Morgunblaðið - 01.10.1955, Qupperneq 14

14
JUORGUNBLAÐiD
Laugardagur 1. okt. 1955
nnmniiiii
Ekki með vopnum vegið
EFTIR SIMENON
Framhaldssagan 4 sat hafa séð Það fyrir °s hvers
vegna hafði lögreglunni verið
„Eg var einmitt á leiðinni upp gerj. agVart?
að tjörninni, til þess að sækja mér Einhver ’hljóp inn í höllina.
nokkrar endur í pottinn.... Dvrum var lokið upp og lokað
Hann var í brúnunyveiðimanns aftur. Kjallarameistari opnaði
jakka og háum gúmmístígvélum: hinar stóru dyr til hálfS)
en hik-
„Farið þér ekki í kirkju? aði. Fyrir aftan hann birtist mað-
Læknirinn hristi höfuðið: „En ur f náttfötum, voteygður og úf-
þér skulið ekki halda að slíkt inn
hafi að neinu leyti spillt vinátt- . Hvað hefur komið fyrir?“
unni milli min og síðasta sóknar- kanaði hann
prestsins.... en bessi, sem nú „Þetta er vinurinn", hvíslaði
er • • • • læknirinn háðslega í eyra Mai-
Þeir óku inn í hallargarðinn grets
og nú var höllin sýnileg í öllum Einnig matreiðslukonan hafði
atriðum, smáum sem stórum, verið vakin og stóð hún nú við
gl uggarnir á neðstu hæðinni, sem kjallaragiugga sinn og horfði
allir voru lokaðir með hlerum og þggul út
hornturnarnir tveir, en þeir voru j súðarherbergjum vinnufólks-
það eina í allri byggingunni, sem ins 0pnaðist einn þakglugginn
heitið gat gamalt. eftir annan.
Vagninn staðnæmdist neðan „Já, eftir hverju eruð þið að
við steintröppurnar. — Maigret biða?“ kallaði Maigret gremju-
laumaðist til að gægjast inn um iega. „Hversvegna berið þið ekki
einn kjallaragluggann, svo að greifafrúna upp 1 svefnherbergi
lítið bar á og sá inn í einhvers- hennar?“
konar eldhús. þar sem stórvaxin Allt 'Var þetta líkast helgi-
vinnukona^ sat og kepptist við að Spjollum [ hans augUm vegna
þess, að það samræmdist ekki
reita akurhænu.
pipu sma.
„Hvaða náungi er þessi Mon-
sieur Jean?“
Læknirinn ypti öxlum og brosti
glettnislega: „Þér fáið nú fljót-
lega að vita það“.
„En hver er h*nn þá eigin- dyrnar.
til að hafast neitt að.
Einnig var svo að sjá sem
Monsieur Jean hefði enga löngun
til að hætta sér of langt út fyrir
lega?“
„Ungur maður ... laglegur, '
ungur maður“.
„Frændi?“
„Ja, ekki kannski beinlínis það
.... en úr því að þér hljótið
hvort sem er, að frétta hið sanna,
fyrr eða síðar, þá get ég alveg
eins sagt yður það. Hann er elsk-
hugi greifafrúarinnar — en kall-
aður skrifari hennar". .
Maigret virti lækninn fyrir sér
og minntist þess allt í einu, að
þeir höfðu verið saman í skóla.
En nú þekkti bara enginn hann
aftur. Hann var nú líka orðinn 1
fjörutíu og tveggja ára og hafði
fitnað talsvert.
Hann þekkti höllina betur en
Sonur húsvarðarins
Hversvegna í f j.... glotti nú
þetta blessað læknisfífl svona1
háðslega?
Maigret neytti nú myndugleika
síns: „Komið þið hingað tafar-
laust. Ég þarf að fá tvo menn
.... þér og þér!“ (og hann benti
á vagnstjórann og kjallarameist-
arann) „Berið hana inn — inn í
svefnherbergið.... “
Allt í einu heyrðist hvell hring-
ing inni í forsal hallarinnar.
„Síminn“, tautaði dr. Bouchar-
don. „Það var undarlegt á þess-
um tíma sólarhringr.ins".
Jean áræddi ekki að svara. Það
var engu líkara en að hann væri
eitthvað ruglaður í kollinum.
Maigret stikaði inn og þreif
heyrnartólið: „Já, halló. Já,
þetta er í höllinni....“
Röddin var hávær og áköf í
símanum: „Viljið þér gera svo
vel og gefa mér samband við móð
ur mína? Hún hlýtur að vera
komin heim frá kirkjunni....“
„Afsakið, en við hvern tala
ég?“
„Greifann af Saint-Fiacre ....
Annars er það mál, sem yður
kemur hreint ekkert við. Gefið
mér samband við móður mína,
þegar í stað.... “
„Bíðið andartak. Viljið þér
gera svo vel og segja mér frá
Morgunblaðið Hafnarfirði
Unglingar óskast til blaðburðar
Einnig koma til greina börn, sem
ekki fara í skóla, fyrr en kl. 1
Upplýsingar í afgreiðslunni
Strandgötu 29, sími 9228

