Morgunblaðið - 10.02.1954, Side 14

14
MORG II NBLAÐiÐ
Miðvikudagur 10. íebrúar 1954
SMCM FORSYTMJVNM
- RÍKI MAÐURINN -
Eftir John Galsworthy — Magníís Magnusson íslenzkaði
Framhaldssagan 49
June mætti honum í anddyr-
inu, og þögul stigu þau inn í
vagninn. Henni fannst þau vera
óralengi á leiðinni. En þegar hún
kom inh í dagstofu Rogers virt-
ist hún alveg hafa jafnað sig
en undir rólegu yfirborðinu ólg-
að'i hún og svall. En óttinn við,
að hann yrði ekki þarna svæfði
nokkuð blygðunartilfinninguna
út af því, að svo liti út, sem hún
væri að elta hann.
Það glaðnaði mikið yfir henni
þegar hún kom inn í danssalinn
með gljáskyggðu gólfinu, því að
hún hafði unun af því að dansa.
Og hún var svo létt í dansinum,
að það vur líkas*. því, sem engill
svifi um gólfið. Hann mundi
áreiðanlega bjóða henni upp og
ef hann dansaði við hana, yrði
allt eins og það var áður. Hún
litaðist óróleg um.
Hún kipptist hastarlega við.
Bosinney kom með Irenu út úr
litla herberginu og hafði ekki
augun af henni. Þau sáu hana
ekki, og enginn, ekki einu sinni
afi hennar, skyldi sjá eymd henn-
ar.
Hún lagði hendina á handlegg
Jolyons gamla og hvíslaði:
„Ég er lasin, afi, ég verð að
fara heim“.
Hann flýtti sér að komast af
stað með hana og tautaði, að
hann hefði vitað að svona mundi
fara.
En við hana sagði hann ekk-
ert, en er þau voru komin inn
í vagninn, sneri hann sér að
henni og sagði: „Hvað er að þér,
elskan mín“
Þá varð hann þess var, að
hinn granni, veikbyggði líkami
hennar skalf eins og hrísla af
gráti og ekka. Hann varð ofsa-
lega hræddur. Hún varð að fá
Blank læknir á morgun. Svona
gat það ekk^ gengið lengur til.
June bældi niður ekkann,
kreisti hönd hans ofsalega, hali-
aði sér út af og huldi andlitið
íneð slæðu.
Hann sá aðeins augun í henni,
sem störðu út í myrkrið, en hann
hélt áfarm að strjúka hendina á
henni með, beinaberri hendinni.
NÍUNDI KAFLI
Kveld í Richmond
Það höfðu fleiri en þau Soames
og June séð „þau tvö“, eins og
Euphemia var farin að kalla þau,
Hnýsin, áfjáð augu höfðu athug-
að þau, þegar þau komu út úr
litla herberginu og höfðu veitt
athygli augnaráði Bosinneys.
Forsytarnir höfðu nokkurn
beig af náttúruöflunum. Þeir
vissu naumast af því, að það var
ótti, en þeir var það Ijóst, að allt
sem ekki var hægt að stjórna
með viti og fyrirhyggju var af
hinu vonda. Og af þessum sök-
um var það, sem Forsytarnir
hirtu heldur lítið um náttúruna,
helzt dró hún þá að sér, þegar
hún var máluð á léreft og þeir
vissu, að fá mátti álitlegan skild-
ing fyrir myndina.
Andlit Bosinneys og augnaráð
Irenu vakti hjá þeim beig. Það
var ástríðuofsinn í svip beggja
sem minnti þá á náttúruöflin.
Þangað var líka að leita ástæð-
unnar til þess, að June kom svo
seint og fór svo skyndilega án
þess að dansa og án þess að heilsa
einu sinni Bosinney. Hún var
veik, sagði það, og það gat nú
ckki komið neinum á óvart.
En þegar þetta bar á góma,
litu Forsytarnir sakbitnir hver
á annan. Þeir kusu ekki að fara
íneð slúður eða vera með mein-

Ifýsni. Þeir minntust ekki einu
orði á þetta við vandalausa —•
i þeir þögðu, fylgdu óskráðum lög-
, um.
