Morgunblaðið - 20.08.1955, Blaðsíða 6

6
MOKGVNBLAÐIB
Laugardagur 20. ágúst 1955
Uin lóðamál í Kópavosi l Jnglingamir vei ða færir í flestan sió
1 C* 1 * j L. J
Hr. ritstjóri! myndi taka það vald í sínar
ÉG ER ÓVANUR að senda frá hendur og láta byggja á þeim
mér greinar í blöð. Bið ég því löndum er hann ætlaði sér. Þessi
forláts á meðferð máls og efnis, óbilgirni stjórnarráðsins kæmi
en tel mér til gildis að hvoru niður á mér og öðrum, en hann
tveggja fer frá mér, eftir því sem myndi ekki láta það viðgangast,
samvizkan og þekking býður. en Þetta hefði töf í för með sér.
Ég er einn af þeim mörgu Þá lá nú ekki svo mikið á, því
Kópavogsbúum sem harma það kominn var vetur og hið nýja ár
„tíðarfar“, sem undanfarið hefur með janúarkosningunum að nálg
sett svip sinn á alla stjórn sveita asf- Oddvitinn var alltaf vinsam-
mála hér, og hefi haft nokkra leSur við mig, og ég trúði því
tilhneigingu til að kenna þar vissulega, að erfiðleikar hans
um, þeim „óróaseggjum“, sem væru miklir, en yfir mig var far-
flutt hafa í Kópavoginn síðustu ln að færast tregða við endalaus
árin, því lítið bar á því hér áð- uln göngum til hans, er breytt-
ur að menn væru svo ósammála lst að síðustu í þrjózku, og svo
um stjórn sveitamálanna hér. í hætti ég að fara á hans fund.
það minnsta bar ekki svo mikið I siimar fékk ég svo byggingar
á andstæðingum þeirra, sem með leyL, — en þar sem ég hafði
sveitarstjórnina fóru, að ástæða enga lóð, var mér sjáð að út á
væri til að ætla að þeir væru Þetta byggingaleyfi, bæri lóða-
mjög óánægðir. En þar sem ég úthlutunarnefnd ríkisins í Kópa-
hefi haft nokkur kynni af aðal. vogi að láta mig hafa lóð.
„óróaseggjunum" undanfarið, —| É8 fór svo á fund lóðanefndar
en svo nefni ég þá, vegna þess nsesta miðvikudag. Þá opnuðust
að þeir hafa mest orðið fyrir á- auSu mín fyrir Þeim skripaleik
deilum valdhafanna hér í Kópa-
vogi, og fólkið (sem hugsað hef-
ir eins og ég hefi gert til þessa)
er oddvitinn hefur haft i frammi
við mig og marga í Kópavogi.
Um 20 manns, karlar og konur,
talið þá sem slíka, vil ég segja i biðu eftir afgreiðslu er ég kom,
nokkuð af þeim kynnum, ef það ( °S hugði ég fyrst, að bezt væri
mætti verða til þess að skýrðist koma seinna. Ég hætti þó við
hverjir vaida „tíðarfarinu“, í það Þ3^. því líflegar samræður fóru
minnsta á því sviðinu, er við-
kemur lóða- og byggingamálum
hér, en þar hafa væringarnar
verið hvað mestar.
Saga mín er þessi:
Það eru nú liðin nær þrjú ár,
frá því að ég hóf fyrstu göngu
mína til oddvitans okkar til að
fá aðstoð hans til að leysa hús-
næðisvandræði mín og fjöl-
skyldu minnar. Aðstoð hans átti
að vera í því falin að veita mér
lóð undir hús og byggingarleyfi.
Oddvitinn tók bón minni vel, og
var ég vongóður um málalok.
Þó virtust mörg vandkvæði vera
á því, að þetta gæti gengið svo
fljótt, sem ég helzt hefði kosið,
en oddvitinn tók máli mínu svo
vel, að ég taldi ástæðu til að vera
bjartsýnn. Svo leið nær því ár,
að ég kom oft á fund oddvita
og ætíð fékk ég góð orð — en
litlar urðu efndirnar. Ég var far-
inn að benda oddvita á, að þessi
og hinn hefði fengið nýlega lóð
og væri farinn að byggja og
sömuleiðis að ég vissi til að
seinna hefðu þeir beðið um fyr
þarna fram.
Það fyrsta er vakti áhuga minn
var samtal tveggja ungra manna.
Heyrði ég að annar þeirra sagði,
að ef helv..... þarna inni væru
með múður, þá skyldu þeir fá það
óþvegið. Gegnum samtal þeirra
komst ég að því, að báðir höfðu
sams konar byggingarleyfi og ég
sjálfur, eða ávísun á lóð. Sá, er
vakti fyrst áhuga minn, sagði
að fyrir tveim til þrem árum,
hefði hann beðið um lóð, en þá
hefði hann ekki getað fengið
hana, en seinna hefði hann
keypt hús í Kópavogi, en svo
hefði hann fengið tilkynningu
um að hann gæti fengið bygg-
ingarleyfi, og hefði það nú í
höndum. Ég sá að nokkrir brostu
að þessum unga opinskáa manni,
en mér varð á að rifja upp öll
sporin mín til að öðlast mitt
byggingarleyfi.
