Morgunblaðið - 07.01.1956, Blaðsíða 14

Morgunblaðið - 07.01.1956, Blaðsíða 14
14 MORGUNBLAÐIÐ Laugardagur 7. jatiúar 1956 ANNA KRISTÍN EFTIR LALLI KNUTSEN 1 dyrunum. Þá sagði ég lágt. — * Þú lætur ekki eitt orð falla um þetta við systur mína, Anders. Og helzt ekki við nokkum ann- an. Skilurðu mig? Hann kinkaði kolli. Ég sagði Lárusi að fara með Anders inn og sjá um að hann fengi mat og rúm. Ég gekk þess ekki dulin að þessir atburðir gátu haft hinar alvarlegustu afleiðing- ar í för með sér. Og ef systir mín kæmist að því að ívar ætti á hættu að missa Mæri, mundi hún grína til örþrifaráða. j Ég fór alit í einu að skjálfa. — Þér er kalt og þú ert hrygg, sagði Ove lágt. Hvers vegna viltu ekki giftast mér og láta mig vernda þig frá öllu illu? — Ef þessar fréttir eru sannar, held ég að þú ættir að hætta að hugsa um mig. Ég verð fátæk kona fyrr en varir. — Það eru ekki fjár- munir þínir, sem ég sækist eftir. Þáð ert þú sjálf, sagði hann, tók hönd mína og kyssti hana. Mér hlýnaði við alúð hans. Hann myndi verða mér góður eigínmað ur. í Skmdilega kom Anna Kristín til okkar. Hún var í himinbláum atlasssilkikjól með naktan háls og arma. — Að það skuli vera . Jónsmessa, og svona kalt úti, sagði hún og hrollur fór um hana. — Ég verð að ná mér í sjal. — Ég skal gera það, sagði Ove og hljóp af stað inn. Hún horfði á eftir honum. — Ætlarðu að giftast honum, systir? — Ég býst við því, sagði ég þreytu- íega. Hefur þú nokkuð á móti því? — Nei, sagði hún strax. — Ég er einmitt mjög hlynnt því. Hún leit á mig og ástúð skein úr stórum, dökkum augum hennar. — Ég veit að ég mun sakna þín sárt, en þú verður að fara að lifa þínu eigin lífi. Það er mér að 'kenna að það hefur ekki orðið fyrr. Ebbe sagði mér, síðast þeg- ar hann var hér, að ég væri byrði, sem þú yrðir að losna við. Ég reiddist við hann, en ef til vrll er þetta satt. Ove elskar þig, og verður þér góður. Mín heitasta ósk er að þú verðir ekki óham- ingjusöm. í þínu hjónabandi eins og ég í mínu. Ég ráðlegg þér ein- j dregið að giftast Ove og flytja burt frá Mæri. — Ég get ekki skil ið þig eftir hjá Sesselju, Kötju og ívari, sagði ég. — Það er óhætt. Þau dansa öll eftir minni pípu. En þú verður að fara, það finn ég af því að ég elska þig. Ég er hættuleg og vond kona, en það ert þú ekki. Þess vegna verð- urðu að losna við mig. Ég hristi höfuðið. — Segðu þetta ekki, Anna Kristín. Ég þekki þig betur en nokkur annar. Ég vil vera hjá þsr, ekkí sízt, ef braut þin ligg- u>- til óíarnaðar. Ef til vill verð- ur mér um megn að bjarga þér, er, stoð þín og stytta skal ég ætíð revnast, ef þú þarft á að halda. Ove kom nú með sjalið og sam- ræður okkar urðu ekki lengri. Anna Kristín sneri sér að honum cg spurði. — Hvaða fréttir ætli maðurinn minn hafi fengið, Bern ing? Ég heyrði að hann æddi um eins og Ijón í búri inni á skrif- stofunni áðan. Ove yppti öxlum. — Hann fékk eitthvert bréf frá Ebbe Carstensson. En þarna koma þrír vagnar á ásinn, ma belle. Ég held að það sé fógetinn, skrifarinn og presturinn. — Þú verður að fara inn og búa þig, systir. Hans, sonur skrifarans, er nýkominn frá Danmörku og kem- ur sjálfsagt í kvöld með |öður smum. Hann væri gott manns- efni handa þér. Hún hló stríðnis- lega framan í Ove, sem svaraði