Morgunblaðið - 24.07.1957, Blaðsíða 9

Miðvikudagur 24. júlí^t)5'7
MORCUNBLAÐIÐ
9
Reykjavíkuræskan í íjprótfum og leik
á sjö íþróttavöllum
gætt tækifæri til leika og úti-
Þarna er hástökk reynt. Það er ekki hátt byrjað, en stíllinn
er að lagast og æfingin skapar meistarann — hugsar þessi
nngi stökkmaður, sem er einbeittur og ákveðinn á svip.
REYKJAVÍKURÆSKAN fékk á-
ára) voru færri, enda þá um það i
bil að hverfa í sveit eða til vinnu.
Kennarar leiðbeindu börnunum. |
Það var oft líf og fjör á völlun-
um, stundum komu allt að 50
börn samtímis til leika og þá
var handagangur í öskjunni.
Drengir jafnt sem telpur lærðu
þarna ýmislegt nýtt til leika. —
Það var leikin skipuleg knatt-
spyrna og handknattleikur. Ekki
var minni áhugi á frjálsíþróttun-
um og mátti þar sjá margan góð-
an efniviðinn í afreksmenn.
Gunnar Rúnar, Ijósmyndarí,
tók myndir þær sem hér fylgja
og gefa nokkra hugmynd um það
ólgandi líf og fjör, ánægju og
skemmtun, sem einkenndi þessi
námskeið.
Börnin hlýddu vel kennurunum. Þau stukku og hlupu eftir
þeirra skipunum og horfðu hvort á annað. Hér sést ungur
drengur reyna sig í þrístökki, en það átti miklum vinsældum
að fagna á námskeiðunum. Litli drengurinn ber sig óvenjuvel
að í stökkinu, og það er ekki ólíklegt að þarna sé framtíðar-
olympíuvon íslenzk. Kennarinn er Guðmundur Guðmundssoa
knattspyrnukappi.
Lífið er leikur, gæti þessi mynd heitið. Stundum dálítið erfiður leikur, kannski ekki sízt uppi við
markið þar sem sótt er og varizt af hörku eins og sjá má í svip drengjanna. En þó iifið sé leikur
er bakgrunnurinn alvara, fræðsla og starf. Slíkur er bakgrunnur leiks drengjanna hér. Það er
skólinn sem á ef til vill eftir að uppfræða þess a ungu drengi sem í dag leika sér glaðir og ánægð-
ir. Skólinn bíður þeirra og lífsstarfið, hvert se m það verður
Sibetiusar
SKÓGURINN
Skógurinn er Finnum jafnverð-
mætur og fiskurinn íslendingum.
Um 85% af útflutningsvörum
Finna er timbur og framleiðslu-
vörur úr timbri, svo sem pappír.
Það væri því voðalegt, ef skógur-
Finna. „Borgarastyrjöld er voða-
legasta stríðið" sagði einn þátt-
takandinn við mig. „Sá, sem tap-
ar þar, veit að hann tapar öllu
þess vegna er barizt unz yfir
lýkur. Rauðliðarnir voru sterkari
að mannafla, en við höfðum betri
herstjórn. Það gerði gæfumun-
inn“.
Heimili Sibeliusar við Járvenpáa, klukkustundarferð frá Hel-
sinki. Risafurur skyggja á húsið, en Sibelius vill ekki hrófla
við þeim. Hann elskar náttúru Finnlands eins og hún er, og
öll Ainola-hæðin er skógi vaxin. Frú Aino Sibelius, sem er
nær sex árum yngri en Jean, hefur ræktað fagran blómagarð
umhverfis húsið. Þar una þau sér vel marga kvíldarstund.
inn skemmdist, en á síðari árum
hefur orðið vart við einhvern
sjúkdóm í finnskum skógum,
börkurinn virðist flagna af trján-
um og þau standa eftir nakin og
bíða dauða síns. Vonandi finnst
hver ástæðan er, svo að meðal
finnist gegn þessu. En það er
ömurlegt að líta yfir þessi nöktu
risatré, til dæmis á hinni undur-
fögru hæð í Tampere, mestu iðn-
aðarborg Finnlands, en þar gnæf-
ir útsýnisturn mikill upp úr
dauðadæmdum skóginum. Von-
andi tekst vísindum nútímans að
buga þennan óvin Finnlands hið
bráðasta; nóg hefur þessi þjóð
orðið að þola um aldaraðir, þótt
landgæðin bregðist ekki nú, þeg-
ar fullt frelsi er fengið.
FRELSISBARÁTTA —
BRÆBRASTRÍÐ
En Finnar eru ekki svartsýnir.
