Morgunblaðið - 01.02.1956, Side 14

14
MORGUNBLAÐI9
Miðvikudagur 1. febrúar ’5S
i
i SYSTURNAR ÞRJÁR
EFTIR IRA LEVIN - Fyrsti hluti: DOROTHY
Framh’aldssagan 7 j
Nú stóð fyrsta kennslustund
morgunsins, hinn daglegi fyrir-
'estur í þjóðfélagsfræði og eina
kennslustundin, sem þau höfðu
• 'ameiginlega á því kennslu-
misseri. J
Rödd dósentsins barst eins og
tilbreytingarlaust súð í gegnum
'óbítafað loftið.
Þennan eina dag hefði hún nú
vel getað lagt það á sig, að vera
atundvís, fannst honum. *
Vissi hún ekki, að hann var
gersamlega stirnaður upp af.
itngist og eftirvæntingu?
Himnaríki eða helvíti. ...
Hin fullkomna hamingja eða
hin hræöilega ógæfa, sem hann ;
þorði naumast að hugsa um....
Hann leit á úrið: 9,08....
Fjandinn sjálfur mátti hirða
hana, þessa daðursdrós og ógæfu
vald. I
Hann ók sér í sætinu og fitlaði
ráðþrota við lyklafestina sína. —j
Gvo starði hann á bak stúlkunn- '
ar, framan við hann og tók að
íelja deplana í treyjunni hennar.
Dyrnar opnuðust hægt. Hann j
kipptist við og leit áhyggjufull- I
ur til dyra.
Útlit stúlkunnar var hræði-1
i egt. Andlitið var náfölt, svo að
förðunin líktist málningu og það j
voru dökkir dílar í kringum aug- f
un. — *
Hún leit á hann, um leið og
dyrnar lukust upp og hristi höf- :
uðið með nærri ómerkjanlegri j
hreyfingu.
„Ó, guð minn góður....“ Hann
;neri sér aftur við, með lykla-
.íippuna í hendinni og starði,
•amaður og yfirbugaður, á hana.
Hann heyrði fótatakið aftan
við sig, brak í stólnum við hlið
hann, þegar sezt var í hann,
marr í penna, sem ritaði rúnir á
blað og loks skrjáf, þegar stúlkan
-eif síðu úr glósubókinni sinni.
Hann sneri sér að stúlkunni. ,
Hönd hennar var rétt til hans, :
hönd, sem hélt á litlum, saman-
hrotnum miða.
Hún horfði á hann, stórum,
óttafullum augum.
Hann tók við miðanum, slétti
úr honum og las: „Ég fékk voða-
tega háan hita og kastaði upp,
en svo gerðist ekkert meira“. j
| Þegar út kom, leituðu þau í
burtu úr troðningnum og þrengsl
unum og reikuðu inn í skuggann
af múrvegg byggingarinnar.
Kinnar Dorothy höfðu nú aft-
ur fengið sinn eðlilega lit og hún
talaði hratt og fjörlega:
„Þetta skal allt fara vel. Ég er
alveg viss um það Þú þarft ekki
að hætta náminu fyrir þessu. Þú
færð hærri styrk hjá ríkinu, þeg-
ar þú ert kvæntur, er það ekki?“
„Hundrað og fimm á mánuði",
sagði hann og gat ekki leynt ó-
ánægjunni i rómnum.
„Aðrir komast af með það ....
þeir, sem búa í íbúðarvögnun-
um. Þetta blessast allt saman
einhvern vegin fyrir okkur“.
Hann lagði bækurnar sínar frá
sér á jörðina. Nú reið mest á því,
að vinna sér inn tíma, tíma til
þess að hugsa. Hann var hrædd-
ur um, að hnén myndu þá og
þegar bvrja að skjálfa undir sér
á nýjan leik.
Hann tók brosandi um öxl
hennar: „Þetta er einmitt rétta
tillagan. Maður má ekki gera
úlfalda úr mýflugunni“.
Hann dró djúpt að sér and-
ann: „Eftir hádegið á föstudag-
inn íörum við svo niður á bæj-
ar....“
„Föstudaginr.?11
„Það er nú þriðjud.agur í dag,
stúlka lilta. Þrír dagar skjpta
okkur engu máli úr því sern
komið er“.
„En ég hélt, að það ætti að
gerast strax í dag“.
Hann fitlaði við kápukragann
hennar. „Dorrie, það getum við
ekki. Vertu nú dálítið skynsöm
stúlka. Það er svo margt sem
gera þarf fyrst, t.d. þarf ég að
láta taka af mér blóðprufu, ef
ég man rétt. En ef við giftum
okkur á föstudaginn, þá getum
við haldið það hátíðlegt um
helgina. Ég panta pláss fyrir
okkur á Nevv Washington House
tí
Hún hnyklaði brýrnar, hikandi
og óráðin.
„Hvaða máli skipta einir þrír
dagar?“
„Þú hefur víst alveg á réttu
að standa", andvarpaði hún
loks.
„Já, svona á það að vera, litla
stúlkan mín“. i
Hún þrýsti hönd hans: „Ég veit
það vel, að þetta er ekki eins
og við höfðum hugsað okkur, en
.... þú ert samt hamingjusam-
ur, er það ekki?“
„Jú, hvað heldurðu, Pening-
arnir hafa ekki svo mikið að
segja, þegar betur er að gáð. Ég
hélt bara, að vegna þín....“
Augu hennar urðu heit og
ástúðleg, er hún horfði á hann.
