Morgunblaðið - 12.12.1956, Blaðsíða 16

1«
M Ol* n T’nnrr r
Mi?'* ^ Iðfif
GULA
I‘* i i * »
| kerhes'giB '
* * ,
eftir MARY ROBERTS RINEHART
|» — m—m —— ■ — —m. ■ - ■ ~
Pramhaldssagan 3
einhvern veginn alltof víðáttu-
mikið. Og ekkert gat hún skilið
í Elinor. Hvað sem um hana mátti
annars segja, var hún vön að vera
til staðar á umtöluðum tíma. Það
var ekki annað en grein í trúar-
játningu hennar sem samkvæmis-
konu. En frú Spencer var sár-
gröm.
— Maður lærir þá að minnsta
kosti að gera ekki of miklar kröf-
ur til barnanna sinna, sagði hún.
— Annars kem ég hingað nú ekki
svo oft, að....
.— O, hún skilar sér, sagði Carol
friðstillandi. — Þú veizt hún ger-
ir það alltaf.
En það leið langur tími, áður
en Elinor skilaði sér, ef það er
þá rétta orðið. Hún var sem sé
í húsinu allan tímann, en næstum
kiukkustund var liðin áður en
þær fengu að sjá hana. Og þegar
hún svo loks kom, var sýnilega
eitthvað öðru vísi en það átti að
vera. Ekki þó svo að skilja, að
Elinor reyndi ekki að láta sem
ekkert væri.
__ Fyrirgefið þið, elskumar,
sagði hún. — Hér var einhver
voðamaður í sambandi við myrkv
unina. Hafið þið fengið nokkuð
að borða?
__ Já, við fengum sent upp á
bakka, svaraði móðir hennar. —
Idér finnst nú annars, Elinor....
En Elinor var alls ekki að
hiusta á hana. Hún leit kringum
sig í skrautlegu íbúðinni, síðan
IJTVARPIÐ
Miðvikudagur 12. desember:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 Við vinnuna: Tónleik
ar af plötum. 18,30 Bridgeþáttur
(Eiríkur Baldvinsson). 18,45
Öperulög. 19,10 Þingfréttir. —
Tónleikar. 20,30 Daglegt mál
(Grimur Helgason kand. mag.).
20,35 Lestur fomrita: Grettis
saga; V. (Einar ól. Sveinsson
prófessor). 21,00 Islenzkir einleik
arar; III. þáttur. Bjöm ólafsson
fiðluleikari. Við píanóið: Fritz
Weisshappel. 21,45 Hæstaréttar-
mál (Hákon Guðmundsson hæsta-
réttarritari). 22,00 Fréttir og veð
urfregnir. — Kvæði kvöldsins. —
22,10 Lögin okkar“. — Högni
Torfason fréttamaður fer með
hljóðnemann í óskalagaleit. 23,10
Dagskrárlok.
Fimmtudagur 13. desemher:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Á frívaktinni", sjó-
mannaþáttur (Guðrún Erlends-
dóttir). 18,30 Framburðarkennsla
í dönsku, ensku og esperantó. —
19,00 Harmonikulög. 19,10 Þing-
reif hún af sér hattinn og renndi
fingrunum gegnum ljósa hárið.
Carol horfði á hana og furðaði
sig á því, hvernig hún hefði varð-
veitt fegurð sína. Þrjátíu og
tveggja ára, að minnsta kosti, og
hún sýndist yngri en Carol sjálf.
Eða gerði hún það nú annars?
Það var varla vafi á þvi, að
Elinor var þreytt og í slæmu
skapi og jafnvel — væri slíkt
hugsanlegt — hrædd í þokkabót.
— Ég vona, að það fari vel um
ykkur, sagði hún. En svona er ég
heppin eða hitt þó heldur; ég þarf
að fara til New York á morgun.
Og það í þessum hita. Er það ekki
alveg hræðilegt?
Frú Spencer glápti á hana.
— Mér f innst nú, Elinor min, ..
byrjaði hún aftur.
— Ég skil það, elskan. Þetta er
aldeilis hræðilegt, en ég verð að
fara, engu að síður. Við höfum
kvöldboð í næstu viku, og ég verð
að máta kjól á laugardag. Ég
varð að fá hann .. ég átti ekki
nokkra tusku til að vera í.
Carol gat ekki annað en bros-
að með sjálfri sér, er hún minnt-
ist fataherbergisins, sem var fullt
af skápum og skáparnir fullir af
kjólum.
— Og hvar ætlarðu að gista?
spurði hún. — fbúðin ykkar er
lokuð og Howard í klúbbnum
sínum.
— O, ég fæ einhvers staðar
inni.
Frú Spencer var þögul og móðg
uð. Og Elinor leit ekki á hana.
Yfirleitt leit hún ekki á neitt eða
neinn.
---- Ó, ég er með höfuðverk,
sagði hún. Þykir ykkur verra ef
ég legg mig svolitla stund? Þið
látið eins og þið séuð heima hjá
ykkur á meðan.
— Já, hvað vildirðu helzt láta
okkur gera? spurði Carol. — Ég
get vitanlega hringað mig eln-
hvers staðar upp með bók, en
hvað á mamma að taka sér fyrir
hendur, á meðan.
En aftur fann hún, að orðin
hrukku af Elinor, eins og vatn
af gæs. Það var eins og hún segði
ekki annað en það, sem hún haf ði
undirbúið áður en hún kom inn.
— Kvöldmaturinn er klukkan
átta, sagði hún allt í einu, snöggt.
— Ég sé ykkur þá.
