Morgunblaðið - 05.02.1955, Side 14

14
MORGVNBLAÐIB
Laugardagur 5. febrúar 1955
U
EFTIRLEIT
EFTIR EGON HOSTOVSKY
Frarnhaldssagan 13
liringsins, sem var, hafði hún
aldrei neitt á móti. En hingað til
hafði aldrei komið þangað útlend
ingur og það var þess vegna, sem
hún sýndi svo mikinn áhuga á
athugasemdum Oldrichs um
þennan útlenda gest, sem hún
inundi geta talað við á sínu eigin
máli.
Ef einhver hefði séð þau stund-
arkorni síðar inni í baðherberg-
inu, þar sem þau réttu hvort
•oðru sápuna, tannkremið, þvotta-
pokann eða kölnarvatnið, og
töluðu um börnin, ömmurnar og
konu dyravarðarins og töluðu
ástúðlega hvort við annað, mundi
inaður hafa getað svarið, að
þetta væri fullkomið hjónaband.
Fullkomnunin var ekki að
nokkru leyti skert við það, að
Oskar kom inn og heimtaði hátt
og óþolinmóðlega langt snæri.
eða þegar önnur amman kom með
ííögurra ára Jan og þriggja ára
Evu eða þegar amman kom og
tilkynnti, að þessi litla, óþekka
stúlka, gerði ekkert annað en að
ieika sér og gleymdi öllu öðru,
þar til stór pollur kom upp um
að eitthvað hefði komið fyrir
þessa ungu dömu.
Sameiginlega og hávaðalaust
leystu konan og maðurinn heim-
ilisvandamálin: Oldricr gaf Osk-
ðri utanundir í stað snærisins og
Olga flýtti sér að koma honum
fram fyrir dyrnar, áður en hann
xæki upp öskur. Amman, móðir
Irene, var blíðkuð með tveim
sígarettum, Eva fékk spýtubrjóst-
sykur og Jan fékk tómt kaffibox
og allir í sameiningu fengu þær
upplýsingar frá Oldrich að þau
gætu haft alla íbúðina til þess að
ieika sér í og öskra og ólátast
nema aðeins vinnuherbergið
hans, en þangað mundi bráðum
koma dollarakongur. Það var að-
eins eitt, sem þau mættu ekki
gleyma, enginn mætti koma
þangað inn, því að viðtal þeirra
var mjög áríðandi og gæti haft
áhrif á alla framtíð, ekki einungis
Boreks-fjölskyldunnar, heldur
og marga ættingja.
„Guð hjálpi okkur!“ sagði
amman óttaslegin. „Þið ætlið þó
ekki að fara að flytja búferlum
til Ameríku? Það, sem er hrein-
asta Babylon!"
„En hvað um amerisku sígar-
etturnar, amma, hefurðu gleymt
hvernig þær eru á bragðið? Og
hvað um súkkulaðið, kakóið,
íeið og banana?“ spurði Oldrich
gáskafullur og leyndardómsfull-
ur eins og hann væri ekki fjarri
þeirri hugmynd að flytja yfir
hafið.
Börnin urðu orðlaus, þegar
þau heyrðu súkkulaði nefnt og
amman sleikti út um, en samt
var hún eins tortrvggin og áður.
„Já, sumt af því, sem þeir sendu
-eftir stríðið var gott, það er satt,
en ekki ætla ég að gleypa þennan
rauða niðursoðna safa þeirra,
þótt mér væri borgað fyrir. Þeir
geta heldur ekki haft mikinn
smekk, fyrst karlmennirnir
ganga með þessi skræpóttu háls-
bindi. Jæja, ekki veit ég það,
aidrei hef ég verið þar. Þú ert
þokkaleg, Eva, skammastu þín
ekki? Hver á að þvo upp eftir
svona stóra stúlku eins og þú ert?
Þú lyktar eins og mörður. Svona,
flýttu þér, út með ykkur. Mér
heyriðst ég hevra í bjöllunni".
Það var bjallan og það var
Johnson frá Nebraska. Hann kom
með stóra skjalatösku og breiða,
vingjarnlega brosið. Buxurnar
J'ans, sem ekki voru huldar und-
>r skinnfóðraða frakkanum, gáfu
enn meiri auðæfi til kynna, en
fötin, sem hann hafði komið í,
í utanríkisráðuneytið daginn áð-
ur, nefið var jafnvel enn rauðara
og brúni hatturinn, sem hann
hafði ekki tekið strax af sér, var
töluvert minni. Hjónin dönsuðu
í kringum litla Ameríkanann
eins og börn kringum nýja brúðu,
kynntu sig og sögðu, hve þeim
þætti gaman að kynnast honum,
en smávegis misskilningur kom
þegar upp. Oldrich, sem þýddi
enska höfunda frá Kipling og
Conrad til James Hilton og Rex
Warner, vildi auðvitað sýna,
hvað hann gæti, og þegar allt
kom til alls, var þetta fyrsta tæki
færið, sem honum gafst til að
tala við enskumælandi mann.
En hann hafði ekki fyrr byrj-
að, en Johnson leit undrandi á
hann, það var augljóst, að hann
hafði ekki skilið þetta einkenni-
lega tungumál. Hann sagði kurt-
eislega: „Úr því að ég er kom-
inn til gamla landsins, vil ég
heldur tala tékknesku, ef ykkur
er sama. Og þar sem Kral sagði
mér, að ég mundi strax kunna
við mig hjá ykkur, ætla ég að
taka þetta smáræði upp úr tösk-
unni, svo að heimsókn mín verði
ykkur ekki nein byrði“.