Þegar svo röðin kom að mér,
lagði ég fram mitt byggingaleyfi.
Ég var þá spurður hvort ég hefði
lagt inn beiðni um lóð til nefnd-
arinnar. Þar sem ég hafði ekki
irgreiðslu en ég. Ætið fékk ég (Serf Það, var mér sagt að skrifa
- .. . .. InrtKiK/iilrCvii 1?<T rínvhI non nrf
þau svör, er ég varð að láta
mér nægja.
Svo leið fram til haustsins
1953. Kom ég þá á fund oddvit-
ans. Tók hann mér þá ekki síð-
ur en oft áður, og tjáði mér að
nú myndi úr rætast, því hann
væri að segja upp nokkrum
erfðaleigulöndum. Sömuleiðis
sagði hann mér. að fara nú strax
til byggingarfulltrúans Einars
Júlíussonar, og fá hjá honum
teikningar af húsi og bætti við
um leið og hann lagði hönd á öxl
mér: „Og borgaðu honum strax
500 kr. fyrir teikningu
getur flýtt fyrir“.
Ekki hafði byggirigafulltrúinn
teikningu af húsi er mér líkaði.
Hann sagði mér að það gerði ekki
svo mikið til, því hann gæti lát-
undir lóðabeiðni. Eg gerði það og
innti svo eftir því, hvenær ég
fengi lóðina. „Eftir svona eitt ár,
ef vel gengur“, svaraði sá rólega
er afgreiddi mig.
Ég mun hafa verið skjálfradd-
aður af gremju og leiðindum, er
ég hóf að segja honum af erfið-
leikum mínum, við að komast út
úr því húsnæðisbasli er ég hafði
víð að stríða, og að nú hefði ég
komið í þeirri góðu trú, að þetta
byggingarleyfi væri sama og
ávísun á lóð á þessu sumri. Svar-
ið sem ég fékk var eitthvað á
það , þessa leið: „Sölvi Helgason hefði
| nú getað átt það til, að gefa ávís-
un á heilar sýslur þegar hann var
í essinu sínu, svo þessar tiltektir
Finnboga Rúts að gefa ávísanir
á smá lóðaskika, þegar HANN er
minu.
Ekkert heyrði ég svo frá bygg-
inganefnd eða oddvitanum eða nanarl aihugunar þott nokkuð
fulltrúanum, í langan tíma. Ég seint væri’ lifnaði von min
fór þá á fund byggingafulltrúa hætti ég því að hugsa um samlík-
og spurði frétta. „Þetta er alveg inKuna-
að koma“, sagði hann, en kenndi Tæpum tveim vikum seinna,
önnum um að ekki væri þegar fékk ég tilkynningu um að mér
komið. Seinna fór ég á fund odd væri veitt lóð i Kópavogi.
vitans, en þá fór okkur svo margt Við athugun kom í ljós, að lóð-
á milli, að ekki treysti ég mér in var á mjög góðum stað við
til að segja frá því. Þó skal þess götu, sem byggt hefur verið við
getið, að hann sagði mér að erf- síðustu árin.
iðleikar væru á að fá stjórnar- Vil ég taka það fram að í þess-
ráðið til að samþykkja að segja ari götu er hvorutveggja vatn og
upp erfðaleigulöndum, en hann Framh. á bls. 12.
Hrnlugið kennt í
Vinnnskólnnnm
UM miðja þessa viku tók
Vinnuskóli Reykjavíkur upp
þá nýjung, að kenna drengj-
unum í vinnflokkum skólans
áralagið, sem og ar.nað, sem
að bátum lýtur. Er betta eins
konar framhald eða viðbót við
þann þátt í vinnuskólanum að
láta drengina fara út með :mó-
torbát til veiða hér í Flóan-
um.
FJÖLMENNI Á KIRKJUSANDI
Það var uppi fótur og fit inni
á Kirkjusandi, þegar fréttaritari
Mbl. skrapp þangað ;nn úr til
þess að vera viðstaddur, þegar
strákarnir í Vinnuskól&num ýttu
bátnum sínum á flot í fyrsta
skipti. Þetta var svolítil skekta
með fjórum árum. Formaður var
Sigurður Magnússon, vanur sjó-
maður austan úr Öræfum, sem
hefur verið fenginn til að kenna
drengjunum, það helzta sem að
bátum lýtur.
SAMTAKA NÚ!
Fyrst raðaði hann strákunum
á sitt hvort borð bátsins og sagði
síðan á sjómannavísu: Samtaka

Magnús Sigurðsson, verkstjóri
unarbelti á einn nemandann.
Vinnuskólanum, spennir björg-
(Ljósm. Mbl. Ól. K. M.)
en þeir hafa fyrst kynnst sjón-j Fjórir myndarlegir 11—15 ára
um eftir að þeir komu í vinnu- strákar voru í fyrstu iotu. Þeir
skólann í sumar. hétu Knútur. Keli, Ingi og Siggi.