Hann leit á úrið sitt: „Þú ferð
í tíma klukkan tíu, er ekki svo?“
„Solamente el espanol. Mér er
nú alveg óhætt að skrópa í hon-
um“.
„Nei, gerðu það ekki. Við fá-
um víst bráðlega gildari ástæður
til þess að skrópa úr tímunum."
Hún þrýsti hönd hans:
„Við sjáumst svo aftur klukkan
átta, hjá bekknum". Hún sneri
sér ófús frá honum, en svo kall-
aði hann skyndilega til hennar:
„He.vrðu annars, Rorrie".
„Hvað?“
„Hefurðu nokkuð nefnt þetta
við systur þína, kunningsskap
okkar á ég við?“
„Ellen? Nei“.
„Jæja, það er ágætt. Þú skalt
heldur ekki gera það fvrst um
sinn, ekki fyrr en eftir gifting-
una“. 1
„Ég hafði nú einmitt hugsað
mér að segja henni allt saman
áður. Við höfum alltaf verið svo
samrýmdar og mér þætti leiðin-
legt að gera þetta án þess að
segja henni frá því áður“. I
„En hún, sem hefur verið svo
andstyggileg við þig núna í siðast
liðin tvö ár....“ [
„Ekki andstyggileg". J
„Það sagðir þú þó sjálf. Auk i
þess myndi hún strax hlaupa
með það í föður ykkar og hann
gæti e. t. v. gert eitthvað, sem ;
hindraði áform okkar“.
„Hvað gæti hann gert?“ i
„Það veit ég ekki. Hann myndi
a. m. k. reyna að gera eitthvað“.
„Já, jæja. Verði þinn vilji“.
„Seinna, þegar við værum orð-
in hjón, gæturðu svo hringt til
hennar. Og þá segjum við þeim
öllum tíðindín".
Hann lokaði augunum eitt
andartak, opnaði þau svo aftur
og sneri sér að henni. með fjör-
lausan svip og stirnaða andlits-
drætti.
Um varir hennar flögraði hik-
andi, órætt bros. Hann reyndi að
mdurgjalda það í sömu mynt,
en gat það ekki.
Augu hans hvörfluðu aftur til
blaðsins, sem hann hélt á í hönd-
unum. Hann braut það saman,
aftur og aftur, unz það var orðið
að samanhnoðaðri kúlu, sem
Viann stak:c loks i vasa sinn.
Svo sat hann hreyfingarlaus
með samanfléttaða fingur og
itarði á kennarann.
Eftir stutta stund hafði hann
aftur jafnað sig svo mikið, að
hann gat snúið sér að Dorothy og
sent henni róandi og hughreyst-
andi bros, um leið og hann mynd-
aði hljóð’aust, með vörunum,
orðin: „Vertu aiveg óhrædd, litla
vina. Þetta lagast allt saman
bráðum“.
Þegar klukkuna vantaði fimm
/nínútur í tíu var hringt bjöllu.
Tíminn var úti og þau urðu sam-
ferða út úr kennslustofunni, á-
.samt hinum stúdentunum, sem
hlógu, hrintu og börmuðu sér
jyfir væntanlegum prófúm, verk-
'efnum, sem átti að vera löngu
búið að afhenda þeim og stefnu-
i-nótum. sem höíðu einhvern veg-
•Ott farið út um þúfur.
Ræningjarnir
Menn börðust ýmist á hestunum eða háðu einvígi hver
við annan standandi. Mátti lengi vel ekki á milli sjá hver
myndi bera sigur úr býtum.
Því að þótt ræningjarnir væru herskáir og berðust af mikl-
um vígamóð, sýndu kaupmennirnir enga linkind og voru allir
með tölu hinir röskustu menn. Voru hér á ferðinni án alls
efa menn, sem ekki voru að berjast í fyrsta sinn og höfðu’
fengið mikla leikni í skylmingum.
Jón ræningjaforingi óð fram eins og berserkur og hjó með
sverðinu á báða bóga. Hrukku menn undan honum eða féllu
fyrir honum.
AUt í einu gáfust kaupmennirnir upp, og voru þá aðeins
7 eftir uppistandandi, en ræningjarnir höfðu ekki misst nema
10 menn og höfðu því yfirhöndina.
Kaupmennirnir voru nú bundnir og skildir eftir á staðn-
um, en ræningjarnir héldu í burtu með hesta þeirra og far-
angur. Þeir ætluðu nefnilega að fara til fylgsnis síns, þar
sem þeir gátu óáreittir skipt ránsfengnum.
Hlakkaði nú heldur en ekki í ræningjunum, þegar þeir
urðu þess vísir, að farangurinn var mjög dýrmætur. Mest
af honum var dýrindis málmur, og einnig mikið af alls
konar fatnaðí. sem ræningjana vanhagaði um. Aldrei fyrr
höfðu þeir komizt í annan eins ránsfeng, og var nú slegið
upp mikilli fagnaðarveizlu. Mikið var drukkið og etið, og
gerðust ræningjarnir hinir háværustu,
• •>••»•••••«*■••■••••••■■«■■■••••,
flnííaparastativin l
\
Magnús E. Baldvinsson
Laugavegi 12 —• sími T048.
**MMBoaniMMir«inri i romjjtMiii j ■ ■ ■■■■■.... ■ ■