Þeim geðjaðist vel að honum.
Oldrich vegna þess, að hann not-
aði hversdagslegar skýringar og
Irene vegna þess, að hann var
alveg eins og sú hugmynd, sem
hún hafði gert sér í hugarlund,
að sérvitur auðkýfingur væri. —
Oldrich tók af honum frakkann
og hattinn og Irene tók við
skjalatöskunni, sem var mjög út-
troðin og þau fóru með þennan
virðulega gest inn í anddyrið og
inn í vinnuherbergið.
Þar var stundarkorns djúp og
hátíðleg þögn, og hjónin tókust
ósjálfrátt í hendur, meðan þau
horfðu á kraftaverkið gerast. —
Herra Johnson hafði tekið tösk-
una úr höndum Irene og fór nú
að raða innihaldi hennar hátíð-
lega á skrifborðið. Þetta var sann
kölluð töfrataska, eins og notað-
ar eru í sirkusum og hringleika-
húsum, hún virtist vera botnlaus,
þvi að liprir fingur Johnsons
tóku alltaf fleiri og fleiri gersem-
ar upp úr henni. Það byrjaði með'
wiskyflösku, síðan kom koníak,
þá sígarettur, kaffi, te, súkkulaði
og niðursoðið kjöt, sápa, ilmvötn
og þrjú pör af nylonsokkum.
Það komu tár í augu Irene. eins
og alltaf er hún varð mjög hrærð,
og jafnvel Oldrich viknaði við
þessa sjón.
„Herra Johnson, þér hafið enga
hugmynd um .... það er heldur 1
bágborið ástand hérna .... það
voru hræðilegir þurrkar hérna 1
siðastliðið sumar .... eyðilögð
uppskera .... og svo gjafirnar j
yðar .... ja, ég veit ekki, hvernig ’
á að þakka yður. . . .“.
„Nefnið þetta ekki, herra Bo- |
rek, mér er ánægja að þessu. Eg
segi alltaf, það er sælla að gefa J
en þiggja". I
Irene Ijómaði öll. Hún gat (
varla beðið eftir því, að segja !
kunningjunum frá heimsókninni:
Vitið hvað, hann er ekki einungis
auðkýfingur og sérvitur, hann er
líka heimspekingur. En Borek
velti því fyrir sér, hvort það
væri kurteisi að opna aðra flösk-
una og ef svo hvort ,ætti þá held- J
ur að byrja með whisky eða
koníaki.
En gesturinn leysti vandann.
Herra Johnson dró upp vasapela
og tilkynnti spekingslega: „Það
er engin ástæða til að láta kverk-
arnar vera þurrar. Það sem ég
kom með er aðeins fyrir ykkur,
ég hef alltaf birgðir með mér.
skiljið þér. Við skulum fá okkur
dropa úr þessum litla pela og þá
verður auðveldara fyrir okkur
að ræða vandamál mín. Sjáið til,
mál mitt er mjög flókið, flókin |
saga. Þetta er skozkt whisky, það (
er hægt að drekka það eintómt ,
eða með sódavatni og ís eða með
vatni og ís“. (
„Ég er hræddur um, að við
höfum hvorki ís né sódavatn, en j
Jóhann handfasti
ENSK SAGA
99
Konungur var of máttfarinn til að tala og sagði því ekki
neitt, en bros hans sýndi að honum þótti vænt um þessi orð.
í októbermánuði 1192 sigldi konungur svo áleiðis, til Eng-
lands. Þegar dagur rann morguninn eftir var strandlengja
Landsins helga enn sýnileg. Konungur stóð lengi niðursokk- 1
inn í djúpar hugsanir og horfði löngunarfullum augum til
þess lands, þar sem hann hafði unnið hin ótrúlegustu afreks- '
verk af frábærri hreysti. Loks sagði hann í tilbeiðslurómi:
„Ég fel þig Guði, ó heilaga land. Einhvern tíma vona ég,1
að ég geti komið þér til hjálpar, ef mér endist aldur til fyrir
himneska náð.“
„Amen,“ sagði ég þá.
Því næst snerum við okkur báðir við og horfðum út á
hið opna haf. sem framundan okkur lá. Því að það sæmir
ekki ráðsettum manni að eyða tímanum í að harma hið liðna.!
Það er framtíðin ein, sem verðskuldar umhugsun hans.
XIV. KAPÍTULI
Um það, þegar Ríkarður konungur rakst á tvö skip mönnuð
sjóræningjum á hafinu mikla, og hvernig skip hans
hrakti í strand og brotnaði í spón
Þegar við sigldum frá Landinu helga, var konungur enn
lémagna og eftir sig eftir hitasóttina, en eftir nokkurra daga !
veru á sjónum, fékk hann aftur máttinn í hina löngu, velj
löguðu limi sína, roðann í andlitið og glampann í hin skíru,

Heimsfrægar
snyrfivörur
Flestar tegundir fyrirliggjandi.
HEKLA H.F.
Austurstræti 14 — sími 1687.
fániimd
Hrœrívélar
fyrirliggjandi. — Kynnið yður margvíslega
kosti þessara hrærivéla.
Hekla h.f.
Austurstræti 14 — Sími 1687

Seljum í dag og næstu daga
nllskonar ódýnu vöiur
svo sem:
kjólatau
tjull
blússuefni
undirfatasilki
undirkjóla
náttkjóla
barnaföt o. fl.
\Jerzlun JJncjiljar^ar Jok nóon
Lækjargötu 4 — sími 3540.
*■■■■■■■*■>■■■■■■■■■■■■■■■■■