Morgunblaðið - 19.04.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIB
Þriðjudagur 19. apríl 1955
r
■
i
DULARFULLA HÚSIÐ
EFTIR J. B. PRIESTLEY
i
FramKaldssagcm 15 |
'eitthvað að drekka“. Hún var
; önnum k iíin við að fylla disk-
ana við hliðina á henni af nauts-
kjöti og hiin talaði rólegar. „Og
•nú helduiðu, að þú getir leyft
,þér að blaðra. Þú munt sjá eftir
því, að þú þagðir ekki“. I
Hann stóð upp. „Mér þykir það
leitt, að hafa orðið valdur að
þessu rifrildi" sagði Viann henni.
Því næst sneri hann sér að Mar-
gréti og það vottaði fyrir brosi
hjá honum. „Ég verð að biðjast
iaísökuna. Við höfum verið hérna
•ein svo lengi, að við höfum
íí gleymt að haga okkur frammi
ifyrir gestum. Jafnvel ég, sem
kom ekki hingað, fyrr en í stríð- j
.inu, hef gleymt öllum manna-!
jsiðum. Við erum gömul og mygl-
tið, einbúar fjallanna. Þið verðið
að afsaka okkur." i
Þetta var jafn óþægilegt og rifr-
iildið og Margaret var fegin að
ígeta fengið sér kartöflur, sem
herra Femm rétti henni um leið
|og afsökunina. Penderel og Philip
|horðu hvor á annan yfir borðið,
J;sögðu ekkert en reyndu að vera
aönnum kafnir við diskinn sinn,
ifbrauðið og smjörið. Það er gott
að borða eitthvað kalt, hugsaði
‘Penderel, það mun hreinsa allt.
Það var ekki svo að skilja, að
lionum væri ekki sama um þetta
fjölskyldurifrildi, sagði hann við
sjálfan sig' honum fannst bara
|gaman að því. J
Enginn sagði neitt. Og það var
fþannig þögn, sem ekki var svo
9 auðvelt að rjúfa. Margaret laut
yfir diskinn sinn. Philip var að
horfa á ungfrú Femm, sem var
. að skammta rautt kjöt á disk-
5 inn, sem Morgan hélt á fyrir
;hana. Mcðurinn var svo ógnar-i
stór og villimannslegur, að það
virtist einkennilegt, að sjá hann
með disk í höndunum. Hann,
hefði heldur átt að taka kjöt-
lærið í hendurnar og tara muldr-
andi út í horn og naga það þar.
Philip sne>:. sér að kvöldverðin-
: um og var að velta því fyrir sér,
hver myndi tala næst.
Á næsta augnabliki var honum
svarað. ÖU veröldin talaði næst,
Skeði það þá, sem þau höfðu
sízt af öllu búist við. Þau hrukku
öll við og litu til dyrnanna, sem
nú var barið á ákaft og í sífellu.
„Hvað er þetta?‘, hi'ópaði ung-
frú Femm. „Dyrnar?“ |
„Já“, hrópaði Penderel, og naut
hljómsins :■ hans eigin rödd. —
„Einhver er úti“.
„Þau geta ekki komið inn“,
lirópaði hun. i
„Hver getur það veri?“, herra
Femm leit á þau til skiptis og
rödd hans titraði.
Penderal svaraði honum. —1
„Fleiri gestir. Tepptir eins og
við“. Hann leit á Waverton og
! glotti. |
Þetta ergði Philip og hann varð
aftur rólegur. „Þanrig liggur í
því, býst ég við“, sagði hann
herra Femm. „Þér verðið að
; hleypa þeim inn, auðvitað. Það
er sjálfsagt hættulegt að vera úti
núna‘.
Nú var '<ætt að berja. Það var
aðeins veikur ómur af manna-
máli. Hern Femm leit skjótt af
Philip á systur sína. Því næst
hófust höggin að nýiu.
Pendere! stóð upp. „Þessir aum
ingjar hljóta að vera iiálfdrukkn-
aðir. Við getum ekki látið þá
bíða þarna*.
„Nei, við verðum að hleypa
þeim inn". Herra Fe nm hallaði
sér fram og horfði á systur sína.
„Auðvitað verða þau að koma
inn, ef þau þurfa húsaskjól. —
f'iMorgan, farðu fram og opnaðu
hurðina".
Ungfrú Femm ýtti stólnum sín-
um aftur og leit á Morgan. „Farðu
þá“, hrópaöj hún og benti á dyrn-
ar. „Og és ætla að koma með
þér og vita hverjir það eru“. —
Morganstaulaðist fram og dró lok
urnar mjóg hægt frá. Þegar hann
hafði opn að hurðina svo mikið
sem einn pumlung eða svo, til
þess að ungfrú Femm gæti gægst
út, var hurðinni allt í einu hrund-
ið upp á gótt og einhver kom inn
og ýtti hinum tveimur, sem við
dyrnar stóð'u, frá. Það var stúlka,
rennvot og forug. Hún kom inn
í herbergið, stanzaði til að varpa
öndinni og kastaði sér síðan í
næsta stól og hróaaði: „Ham-
ingjan góoa hvílíkt kvöld!“
Eftir henni kom þrekvaxinn
miðaldra maður, álíka votur og
forugur. Stundarkorn stóð hann
kyrr og horfði í kringum sig og
saup hveljur Því næst tók hann
af sér rennvotann hattinn og kom
þá í ljós rauðleitt, velrakað and-
lit. „Ég hélt. að þið ætluðuð
aldrei að opna hurðina. Ég hef
aldrei vitað hvílíkt veður. Ein-
hver leiðsla hefur sprungið eða
eitthvað og miklar skriður. Ég
skemmdi 1 ífreiðina og það var
lán, að við komumst af. Ég efast
um, að þið séuð örugg hérna“.