— Mér finnst .... byrjaði frú
Spencer einu sinni enn. En Elinor
var komin út og hafði lokað á
eftir sér hurðinni. Carol gat ekki
að sér gert að hlæja, þrátt fyrir
allt. En svo iðraðist hún þess og
gekk til móður sinnar og kyssti
hana á kinnina.
— Jæja, við erum nú komnar
hingað, hvað sem öðru líður. —
Hugsaðu ekki um hana Elinor.
Hver veit nema henni liggi eitt-
hvað þungt á hjarta.
Frú Spencer greip í handlegg
hennar, næstum ofsalega.
— Heldurðu, að Howard sé
farinn að halda fram hjá henni?
— O, það getur svo sem vel
verið, að hann eigi einhverja feg-
urðardís einhvers staðar, en hinu
trúi ég ekki, að Elinor taki sér
það neitt nærri, nema því aðeins,
að það berist til eyrna almenn-
ings.
Frú Spencer lokaði augunum
aftur. Þessi mynd af nútirnahjú-
skap gekk fram af henni.
— Ég held ég verði að taka
digitalis, sagði hún veikluiega. ,
Elinor fór daginn eftir og leit'
út eins og hún hefði ekkert sofið,
en hrúgaði í bílinn hjá sér ótelj-
andi töskum, sem hún gat aldréi
án verið, hversu lítið sem hún
hreyfði sig að heiman. Hún hafði \
ekki komið í kvöldverðinn kvöld-
inu áður, en sent boð um, að hún 1
væri enn með höfuðverk.. Og þar ,
sem hún rétt aðeins sást fyrir,
hádegisverð, dró ekkert úr
gremju móður hennar.
Svo virtist sem Elinor hefði í |
hyggju að aka til Providence, j
skilja bílinn þar eftir og fara í1
járnbrautarlest til New York. I
— Svo getið þið haft stóra bíl- •
inn, sagði hún, — og notað hann j
allt hvað þið viljið. Howard sá i
fyrir nógu benzíni.
Frú Spencer svaraði þessu engu
og var önug, en Elinor tók alls
ekki eftir því. Hún talaði allt
hvað af tók meðan á máltíðinni
stóð; um Greg, bróður sinn og
hvort hann myndi giftast Virg-
iníu Demarest, meðan á leyfi
hans stæði, og svo um kjólinn,
sem hún þurfti að máta. Og —
aldrei þessu vant — reykti hún
allt hvað af tók meðan á máltíð
inni stóð. Carol var óróleg og
þegar Elinor fór upp á loft eftir
kápunni sinni og hattinum, elti
hún hana þangað.
Elinor stóð við járnskápinn í
svefnherberginu. Hún hrökk dá-
lítið við.
— Peninga til ferðarinnar,
sagði hún glaðlega. — Hvað geng
ur að þér, Carol? Þú ert eins og
vofa.
— Þannig finnst mér þú vera,
svaraði Carol, önuglega.
— Vitleysa! Það gengur ekkert
að mér. Sjáðu nú til, Carol, hvers
vegna verðið þið ekki bara hérna
um tíma? Ekki kærir Greg sig
um að fara til Maine. Hann hef-
ur um annað að hugsa, og þú hef-
ur ekki annað upp úr því en end-
urminningar, sem þú vildir helzt
gleyma.
— Það gerir ekkert til með mig,
svaraði Carol. — Og nú er þetta
ákveðið og of seint að fara að
hringla með það.
— Láttu þá stúlkurnar fara

KENWOOD ^IUVÉLIN er traustbyggð,
euuoid í nutxvuii uiiutiuu ant: AÍKastamiJúi og xjöilisef.
Verð með ofangreindum hjálpartækjum
kr.: 2,795.00.
Létíið húsmú-ÍHuinni heimilissíörfin.
§Caup*$ j
Austurstræt? 1/f
Sími 1687.
Fyrirtæki og einstaklingar, sem
ætla að koma jólakveðjum
í jólablaðið, eru vinsamlega
^ beðnir að láta vita í síma 6801
eða 1600, sem allra fyrst.
&
Jttúr&unbín&ib
fréttir. — Tónleikar. 20,30 Frá-
sögn: Á söguslóðum Gamla testa-
mentisins; sjöundi hluti (Þórir
Þórðarson dósent). 20,55 Tónlistar
kynning: Lög eftir Eyþór Stefáns
gon. Flytjendur: Guðmunda Elías-
dóttir, Guðrún Á. Símonar, Þuríð-
ur Pálsdóttir, Guðmundur Jónsson,
Þorsteinn Hannesson og Kirkju-
kór Sauðárkróks undir stjórn höf-
undar. Fritz Weisshappel leikur
undir einsöngvunum og undirbýr
þennan dagskrárlið. 21,30 Útvarps
sagan: „Gerpla“ eftir Halldór
Kiljan Laxness; X. (Höfundur
les). 22,00 Fréttir og veðurfregn-
ir. — Kvæði kvöldsins. 22,10 Upp-
lestur: „Meðan þín náð“, kafiar
úr prédikunum eftir Sigurbjöm
Einarsson prófessor (Baldur
Pálmason). 22,30 Sinfónískir tón-
leikar (plötur). 23,10 Dagskrárlok
MARKÚS EftirEd Dodd
^ FONVILLE, DARLINÖ, ARE
v//m i at i r->i/Cuts AArvrtJC=o'«
vou AU. R!GHT?...MOTHER'S
_ BEEM SO WORRtED
ABOUT YOU/
Y-Y-YES, MOTH ER... I ‘VE—
IVE BEEN A-AWRISHT/ '
---------
2) — Finnur, elskan min. Þú
ert heill á húfi. Skelfing hef ég
saknað þín.
— 3) — Já, mamma, það er al
í lagi hjá mér.