Morgunblaðið - 07.11.1955, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIB
Þriðjudagur 7. nóv. 1955
£ kki i neð vopnum vegi ‘ð
EFTIR SIMENON
1 rL 3Ci
FíamKaldssagan 36
ar vonir? Eða hafði honum aftur
tekizt að hræra hjarta móður
minnar, sem yfirleitt var of auð-
velt að hræra?
Vissulega var hún alltaf vel-
gerðarmanneskja hans og aldrei
var neinni bón hans synjað....
En svo komuð þér — og þér
sigruðuð....
Var þá ekki sá möguleiki til
hefna fyrir hendi, að drepa móð-
tir mína og leiða svo gruninn yfir
á yður?“
Maigret var eins og á nálum.
Þetta var allt andstyggilegt og
óguðlegt. Maurice de Saint-Fi-
aere talaði með ákafa drukkins
manns, en gestir hans veltu því
fyrir sér, hvort betra myndi
reynast, að sætta sig við hið
þreytandi drykkjuraus greifans
og sitja sem fastast til enda, eða
standa upp og fara,
„Eins og þér heyrið og sjáið,
þá getum við ekki farið eftir
neihu öðru en eigin ímyndunar-
afli, í þessu máli. Minnist þess,
að ' jafnvel sjálf greifafrúin,
þarna uppi á loftinu, myndi alls
ekki geta látið okkur í hendur
lykilinn að þessu leyndarmáli. —
Morðinginn sjálfur er sá eini,
sem veit að það var hann, sem
morðið framdi .... Emile Gauti-
er, haldið í öllum bænum áfram
að borða. Látið þetta ekki fá eins
mikið á yður og faðir yðar virð-
ist hafa gert. — Eftir útliti hans
að dæma gæti maður haldið að
líða myndi yfir hann, þá og þeg-
ar .... Albert, það hljóta að vera
til nokkrar flöskur enn, einhvers
staðar niðri í kjallaranum ....
Yðar skál, ungi maður“.
Óg hann sneri sér brosandi að
Jean Métayer, sem spratt hvat-
lega úr sæti sínu:
„Monsieur, lögfræðingur minn
u
„Fáið yður sæti. Que diable. —
Ætlið þér að telja okkur trú um
það, að maður á yðar aldri geti
ekki skilið spaug, kunni alls ekki
að taka venjulegu gamni. ...“
Maigret gaf greifanum nánar
gætur, á meðan hann var að tala
og yeitti því athygli, að enni hans
var þakið með þéttum, glitrandi
svijtadropum.
„Enginn okkar er að reyna að
gera sjálfan sig neitt betri en
hann raunverulega er, eða virð-
ist jykkur svo .... Eruð þið ann-
ars alveg uppgefnir við matinn?
...!. Fáið ykkur ofurlítið af á-
vöxtum .... Ávextir eru góðir
fyrir meltinguna.... “
ðitinn var því nær óbærilegur.
Maigret sá að búið var að slökkva
ölllrafmagnsljósin, svo að kerta-
Ijópin voru þau einu, sem lýstu
uni stofuna. En hann gat ómögu-
legja skilið, hver hefði getað
slökkt þau svo varlega, að hann
tæki ekki eftir þvl.
Greifinn beindi nú orðum sín-
um til Métayers:
;jYðar mál er svo einfalt, að
það hefur alls engin áhrif ....
Hlutverk yðar var ekki neitt sér-
staklega skemmtilegt og ekki
heldur þannig, að það gæti varað
lengi. Þér sváfuð með erfða-
skrúna undir koddanum, ef svo
mætti að orði komast .... En
svo var líka hættan á því, að
henni kynni þá og þegar að verða
breytt. Ef hún dæi skyndilega þá
væri öllu hamingjusamlega lokið
og borgið. Þá yrðuð þér aftur
frjáls. Þá mynduð þér safna á-
vöxtum af.... af fórn yðar og
ma foit, þér gætuð kvænzt ein-
hverri ungri stúlku, sem þér hljót
ið að hafa haft augastað á....“
„Afsakið mig“, greip málflutn-
ingsmaðurinn fram í, svo kátbros
lega, að Maigret gat ekki varizt
því að brosa.
„Þegið þér og haldið áfram að
drekka“.
Maurice de Saint-Fiacre var á-
kveðinn. Hann var drukkinn, á
því var ekki nokkur vafi. Flann
talaði af hinni sérstöku mælsku
drykkjumannsins, mælsku, scm
er sambland af hártogunum og
grófyrðum, vingjarnlegu rabbi og
niðrandi lítilsvirðingarorðum.
„Og nú er ég loks einn eftir“.
Hann kallaði á Albert:
„Heyrið þér mig, gamli dreng-
ur. Viljið þér ekki ganga snöggv-
ast upp á loft.... Það hlýtur að
vera dapurlegt fyrir móður mína
að vera skilin svona alein eftir
uppi í herberginu sínu.... “
Maigret sá, að kjallarameistar-
inn leit spyrjandi til Gautiers
gamla, sem kinkaði lítillega kolli
til samþykkis.
„Bíðið andartak, Albert. — Ég
ætla að biðja yður um að sækja
fyrst flöskurnar og sitja þær
hérna á borðið hjá okkur“.
I Hann leit á úrið sitt:
„Nú, klukkan er þá tíu mínút-
ur gengin í tólf.... Ég hef talað
svo mikið, að ég hef ekki heyrt
kirkjuklukkuna yðar slá, Mon-
sieur le Curé.... “
Kjallarameistarinn kom nú
með vínflöskurnar og raðaði þeim
á borðið, en kom þá óviljandi við
skammbyssuna, svo að hún færð-
ist nokkuð úr stað.
