Morgunblaðið - 15.02.1957, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAfím
Föstudagur 15. febr. 1957

Útg.: H.f. Arvakur, Reykjavík
Framkvæmdastjóri: Sigfús Jónssun.
Aðalritstjórar: Valtýr Stefánsson (ábm.)
Bjarni Benediktsson.
Ritstjórar: Sigurður Bjarnason frá Vigur.
Einar Ásmundsson.
Lesbók: Arni Óla, sími 3045.
Auglýsingar: Ámi Garðar Kristinsson.
Ritstjóm: Aðalstræti 6.
Auglýsingar og afgrciðsla: Aðalstræti 6. Sími 1600
Askriftargjald kr. 25.00 á mánuði innanlands.
í lausasolu kr. 1.50 eintakið.
Hverjum er um uð kennu?
EITT af því sem einkennir stjórn-
málabaráttu Framsóknar, er að
allt sem miður fer er einhverjum
öðrum að kenna. Það gildir einu,
þó Framsóknarmenn hafi unnið
með einhverjum flokki jafnvel
um langan tíma, að lausn tiltek-
inna vandamála og þar hafi ekk-
ert borið á milli. Allt í einu rísa
Framsóknarmenn upp og segja:
Þetta vildum við ekki, það er allt
hinum að kenna að svo fór sem
fór! En svo er þetta allt breyti-
legt eftir því hvernig þarf að aka
seglunum í það og það skiptið.
Það sem var sagt, að væri þessum
að kenna fyrir ári síðan, er sagt
allt öðrum að kenna í ár, vegna
þess að fyrri kenningin hentaði
ekki lengur!
Samvinnuslit Framsóknarflokks
ins er alþekkt fyrirbæri í stjórn-
málasögu síðari ára. Fyrri hluta
kjörtímabilanna er venjulega allt
með sæmilegri spekt, en þegar
lengra líður fara Framsóknar-
menn að ókyrrast. Þá er farið að
hugsa um, hvernig eigi að ná sem
hentugastri vígstöðu við þær
kosningar, sem í hönd fara. Og
einn góðan veðurdag rísa svo
Framsóknarmenn upp og segja:
Það er alveg ómögulegt að vinna
með þessum mönnum. Við vild-
um þetta, þeir vildu hitt og þeir
eru ósamstarfshæfir! Svo koma
„samvinnuslitin" alþekktu og
nýjar kosningar. Þennan leik hafa
Framsóknarmenn leikið hvað eft-
ir annað. „Samvinnuslit" Fram-
sóknar eru orðin jafnárvíst fyr-
irbrigði og hlaupárið, en það er
bara styttra á milli.
Það er eftirtektarvert að at-
huga, hvernig Framsóknarmenn
haga sér nú. Þeir sýna ennþá alla
viðleitni til að halda stjórnarskút-
unni á floti og nota í því sam-
bandi ýmsa undarlega tilburði. f
útvarpsumræðunum á dögunum
minntust ráðherrar Framsóknar-
flokksins þess nú ekki lengur, að
kommúnistar hefðu átt svo sem
nokkurn þátt í stjórnmálaþróun-
inni á undanförnum árum og
allra sízt,að þeir hefðu á nokkurn
hátt komið óheppilega fram. Nú
var allt Sjálfstæðismönnum að
kenna, sem miður hafði farið.
Þannig er hin margþekkta Fram-
sóknaraðferð.
Fyrri vitnisburður
Eysteins
í þessu sambandi er rétt að
minna á ummæli Eysteins Jóns-
sonar um kommúnista, sem hann
viðhafði á Alþingi nokkru áður
en flokki hans þótti tími til kom-
inn að rjúfa samstarfið við Sjálf-
stæðismenn enn einu sinni. Þá
var Eysteinn að verja þá löggjöf,
sem nýlega hafði verið sett til
hjálpar atvinnuvegunum eftir
verkföllin miklu. Þá sagði Ey-
steinn Jónsson út af skemmdar-
verkum kommúnista, sem hann
nefndi svo:
Kommúnistar höfnuðu í upp-
hafi hinnar miklu deilu allri
samvinnu um að leita að raun-
verulegum kjarabótum fyrir
verkalýðinn eftir öðrum leiðum
og sögðu að kaupið ætti að
hækka. Höfnuðu síðan boði um
7% kauphækkun fyrstu daga
verkfallsins vegna_ þess að þeir
vildu hafa langt verkfall, sem
gerði mikið tjón“.
