Morgunblaðið - 31.03.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 31. marz 1955
DULARFULLA HÚSIÐ
EFTIR J. B. PRIESTLEY
n.

Pramhaldssagan 3
íiurðina, kastaði burtu sígarett-
unni og horfði á rigninguna
"streyma úr loftinu og því næst
flýtti hann sér að loka hurðinni
aftur. „Aðeins rigning og þrum-
ur“, sagði hann og horfði á Mar-
• garet. „Það er bezt fyrir okkur
;að halda áfram og reyna að kom-
ast í húsaskjól, eins og þú segir“.
Philip setti bifreiðina í gang
aftur. Margaret slökkti á ljósinu
og með því slokknaði þessi þæg-
‘indatilfinning. Nóttin hafði enn
einu sinni skollið á þau; þau
voru blaut og köld, villt og töp-
uð í kolsvörtu vatninu í haust-
nóttinni, þau sátu þarna bak við
tvö ljós, en í þeim gat ekkert að
líta nema glampandi rigninguna
og gilið fyrir neðan. Þau óku
hægt af stað og héldu sig hægra
megin á veginum, hann heyrði
Penderel hækka röddina. Hann
var að syngja eða að minnsta
kosti hrópa einhvern söng eins
og maður, sem er í baði. Nóttin
mundi öll verða eitt bað og þess
vegna var Penderel að syngja.
Einkennilegur unglingur! Philip
leit á hann, en þá mundi hann
skyndilega, að Penderel var að-
eins tveim árum yngri en hann
sjálfur. En það var drykkjuskap-
urinn og söngurinn, sem jók
mjög á aldursmuninn milli
þeirra. Það var eins og Penderel
hefði aldrei komizt úr stríðinu,
og hann hagaði sér þannig á
liverju kvöldi eins og hann væri
að fara á vígstöðvarnar daginn
eftir. Hvers vegna geðjaðist Mar-
garet ekki að honum? Hann
langaði til að hugsa um Marga-
ret núna, en það var ekki tími
til þess.
Hann sá, að beygja mundi
ívera í fjörutíu metra fjarlægð og
hann ákvað að fara mjög var-
lega þar. En hvaða óskapa undir-
gangur var þetta! Var þetta
þruma? Hann hrópaði til himna.
Margaret hallaði fram á við og
rýndi út. „Athugaðu í kringum
þig, Waverton“, fannst honum
hann heyra Penderel hrópa. —
Hérna var önnur blindbeygja og
hann beygði og kom þá beint inn
í grenjandi hringiðu. — Vatn-
straumur þaut eftir veginum og
eitthvað kom við bifreiðina,
annað hvort moldarköggull eða
stör steinn. Á næstu mínútu
mundu þau annað hvort vera
komin undir allt eða hefðu kast-
ast til á veginum. Þótt hann væri
Salveg ruglaður, sá hann, að þau
vmundu geta komizt undan og
• hann steig á benzínið, en með
a{hinum fætinum steig hann á
hemlana af ótta við, að vegurinn
fyrir framan mundi vera lokað-
‘,ur eða jafnvel þurrkaður burtu.
fFramundan virtist vera sæmi-
,legt, þótt hlíðin bak við þau
'virtist vera á flugleið niður. —■
Aftur var bugða á veginum. Mar-
garet hrópaði í eyra hans: „Ljós!
Líttu á, Phil. Ljós! Farðu þang-
að“. Hann sá þau eigi langt í
burtu, rétt fyrir handan bugðu
á veginum. Hann hægði á ferð-
inni án þess að hugsa nokkuð.
Einhverskonar hlið virtist vera
þarna, ef til vill lá vegurinn nið-
ur að húsinu. En hávaðinn og
skellirnir bak við þau, vöktu
hann til meðvitundar um hætt-
una, sem þau voru stödd í.
Nú var það augljóst, að það
var hús, sem var fyrir framan
þau og hann gat greint hliðið á
veginum, sem lá að húsinu. En
var þetta nokkur staður til að
vera, þar sem skriðurnar féllu
allt í kringum þau og vatnið
virtist streyma úr loftinu? „Það
er bezt fyrir okkur að halda á-
fram, meðan við getum,, hrópaði
hann til Margaretar. „Það er
ekki öruggt hérna“. En á sama
tíma steig hann á hemlana og
hægði nú mjög á ferð bifreiðar-
innar. Nú voru þau í aðeins nokk-
urra metra fjarlægð frá hliðinu
og voru í skjóli af steinveggnum,
sem var í kringum garðinn. Hann
fann óljósa öryggistilfinningu
við þessa sjón.
