Morgunblaðið - 23.12.1956, Síða 11

Sunnuðagur 23. ðes. 1956
MORGVNBLABIÐ
11
Önnur vill heila höll af
gulli, hin syngja og dansa
Svsturnar Ingibjörgr og Hrafnhildur.
Tcrður að vera fallegt.
Þad sem við gefum mömmu
— Eruð þið að leita að jóla-
gjöfum, spurði ég tvær iitlar
atúlkur, sem ég mætti?
— Já, sögðu þær feimnislega
— Má ég tala svolítið við ykk-
ur og skrifa það svo í Morgun-
bíaðið?
— Já, sögðu þær enn feimnis-
legar en áður.
Svo byrjuðum við. Þær eru
systur og heita Hrafhildur og
Ingibjörg og eru dætur Sigurðar
Sigurðssonar og Sigríðar Sigurð-
ardóttur á Klapparstíg 26. Hrafn-
hildur er 8 ára og er í 8 ár a bekk
C í Miðbæjarskólanum. Ingibjörg
er 11 ára og er í 11 ára F í
tama skóla.
— Eigið þið einhverja peninga
íyrir jólagjöfum?
— Já, segir Ingibjörg. Við höf-
um safnað og svo gefur marama
okkur Uka.
— Hvað ætlíð þið að gefa for-
eldrunum?
— Við vitum ekki enn hvað
við eigum að gefa mömmu, Það
þarf að vera svo fallegt. En pabba
ætlum við að gefa ...... Hrafn-
hildur var búin að segja það,
en svo áttuðu þær sig og báðu
mig að segja það ekki, þvi þá
myndi pabbi vita allt.
— En vitið þið hvað jólin eru?
— Já, sagði Ingibjörg, það er
hátið . . . . Þá greip Hrafn-
hildur fram í og sagði: Þá fædd-
ist Jesú.
— Hafið þið séð jólasveina?
— Já, það kom einn til okkar
í fyrra, sagði Ingibjörg.
— Nei, það var hittiðfyrra, leið
rétti sú minni.
—• Eru til nokkuð nema alvöru
jólatsveinar?
— Já, Steini og svo eins og eru
í búðargluggunum, segir Hrafn-
hildur.
— Steini? Hver er það?
— Það er maður. Hann hefur
látist vera jólasveinn.
— Hvað finnst ykkur mest gam
•n að skemmta ykkur?
— Fara í bíó, segja báðar.
— Og hvernig myndir?
—- Dans og söngvamyndir seg-
ir sú eldrí. Skrípamyndir segir
hin. Og svo er Hka mest gaman
að teikna, bætir hún við.
— Eruð þið nokkuð skotnar i
strákum?
— Nei, segir Ingibjörg. Strákar
eru svo leiðinlegir. Ég er skot-
in í strák segir Hrafnhildur litla
íbyggin. En ég vil ekki segja hver
hann er, því þá stríða krakkarnir
mér.
—■ Hvað viljið þið helzt fá í
jólagjöf?
— Skauta, segja báðar án þess
að hugsa sig um. Og þær halda
að þær fái þá.
— Hvernig finnst ykkur full-
orðna fólkið?
— Ágætt, segir Ingibjörg, en sú
litla hugsar sig um og segir: Það
er bæði leiðinlegt og skemmti-
legt.
— Hvað mynduð þið spurja
mig, ef þið væruð biaðamenn
og væruð að tala við mig?
Þær fara báðar hjá sér og
vilja helzt ekkert segja unz sú
litla fær kjarkinn og segir: Bara
hvað þú ert gamaU?
— Ef þú Hrafhildur ættir eina
ósk, hvað myndir þú þá óska
þér?
— Heila höH af gulli. Ég vil
verða rík.
— En þú Ingibjörg?
— Að verða sunddrottning eins
og Ágústa og læra að dan.#. hjá
Rigmor.
Svo buðum við þeim inn í ís-
bar ísborgar og þær völdu ís —
hann selst mikið í Austur-
stræti.
