Morgunblaðið - 24.07.1957, Blaðsíða 12

12
MORGVNBLAÐ1Ð
Miðvikudagur W }úJí 1957
A
ustan
Edens
eftii
John
Steinbeck
87
—□
„I>ér eigið ekki til neitt sem
heitir ást“.
„Ég átti það — nógu mikla til
að drepa mig“.
„í>að hefur aldrei nein lifandi
sál átt nógu mikla ást“.
„Farið frá mér. Ég get bar-
izt, þegar þess gerist þörf. Þér
skulið ekki halda að ég geti ekki
varið sjálfan mig“.
„Þér eigið tvö vopn og þeim
hafa ekki verið gefin nein nöfn“.
„Ég get gert hvað sem ég vil
við yður, gamli maður. Þér eruð
gamall maður“.
„Ég get varla hugsað mér svo
sljóan og sinnulausan mann, að
hann gefi ekki hundinum sínum
nafn. En þér — í heilt ár hafið
þér látið hjarta yðar tæmast og
þorna án þess að gera svo mikið
sem tölusetja drengina yðar“.
„Það sem ég geri, kemur mér
einum við“, sagði Adam.
Samúel greiddi honum þungt
högg mgjS vinnuhörðum hnefan-
um og Adam hrasaði til jarðar.
Samúel skipaði honum að standa
upp og þegar Adam hafði gert
það, sló Samúel hann aftur og í
þetta skiptið reis Adam ekki á
fætur. Hann horfði þögull á ógn-
andi svip gamla mannsins.
Eldurinn kulnaði í augum
Samúeis og hann sagði stillilega:
— „Synir yðar bera engin nöfn“.
„Móðir þeirra lét þá eftir sig,
nafnlausa".
„Og þér hafið látið þá eftir
föðurlausa. „Getið þér ekki
fundið þann helkulda næturinn-
ar, sem nístir eimana og um-
komulaust barn? Hvaða hlýja er
þar, hvaða fuglasöngur, hvaða
morgun getur verið bjartur og
fagur í ævi þess. Munið þér ekki,
Þýðing
Sverrn Haraldsson
□---------------------□
Adam, hvernig það var? Munið
þér ekki óljóst eftir því?“.
„Ég hef ekki gert það“, sagði
Adam.
„Ekki það? Drengrimir yðar
bera engin nöfn“. Hann laut nið-
ur, greip með höndunum undir
herðar Adams og hjálpaði honum
á fætur. — „Við skulum gefa þeim
nöfn“, sagði hann. „Við skulum
hugsa okkur lengi um og finna
góð nöfn sem fara þeim vel“. —
Hann þurrkaði rykið af skyrtu
Adams með hendinni.
Svipur Adams var viðutan, en
samt eftirvæntingarfullur, líkast
því sem hann væri að hlusta á ein-
hverja fjarlæga tóna, sem vind-
urinn bæri að cyrum hans, en aug-
un voru ekki jafnsljó og áður. —
Hann sagði: „Það er erfitt að
hugsa sér það, að ég myndi þakka
nokkrum manni fyrir móðganir og
líkamlegt ofbeldi. En í þetta skipti
er ég yður þakklátur".
Samúel hrosti: „Fór þetta eðli-
lega fram? Gerði ég það á réttán
hátt?“ spurði hann.
„Hvað eigið þér við?“
„Jú, sjáið þér til. Eiginlega lof-
aði ég konunni minni þvi, að gera
þetta. Hún trúði ekki að ég myndi
gera það, þegar til kastanna kæmi.
Ég er enginn bardagamaður, sjá-
ið þér til. Seinast þegar ég var
sigurvegari, var það í einvígi við
rauðnefjaða stelpu í barnaskólan-
um í County Derry".
Adam starði á Samúel, en í hug
anum sá hann myndina af Charles
bróður sínum, dökkum og morðóð-
um. — „Það bar ekki vott um
neina hræðslu", sagði Adam —
„heldur miklu fremur þreytu og
óþolinmæði".
„Ég hef líklega ekki verið nógu
reiður".
„Samúel, ég ætla að spyrja yð-
ur einnar spurningar, aðeins einn-
ar. Hafið þér heyrt nokkuð? Hef-
ur nokkuð frétzt um hana?“
„Ekki svo ég viti“.
„Það er mér til mikils hugar-
léttis", sagði Adam.
„Hatið þér hana?"
„Nei — nei, ég finn aðeins til
með henni. Kannske eiga þær til-
finningar mínar eftir að breytast
í hatur. Það er svo skammt milli
ástar og haturs, eins og þér vitið“.
Frá vagnskýlinu barst gremju-
fullt garg £ ofsóttum kjúkling, en
því næst daufur smellur, eins og
af höggi.
„Hvers vegna láta nú hænsnin
svona", sagði Adam.
Aftur heyrðist sama gargið. —
„Þetta er Lee að elta hænumar",
sagði Samúel. — „Ef kjúklingarn-
ir hefðu stjórn og kirkju og sögu,
þá myndu þeir taka andstæða og
fjandsamlega afstöðu til mannlegr
ar gleði. Ef eitthvað gleðilegt eða
fagnaðarríkt kemur fyrir mann,
þá eru nokkrii kjúklingar jafn-
skjótt leiddir á höggstokkinn".
