum og vegabréfaskoðanir o. þ. u. 1. brattri hæð, sem við erum dæmd
öndinni léttara, troðum okkur Allar járnbrautarstöðvar eru yf- til að klífa fótgangandi með skíð-
inn í klefana og nokkru síðar irfullar af ferðafólki, skíðafólki in um öxl. Já — drjúgur verður
höktir lestin þyngslalegá af stað í miklum meiri hluta, — það er hann okkur, síðasti áfanginn en
út í þoku og myrkur næturinnar. engu líkara en að öll Evrópa ætli því sælli er lokasigurinn, er við
að gista hæðir og tir.da Alpa- giingum í bjálkabæinn á Mitter-
NÓTT í JÁRNBRAUTARLEST ÖaPa þessi herrans jól.
Það er liðið að miðnætti, svo að En allt er gott, sem erdar vel.
við búumst brátt til náða — ef Við komumst um síðir, heilu og
náðir skyldi kalla. Þeir, sem ein- höldnu til okkar endastcðvar, IMITTEREGG
hverntíma hafa ferðazt á þriðja Fell-am See,. ekki ýkia ’angt frá Kúsráðendur
egg, okkar fyrirheitna jólaheima.
NOTALEG KOMA AÐ
vísa okkur til
farrými í franskri járnbrautar- Innsbruck, og þar bíður okkar stofu, sem er björt og hlý, búin
lest munu þekkja af reynslunni, Mittereye-bó^dinn, sem kominn aðeíns hinum einföldustu og
að það þarf meira en meðal biart er á móts við okkur og barmar nauðsynlegUstu
húsgögnum,
sýni til að gera sér vonir um, að
eiga þar væra næturhvild. Auk |
þess erum við tíu talsins um
hvern klefa, svo að vel er á skiþ-
að, og meira en það. Hyggjuvit j
og framtakssemi verða því að |
leggjast á eitt með að búa okk- |
ur sem viðunnanlegast undir
nó.ttina.
Bakpokum öllum og öð-um
pynklum og pjönkum er í fyrsta
lagi hlaðið á gólfið. undir sætin
og á milli þeirra. Með því móti
fápm við tvær hvílur í farangurs-
netunum uppi við loft. Sú þriðja
fæst með því að strengja kaðla
og sr.æri á miili netanna. Þeir
ssjn léttastir eru og liðugastir
tíæmast til uppstigningar í !oft-
rekkjur þessar, og mega vel við
una, þar eð fullvíst er, að þeir
eiga minna á hættu, ef til þess
kæmi, að hið srijalla snæraverk
léti undan þurigahum heldur en
hinir, sem' eru fvrir neðan og |
taka yrðu afleiðingunum af 1
„þreföldu stjörnuhrapi“.
VÖKNUM í SVISS
En engin slik óf'æfa skeður.
Nóttin líður, stórtíðindalaust en
svefnstopul og þegar birtir af
degi erum við um það bil að
sér mjög yfir því, hve síðla við bekkjum rrieðfram veggjum og
Á vetrum eru snjósíeðarnir hentug og skemmtileg farartæki
f jallavegunum.
einu horni hennar er stór fer-
hyrndur ofn, fagurgrænn að lit,
sem nær frá gólfi til lofts og
notaiegur ylur af skíðlogandi og
snarkandi kubbabeldi berzt þægi
lega um alla stofuna, sem í fram-
tíðinni verður dagstöfa okkar og
matstofa í senn.
Þetta skíðasel og önnur slík
þarna um slóðir eru í rauninni
bóndabæir í senn. Fólkið bjástr-
ar hér við búskap á sumrin en
yfir veturinn snýst það og stritar
við að gera ferðafólki til hæfis
og hefir reyndar drjúgan hagnað
af — sern einu gildir.
Vel útilátinn heitur kvöldverð-
ur, eitthvað á borð við venju-
lega íslenzka kjötsúpu, er borinn
á borð af tveimur ungum heima-
sætum, röskum og þriflegum
fjallastúlkum. — Það er annars
merkilegt, hve greinilega þær
bera utan á sér hreysti og heil-
brigði háfjallanna í svipmóti öllu
og framgöngu.
GÓÐ MATARLYST EN —
ENGIN SKÖTUSTAPPA!
upphafi ljóst, að jól uppi í Alpa-
Hver gæti svo efazt um, að
matailysun væii í iagi eftir sól-
arhrings ferðavolk og miður
staðgóöan skrínukost? — Hroðin
íöt og ciiskar að skammri stundu
liðinni svara þeirri spurningu
bevur en noKkur orð. El nú væri
komið til mín þó ekki væri nema
ofurlítið bragð af vei kæstri vest-
firzkri skötustöppu, þætti mér
ekkert skorta á Þoriáksmessu-
máltíðina. En það er nú einu
sinni svo, að þaö er ekki bæði
sieppt og harcuö og mér var frá
upphafi Ijóst, að jól uppi í Alpa-
tmuum myndu í fáu líkjast jól-
unum okkar heima á íslandi.