g emjulega: — Ég þekkí Hans Ehm. Hann er eins og gaukurinn. — Hvernig þá? spurði systir mín meinfýsin. — Hann leggur egg sín í hreiður annarra fugla, sagði hann alvarlega. Varið yður, frú Mogensson. Systur yðar mun hann ekki reynast hættulegur, heldur yður. — Hafið ekki á- hyggjur af mér. Ég er enginn einfeldningur. — Má vera að svo sé ekki, en hann er óvenjulega slunginn. Og svo er hann glæsi- menni. Hún hló og svaraði ein- hverju sem ég ekki heyrði, því að ég var á leið inn. Ég hljóp upp stigann og á með- an Dorothea hjálpaði mér við að klæða mig horfði ég út um glugg- ann og sá vagnana koma í hlaðið. Margt ríðandi fólk var í för með þeim. Fremst reið ungur maður, skrautklæddur, og við hlið hans ung og fögur stúlka. Maðurinn var magurleitur og brúnn í and- liti með arnarnef. Hár og grann- ur og sómdi sér vel í söðlinum. Konan hafði bjartan hörundslit og frítt andlit. — Hvaða fólk er þetta? spurði ég Doretheu. — Þetta er sonur nýja skrifar- ans og frænka hans. Þau eru ný- komin frá Danmörku og eru víst trúlofuð. Hún er rík, og hann hefur víst fulla þörf fyrir pen- ingana hennar. — Hér er kjóllinn, jómfrú. Hún klæddi mig í bleikrauðan silkikjól, prýddan silfursaumuð- um rósum. Síðan greiddi hún hár mitt og batt um það silkibandi og stakk rauðri rós inn undir bandið. Ég var ánægð með útlit mitt. Gullkeðjan frá Ebbe lá um háls mér og ég hafði rænt franska ilmvatninu hennar Önnu Kristínar. Ég sá glöggt að í þess- um skrúða var ég fögur kona. 25. kafli. Það fyrsta, sem ég sá er ég kom út á túnið, var Anna Kristín í hóoi unea fólksins. Hinn skæri, glaði hlátur hennar kvað við og sndlit hennar ljómaði af fögn- uði. Fyrir framan hana stóð Hans Ehm, sonur skrifarans. Hann hélt á hattinum í hendinni og svart hár hans liðaðist um háls og herðar. Hann horfði á Önnu Kristínu og augnaráð hans var eggjandi og ástríðufullt. Ég sá að hann hafði tekið hug henn- ar fanginn. Ég varð hrædd. Hvernig færi þetta? Mér varð litið á ívar, en þaðan var engrar hjálpar að vænta. Hann gekk um milli gesta sinna, en svipur hans var þungbúinn og vínið farið að svífa á hann. Þess var sízt að vænta að hann gæti tekið upp baráttuna við glæsimennið og kvennagullið Hans Ehm. Ég hafði nú heilsað öllum gest- unum og látið nokkur vel valin orð falla við hvern og einn. Ove Berning varð lífið og sálin í sam- ræðunum og kom fólkinu í gott skap með fyndni sinni. Bálið var kveikt og rauðar loga tungur teygðu sig til himins. Vor- golan feykti reyknum burt og það varð svo hlýtt að ég tók af mér sjalið. Anna Kristín skemmti gestun- um og bauð þeim síðan öllum að ganga til bæjar og matast. ívar stóð á tali við Gynter og ég vissi að ekki mundi Mða á löngu þar til þeir yrðu dauðadrukknir. Þá myndi ívar trúa Gynter fyrir öllum sínum áhyggjum og einnig bréfi Ebbe Carsteinssons. Nú leið að miðnætti og eldra fólkið fór að tinast heim. Vagn- arnir óku burt, hver af öðrum. En inni í stóra salnum á Mærí byrjaði unga fólkið að dansa. Hans Ehm vék ekki frá systur minni. Kinnar hennar roðnuðu, augun ljómuðu og kætin geislaði úr svip hennar. Enginn, sem þekkti Önnu Kristínu eins vel og ég gerði, gat verið í efa um hvað í vændum var. Mér var þungt um hjartaræturnar og hvað eftir annað endurtók ég í