Báðir mennirnir voru hljóðir og
rufu aðeins þögnina með fáum,
uppgerðar kurteisisorðum — mein
ingarlausum spumingum um
heilsufar og veðráttu, án þess að
hlusta á svörin við þeim. Og þcssu
hefði getað haldið áfram, þar til
þeim hefði aftur orðið sundurorða,
ef Lee hefði ekki skorizt í leikinn.
Lee kom út með borð og tvo
stóla og setti þá sitt hvorum megin
við borðið. Þar næst sótti hann
hálfpott af viskíi og tvö glös og
setti á borðið. Loks kom hann út
með tvíburana, sinn undir hvorri
hendi og lét þá niður við hliðina á
borðinu.
Drengirnir sátu þögulir og alvar
legir og horfðu í kringum sig,
störðu á hvítt alskegg Samúels og
fylgdu Lee eftir með augunum.
Það undarlegasta við sveinana var
klæðnaður þeirra, því að hann var
algerlega kínverskur að sniði og
annarri gerð. Á höfði báru þeir
kringlótta, svarta silkihatta, með
Ijósbláum hnöppum á flötum koll-
inum.
„Hvar í veröldinni náðuð þér í
þessi föt, Lee?“ spurði Samúel og
gat vart varizt brosi.
„Ég náði ekki í þau“, sagði Lee.
„Ég átti þau. Öll önnur föt sem
þeir eiga, hef ég sjálfur búið til
úr segldúki. Allir drengir verða
að vera fínir á skírnardaginn".
„Þér eruð hættir að tala pidgin,
Lee“.
„Já, og vonandi fyrir fullt og
allt. En auðvitað gríp ég til þess
í King City“. Hann sneri sér að
tvíburunum og ávarpaði þá með
nokkrum, stuttum, syngjandi orð-
um, en þeir brostu til hans á móti
og veifuðu litlu höndunum.
„Nú skal ég hella í glösin ykk-
ar“, sagði Lee. „Ég fann þetta
héma niðri í kjallaranum".
„Þér'keyptuð það í King City í
fyrradag", sagði Samúel.
Nú, þegar þeir Samúel og Adam
sátu saman við borðið og varnar-
múrinn á milli þeirra var hrun-
inn, fann Samúel til sterkrar
feimniskenndar. Hann blygðaðist
sín fyrir hnefahöggin. Hann hugs-
aði um hinar mik]u dygðir, hug-
rekki, umburðarlyndi og stillingu,
sem koma að litlu haldi, þegar
ekki er hægt að nota þær gagnvart
neinu. Hann brosti með sjálfum
sér að sjálfum sér.
Mennirnir tveir sátu og horfðu
á tvíburana í slcrítnu, Ijósleitu föt-
unum. Samúel hugsaði með sér:
„Stundum getur svo farið, að and-
stæðingurinn verði manni til meira
gagns en vinurinn". Hann leit á
Adam.
„Það er erfitt að byrja", sagði
hann. — „Gætuð þér ekki rétt mér
einhverja hjálparhönd?"
Adam horfði sem snöggvast á
Samúel, en leit svo aftur til tví-
buranna — og þagði.
„Kannske þér viljið segja mér,
hvernig það vildi til og þá er ísinn
brotinn", sagði Samúel.
Adam tæmdi glasið sitt, hellti
aftur í það og sneri því á milli
fingranna. — „Ég vil helzt ekk-
ert um það tala“, svaraði hann.
„Þegar maður segir, að hann
vilji ekki tala um eitthvað, er það
venjulega sama og hann segði að
hann gæti ekki um annað hugsað".
„Má vera að svo sé".
„Hún skaut yður, var það ekki,
Adam?"
Varir Adams herptust saman og
augun urðu dökk.
„Það er þarflaust að svara þess-
arí spurningu minni", sagði
Samúel.
„Það er þarflaust að svara
Lokað vegna sumarleyfa
frá 24. júlí til 12. ágiist
Sælgætisgerðin Opal
Sandalar
fyrir born
rauðir, hvítir
og brúnir
Hector
Laugavegi 11

Alhliða fín-þvotla, uppþvotta- og
hreingeraimgaefnL Binasta þvotta-
ðuftiff, sem eyffir og hindrar gulnun
gerfiefnanna, svo sem Nælons, Perl-
»ns og Dralons, enn fremur gránun
og fölnun ullarinnar. Varnar lykkjuföllum og lómyndun.
Skýrir alla liti. Þess vegna er REI fullkomnasta þvottaefniff
fyrir allan viðkvæman þvott. REI tU uppþvotta: Þurrkun
óþörf. REI til hreingerninga: Þurrkun óþörf — engin bletta-
skil. — Kynnið yffur notkunarreglurnar.
Einkasalar: V. SIGURÐSSON & SNÆBJÖRNSSON H.F.