Náttsjaður er okkur ætlaður í
tveimur svefnskálum á efri hæð
nússins, stúlkurium einn og pilt-
unum annar. Ærið finnst okkur
þar gustsamt, enda þótt kveiktur
nafi verið upp eldur til að taka
af sárasta kuldann, Við berjum
okkur og búumst í það, sem við
eigum hlýjast, peysur, trefla og
treyjur og soíum síðan nóttina af
mikiu sæmiiegar en þá síðustu í
lofti og go.fi járnbrautarlestar-
innar.
HVÍT .TÓL — FAGURT
UMIIVERFI — IIELGIFRIDUR
Aðfangadagur jóla rennur upp,
j skær og fagur. Snjór hefir fallið
11 um nóttina og morgunsólin hell-
ir geislum sínum yfir tandur-
hreina vetrarmjöllina svo langt
sem augað eygir. — Tarna fóum
við þó bærilega hvít jól. Nú gefst
betra færi til að átta sig á um-
hverfinu heldur en í gær, er nótt
var á og dimmviðri.
Við erum hér niðurkomin —
eða réttara sagt uplcomin — í um
1200 metra hæð yfir sjávarflöt.
Hæðir og háfjöll mæta auganu,
hvert sem litið er, og bað er eins
og dalverpið, sem liggur hið
neðra, hjúfri sig upp að fann-
þöktum barmi þeirra til að leita
þar skjóls og friðar. — Hér er
dásamlegt að vera. Allt er svo
undur kyrrt og ósnortið, ekkert,
sem minnir á mannlega nærveru
annað en nokkur friðsæl bænda-
bý!i eða fjallasel ebs o" það, sem
við gistum, í hlíðinni handan
dalsins.
En það er eins og að sjálf
fjallaþögnin sé gædd einhverri
dulmagnaðri sál, einhverju lif-
andi afli, sem maðurinn skvnjar
eins og einkennilega seiðandi
höfgi og örvandi vakningu í senn.
Þ.°ð er eins og honum opnist
nýir heimar. — Hvergi, fremur
en einmitt á slíkum stoð hefir
hann skilyrði til að finna sjálfan
sig.
En — hvað er ég að- hugsa. —
Er ég að verða hér bergnumin?
Heima á hlaðinu eru þ'evar all-
ar hendur -á lofti við að taka
fram skíði, vaxbera þau og vígbú
ast á annan hátt.
ÍSLENDINGUR 1 VANDA
I En nú vandast málið. — Ég er
cioi Islendingurinn i hópnum og
fvrir þá sök eina ganga allir með
þá grillu í kollinum, að ég hlióti
að fara sem fuslinn fliú"andi á
j skíðum. Þarna á ég efaust eftir
að eera mér og fósturiör’ðinni til
. mikiúar minnkunar. Sem tilraun
1 til sjáTfsréttlætinvar svara ég því
til, að heima á fslandi þekkjum
I við ekki snnað eins vetrarríki og
i snjóalög og þeir hér, suður á
! Meginlandi og þar að auki höfum
við svo ..Stóra Geysi“ og aðra
lagsbræður hans, sem h’b upp
fvrir okkur landið. svo að íslend-
ingar hafi, þegar öllu er á botn-
inn hvoTft, ennu betri aðstöðu til
■'Hðaferða heldun en miki’I ho-ri
Frakka, — að ekki sé minnzt á
j Austurríkismenn.
PARADÍS SKÍÐAFÓLKS
Annars kemst ég fljótlega að
raun um, að ekki þarf neina
meistaraleikni í skíðaíþróttinni
til að vera hinum frönsku félög-
um mínum fremri, þar eð þeir
eru þar flestir augsýnilegir byrj-
endur. Hinsveear fljúga öðru
hvoru fram hjá okkur leiftur-
snarir austurrískir skíðagarpar,
svo eldfimir og öruggir, að litlum
cetum þarf að því að leiða, að
þeir hafa vart verið vaxnir úr
nrasi, er þsir stigu fyrst á skíð-
in.
| Hér er annars sannkölluð
paradís fyrir skíðafó^k, viðvan-
inga jafnt sem meistara í þeirri
I göfugu íþrótt. Brekkur og braut-
ir við allra hæfi og ýmsar teg-
I undir af svokölluðum skíðalyft-
| um, stólum eða dráttartaugum,
| sem létta því hina erfiðu upp-
stigningu frá jafnsléttu upp á
brúnir og tinda. Sumum reynist
revndar ferðin niður öllu tor-
færari, o" ekki er fátitt, að fæt-
ur Oa skiði sjáist í loft upp eða
í þaðan af annarlegri stillingum!
En slík minni háttar óhöpp og
andstreymi skoðast sem sjálf-
savður hlutur og fær en?u áork-
að um að draga úr kjarki og
áhuga hlutaðeigandi.
Þannig líður fyrsti dagurinn í
Mitteregg, þar til kvöldhúmið
færist yfir, og í þann mund, er
við segjum, að orðið sé „heilagt“
göngum við í bæinn að útiveru
dagsins lokinni. Hér ku það ekki
vera til siðs að halda hátíðlegt
aðfangadagskvöld jólanna, svo að
itið jóla„bragð“ finnum við enn