Morgunblaðið - 02.10.1954, Blaðsíða 14

H
MORGUTÍBLAÐIB
Laugardagur 2. október 1954 '
N I C O L E
Skáidsaga eíiii Katherine Gasin
Framhaldssagan 56
„Þú ert svo rómantískur,
David. Ég hugsa að þú hafir var-
ið ótal stundum þínum hér á Lyn
jnara til að hlusta eftir röddum
•drauga hér á göngunum".
„Já, hvers vegna ekki það?“
„Um hvað tala þeir við þig?
Sorgir sínar — eða gleðistundir?“
„Manstu hvað Wordsworth
sagði um gamlar, óhamingjusam-
•ar, fjarlægar verur og löngu
liðnar orrustur?“
„Heldur þú að ég geti heyrt
l»essar draugaraddir þínar?“
„Já, og þú getur séð þær alveg
eins og ég. Þú ættir að vera hér
•að vetrarlagi; þú getur ímyndað
þér hvaða veru sem er í þessum
■dimmu göngum á veturna".
Nieole fannst David vera gam-
ansamur mjög, af Englendingi að
vera.
I anddyrinu tók hún í hand-
legg hans og staðnæmdist. Hún
virti fyrir sér fegurðina. Sólar-
geislarnir brotnuðu í marglitu
ínnlögðu gluggarúðunum og
varpaði ólýsanlegri hlýju yfir
þetta stóra og ríkmannlega út-
þúna anddyri. Þetta var gamalt,
hugsaði hún. Enginn núlifandi
listamaður myndi skapa slíkt —
meiri litauðgi og meiri hrein-
leika. Þetta hafði David ekki
hent henni á. Þau stóðu þarna í
stiganum þögul — en það var
þögn, sem þau bæði skildu.
Sótin skein glatt inn um
glugga málverkasafnsins. Þegar
golan bærði trén utan við glugg-
ann, þá var eins og skuggar lauf-
hlaðanna tækju að dansa á gljá-
fægðu gólfinu. Hér hefði verið
skemmtilegra að ganga um með
kertaljós í hendi, eins og David
sagði, hugsaði hún með sjálfri
sér; það rómantíska og hið dul-
arfulla við þennan sal hefði þá
notið sín hálfu betur, en þó var
þessi salur það sem hann alltaf
niundi verða — hluti af Lynmara
sem heýrði fortíðinni til.
Nicole fylgdi David eftir. Hann
gekk um salinn og benti á ein-
staka myndir af gegnum Ash-
leigh-ættar mönnum og sagði í
stuttu máli sögu þeirra, einkum
ef honum fannst eitthvað mark-
vert við hana. Hann kunni sögu
æítar sinnar vel og betri áheyr-
anda gat hann ekki fengið en
Nicole. Hvers konar rómantík
féll henni vel í geð og þegar
David sagði frá, var eins og liðn-
ir atburðir gerðust aftur. Ash-
leigh-fjölskyldan hafði verið ó-
venjuleg fjölskylda. Það gladdi
hug hennar, að hún myndi verða
ein af þessari fjölskyldu — tið
málverk af henni myndi verða
liengt upp í málverkasafninu.
„Hvernig lízt þér á þessa?“
spurði David og benti á mynd af
ungri konu með eirrautt hár en
fölt og svo laglegt andlit, að
hvarvetna hlýtur hún að hafa
vakið athygli.
„Hún er óvenjulega fögur
kona; en augnaráð hennar er
dularfullt og einkennilegt".
„Þetta er Conrena. Hún kom
hingað sem brúður frá írlandi.
Hún hafði verið alin upp við
vesturströndina — og var eins
frjálsleg og óþvinguð sem hafið
sjálft. Sagt er að hún hafi hatað
England, og hún hafi alla tíð
þjáðst mjög af heimþrá, því á
meðal írsku fjallahlíðanna vildi
hún vera. Vesalings Conrena;
henni hlýtur að hafa fundizt
Englendingar vera kaldir og und-
arlegir í samanburði við hið
hjartahlýja írska fólk í átthög-
um hennar. Maður hennar og tvö
hörn þeirra elskuðu hana. En það
var eins og hún gæti ekki fest
rætur hér; hugur hennar og
hjarta voru heima á írlandi. Hún
dó sex árum eftir að hún kom
hingað. Hvarf af sjónarsviðinu
, þögul og þjáð“.
I „Þetta er sorglega saga“, sagði
' Nicole lágt. Hún leit aftur á mynd
þessarar fögru konu. „Hún er ein
hver sú fegursta kona, sem ég
hef nokkru sinni séð“. Síðan
sneri hún sér að David og sagði
brosandi: „Þú hefur auðvitað séð
anda hennar hér í stigum og
, göngum?"
| David glotti. „Nei, hana hef ég
ekki séð, þó ég gjarna vildi —
Draugurinn, sem við oftast sjá-
um er hérna". Hann benti með
höfuðhreyfingu á málverk af
dökkhærðum manni, sem að
sumu leyti. sipaði nokkuð til
Rogers. „Hann var forsprakki
smyglara, sem fóru á milli strand
ar Kents og Frakklands. í einni
smyglferð þeirra er sagf, að hann
hafi yfirgefið samstarfsmenn sína
í dálítið erfiðri aðstöðu. En þeir
létu hann ekki í friði. Nótt eina
komu þrír þeirra að heimsækja
hann. Hann var hins vegar betri
skylmingamaður en þeir höfðu
búizt við; og hann gekk að þeim
öllum dauðum. Honum tókst á
einhvern hátt að koma líkunum
undan og kom aftur heim og
taldi sig nú vera lausan við
smyglarana fyrir fullt og allt.