Stendur verð í
rær n t r i 11 u
En það er ekki alJ taf sem Aust-
urstræti veitir skjól börnum sín-
um. Regn guðanna fellur þar sem
annars staðar og naprir vindar
næða um hvern þess skima. Þann
ig var það sl. fimmtudag. Þurr-
um fótum komust menn ekki endi
langt strætið og marglit ljósin i
grenivafningunum uppi yfir göt-
unni börðust harðri baráttu við
veðrið til að slitna ekki niður.
Á horninu við Lækjartorg stóð
lögregluþjónn. Hann reyndi eftir
mætti að auðvelda fólki að kom-
ast gegnum bílastrauminn yfir
götuna. Hann greiddi Uka úr um-
ferð. Stundum komu slíkir storm-
sveipir, að þessi hái og sterklegi
maður mátti beita sér til að hopa
skki undan.
Klukkan á torginu var að verða
3, þegar hann gekk frá horninu —
vestur Austurstræti. Ég hafði
staðið í skjóli um stund og horft
á fólkið, umferðina, veðurofsann
— og lögregluþjóninn. Ég hljóp
á eftir honum og sagði:
— Napurt veðrið í dag.
— Já, og verra er, að spáð er
framhaldi á ofsanum.
Ég sagði honum erindi mitt —
og við leituðum skjóls, því ó-
mögulegt var að standa á ber-
svæði nema nauðsyn krefði.
— Ég er búinn að gegna þvi
starfi i tæp 18 ár, sagði hann er
ég spurði hve lengi hann hefði
verið í lögreglunni.
— Ég kann vel við starfið. Það
er stundum allerfitt og erilsamt.
Næturvaktirnar eru verstar.
— Því trúi ég vel, skaut ég
inn í.
— Já, það er svona, þegar mað-
ur fer að eldast. Ég fann ekki
fyrir þeim fyrsta árið eða fyrstu
árin. Þá stóð manni á sama. Nú
þykja mér morgunvaktirnar bezt-
ar.
Svona hófst samtal okkar
Kristjáns Vattnes. Hann sagði
mér það síðan að nú væri hann
39 ára, kvæntur og ætti 7 börn,
það elzta 18 ára, það yngsta 5
ára. Hann er fæddur að Vattar-
nesi við Fáskrúðsfjörð — þaðan
er ættarnafn hans, en fluttist til
bæjarins með foreldrum sinum
Austurstiæti —
sinni í iríum
1929. Hann hafði unnið við bygg-
ingarvinnu, verið á sjónum áður
en hann kom hingað og hélt því
áfram hér, ásamt því að iðka í-
þróttir í tómstundunura.
Og úr íþróttunum þekkja hann
margir, því hann var einn frækn-
asti íþróttamaður landsins um
árabil. Hann keppti á Ólympíu-
ég gerðist Wgregluþjónn, og er
ánægður með það.
— En aðeins óánægður með
næturvaktirnar ?
— Þær eru verri en morgun-
vaktirnar.
— Er það vegna drykkjuskapar
og slagsmála?
— Nei, það er orðið Htið um
þau — eiginlega undantekning og
það eru þá helzt utanbæjarmenn.
Bílstjórarnir eru ágætir og taka
vel áminningum okkar, ef um
það er að ræða. En það er ekki
vandalaus umferðin í miðbænum
í þessum þrengslum — og alltaf
koma fleiri bílar.
— Finnst þér of mikið „stúss-
ið“ í fólkinu fyrir jólin?
— Það er kannski nokkuð mik-
ið. En það er gaman að því í og
með.
- Það er kannski ekki mikil
„jólaös“ í ykkar starfi?
— Jú, það eru aukavaktir. Ég
var t.d. núna á aukavakt vegna
aukinhar umferðar núna fyrir
jóHn. Ég byrjaði kl. 8 í morgun
og átti að’ hætta kl. 2, en vinn
aukavinnu til kl. 8. Á morgun
byrja ég á næturvakt.
Hann sagði ekki meira um
þetta, en þetta var án efa erfiður
dagur hjá honum. Hann var bú-
inn að standa frá kl. 4—6 á horni
Lækjargötu og Austurstrætis. —
Hann var gegnblautur og ískald-
ur — að vonum. í 18 ár hefur
hann verið í þessu starfi. Það
hiýtur að vera erfitt.
— Átt þú eitthvert sérstakt
tómstundagaman?
