Morgunblaðið - 01.02.1956, Qupperneq 7

Miðvikudagur 1. íebrúar ’56
MORGUNBLAÐIÐ
r
Stjómarandstaðan skammast, en á engar jákvæðar tillögur
Framh. af bls. 6
frambærilegar hvað þá fram-
kvæmanlegar. Hann játar að búið
sé að íþyngja útgerðinni svo mik-
ið, að nú beri að styðja hana,
eila stöðvist hún og þar með
komist hann sjálfur og við hinir
á kaldan klaka. En, segir þing-
maðurinn, enginn skal þó njóta
neins stuðnings nema hann gerist
meðlimur í allsherjarfélagi allra
vinnslustöðva og útvegsmanna
og taki á sig þá smávægilegu
kvöð, að komi fyrir að hann
hagnist, skuli gróði hans ganga
til að greiða halla annarra út-
gerðarmanna eða vinnslustöðva,
enda þótt hann engin áhrif geti
haft á þann rekstur. Þ. e. a. s. að
ef einhver útgerðarm. einhvern
tíma hagnast, skal þeim hagnaði
varið til að greiða halla, sem
einhver annar útgerðarmaður
einhvern tíma kann að bíða.
Hér gætir svo grómtæks grund
vallar misskilnings á eðli og þörf-
iim þessa áhættusama atvinnu-
reksturs, sem á allt undir atorku,
framtaki og dug þeirra sem þar
ei’u að verki og sjálfu íslendings-
eðlinu, að ekki er orðum að eyð-
andi.
Litlu betri er tillaga Alþýðu-
flokksins um tekjuöflunina. Þeir
leggja til að fram fari allsherjar
eignakönnun og að allir sem efn-
azt hafa um meira en 300 þús.
kr. allt frá 1940 og fram á þennan
dag, skuli greiða til samans í
eignaauka-skatt 85 millj. kr. —
Undir skatt þenna skal falla
verðhækkun íbúða og annarra
eigna, og allt miðast við sölu-
verð í dag. Sennilega hefur svo-
nefnd eignakönnun, sem hér fór
fram fyrir tæpum áratug skaðað
og spillt heilbrigðri efnahagsþró-
Un meir en flest annað. Sú
reynsla ætti að nægja. Auk þess
er vandséð hvemig leysa á árlega
þörf útvegsins með þeim hætti,
að gera upptækar eignir manna
í eitt skipti fyrir öll.
Þessar tillögur eru svo fráleit-
ar, að í þeim felst ekkert nema
hrein uppgjöf Alþýðuflokksins.
Þá kunna kommúnistar betur
áralagið. Þeir eru ísmeygilegri.
Þeir segja eins og þeir eru vanir:
Sækið þið gróðann þangað sem
hann er. Ríkið græðir, bankarnir
græða, olíúfélögin græða og heild
salarnir græða o. s. frv. Látið þið
þessa aðila greiða hallann á út-
gerðinni.
Þetta er þeirra gamla, slitna
og falska plata. Hún er vinsæl
þótt hún sé vitlaus, því auðvitað
vill fólkið, ég og aðrir, losna við
akattana. En þetta er ekki eins
auðvelt og út kann að líta.
Eða þora kommúnistar að
neita því, að það er grundvöll-
ur undir fjármálaöryggi hverr
ar þjóffar, að ríkissjóður búi
vel? Dirfast þeir kannske að
neita því, að ríkisstjórnin hef-
ur vel og viturlega ráðstafað
greiðsluafganginum? Eða þora
ef til vlll kommúnistar, að
ganga fyrir sjómenn og út-
gerðarmenn og segja, að óþarfi
sé að veita lán til bátakaupa?
Þora þeir að segja bændum,
að þeir skuli áfram búa við
fjársvelti jafnt til ræktunar
sem bygginga? Dirfast þeir að
segja við alla þá, sem húsnæð-
isvandræðin þjaka og þjá, líka
þá sem búa í heilsuspillandi
íbúðum, að það sé hreinasti
glæpur, að ríkið skuli vera
þess megnugt að rétta þeim
hjálparhönd?
Nei, ekkert af þessu þora
kommúnistar að segja. En þá
er þeim líka sæmst að þegja.