Hann þernði af andlitinu og leit
síðan á þan til skiptis. „Fyrrigef-
ið, að ryðjast svona inn, en þér
skiljið, hvernig ástatt er. Hver
er eigandi hérna?“
Allt í eine þekkti Philip mann- j
inn. „En“. hrópaði hann og gekk
feti framar. „Þér eruð sir Willi-
am Porterbouse? Ég hélt það. Ég
heiti Waverton, hjá 1 reffield og
Waverton húsateiknurum. Þér
komuð einu sinni til okkar út
af einhverju“.
„É gerðj bað“. Sir Willam rétti
fram höndina. „Nú man ég eftir.
yður. Eigið þér þetta hús?“
Philip skýrði alla málavöxtu'
og allir voru kynntir. Stúlkan1
var kynnl fyrir þeim sem ung-!
frú GIady« Du Cane. Hún hafði
nú tekið ofan hattmn og farið
úr kápunni og kom nú í ljós,!
að hún var mjög lagleg stúlka um
tvítugt. Hún var meðalmanneskja
á hæð (einum eða tveimur þuml-
ungum lægri en Margaret) og
sterklega, en fíniega vaxin. Hún
hafði þykkt dökkt hár og stór
Ijós augu og stóran rauðan munn
og föl yfirlitum. Margaret sá,
að þessi stúlka var úr þeim hópi,
sem hún fvrirleit. Það var ein-
kennilegt að sjá hana hérna,
svona laugt frá Shaftesbury
Avenue og ljósunum og dans-
hljómsveiU'num og leikhúsunum
og kvikm mdamiðlurunum, sem
var augsvnólega hennar heimur.
Það var rétt eins og ljósaskilti
hefði komið inn í herbergið. En
þetta fólk. rem mundi vera óþol-
andi undir öðrum krmgumstæð-
um, var alls ekki óvelkomið
núna. Þá var þetta allt ekki eins
óraunvernlegt og dularfullt og
óþolandi.
„Ég gen ráð fyrir, að hér sé
enginn sími?“ Sir William hafði
snúið sér að herra Femm.
„Enginn sími eða annar vottur
um siðmenningu”, sagði herra
Femm. „Nú eruð þér algerlega
skilinn v>ð umheiminn, sir, en
það er ábyggilegt, að hér koma
ekki flóð eða skriður“. i
„Vegurinn hlýtur að vera al-
gerlega horfinn núna“, sagði
Philip. Hann mundi að hann
hafði ver'ð leiðinlega hrokafull-
ur í borginni og hann fann til
illgirnislegiar ánægju að sjá
hann svona hjálparlausan. Hann
hafði gott af því. „Það var ófært,
þegar við komum hingað fyrir
þrem stundarfjórðungum. Ég get
ekki ímyndað mér, hvernig þið
fóruð að bví, að komast hingað“.1
„Við hljótum að hafa verið rétt
fyrir afan ykkur“. Sir William
náði sér í stól og dró hann að
borðinu. „Ég hélt, að ég hefði
einu sinm séð ljós. Ég helt áfram, ‘
það var eKki hægt að snúa við,
og þá komst ég í bölvað kland- j
ur. Bifreiðin fór nærri því á bóla
kaf, stanzaði og komst aftur af
stað, stanzaði aftur, því næst
lenti hún í skriðu eða einhverju
r-ur .
Vönduð — Ódýr
Nivada
Vatnsþétt og höggþétt
Kven- og karlmannsúr
úr stáli og gullpletti
Magnús E. Baldvinsson
Úrsmiður — Lauðavegi 12 — Sími 7048
Vegna benzínskorts hefur
sorphreinsun lagst niður
á meðan verkfall varir- Hreinsað verður
þó frá sjúkrahúsum, sendiráðum og gisti-
húsum. — Kvörtunum varðandi sorp-
hreinsun verður ekki unnt að sinna fyrst
um sinn.
Sorphreinsun Reykjavíkurbæjar
Að undirbúa skeggrótina fyrir raksturinn er
mjög þýðinðarmikið. Vísindamenn Gillette verk-
smiðjanna hafa fundið upp tvær nýjar tegundir
af rakkremi, Brushless og Lather. Báðar teg-
undirnar gera raksturinn auveldari og vernda
þar að auki húðina. Raksturinn verður ánægju-
legri og hressandi.
Gillette rakkrem
Kr. 10.25.
Ungling
vantar til að bera blaðið til kaupenda við
LINDARGÖTU
Talið strax við afgreiðsluna — sími 1600.