Simi 1-34-25
M A R K U S fcftir Ed Dodd
1) — Náðu í byssuna, Lalli, og| 2) —- Viljið þér ríða gvolítið — Nei, nei. Ég hef sterkar taug [ 3)Lalli gengur að folaldinu
skjóttu folaldið. Blindur hestur er frá, meðan ég geri það? ar og þetta er affeins folald. I meff spennto byssu.
wnskis virði.
henni ekki", sagði Adam og reyndi
að sýnast hinn rólegasti. — >yJú,
hún gerði það".
„Ætlaði hún að drepa yður?"
„Ég hef hugsað meira um þaff
en allt annað. Nei, ég held að hún
hafi ekki ætlað að drepa mig. Hún
veitti mér ekki þá virðingu. Hún
bjó ekki yfir neinu hatri, ekki nein
um ástríðum, ekki neinum tilfinn-
ingum. Ég lærði það í hemum. Ef
maður vildi drepa einhvern, þá
skaut maður hann í höfuðiff,
hjartað eða magann. N-i, hún
hæfði mig þar sem hún ætlaði sér
að hæfa. Ég held að mér hefði ekki
þótt þetta eins sárt, ef hún hefði
viljað mig feigan. Það hefði verið
sérstök tegund ástar. En ég var
henni til leiðinda — ekki óvkiur
hennar“.
„Þér hafið hugsað mikið um
þetta", sagði Samúel.
„Ég hef haft nægan tíma til
þess. Mig langar til að spyrja yð-
ur einnar spurningar. Ég hef ger-
samlega gleymt öllu nema þessum
síðasta, hryllilega atburði. Var
hún mjög falleg, Samúel?“
í yðar augum var hún það,
»egna þess að þér sköpuðuð hana.
Ég held að þér hafið aldrei séð
hana — aðeins yðar eigin sköpun".
Adam hugsaði upphátt: „Hver
skyldi hún hafa verið — hvað var
hún? Ég var ánægður með að vita
það ékki".
„En nú langar yður til að vita
það?“
Adam leit niður fyrir sig: „Þaff
er ekki af forvitni. Mig langar
bara til að vita hvers konar blóð
rennur í æðum sona minna".
„Já, ég skil yður. Og ég segi yð-
ur það nú, til aðvörunar, að svo
getur farið, að það verði ekki blóð
þeirra sem spillir þeim, heldur tor-
tryggni yðar Þeir munu verða
það, sem þér buizt við að þeir
verði".
„En blóð þeirra. . . .“.
„Ég legg ekki mikla áherzlu á
blóðið", sagði Samúel. — „Þegar
maður' kemur auga á eitthvað fal-
legt í fari barna slnna — já, eitt-
hvað fallegt eða ljótt — þá sér
hann það sem hann innrætti þeim
og gróðursetti í hjörtum þeirra,
eftir að þau komu úr móðurkviði".
„Ekki getur maður gert svín aff
veðhlaupabesti".
„Nei“, sagð Samúel — „en
maður getur gert svínið mjög fót-
hvatt".
SJÍltvarpið
Miffvikudagur 24. júlí:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 Við vinnuna: Tónleik
ar af plötum. 19,30 Lög úr óper-
um (plötur). 20,30 Erindi: Þjóff-
um fækkar (Baldur Bjarnason
magister). 20,45 Einsöngur: —
Dietrich Fischer-Dieskau syngur
lagaflokkinn „Ljóðasveig" op. 39
eftir Schumann; Gerald Moore
leikur undir á píanó (plötur). —•
21,15 Upplestur: „Sögurnar henn-
ar Guru“, smásaga eftir Sigríði
Einars frá Munaðarnesi (Höfund-
ur les). 21,z5 Tónleikar (plötur).
21,40 Þýtt og endursagt: Þjóðlífs-
mynd frá Irlandi (Axel Thorstein
son rithöfundur). 22,10 Kvöldsag-
an: „ívar hlújárn" eftir Walter
Scott; X. (Þorsteinn Hannesson
les). 22,30 Létt lög: Spike Jone*
og hljómsveit hans leika og syngjn
(plötur). 23,00 Dagskrárlok.
Fimnitudagur 25. júlí:
Fastir liðir eins og venjulegv
12,50—14,00 „Á frívaktinni", sjó-
mannaþáttur (Finnborg örnólfs-
dóttir). 19,30 Harmonikulög (pl.).
20.30 Erindi: Náttúra Islandsj
XIV. erindi: Gestir í dýrarikí
landsins (Geir Gígja náttúrufræð-
ingur). 20,55 Tðnleikar (plötnr).
21.30 Útvarpssagan: „Hetjulund"
eftir Láru Goodman Salverson;
II. (Sigríður Thorlacius). 22,10
Kvöldsagan: „Ivar hlújám" eftir
Walter Scott; XI. (Þorsteinn
Hannesson les). 22,30 Sinfónískir
tónleikar: Sinfóníuhljómsveit Is-
lands leikur. Stjómandi: Thor
Johnson (Hljóffritað á tónleikum I
Austurbæjarbíói 21. mai s. 1.). —
Sinfónía nr. 4 ' f-moll op. 36 eftir
| Tjaikowsky. 23,15 Dagskrárlok.