Svo heldur Eysteinn áfram og
segir: „Ég benti á það þá að með
þessum ráðstöfunum væri brotið
blað í efnahagssögu landsins".
Síðan lýsir Eysteinn Jónsson
því, að verðlag hafi haldizt stöð-
ugt, sparnaður aukizt, greiðslu-
afgangur væri af ríkisbúskapnum
o. s. frv. og segir síðan:
„Togaraútgerðin stóð á hinn
bóginn höllum fæti og hefði þurft
að gera nýjar ráðstafanir til við-
bótar þeim, sem áður höfðu verið
gerðar til stuðnings henni, þótt
ný hækkunaralda hefði ekki ver-
ið reist. En allt hefði það verið
viðráðanlegt og tiltölulega létt
samanborið við það, sem nú ligg-
ur fyrir“.
Að dómi Eysteins Jónssonar
voru allir örðugleikar, sem lands-
menn áttu við að glíma áður en
kommúnistar gerðu verkföllin,
tiltölulega léttir samanborið við
það, sem blasti við að verkföll-
unum loknum. Þannig er þá vitnis
burður Eysteins Jónssonar, að
fyrir ári síðan var sú óheilla-
þróun, sem leiddi til sívaxandi
skatta og efnahagslegra þreng-
inga í landinu, skemmdarverkum
kommúnista að kenna. En nú er
komið annað hljóð í skrokkinn.
Seinni vitnisburður
Eysteins
f ræðu þeirri, sem Eysteinn
Jónsson hélt í útvarpinu á dög-
unum, var ekki lengur minnzt á
kommúnista né þátt þeirra í
stjórnmálaþróuninni, einu orði.
Nú var ekkert sem miður fer eða
farið hefur þeim að kenna. Nú var
allt Sjálfstæðismönnum að
kenna. Og megináherzluna lagði
E. J. á það að Sjálfstæðismenn
hefðu staðið fyrir hóflausri fjár-
festingu og ekki væri hugsanlegt,
eins og hann segir „að koma
nokkru viti í efnahags- og fram-
leiðslumálin, nema fjárfesting-
unni væri stillt í meira hóf en
verið hefur um sinn“. Nú er
þetta orðið meginástæðan. Verk-
föll kommúnista eru „gleymd“!
E. J. bregður líka Sjálfstæðis-
mönnum um að segja nú allt ann-
að en þeir hefðu gert áður, varð-
andi stöðvun kaupgjalds og verð-
lags og önnur atriði. En hann
minnist ekki á, að kommúnistar
segi nú allt annað um þýðingu
sífelldra verkfalla og kapphlaups
milli kaupgjalds og verðlags en
þeir sögðu áður!
Ennþá halda Framsóknarmenn
fast í þá stjórnarsamvinnu, sem
þeir eru í. En hvað verður það
lengi? Og hverjum verður
þá um að kenna, þegar hún fer
út um þúfur? Hvaða vitnisburð
fá kommúnistar hjá Eysteini
Jónssyni, þegar að þeim tíma
kemur. Menn bíða og sjá.
UTAN UR HEIMI
\urnaruá geitci
50 metrcir uoru tií ^reióióinó —
en fjd (n^rjuSu uéíh^óói
Undanfarna daga hefur
mjög dregið úr flóttamanna-
straumnum frá Ungverjalandi —
og er ástæðan talin sú, að komm-
únistar hafa eflt landamæravörð-
inn við austurrísku landamærin
svo mjög, að miklar líkur eru
til, að þeir, sem gera tilraun til
þess að komast vestur yfir landa-
mærin, falli fyrir byssukúlum
varðanna — eða náist. Nú hafa
landamæraverðirnir fengið blóð-
hunda sér til aðstoðar — og hefur
það mjög dregið úr líkunum fyrir
því, að flóttamönnum heppnist að
flýja í skjóli myrkurs.