Hann tók eftir því, að Marga-
ret hrópaði: „Nei, stanzaðu!“ og
hann hlýddi hrópinu þegar í stað.
Hann gerði það á móti sinni eigin
dómgreind, en samt var eins og
honum létti við að vera laus í
nokkrar mínútur við stýri- og
hemla. Hún þrýsti handlegg hans
og hann fann, að hún titraði dá-
lítið. „Við skulum vera hérna“,
sagði hún og greip andann á
lofti.
„Við skulum fara út og sjá,
hvað er að ske hérna“, greip
Penderel fram í. „Ég held, að
fjandans hlíðin sé að fara. Eitt-
hvað brast þarna uppi“. Hann
var að opna dyrnar Philip, sem
var allur í hnipri, kom til hans
út í kolsvarta rigninguna. Það
var að minnsta kosti gott að
standa aftur á sínum eigin fótum
og þótt nóttin væri hræðileg,
sýndist ástandið ekki vera eins
ískyggilegt eins og það virtist
vera inni í bifreiðinni.
„Eigum við að halda áfram“,
hrópaði Penderel, „eða eigum við
að vera hérna kyrr og biðja þetta
fólk um skýli? Við getum ekki
snúið við, því að vegurinn er svo
að segja horfinn og það getur
verið, að þannig sé ástatt um
veginn fyrir framan oKkur líka.
Ég er með því að vera hérna
kyrr“.
„En hlustaðu nú á“, reiðin kom
ekki fram og það var eins og
hann væri að leita eftir styrk.
„Við erum nálægt húsaskjóli“,
hélt Philip áfram, „og mér finnst
ástandið vera hættulegt hérna.
Það getur vel verið, að allt verði
búið að vera á morgun. Og ég
held, að við ættum að segja fólk-
inu, hvað komið hefur fyrir“.
Penderel gekk fram og rýndi
gegnum hliðið og kom síðan aft-
ur.
„Þau virðast ekki skeyta mikið
um það. Það er ljós, en ekki er i
að sjá nokkurn óróleika“.
„Ef til vill vita þau það ekki“.
Það fór hrollur um Philip. „Það
getur einnig verið, að enginn sé
þarna. Það getur verið, að þau
hafi öll farið“. |
Margaret horfði nú út um bif-
reiðina. „Hvers Vegna standið þið
þarna?“ Nú hljómaði þetta svo
aumkunnarvert. „Ég þoli þetta
ekki lengur. Þetta er eins og mar-
tröð“. j
„Penderel álítur, að við eig- '
um að vera hérna kyrr“, sagði
Philip henni. „En ég álít, að við
eigum að halda áfram. Hér er
ekki öruggt og það virðist sem
vegurinn fyrir framan okkur sé
enn opinn“. Hann horfði fram
fyrir sig eins langt og hann gat
og þótt vegurinn væri mest
megnis undir vatni, var ekki að
sjá neinar beinar hindranir á j
honum.
„En er hann opinn?“ spurði
Penderel og Margaret virtist
vera sammála honum.
Þeim var svarað á næsta augna
bliki. Það heyrðust skruðningar,
og hávaði, sem á eftir kom, í
þetta skipti fyrir framan þau og
einhvers staðar eigi langt í burtu.
Það virtist eins og öll fjallshlíðin
væri að koma niður. Hávaðinn
var ærandi, ógnþrunginn eins og
högg á eyrum, og jörðin undir
fótum þeirra virtist jafnvel titra.
Vegurinn fyrir framan þau var
horfinn og þessi litla bugða. sem
þau voru á var nú óðum að fyll-
ast af vatni. „Komdu bifreiðinni
Jóhann handfasti
INSK SAGA
130
Því næst settumst við að dýrðlegri veizlu. Ég hélt að ég
hefði fallið í ónáð vegna framhleypni minnar, en það var
öðru nær. Ég var hetja dagsins og allir voru áfjáðir í að
tala við mig og heyra mig segja frá hinum frábæru afrek-
um, sem konungur hafði unnið í Landinu helga. Rúðólfur
litli var nú sveinn í föruneyti eins hinna tignu manna, sem
þarna voru viðstaddir. Hann kom til mín með tárin í augun-
um og bað mig að biðja konunginn að fyrirgefa sér að hann
hefði brugðizt honum. Konungur hló og gaf honum týgil-
hníf til merkis um að hann bæri engan kala til hans.
Allt virtist skemmtilegt og vingjarnlegt, en sár urðu von-
brigði okkar þegar samkomunni var slitið og gestirnir farnir,
því að þá vorum við sendir, undir sterkri hergæzlu, til ein-
hvers óvinnandi kastala í Treffels, hátt uppi í fjöllum, á
landamærum Lothringen. Svona mikilsvirði var þá þessi
hátíðlega yfirlýsing keisarans um vináttu og Júdasarkoss
hans.