Því til þessa hafa stjórnar-
flokkarnir ákveðið að verja
bróðurpartinum af þeim
greiðsluafgangi, sem ríkissjóði
hefur óvænt áskotnazt. Og
með því móti er einmitt þeim
liðsinnt, sem mesta hafa þörf-
ina og að þeim ráðum liorfið,
sem flestum eru til blessunar.
Árásir á bankana falla dauðar
um þá staðreynd, að það er þjóð-
arböl að íslenzkir bankar eru of
fátækir en ekki of ríkir. En um
olíuokrið er það að.segja, að það
eru útgerðarmenn óg samvinnu-
menn sem eiga stærsta olíufélag- >
ið og bróðurpartinn í hinum, og
okra þá mest á sjálfum sér.
Auk þess minni ég á að hið,
sæla verðlagseftirlit sem stjóm- j
arandstæðingar telja allra meina
bót, nær til olíunnar. Geti verð- j
lagseftirlitið tryggt sannvirði
annarrar vöru, hvernig stendur
þá á því að það er gagnslaust
gagnvart olíuokri? Ætli svarið
standi ekki í kommúnistunum?
Um miliiliðagróðann er svo
rétt að upplýsa, að fyrir Alþingi
liggur nú tillaga um rannsókn á
honum. Kommúnistar sýnast lít-
inn áhuga hafa fyrir henni. Hvers
vegna? Það er vegna þess að þeir
eiga að fá fulltrúa í þessari nefnd,
sem allt getm- rannsakað og ofan
af öilu flett. Það er vegna þess
að þeir óttast að sú rannsókn
leiði ekki í ljós nægilega mikinn
gróða og sé þá erfiðara að
blekkja eftir en áður.
En annars er aumt að þurfa að
hlusta á þetta raus nær daglega.
Hér tala menn í kvöld rétt eins
og engin skattalög giltu á íslandi.
En hér gilda ein þyngstu skatta- '
lög, sem þekkjast. Þau áskilja
ríkinu og bæjar- og sveitarsjóð-
um bróðurpart alls hagnaðar. —j
Efalaust reyna margir að beita j
undanbrögðum og tekst það sum- j
um. En vilja þá ekki kommúnist-
ar kenna ríkinu ráðin til að |
stöðva þá starfsemi. Þá fær ríkið
gróðann. En þá er líka bezta
blaðra kommúnista sprungin.
Skammast út af öllu
Ef menn fletta staðhæfingar
stjórnarandstæðinga klæðum, séu
umbúðirnar teknar af orða-
flaumnum, kemur þetta í Ijós.
1. Útgerðin þarf og hefur í nær
áratug þurft aðstoðar vegna þess
að á hana hafa verið lagðar
þyngri byrðar en hún fær undir
risið, einkum kaupgjaldið.
2. Þjóðin lifir á útgerðinni og
verður því að halda lífinu í
henni.
3. Sé krónan felld útgerðinni
tii framdráttar er fyrst skammazt
út af því, en aðstoðin síðan að
engu gerð með kauphækkunum.
4. Þegar svo var gripið til báta-
gjaldeyrisins er skammazt út af
því.
5. Þegar þau fríðindi eru
minnkuð, er skammazt út af því.
6. Þegar þau eru stækkuð er
skammazt út af þvi.
7. Þegar hætt er við að stækka
bátagjaldeyrinn en í þess stað
gripið til skatta eða tolla, er
skammazt út af því.
8. Og sé ekkert af þessu að-
hafzt svo að útgerðin stöðvast,
ætlar ailt af göflunum að ganga.
Þetta er sannleikurinn. Og
þegar búið er að tína þessar
spjarir af stjórnarandstæðing-
um standa þeir franuni fyrir
alþjóð berstrípaðir, rýrir,
raunalegir, fálmandi og úr-
ræðalausir og sannir að sök
um fláttskap og óheiiindi í
mestu velferðar- og alvöru-
málum þjóðarinnar. Slíkt at-
hæfi ber í skauti sínu refs-
inguna þegar að skuldadögun-
um kemur.
Ég spyr enn: Hver eru úr-
ræði þessara manna?
Kunna þeir engin ráð önnur
en þau að ræna ríki, banka,
opinbera sjóði og stofnanir
eignum?
Og ætla þeir að gera það á
hverju ári, svo lengi sem þörf
útvegsins varir?
Eru þeir kannske að heimta
gengisfall með kaupbindingu?