M.
argoft hefur það kom
ið fyrir, að Ungverjar, sem gert
hafa tilraun til þess að flýja land,
hafa verið skotnir á landamærun-
um — og jafnvel hafa landamæra
Austurrísku
landamæra-
verðirnir
standa yfir
flóttamannin-
um þar sem
hann liggur í
andarslitrun-
um — nokkra
metra utan við
járntjaldið.
hafa færzt í vöxt eftir að stjórn
Kadars hóf að verðlauna landa-
mæraverði fyrir hvern þann
flóttamann, sem handsamaður er
eða drepinn. Auk þess er landa-
mæravörðunum heimilt að ræna
öllu fémætu af flóttafólki.
h

Danski ljósmyndarinn var við-
bragðsfljótur — og tók þessa
mynd, er einn fjórmenninganna
varpaði sér út úr lestinni. Mynd-
in er tekin í gegnum „aðdrátt-
arlinsu" og er bún því ekki svo
greinileg sem skyldi
verðir kommúnista elt flóttafólk
vestur yfir landamærin og drepið
það þar eða náð því og flutt aft-
ur til baka. Sérstaklega mun slíkt
I árnbrau tarlestin sem
fer á milli Búdapest og St.
Gotthard ekur á einum stað
nokkurn spöl meðfram aust-
urrísku landamærunum. Þar,
sem járnbrautarlínan liggur
næst Austurríki á þessum stað,
eru aðeins 50 m. að landamær-
unum.
•jt Margir Ungverjar, sem
flúið hafa land, hafa tekið sér
far með þessari lest — og farið
annað hvort af lestinni á þeirri
járnbrautarstöð, sem næst er
landamærunum, eða þá, að
þeir hafa stokkið af lestinni á
þeim stað, sem stytzt er til
landamæranna.
it: Enda þótt kommúnistar
hafi hert varðgæzluna mjög á
þessum slóðum, hafa margir
freistað gæfunnar og hætt
lífi sínu með því að
stökkva af lestinni á þessum
stað. 50 m. er ekki mikil vega-
nengd, en fjarlægðin frá járn-
brautarlínunni til landamær-
anna á þessum stað er samt
nógu Iöng. Rússnesku og ung-
versku landamæraverðirnir
eru ekki lengi að miða vél-
byssunni.
Á Vestrænir blaðamenn og
fréttaljósmyndarar hafa verið
fjölmennir í Austurríki síðan
til tíðindanna dró í Ungverja-
landi í lok fyrra árs — og
halda þeir sig margir við landa
mærin. Á þessum stað, sem
fyrr getur, liggja margir við
— og bíða ljósmyndarar með
myndavélina í höndum í hvert
skipti, sem járnbrautarlestin
fer framhjá.
Á Fyrir nokkru varð dansk-
ur blaðamaður vitni að því, að
fjórir Ungverjar stukku af
lestinni á þessum stað. Tóku
þeir þegar til fótanna í áttina
til landamæranna. En landa-
mæraverðir kommúnista voru
vakandi — og vélbyssur þeirra
fóru að „gelta“.
Það var um líf og dauða að
tefla. Flóttamennirnir hlupu
hvað af tók í ökladjúpum
snjónum. Allt í einu féll einn
þeirra, er nokkrir metrar voru
ófarnir að landamæralínunni.
Verðirnir höfðu hitt hann. En
hann var enn með lífsmarki —
og neytti ýtrustu krafta til
þess að skriða yfir landa-
mærin.
■A Rétt í því, að hann var að
mjakast yfir línuna, komu
Rússarnir hlaupandi. En þeir
voru of seinir. Hann var allur
kominn yfir. Austurrísku
landamæraverðirnir tóku á
móti mönnunum. Þrír höfðu
sloppið ósærðir, en hinn f jórði
lézt nokkrum mínútum síðar
af skotsárunum.
E,
n þetta er ekki eina
harmsagan í sambandi við flótta
Ungverja frá kúgun kommún-
ismans. Þessi saga á sér margar
hliðstæður.
Flóttamennirnir fjórir taka á
rás jafnskjótt og þeir hafa
fótað sig eftir stökkið. Andar-
taki síðar þyrluðu vélbyssu-
kúlurnar snjónum upp allt i
kringum þá. 50 metrar er lang-
ur vegur undir slíkum kring-
umstæðum.
£ ' íí'' "
í#' <»' - ' '
. . . ... . . . -