— Já, ég á trillubát og fer á
veiðar í frístundunum. Ég fer þá
vestur á Svið, út í Garðsjó eða
eitthvað annað hér í bugtinni.
Það er mikil upplyfting. Sjórinn
hefur líka alltaf átt eitthvað í
mér.
— Eftirminnilegasti ánægjuat-
burðurinn í lífinu?
— Ólympíuleikarnir 1936. Þeim
gleymi ég aldrei.
— Og ef þú ættir eina ósk til
að fá uppfyllta?
— Ja, henni yrði ekki betur
varið en að óska þess að böx-nin
7 hefðu góða heilsu, og að all-
ir ættu gleðileg jól, sagði þessi
lögregluþjónn, sem verður á næt-
urvakt og fjarri heimili sínu á
sjálfum jólunum.
Kristján Yatnes
--- uu'lun aktim-
ar eru leiðinleg-
antar. Hann er á
næturvakt á jól-
Ansturstræti
— stræti Hfs og vona
Svo jafnvel þó að þynnist okkar
ílokkur
við þurfum ekki heimsins vegna
að kvíða.
Því eilífðina munar minnst um
okkur
— og munar ekki vitund um að
biða.
Svo kvað Tómas.
A. St.
leikunum í Beriín 1936 — i spjót-
kasti, en í þeirri grein átti hann
íslandsmet um langt árabil.
Hann vildi Htið gera úr sínum
afrekum — lítið gera úr sjálfum
sér, en það var auðheyrt að hann
ann iþróttum og á margar íagrar
minningar frá íþróttaárum sín-
um.
— Xnnan þeirra er félagsskapur
inn ágætur, sagði hann. Og það
má segja að það er eins hér i
lögreglunni.
— Ætlaðirðu að verða lögreglu
þjónn, Kristján?
— Ég hafði eiginlega hug á sjón
um, — og ég var byrjaður á því,
en vegna veikinda — brjósthimnu
bólgu — varð ég að hverfa frá
því og svo atvikaðist þaS svo að
Já, svona er fólkið í Austur-
stræti. Menn koma þangað yfir-
leitt í erindum eða er-
indisleysu, fáir eiga þar
heima. Þar eru sjómenn, leikarar,
skólatelpur og lögregluþjónar og
margir, margir aðrir. Þar er
staumur hins iðandi Ufs.
Því láfið heldur áfram, Austur
stræti
og önnxir kynslóð tekur við af
hinni,
sem forðum daga fór með þys og
læti
og fagnaði og hló á gangstett
þinxxL
JóEokveðjnr
til fióttamnnna
Vín, 21. des. (Reuter)
IINN NÝI forstjÓTÍ flóttamanna-
stofnunar S.Þ., dr. Auguste Lindt,
sem kosinn var af Allsherjarþing-
inu 10. des. s.l„ hefur sent öllum
flóttamönnum í Austurriki jóla-
kveðjur. Hann var 4 daga í Vki
og ræddi við austurrísk stjórn-
arvöld um vandamál flóttamann-
anna. Sömuleiðis hitti hann Nix-
on, varaforseta Bandaríkjanna,
sem var á ferð í Austurríki sem
persónulegur erindreki Eisen-
howers forseta.
Nýtt stáliðjuver í
Frakklandi
PARÍS, 17. des. — Lokið er nú
smíði nýs stáliðjuvers í Audun-la-
Tiche rétt við landamæri Luxem-
borgar. Er iðjuverið reist af
Terres-Rouges fyrirtækinu og er
búið hinum fullkomnustu tækj-
um, enda mjög stórvirkt. Það er
áætlað að verksmiðjan bræði «m
300 smálestir af járni á dag, en
afkastageta fyrri verksmiðja
félagsins var 5<K) smálestir á dag.
Bygging þessa mikla iðjuvers,
er einn liðurinn í uppbyggingu
og aukningu franska stáliðnaðar-
ins. Síðast liðið ár var stálfram-
leiðsla Frakka 12,6 millj. smálest-
ir, en áætlun hefur verið gerð um
að hún verði komin upp í 17 millj.
smálestir árið 1960. Er áætlað aíS
árleg aukning stálnotkunar i
Frakklandi nemi 4%.