huganum: — Guð minn góður, varðveittu okkur öll. Enn var matur á borð borinn, sem veizlufólkið gerði góð skil. Ég stóð einmitt við eldhúsborðið og setti reyktan lax á tinfat, þeg- ar ég heyrði gengið hljóðlega Upp stigann. Ég þóttist viss um að þetta væri Anna Kristín að læð- ast til fundar við Hans Ehm og hraðaði mér upp á eftir hennív Þegar ég kom upp í miðjan stig- ann kallaði ég: — Anna Kristín, Tuiigumálin Þegar hann kom heim, spurði faðir hans, hvað hann hefðí lært. En drengurinn sagðist nú skilja froskamáL Faðir hans varð bálöskuvondur kallaði á heimilisfólkið og sagði: „Pilturínn, sem þarna stendur, er ekki lengur sonur minn. Ég útskúfa honum. Farið þið með hann út í skóg og styttið honum aldur.“ En þeir, sem þetta áttu að framkvæma, kenndu í brjósti um piltinn og leyfðu honum að flýja, en drápu hjört og skáru úr honum tunguna og augun og færðu öldungnum. Pilturinn ráfaði nú fram og aftur langalengi. En loks kom hann að höll. þar sem hann beiddist gistingar. „Ef þú vilt sofa í gamla turninum, þá er þér það vel- komið,“ sagði hallareigandinn. „En ég vara þig við því, af því að turninn er fullur af villtum hundum, sem eru sígeltandi og gólandi og heimta á vissum tímum mannakjöt, sem þeir rífa í sig eins og vargar. Allir sveitungar mínir eru yfirkomnir af sorg og ótta, en við fáum ekkert að gert.“ Pilturinn var hvergi hræddur. „Það er bezt ég fari upp til þeirra,“ mælti hann. „En ég verð að fá nóg af kjöti til þess að fleygja í þá. Ekki er ég hræddur um að þeir grandi mér.“ Þegar menn sáu, að honum var þetta full alvara, var honum fengið kjöt handa hundunum, og hallareigandinn fylgdi honum sjálfur upp í turninn. Morguninn eftir kom pilturinn hress ofan úr turninum, öllum til hinnar mestu undrunar. Sagði hann þá við hallar- eigandann: 1 Unglinga vantar til að bera blaðið til kaupenda i r 1 Kringlumýri — Seltjamames II Barðavog — Skúlagötu J^torgmtBíaiíð Málaskólinn MÍMIR Tungumálakennsla fyrir unga sem gamla. — Þér lærið að tala hið erlenda tungumál, þjálfist í notkun þess og venjist því að hlusta á það, án mikillar fyrirhafnar. Ný námskeið hefjast um miðjan mánuðinn. ENSKA — ÞÝZKA — DANSKA — FRANSKA — SPÆNSKA — ÍTALSKA Kennarar: Einar Pálsson, Ute Jakobshagen, Erik Sönd- erholm, Franco Belli, Sigfús Andrésson. Innritun í dag frá kl. 1—5. MÁLASKÓLINN MÍMIR, Sólvallagötu 3 — Sími 1311 (þrettán ellefu) Miðstöðvarkatlar Miðstöðvarkatlar fyrir sjálfvirka olíukyndingu, 3 og 4 ferm. að stærð með hitaspiral, fyiirliggjandi. Allar stærðir smiðaðar með stuttum fyrirvara, eftir beiðni. — Hagstætt verð. Keilir h.f, Símar 6500 og 6550 Hvllíkur munur á hárl sem er llflegt, með tallegum gljáa. og þvl hárl, sem er klesst niður með mikilli feiti eða olíu. Gætið þess að hár yðar sé snyrtllegt og vel greitt meO Brylcreem hinu fullkomna hárkremi. Mett Brylcreem greiðist hárið vel, án of mlkiUar feiti, vegna þess aö I Brylcreem er fitu-efniC I uppleystu ástandi. Með Brylcreem fer hár- Ið vel og gljáir daglangt. Nuddið Brylcreem vel inn I hársvörðinn. það styrkir hann. minnkar flösu og gerlr þurt hár liflegt og mjúkt. Notið ávallt Brylcreem og hár yðar verður gljáandi. mjúkt og faUegt Eiö fullkomna háxkrem

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.