Það myndi duga.
Eða vilja þeir ef til vill verð-
hjöðnunina? Hún bitnar fyrst og
lang þyngst á launþegum. Þá yrði
sá sem nú fær fimm þúsund á
mánuði kannske að sætta sig við
2—3 þúsund. Honum er hentara
að hafa ekki byggt yfir höfuð
sér, eða yfirleitt stofnað til
skulda. Þær myndu reynast þung
bærar.
Er það kannske þetta sem ver-
ið er áð heimta?
Eða heímta menn að ekkert sé
gert, svo framleiðslan stöðvist og
við getum allir og öll soltið í
takt?
Hvað er það yfirleitt sem menn
heimta?
Veit kannske enginn hvað hann
vill?
Eða verða stjórnarandstæð-
ingar að bera fram þessar
sýndartillögur, sem hver stang
ast við aðra og ekkert eiga
sameiginlegt annað en það að
vera allar jafn fráleitar, ein-
göngu til þess að ljósta því
ekki upp, að þeir vita ekki sitt
rjúkandi ráð, standa úrræða-
iausir eins og þvörur, getu-
lausir og gagnslausir til alls
annars en þess að ráðast á allt
sem gert er, eitt í dag, annað
á morgun, allt til að þvælast
fyrir þörfum málum og reyna
að ófrægja stjórn iandsins og
spilia málefnum þjóðarinnar?
Svari menn þessu ef þeir geta.
Hér þýðir enginn vaðall um milli
liðagróða, sem kommúnistar fást
ekki einu sinni til að rannsaka,
eða gróða útgerðarmanna á olíu-
sölu til sín sjálfra, svo ekki sé
rætt um árásir út af sómasam-
legri afkomu ríkissjóðs og banka.
Svari menn segi ég. Svari
menn með rökum eða þegi og
þoli sinn dóm.
sem
Ég skal svara fyrir stjórnar-
andstæðinga og segja sannleik-
ann þótt þeir fáist ekki til þess.
Stjómin hefur hvorki gefizt
upp né gugnað. Á henni er eng-
inn bilbugur. Hún veit, að við
vissar aðstæður er gengisfall
skársta úrræðið. Við aðrar að-
stæður eru tollar og skattar
skárri.
Hún og hennar samherjar hafa
haft vit til að velja og dug til
að standa við skoðanir sínar. Hún
hefur haft, kjark til að ganga
framan áð þjóðinni og segja:
Úr því menn fást ekki til áð
sætta sig við það kaup og þau
kjör ,sem framleiðslan fær undir
risið, er í bili ekkert úrræði fyrir
hendi annað en það, að taka það
sem er umfram gjaldþol fram-
leiðslunnar af þjóðinni og skila
framleiðslunni því aftur. Ella
stöðvast framleiðslan, en þá
sveltur þjóðin.
Því fer víðsfjarri, að ríkis-
stjórnin þurfi að bera kinn-
roða fyrir þessi frumvörp sín,
enda gerir hún það ekki. Það
eru hinir, sem teymt hafa
þjóðina út í kapphlaupið milli
kaupgjalds og afurðaverðs
sem sökina eiga, bæði á nýjum
álögum og því, að krónan rið-
ar.
Þessir menn hafa undanfarna
mánuði hamazt á stjórninni fyrir
aðgerðarleysi. Sjálfir hafa þeir
ekkert haft fram að bera nema
óhróður og persónulegan skæting
í blöðum sínum. Ég á þar ekki
sérstaklega við Alþýðublaðið. Ég
á yfirleitt minnst við Alþýðu-
flokkinn. Hann er nú orðinn helzt
enginn flokkur. Miklu frekar
búsáhald á heimili kommúnista,
eða þó heldur smíðatól, kúbein
hét það í gamla daga, sem komm
únistar nota til niðurrifs á þjóð-
félaginu.
Þjóðvörn veit ég of lítið um,
því þótt ég sjaldan lesi Alþýðu-
blaðið veit ég þó enn minna um
boðskap blaðs Þjóðvarnar. En
eigi að dæma flokkinn af ræðum
Þjóðvarnarmanna hér í kvöld,
verður hann varla langlífur.