HfeTOaMlOLSEMlí
Vagnstjórinn vissi ekkert, hvað bernskuminningum hans og hann
gera skyldi og þorði naumast að fann til biturra oþæginda> and.
opna vagnhurðina. legra og líkamlegra.
„Monsieur Jean er alls ekki ........glæpur mun verða drýgð-
kominn á fætur ennþá". ur «
„Jæja, kallið þá á einhvern Nú var hringt í annað skipti til hvaða stað þér talið?“
.... Er ekki eitthvað fleira af tíða. Nokkrar bændafjölskyldur | „Frá Moulins. En hver fjan
þjónustufólki í húsinu?“ komu akandi í veiðivögnum sín- ....??“
Nasir Maigrets voru rakar. — um og höfðu með sér blóm, til „Þér ættuð heldur að koma
Það var sannarlega mjög kalt í þess að leggja á leiðin í kirkju- hingað og það sem fyrst“, svar-
veðri. Hann beið inni í hallar- garðinum. aði Maigret stuttlega og hrir.gdi
garðinum ásamt lækninum, sem Kjallarameistarinn hafði nú af. —
dundaði við að troða tóbaki í opnað dyrnar og stóð í gættinni, ) Hann varð að þrýsta sér upp
úrræðalaus og sem þrumu lost- að veggnum, svo að mennirnir
inn, en gerði sig ekki líklegan tveir, sem báru líkið inn í höll-
N Y T T
G O T T
G A P
SÚPUR íplötum
Fyrirliggjandi
SUPUB
CHAMPIGNON
T Ó M A T
GRÆNMETIS
K E I S A R A
REYNIÐ EINA PLOTU I DAG
ÞÉR MUNUÐ SANNFÆRAST UM GÆÐIN
>>SiSSȒi*

Húsgagnasmiðir óskast
Húsgögn Co.
Smiðjustíg 11 — Sími 81575
ina, kæmust framhjá honum.
2. kafli.
„Ætlið þér að koma inn?“
spurði læknirinn, jafnskjótt og
búið var að leggja líkið í rúmið.
„Greifafrúin.. “, stamaði hann.
„Já, eruð þið kannski að hugsa ' „Ég þarf að fá einhvern, til þess
um að skilja hana eftir hérna í _ að hjálpa mér við að afklæða
vagninum, eða hvað?“ hana“. .
Framtíðaratvinna
Ungur maður með verzlunarskóla- eða hliðstæða ment-
un óskast til skrifstofustarfa hjá stóru fyrirtæki hér í bæ.
Umsóknir, er tilgreini aldur, menntun og fyrri störf send-
ist undirrituðum fyrir 10. okt. n.k.
SVAVAR PÁLSSON,
löggiltur endurskoðandi,
Hafnarstræti 5.

Danskt ævintýri.
4
Kornungur hafði hann gengið í herinn og tekið þátt í
nokkur annar og þó alveg sér- aðalheræfingunum, sem haldnar voru á haustin í þá daga,
staklega landareignina. meðan friður var. Frá þeim tíma átti hann skrýtlu, og það
Nú þurfti hann ekki að ganga var eina sagan sem hann kunni.
nema örfá skref, til að geta séð Undirforingjar hans höfðu króað einn prinsinn og tekið
hús hallarráðsmannsins, þar sem hann höndum, og nú varð hann að ríða sem herfangi með
hann var sjálfur fæddur. * mönnum sínum til borgarinnar, — á eftir hershöfðingjanum.
Og það voru emmitt Þesar j>etta var ógleymanlegur atburður. Og þessa sögu sagði hers-
uðu hann. Einkanlega voru það jafnan ar efttr ar og alltaf með somu mmms-
endurminningamar um greifa- stæðu orðunum, sem hann hafði sagt, þegar hann retti prins-
frúna af Saint-Fiacre, eins og i111111?1 a^ur sverðið sitt: ^ ^ j
hún hafði verið, þegar hann | , „Aðeins undirmenn mínir gátu tekið yðar tign höndum,
þekkti til , ung kona sem í aug- .óg aldrei!“ Og prinsinn svaraði: |
um hans var persónugerfingur J >iÞ,ér eruð engum manni líkur!“ En í ófriði hafði hershöfð-
alls hins kvenlega, yndislega og inginn aldrei verið. j
tigna.... J Þegar farið var með her á hendur ríkinu, gerðist hann
_ Nú var hún dáin. Þeir höfðu stjórnarerindreki við hirðir þriggja ríkja. Hann talaði
ýtt henni, eins og einhverjum franska tungu það vel, að hann gleymdi nálega móðurmáli
' ’ ” sínu, hann dansaði veí og kunni að sitja hest, og heiðurs-J
merki spruttu upp á barmi hans eins og gorkúlur. Varðmenn
heilsuðu honum með byssunum, dáfríð yngismær var kynnt
honum og varð hershöfðingjafrú. Og þau eignuðust yndis-
legt barn. Það kom eins og það væri sent af himnum. Og
það var svo yndislegt, að drengurinn húsvarðarins dansaði
fyrir það, þegar það fór að vitkast, og gaf því allar mynd-
irnar. sem hann hafði teiknað og litað. Og litla stúlkan skoð-
aði þær og gladdist af þeim og reif þær í sundur. Hún var
svo smáger og yndisleg.
„Rósin mín,“ sagði hershöfðingjafrúin. „Þú ert fædd handa
líflausum hlut, inn í vagninn og
þeir höfðu meira að segja þurft
að kreppa á henni fótleggina. —
Þeir höfðu jafnvel ekki haft fyr-
ir því, að krækja saman upp-
hltunum hennar, svo að hvít nær-
fötin stóðu út undan svarta bún/
ingnum.
„.... glæpur mun verða drýgð-
ur ....“
En læknirinn hafði fullyrt, að
hún hefði dáið úr hjartveiki. —
Hvaða yfirnáttúrlegur máttur prinsi.“
*
i
i
i
i
(
I
l
l
I
l
I
I
l
I
I
l
I
l
I
l
I
l
l
i
l
I
I
I
I
I
FALLEG
VÖNDUÐ
TWEED-JAKKAR
STAKAR BUXUR
HENTUG SKÓLAFÖT
JANDERSEN & LAliTH”
i
•
i
i
i
Vesturg. 17 — Laugav. 37
Símar 82130—1091
• >al