KENNSLUBRÖGÐIN
Jæja, svo var allt klart. Bátn-
um var ýtt á flot. Fjóiir drengir
settust undir árar, en áður en
lagt var af stað, stóð Sigurður,
formaðurinn um sinn hjá þeim
við borðstokkinn í klofdjúpum
sjó og kenndi þeim að halda
á árunum. Fréttamaðurinn undi
Sigurður formaður stendur við
á að halda á árunum.
nú, leggist á hann, og báturinn
rann niður fjöruna. Þar þurfti
að kenna strákunum að setja í
neglu og segja þeim íil hvers
trogið eða doilan er notuð, þeg-
ar á henni þarf að halda. Til
fullkomins öryggis Voru síðan
sett lífbelti á strákana og þeim
þá kennt, hvernig þeir ættu að
festa þau. Veitti ekki af þessari
kennslu, því að þessir strákar
höfðu aldrei migið í saltan sjó.
Þetta voru borgarbörn, sumir
þeirra höfðu að vísu verið í sveit,
borðstokkinn og kennir, hvernig
I sér konunglega við að hlusta á
tilsögn þessa um sinn.
— Nei, strákur, svona gætirðu
aldrei róið. Árin verðui að snúa!
hinsvegar, slétti flöturinn frá!
þér . . . og svona áttu að halda|
um hlumminn. — Hvað er,
hlumminn? — Það ar sá hluti
árinnar, sem þú heldur um,'
strákur . . . og svo áttu að lyfta
árinni, nei, ekki svona klaufinn,
já svona, nú gekk það \el, vinur
minn . . . Svona gekk karlinn á
hópinn. 1
MIKLAR FRAMFARIR A
Á KLUKKUSTUND
Og þá var ýtt frá landi. Ekki
voru þeir samtaka í róðrinum
drengirnir, svona fyrsta kastið,
sumir reru áfram, en hinir aftur
ábak, en þetta virtist þó allt
ganga og koma á endanum undir
leiðsögn hins vana sjómanns. —
Þeir voru klukkutíma úti og eftir
þann tíma virtist augsýnilegt, að
róðurinn var orðinn talsvert sam-
stilltari. Já, þeir tóku meira að
segja róðurskorpu og litu þessir
broshýru Reykjavíkurdrengir þá
út um sínn eins og vermenn í
róðri frá Þorlákshöfn eða Selvogi.
Þannig var hver fjögurra
drengja hópurinn tekinn eftir
annan og virtust þeir allir hafa
ekki minni gleði og ánægju held-
ur en gagn af þessari fyrstu
kennslustund. En einu sinni gerð
ist það, að drengur nokkur var
alróandi jafnskjótt og hann kom
út í bátinn. Sýndi hann þar hin-
ar fegurstu listir og gat róið einn
á borð móti hinum öllum. (Jndr-
uðust menn þetta mjög og spurðu
hann hve mörg ár hann hefði
verið til sjós. Hann svaraði, að
til sjós hefði hann okki verið,
en hinsvegar dvaldist hann um
tíma hjá KFUM í Vatnaskógi og
þar lærði hann áralagið.
TIL AÐ GERA UNGLTNGANA
FÆRA í FLESTAN SJÓ
Þannig leið dagurinn og æ
fleiri drengir tóku hinum mestu
framförum Þetta var aðeins einn
af fleiri nýjum liðum í starf-
semi Vinnuskólans. Unglingarn-
ir, sem þar vinna, eru ekki að
eins látnir vinna moldarvinnu,
heldur eru forráðamönnum hans
að reyna að finna æ rneiri og
Framh. á bls. 12.
ið mig seinna hafa teikningu af :; sínu essi sætir ekki furðu þeirra,
húsi eins og ég viidi hafa það,. er af þonum hafa' einhver kynni,
en það væri nauðsynlegt að hann því áður er vitað að hann skoðar
legði strax teikmngu fyrir bygg- Kópavog sem sína lendu«. Ekki
mgarnefndma þvi hun yrði að var é alve meg á n6tunum«
samþykkja teiknmgu. Eg borgaði _ kannasist hinsveear við
honum 500 kr. og fékk það lof- .. en Kannaolst nmsvegar vl°
^ . i ' sogurnar af Solva, en þar sem
oro ao hann skyldi seinna syna ° , ... , ...
, . . /, , . , . maðurinn bætti við a eftir að
mer uppkast af husi eftir þeim „ .
i r , ~ r u , auðsæilega þarfnaðist eg frekar
upplysmgum er eg gaf honum af , 6 . , * . .*
, , r o x'* u' • loðar, en margir er hefðu komið
hugmynd minni af framtiðarhusi „ * . 6 . _
, með samskonar byggingarleyfi,
skyldi beiðni mín verða tekin til
Og svo er lagt á djúpið. En áratökin eru ekki samstillt.