En um kommúnista vil ég
segja það, að það eru þeir sem
valda. Með æsingum og kaup-
gjaldskröfum, sem verkalýð-
urinn hefur þann einn hagnað
af að fella krónuna, liefur
þeim tekizt að kalla fram
þörfina fyrir alla þá skatta,
sem nú er verið að Ieggja á
þjóðina. Þeir sáu þetta fyrir
álveg eins og ég, enda þótt
þeir þegðu þegar ég áðvaraði.
En nú, þegar komið er að
skuldadögunum, ætlar söku-
dólgurinn að smeygja sér und-
an og koma sökinni á okkur
hina, sem sáum hættuna og ’
aðvöruðum gegn henni.
Ég held að kommúnistar,
hafi hér reist sér hurðarás um
öxl. Fólkið er farið að skiljaj
aðferðir þeirra og atferli.
Fyrst kveikja þeir í húsinu.'
Síðan kenna þeir stjórninni
um brunann. Hvorugt er gott.
En hvorttveggja við hæfi ein-
ræðisaflanna.
Spaugilegast er þegar stjórn-
arandstaðan er að fjargviðrast
yfir því, að ráðstafanir ríkis-
stjórnarinnar séu engin endan-
leg lausn á vandamálum útvegs-
ins. Þessu er daglega haldið fram
í blöðum þeirra og þessu hafa
þeir haldið fram í kvöld.
Manni verður á að spyrja.
Hvaða fávitum er slíkt hjal ætl-
að? Allir hugsandi menn vita
fyrir löngu, að í þessum efnum
er aðeins ein varanleg lausn til.
Hún er sú, að þjóðin sætti sig
við það kaupgjald, sem fram-
leiðsla hennar þolir.
En einnig í þeim efnum vinna
kommúnistar með kúbeinum sín-
um gegn hagsmunum þjóðarinn-
ar. Einnig í því húsi kveikja þeir
og kenna svo öðrum um brunann.
Ég lýk þessum hugleiðing-
um með því enn að spyrja um
úrræði stjórnarandstæðinga.
Ekki málamynda tillögur,
bornar fram tii blekkingar,
svo sem gert heíur verið í
kvöld, heldur eitthvað sem er
raunhæft og framkvæmanlegt.
Vinstri stjórnar
markleysan
Ég verð nú að fara að stytta
mál mitt. Ég hef reynt að forðast
að troða illsakir við samstarfs-
flokkinn og hafa þó blöð hans
gefið ærið tilefni til. Ég hef ým-
islegt um Framsóknarflokkinn að
segja, margt gott og annað sem
mér fellur miður. Og innan
stjórnarinnar hefur samvinnan
gengið furðuvel. En því ver fell-
ur mér, að sumir Framsóknar-
menn og blöð flokksins vilja eiga
í stöðugum illdeilum við Sjálf-
stæðisflokkinn, rétt eins og miklu
meira varðaði að gera okkur að
glæpalýð og óbótahyski en hitt,
að hrinda í framkvæmd þeim
miklu hugsjóna og hagsbóta-
málum þjóðarinnar, sem fyrir-
heit voru um gefin og nú eru
svo vel á veg komin. Þetta at-
hæfi er skaðiegt og spillir and-
legum og veraldlegum velfarnaði
þjóðarinnar. Fólk missir trú á
einlægni okkar allra og löngun til
að leysa farsællega vanda þjóð-
arinnar og allt sem stærst er í
fari okkar dregst ofan í svaðið.
Þetta er illa farið. Menn eiga að
vinna saman af bróðurhug með-
an það stendur. Síðar er tími til
að berjast og bítast. Þá er það
líka skaðminna, því þá er minna
mark tekið á stóryrðunum, enda
stendur oftast lítil alvara að baki
þeirra.
Ég vil svo að lokum segja þetta
við landsmenn alla, en einkum
þó Sjalfstæðisfólkið:
Ég veit ekki enn hvort kosn-
ingar verða í vor, eða dragast til
loka kjörtímabilsins. — Hvort
tveggja er til. En á hinni svo-
kölluðu vinstri stjórn hef ég
aldrei haft mikla trú. Tæplega
að hún komist á laggirnar og það
an af síður að hún yrði nokkurs
megnug.
Hjörðin er ólík og sundurleit.