Og svo barst fregnin um það,
að June væri farin með afa sín-
um til baðstrandarinnar.
Hann hafði farið með hana til
Broadstairs, sem um þær mund-
ir var mest í tízku, því að mesti
ljóminn var farinn af Yarmouth.
June var farin til baðstaðarins,
og Forsytarnir urðu að bíða þess,
sem tíminn leiddi í ljós. Annars
var ekki kostur.
En hversu langt — hversu
langt höfðu „þau tvö“ gengið?
Hversu langt munðu þau ganga.
Gat það verið að þau gengu of
langt? Ekkert gat þó úr þessu
orðið, því að bæði skorti fé. í
mesta lagi „daður“, sem eins og
[ öll slík ævintýri hjaðnaði eins
og sápubóla, þegar tíminn var
kominn.
Winifrid Dartie, systir Soames,
sem bjó í Green Street og hafði
því orðið fyrir nokkrum áhrif-
um frá Mayfair, var frjálslynd-
ari í þeim efnum sem lutu að sam
búð hjóna og skilnaði, en hinir
Forsytarnir. Hún hló að þessu
öllu saman. „Litla skinninu“, en
I svo kallaði hún Irenu enda þótt
hún væri hærri en hún sjálf, —
| og það sýndi hvernig Forsytarnir
litu á sig — leiddist auðvitað. og
það var að vonum, því að Soames
var nú heldur þreytandi. Og því
mátti hún þá ekki skemmta sér
dálítið? Og þótt fíflið hann Georg
kallaði Bosinney „sjóræningj-
ann“, þá væri ekki hægt að
neita því, að hann væri reglu-
lega snotur maður.
Þessi fullyrðing — að Bosinney
væri snotur — vakti geysilega
athygli. Nei, á það var ekki hægt
að fallast, en annað mál var það,
að sumt væri geðugt við hann,
en að kalla hann snotran næði
engri átt, jafn kinnbeinamikill og
hann væri og einkennilegur til
augnanna, og ekki bætti lini
flókahatturinn um útlitið. Nei,
þetta var enn ein sönnunin fyrir
öfgunum í Winifrid, hún gleypti
alltaf við öllu nýju.
Þetta bar við á hinu eftirminni-
lega sumri, þegar léttúðin og
eyðslan var allsráðandi, þegar
jafnvel moldin sjálf var léttúð-
ug og eyðslusöm. Kastaníutrén
svignuðu undan blómúnum, og
anganin af blómunum í görðun-
um var sterkari en nokkru sinni
fyrr. Það var sumarið, þegar rós-
irnar blómgvuðust í öllum görð-
um og stjörnugrúinn komst naum
ast fyrir á næturhimninum, Sum-
arið, þegar sólin skein allan lið-
langan daginn, dag eftir dag,
og fólkið hagaði sér svo einkenni
lega, að það snæddi bæði mið-
degis- og kveldverð undir ber-
um himni. Óteljandi voru þeir
vagnarnir sem þutu yfir brýrnar
á lognsléttum, glampandi ánum
og fluttu efnaðri borgarana svo
þúsundum skifti til gróðursins og
dásemdanna í Bushey, Richmond,
Rew og Hampton Court. Aldrei
hafði neitt álíka sést. Nærri því
hver einasta fjölskylda, sem vildi
teljast til þeirrar stéttar, sem
sjálf átti vagnana, fór þetta sum-
ar til kastaníutrjánna í Bushey,
eða ók milli spönsku kastaníu-
trjánna í Richmond Park.
Þetta sigri hrósandi sumar
hafði líka haldið innreið sína í
London. Á hverju kveldi, þegar
heldri borgararnir komu heim úr
skemmtiferðum sínum til nær-
sveitanna, lagði á móti þeim ang-
anina frá blómguðum linditrjám.