Þeir hafa um aldir þraukað
og barizt í landi sínu, lotið rúss-
neskri eða sænskri stjórn. Með-
an við börðumst við harðrétti og
hungur af völdum elds og eim-
yrju, eða erlendra einokunar-
kaupmanna, urðu Finnar að fórna
lifi sínu í orrustum við erlenda
óvini og sjálfir undir erlendri
stjórn. Tæpu ári fyrr en við hlut-
um fullveldi, eða 6. des. 1917,
fengu Finnar sjálfstæði. Lang-
þráðu marki var náð, en nú skilur
á milli finnskrar sögu og íslenzkr
ar, því að hér hófst samstundis
ömurlegasti þáttur þjóðarsögunn-
ar, borgarastyrjöldin, sem kost-
aði fleiri mannslíf en nokkur
styrjöld fyrr eða síðar í sögu
„Rauða borgin“
Við stóðum á hæðinni vestur
af Tampere, þar sem stytta Mann-
erheims, marskálks, gnæfir hátt
við himin á þeim stað, er hann
leit fyrst hina „rauðu borg“. Hér
blasir hún við, þessi „Manchester“
Finnlands, önnur stærsta borg
landsins að mestu byggð milli
tveggja vatna. Hér sjást nú engar
minjar þessara ógurlegu átaka, en
verksmiðjuturnar og myndastytt-
ur af verkamönnum ýmissa starfs
greina vitna um iðju þessarar líf-
æðar iðnaðarins. Ferðamaðurinn
staðnæmdist á hæð mikilli fyrir
framan þjóðminjasafnhús borgar-
innar og horfir út yfir stöðuvatn-
ið, þar sem bátar fara og koma
með fólk og vörur. Vatnaleiðin
er kannske aðalvegur Finnlands
og þá leiðina berst enn mest af
timbrinu úr skógum landsins til
verksmiðjanna nær ströndinni.
HARMLEIXUR
Fremst á hæðinni gnæfir stytta
yfir vatnið, kona með ungbam
á handlegg og annað við kné,
fórnar höndum í örvæntingu til
himins. Tíu árum eftir að borgara
styrjöldin hafði krafizt sinna
fórna af íbúum-Tampere, krafði
vatnið um sinn skatt. 7. sept. 1929
stefndi vatnaskipið hlaðið 138 far
þegum og áhöfn inn til borgar-
innar og átti skamint ófarið þrátt
fyrir aftakaveður. Borgarbúar
stóðu hundruðum saman á hæð-
inni og biðu milli vonar og ótta
ástvinanna, sem nú voru svo
nærri að vel mátti greina þá. Eb
Framh. á bls. 15
Handknattleikurinn átti vin-
sældtum að fagna á námskeið-
unum, enda ekki síður vel fall-
inn fyrir unga fólkið en knatt-
spyrnan. !
veru og náms er Æskulýðsráð
Reykjavíkur, leikvallanefnd og
íþróttabandalag Reykjavíkur
efndu í júnímánuði til nám-
skeiða víðs vegar um bæinn fyrir
börn 6—12 ára.
Börnunum gafst kostur á að
læra undirstöðuatriði helztu
íþróttagreinanna, knattspyrnu,
handknattleiks og frjálsra íþrótta
Námskeiðin voru haldin á 7 völl-
um í Reykjavík. Voru þau víðast
fjölsótt mjög af yngri börnunum
(6—9 ára) en þau eldri (9—12’
s
I nágren.ni
18. júlí 1957.
FINNLAND er heitasta land Ev-
rópu þessa dagana segja fréttirn-
ar, alls staðar 28—30 stjga hiti
og eigi síður nyrzt í Lapplandi,
en það teygir sig nær 400 kíló-
metra norður fyrir nyrzta odda
íslands.
Það var mál til komið, að sum-
arið segði til sín, og mun raunar
víða til mikils skaða, hve kalt
var allan júní og fyrstu viku júlí.
í Mið-Finnlandi kom ég á lítið
bændabýli á Jónsmessu. Sakir
kulda og vatns í jörðu gat bónd-
inn ekki sett niður kartöflur fyrr
en daginn áður, og víða um land-
ið er kartöflugras ósköp lélegt
enn. Allvíða um landið sá ég enn
um miðjan júní og síðar, hvar
hvörf voru í vegum og bleyta.
Vetrarísinn var þá fyrst að
bráðna.
Telpurnar hlupu líka og stukku, sér til óskiptrar ánægju. Hér
eru þær í langstökki af bretti. Leikandi létt stökkva telpurnar
og það er óslitinn straumur fram af brettinu út í sandkassann.
Þær geta líka stokkið ekki síður en strákarnir.
VÖTNIN
En hér er alls staðar ísaldarleir
í moldar stað. H*nn er þéttur og
, fastur, svo að klakinn bráðnar
■ síðar en heima, og sé rnjög þurrt
| að sumri til, þá springa allir garð
blettir í smáreiti. Þessi þétti jarð-
vegur hleypir vatni ógjarna nið-
ur, þess vegna myndast stöðu-
j vatn í hverri laut og dæld. Sann-
arlega er þetta „þúsund vatna
land“, því að stöðuvötnin eru hér
talin 60 þúsund og eru þó smá-
vötn ekki meðtalin. Vötn og skóg-
ar, skógar og vötn svo langt sem
farið er frá norðri til suðurs og
austri til vesturs.
------------------------------