Alþýðuflokkurinn, sem ekki er
stór flokkur, einn þjóðkjörinn og
fimm til að bæta hann upp, er
sagður í fernu lagi. Flestir af-
neita kommúnistum, en þó ekki
allir. Einhverjir vilja vinna með
Sjálfstæðismönnum, en aðrir
með Framsókn og Þjóðvörn, og
loks eru svo þeir, sem vilja fyrst
um sinn með engum vinna í
1®!
stjórn en freista þess, að efla
flokkinn í stjórnarandstöðu.
Þjóðvörn dettur ekki í hug
þátttaka í stjórn með Framsókn.
Hún situr og ætlar að fita sjg'
eins og púkir.n á bitanum forg-
um á örðugleikum Framsóknar
og yfirsjónuin, þar til tekizt heti-
ur að ná af Framsóknarflokkii-
um þeim kjósendum, sem hálf—
velgja sumra foringja flokksins,
bæði í utan- og innanríkismái-
um, hefur matreitt handa Þjóg-
varnarhugsjóiiinni. Hafi meiftn
ekki vitað þetta fyrr, vita þeir
það eftir íllkvittnar og ómerki-
legar ræður þeirra hér í kvöld
Kommúnistar vilja auðvitað
enn sem fyrr ólmir í stjórn með
hverjum sem er. Það eru þeirra
fyrirmæli frá hærri stöðum. En
af þeim leggur nú daun, sem endl
ist þeim til einangrunar, jafnvel
svo að þeir sem þó ágirnast þá,, í
hjarta sínu, segjast ekki taka, i
mál að leggja sér þá til munns,
a. m. k. ekki nema betri tegund-
ina, í hæsta lagi svo sem helming
þeirra.
Og svo er það sjálfur máttai-
stólpinn, Framsóknarflokkurinp.
Að sönnu er eitthvað af bæjar-
radikölum, sem ólmir vilja út í
vinstra ævintýrið. En kjarnx
flokksins, bændur og umboðs-
menn þeirra, neita. Þeim skilst
að rétt er, sem einn mætasti og
merkasti Framsóknarleiðtoginn
sagði nýlega, en hann mælti eit<-
hvað á þessa leið:
„Fyrir bændurna hefur aldrei
verið á íslandi svipað því jafn-
góð stjórn sem síðustu 5—6 árin‘\.
Og þeim skilst að leggi þeir út.
í vinstra ævintýrið, munu miklu
fleiri bændur kjósa Sjálfstæðis-
flokkinn en gert hafa.
Nei, vinstri stjórnar liialiíi
er markleysa ein. Enginn efn»-
viður, engin hugsjón, engiiv
stefna, og allt of fámennt liöV
Úr slíkum brotum verðnr
varla ríkisstjórn á íslandi, a.
m. k. hvorki til frægðar né
langlífis. Það er líka aðeinn
spaugsyrði að tala um vinstrl
öfl. Hér er ekkert afl að verk J
heldur aðeins máttleysi. Hér
er lieldur engin vinstri sam-
vinna á ferð, heldur aðeins
vinstri samkepxmi, þar sem i
hinni sundurleitu hjörð hvor
ætlar að auðgast á annarí’
kostnað.
Skyldur ábyrp Mks
En hvað um það. Fyrr eða síð-
ar kemur að kosningum. Verum
því reiðubúnir, Sjálfstæðismenn,
minnugir þess, að hvort sem
okkur auðnast að ná því meiri-
hlutavaldi á íslandi, sem þjóðin
þarfnast, eða ekki, verður þó
vald okkar og áhrif því meira og
blessunarríkara, sem við verðum
fleiri á þingi og sá hópur fjöl-
mennari, sem á bak við okkur
stendur.
Við Sjálfstæðismerm vit-
um vel, að án okkar er ekkt
hægt að stjórna íslandi. Su
staðreynd leggur okkur á
herðar þungar, miklar og
margvíslegar skyldur, eis
þó fyrst og fremst skyldur
til frjálslvndis, víðsýnis,
sáttfýsi og skilnings á þörf-
um og óskum annarra, og
þá fyrst og fremst allræ
s'em bera hag þeirra fyrir
brjósti sem verst eru settiir
í baráttunni fyrir daglegu
brauði.
Við skulum, Sjálfstæðis-
menn, reyna að sanna áð
við séum maklegir hins
mikla trausts sem okkiti? er
sýnt. Þá mun það og em»
aukast.