Umtalið í veizlunni og umtalið um hinn óviðjafnanlega
fræknleik Ríkarðar konungs á fundinum, og hernaðarafrek
hans í Landinu helga, sem öllum voru í fersku minni, hefur
auðsjáanlega vakið keisarann til umhugsunar um að gæta
allrar varkárni gagnvart konunginum, því að nú var hann
aldrei látinn vera einn eitt augnablik, heldur var hann um-
kringdur varðmönnum dag og nótt. Varðmenn hans voru
þýzkir hermenn, tröll að vexti, vopnaðir ógurlegum sverð-
um, bæði löngum og breiðum. Þessir risar sátu í kringum
hann eins og bjórtunnu. „Hugsaðu þér, Reiddi hnefi,“ sagði
konungur, „hvaða holskeflur af bjór og fjöll af kjöti þessir
karlar hljóta að hafa étið og drukkið til að ná sinni núver-
andi hæð og myndarlega ummáli.“ í
Húsmæður!
Gerið gólfteppin og bólstruðu húsgögnin
sem ný fyrir páskana með
IJ.S.A - 53
Það gerhreinsar þau á nokkrum mínútum, eyðir hvaða
blettum sem er, og lyftir bældu flosi. Er auk þess ágætur
mölvari. — Eftirgreindar verzlanir í Reykjavík og
Hafnarfirði hafa U. S. A. — 53 á boðstólum:
Hjörtur Hjartarson, Bræðr. 1
Pétur Kristjánsson, Ásvg. 19
Verzl. Baldur. Framnesv. 29
Lögberg, Holtsgötu 1
Sveinsbúð, Fálkagötu 2
Kristján Guðmundsson,
Vesturg. 35A
Theodór Siemsen, Tryggvag.
Regnboginn, Laugaveg 62
Ásbyrgi, Laugaveg 139
Verzl. Varmá, Hverfisg. 84
Krónan, Mávahlíð 25
Sunnubúðin, Mávahlíð 26
Sveinsbúð, Borgargerði 12
Verzl. Jóns Þóröarsonar,
Bankastræti
EINKAUMBOÐ:
Málarinn, Bankastræti
Verzl. Vísir, Laugaveg 1
Pensillinn, Laugavegi 2
Verzl. Þingholt, Grundarst. 2
Ávaxtabúðin, Óðinsgötu 5
Verzl. Víðir, Fjölnisveg 2
Baldvinsbúð, Bergststr. 54
Þorsteinn Pálsson, Skjólbraut
Hólsbúð, Rvíkurv. Hafnarf.
Stebbabúð, Linnetsst.,
Hafnarfirði
Gíslabúð, Suðurg. 35,
Hafnarfirði
Alíar KRON-búðir í Reykja-
vík og Kópavogi
Erl. Blandon & Co., h.f.
Bankastræti 10
Lagermaður óskast
Þarf að vera vanur bílkeyrslu og helzt að geta annazt
smærri viðgerðir. — Tilboð með upplýsingum • um aldur
og fyrri störf, merkt: „Reglusamur — 856“, sendist á
afgr. blaðsins fyrir 4. apríl.
■<u)
IMl
BRYTI
Bryti óskast á millilandaskip. — Umsóknir ásamt
upplýsingum um fyrri störf sendist afgreiðslu
blaðsins fyrir 6. apríl, merktar: „Bryti — 819“.
■■■■■■■■■■■■■■■■■■•
Alhliba uppþvotta-, þvotta- og
hreinsunarduft allt i sama pakka
í því er engin sápa eða lút- •
arsölt, þess vegna algjörlega •
óskaðlegt fínustu efnum og ;
•
hörundinu. I
m
m
m
HÚSMÆÐUR! 3
m
Látið „REI“ létta heimilis- »
störfin! Notið „REI“ í upp- ;
þvottinn,—uppþurrkun spar- j
ast. Gerið hreint með því, — 3
þurrkun sparast. „REI“ ej ðir 3
fitu, óhreinindum, fisklykt 3
og annarri matarlykt, einnig 3
svitalykt. Þvoið allan við- 3
kvæman þvott úr „REI‘, t.d. J
ullar-, silki-, bómullar, næ- j
lon, perlon og önnur gerfi- 3
efni, auk alls ungbarnafatn- •
aðar. „REI“ festir lykkj- 3
ur. Hindrar lómyndun. Skýr- •
ir liti. 3
Votið því heldur