I „Gætið þess að byssan færist
ekki til, Albert", flýtti greifinn
sér að segja. „Hún verður að vera
nákvæmlega jafn langt frá okk-
ur öllum, sem sitjum hérna við
borðið".
Hann sat þögull, þangað til
kjalarameistarinn var farinn og
hafði lokað dyrunum á eftir sér,
en þá hélt hann áfram máli sínu:
j „Og nú er bara eftir að ræða
um mig sjálfan. Ég er ekki að
| leiða ykkur í neinn nýjan og áð-
ur óþekktan sannleika, þegar ég
segi, að ég hafi aldrei verið neins
virði sem maður, nema þá e. t. v.
á meðan faðir minn var lifandi
.... En þar sem hann dó þegar
ég var aðeins sautján ára....
Ég er búinn að sigla öllu í
strand. Hver einasti maður veit
það. Kjaftakindurnar breiða út
hvers konar óhróður um mig,
bæði opinberlega og í laumi....
Ég skrifa ávísanir á innstæður,
sem ekki eru til.... Særði pen-
inga út úr móður minni, eins oft
og hægt var.... Ég lést vera
veikur, þegar ég var í Berlín, til
þess að fá nokkur þúsund franka
.... Takið eftir því, að þetta er
allt bænabókar-aðferðin þótt í
smærri stíl sé....
Og hvað skeður? Peningarnir,
sem skyldu renna til mín, lenda
í höndunum á litlu svíni eins og
Métayer. Fyrirgefðu orðbragðið,
kunningi sæll, við tölum enn með
orðum hinnar æðri sálarfræði..
Og fljótlega verður ekkert eft-
ir. Ég hringi til móður minnar á
þeirri stundu, þegar ógoldin ávís-
un þýðir sama og tugthúsvist fyr-
ir mig.... Hún neitar að borga
að fullu.... Það er hægt að stað-
festa með vitnum....
Hvað sem öðru líður, þá er það
víst, að ef þessu heldur svona
áfram, mun ekkert verða eftir af
föðurarfi mínum eftir örfáar vik-
ur.
Hér geta tvær tilgátur komið
til greina, eins og í máli Emile
Gautiers. Sú fyrri.... “
Aldrei á sinni lífsfæddri æfi
hafði Maigret liðið jafn ónota-
lega illa og efalaust var þetta í
fyrsta skipti, sem hann hafði svo
greinilega fundið það að hann
var enginn maður til að ráða við
atvikin.
Atburðirnir höfðu algerlega
borið stjórn hans og umsjón ofur-
liði. Stundum fannst honum hann
skilja, en á næsta andartaki skák-
aði e. t. v. ein setning greifans,
honum aftur í sömu efasemdirnar
og fyrr.
Og alltaf var þessi áleitni fót- ;
ur að ónáða hann undir borðinu.
„Ef þér bara vilduð nú fara að
tala um eitthvað annað“, möldr- j
aði málflutningsmaðurinn, sem :
orðinn var nánast dauðadrukk- j
inn. I
„Herrar mínir.... “ hóf nú
presturinn máls. j
„Afsakið, en þið megið til með !
að leyfa mér að ráða umræðuefn-
inu fram til miðnættis. Eins og
ég sagði áðan, þá er fyrri tilgát-
Húsasmiðir óskast
Húsgögn & Innréttingar
Mjölnisholt 10 — Sími 5875
Þvottaráðskona óskast
Staða yfirþvottaráðskonu við þvottahús ríkisspítal-
anna er laus til umsóknar frá 1. janúar næstkomandi.
Staða þessi er launuð samkvæmt IX. flokki launalaga
og eru grunnlaun á mánuði nú kr. 2.520,00.
Gert er ráð fyrir að væntanleg þvottaráðskona fari til
Danmerkur eða Svíþjóðar til náms og kynningar á rekstri
á nýtízku þvottahúsi og dvelji þar í 6 til 12 mánuði.
Umsóknir um stöðu þessa skal senda til Stjórnar-
nefndar ríkisspítalanna fyrir 10. des. 1955. Nauðsynlegt
er að umsækjendur gefi greinilegar upplýsingar um fyrri
störf sín og menntun.
Óski umsækjendur frekari upplýsinga um stöðu þessa
verða þær veittar í skrifstofu ríkisspítalanna.
Reykjavík, 5. nóvember 1955.
Skrifstofa ríkisspítalanna.
omwin
Þegar þér hafið notað
hláu Cillette blöðin
í málmhylkjunum,
undristþéraðhafa
nokkurntíma keypt
þau í öðrum umbúðum
MálmhylkSn hafa þessa
kosti:
Blöðin tilbúin,
engar pappírsumbúðir.
Fljótar að sMpta um blöð.
Blöðin halda betur bitinu.
Málmhylkin yðar
án hækkunar.
10 Blá Gilette Blöð í málm-
hylkjum Kr. 13.25.
Bláu Gillette blöðin
9 * itfcrmc v
HRÆRIVELAR
með hakkavél, grænmetis- og katfikvörn, þeytara, hrær-
ara og hnoðara, berjapressu o. fl. — Kr. 2.600,00.
Fást með afborgunarskilmálum.
HEKIA H.F.
Austurstræti 14
2 trésmiðir
vanir vélavinnu, óskast strax.
Slippfélagið í Reykjavík