Og þessi blómaangan vakti
blíðar þrár, jafnvel hjá þeim,
sem bezta vald höfðu á tilfinn-
ingum sínum. Þeir urðu að betri
mönnum, vildu sýna alúð, skiln-
ing og umburðarlyndi öllum og
öllu, sem þeir að öllum jafnaði
möttu einskis.
Skóvinnustofum bæjarins
verður lokað í dag frá kl. 2—5 vegna jarðarfarar
Bjarnleifs Jónssonar, skósmiðs.
SL óóm,L&apélacf j^eyLjavílwtó
Verzlunar- og iðnaðarhúsnæði
fyrir léttan iðnað óskast. —- Tilboð leggist inn á
afgr. Mbl. merkt: „Iðnaður — 434“.
Sendisveinn
Röskur sendisveinn óskast.
^JJexveÁómJian JJt
ifan
Skúlaeötu 28.
tron
Látið nylonsokka
yðar endast
hebningi lengur.
Hér koma góð tíðindi um nylonsokka:
Nylife er nýtt skolunarefni til þess að
varna að í þá komi lykkjufallsrákir.
Þær orsakast tíðast af því, að þræðirnir
hafa hnökrað, og nylon dregst auðveld-
lega saman í hnökra sökum þess að
garnið er svo slétt og hált að lítið þarf
til þess að þræðirnir dragist til.
Nylife verkar sem hér segir: Þegar þér íátið nyionsokkana
yðar niður í nylife, sezt á hvern þátt í þræðinum ósýnileg himna at
efni sem nefnist polycrol og gerir hann óhálan. Grípa þá þræðirnip
hver annan og dragast ekki lengur auðveldlega til. Er því þar með
varnað að hnökrar myndist, og þá einnig lykkjufallsrákirnar. End-
ast þá sokkarnir helmingi lengur.
« ★ Nylife varnar gljáa, sem ekk3
þykir fallcgur. ★ Nylife lætnr
sokkana falla betur að fæti og
varnar því, að saumarnir aflagist,
★ Nyiife getur engum skemmd-
um valdið á sokkum yðar og
breytir hvorki lit né þéttleika
prjónsins.
REYNSLUPRÓF SÝNA
HVAÐA ÁHRIF
NYLIFE HEFUR:
Þetta sokkapar var þvegið fi
venjulegan hátt, en aðeins annar
sokkurinn var skolaður í Nylife,
Báðir voru þeir dregnir yfir gróf-
gerðan sandpappír við alveg sömu
skilyrði. Þessar myndir, sem ekk-
ert voru lagaðar til, sýna hva
furðulegur árangur varð.
Útvegið yður Nylife þegar í stað.
Ein flaska er nóg í 25 þvotta. Nylife
fæst hjá lyfsölum og í búðum.
Nyflife
Fasteipagjöld
■
■
m
Gjalddagi fasteignagjalda til bæjarsjóðs Reykja- j
víkur árið 1954 var 1. febrúar. Z
Húsagjöld, lóðargjöld og leiga eftir íbúðarhúsa-
lóðir er innheimt með 200% álagi, samkv. lögum
nr. 29, 4. febr. 1952, sbr. samþykkt bæjarstjórnar
17. septbr. 1953.
Vatnsskattur óbreyttur.
Gjaldseðlar hafa verið sendir til eigenda og forráða-
manna gjaldskyldra eigna, en reynslan er jafnan
sú, að allmargir seðlar koma ekki í hendur réttum
aðilum, einkum reikningar um gjöld af óbyggðum
lóðum, og er eigendum bent á að gera skrifstofu
bæjargjaldkera aðvart, hafi þeim ekki borist gjald-
seðlar.
Gjaldendum í Vogum, Langholti, Laugarási og þar
í grennd, er bent á að greiða fasteignagjöldin til
Útibús Landsbankans, Langholtsvegi 43. Opið virka
daga kl. 10—12 og 4—6,30. — Laugardaga kl. 10
—12 og 1—3 e. h.
Reykjavík, 9. febrúar 1954.
Borgarritarinn.
Uttf