Hann gekk hér inn í anddyrið og
upp stigann, sem var að nokkru
upplýstur af tunglsljósinu. En
þegar hann var kominn upp í
stigann miðjan, heyrði hann ein-
hvern niðri kalla nafn sitt. Hann
leit við og þar stóð skipstjórinn
á skipinu er smyglararnir höfðu
notað. Henry barðist við hann þá
nótt. Þeir hugust gera sakir sínar
upp þegar í stað, þarna í stigan-
um. Og um morguninn fannst
hann liggjandi í blóði sínu. Hann
var látinn. En oft sást hann eftir
þetta, að því er fólk sagði. Afi
minn sór allt til dauðans, að
hvenær sem tunglsljósið féll í
stigann þá hafi hann séð Henry
standa þar í miðjum stiganum og
líta niður“.
„Er saga allra ættmenna þinn
eins æsandi og þessi?“
„Nei, flestir- ættingjar mínir
hafa verið ósköp venjulegt fólk. j
En að sjálfsögðu má þar finna
svarta sauði innan um. „Edwin
hérna til dæmis“, sagði hann og
leit á málverk annars manns,
„átti tvær konur á sama tíma — .
eina hérna og aðra norður í landi.
Enginn vissi um það fyrr en þær
voru báðar látnar. Jafnvel þá var
ekkert aðhafzt í málinu, vegna
þess að hann var vel kunnugur
ýmsum dómurum, og þeir vísuðu
málinu frá. Mér hefur verið sagt,
að þegar Edwin eltist þá hafi það
verið hans einlægasta ósk, að
geta tekið báðar konurnar hing-
að til sín. Dálagleg klípa sem
hann hefur verið í, finnst þér
ekki?“ |
Þau hlóu bæði um leið og þau
gengu fram að dyrum málverka-
safnsins. „Þetta er amma“, sagði
David, „og þetta er móðir mín“.
Nicole leit varla á mynd gömlu
greifynjunnar. Hún hafði sýni-
lega verið ákaflega lagleg kona
á yngri árum og svipmót hennar
nú var lítið breytt, þó áratugir
væru liðnir siðan málverkið var
gert. En hún sneri sér að mál-
verkinu af Cynthíu og horfði á
það lengi. Cynthía var hávaxin,
fögur kona, af hreinum saxnesk-
um uppruna, ljóshærð og með
ljómandi blá augu. Af svip henn-
ar fannst henni að Cynthía mundi
hafa verið eigingjörn og kannski
dálítið heimtufrek. Þó augu henn
var væru falleg, voru þau harð-
neskjuleg og köld og munnsvip-
urinn frekjulegur. Nicole sló því
föstu, að Cynthía hefði ekki verið
aðlaðandi kona, og af þeim sök-
um hætti hún við að brjóta heil-
ann frekar um hana. Nicole féll
ekki illa við hana; henni stóð
nánast á sama um hana.
„Þú þekkir hver þetta er. auð-
vitað“.
„Já, svaraði Nicole hægt um
leið og hún leit á annað málverk.
Jóhann handfasti
ENSK SAGA
30.
Hver dagurinn var öðrum líkur, samt liðu allir dagar
ferðarinnar skemmtilega, því að Ríkarður konungur var í
bezta skapi og við böðuðum oickur allir í geislum glaðværð-
ar hans. Hann virtist hafa kastað öllum konungsáhyggjum
frá sér og vera ákveðinn í að njóta ferðarinnar í jafn ríkum
mæli og hinir yngstu og fjörugustu af sveinum hans. Hann
var til í að gera að gamni sínu hvenær sem var og hann
var sí hlæjandi og syngjandi. Stundum lentum við og riðum
spottakorn áður en við stigum út á galeiðuna aftur og þá
var ég afar þakklátur fyrir að fá að ferðast aftur eins og
kristinn maður.
Við Tíberósa komu sendimenn frá páfanum til Ríkarðar
konungs. Páfinn bauð honum að koma til Rómaborgar, en
konungur afþakkaði boðið, kvaðst ekki vera í skapi til að
sitja viðhafnarveizlur né taka þátt í hátíðlegum helgiat-
höfnum. Við héldum áfram til Neapelborgar og dvöldum
þar í hálfan mánuð. Þann tíma notaði konungur til að ríða
fram og aftur um strandhéröðin, því að hann var alltaf sólg-
inn í að sjá og heyra eitthvað nýtt.
Þó að Neapelborg sé að ytra útliti óviðjafnanlega fögur,
þá eru íbúar hennar prettvísir þorparar eins og ég nú mun
skýra ykkur frá.
Það vildi svo til að seinasti dagurinn, sem við dvöldum
þarna, var afmælisdagur konungs, 8. september. Ég man
það mjög vel, því að sá dagur er líka afmælisdagur minn.
Mig langaði til að gefa konungi eitthvað til þess að votta
Unglingar
óskast til að bera blaðið til kaupenda
víðsvegar um bæinn. — Talið strax
við afgreiðsluna. — Sími 1600.
Chrysler — Airtemp
Höfum ennþá fyrirliggjandi.
olíubrennara
frá ofangreindu firma. — Sýnishorn í skrif-
stofu okkar.
ff. BENEDIKTSSON & CO. H.F.
Hafnarhvoli — Sími 1228
>04
Þurrkaðir ávextir
EPLI
mjög hagstætt vcrð.
8VE8KJUR
PERUR
APRIKÓ8UR
BLAINIDAÐIR ÁVEXTIR
Væntanlegt mjög bráðlega
Gráfíkjur í pökkum og lausu
Bláber þurrkuð.
ECCERT KRISTJÁNSSON & CO. H.F.
Tekið fram í dag
enskar
vetrarkápur
Markaðurinn
Laugavcg 109.