Morgunblaðið - 17.11.1957, Blaðsíða 15
Sunnudagur 17. nóv. 1957.
MORCVISBI AÐ1Ð
15
Sýning Bjarna
Jénssonar
BJARNI Jónsson er kornungur
maður, sem nokkuð hefur feng-
iztvið myndlist. Vart verður sagt
að hann hafi einbeitt sér á þá
listgrein, því hugur hans stend-
ur til margs, og óvíst er, hvort
hann hefur þegar hafnað eða vai
ið.
Nú hefur Bjarni Jónsson efnt
til sýningar á málverkum sínum,
og er það í fyrsta skipti, er hann
heldur einkasýningu, áður hefur
sézt eftir hann verk á samsýn-
ingum.
Ekki verður það sagt með sanni
að sýning sú, er nú er í Sýning-
arsalnum við Hverfisgötu, sé
veigamikil eða gefi stórar von-
ir. Það er margt snoturt að finna
í verkum Bjarna Jónssonar, en
hann hefur enn sem komið er
ekki náð þeim þroska í myndlist,
sem gefur hugmynd um getu
Ein af ir.yndum Bjarna
hans og innsta eðli. Listameðferð
hans er mjög smekkleg og lipur,
en það vantar öll átök og veru-
legan kraft. Teikningin er sama
eðlis, mjög hög, en of snurfusuð
og missir því marks að miklu
leyti.
Sýningin gefur litla hugmynd
um, hvað býr í þessum unga lista
manni, það verður vart ráðið að
sinni. Svo nærri hefur hann geng
ið ýmsum eldri málurum í verk-
um sínum, að hann hefur orðið
þeim algerlega að bráð, og er það
leitt um svo áhugasaman mann,
sem Bjarna Jónsson. Það eru ó-
skráð lög í myndlist, áð þeir
yngri læra af reynslu þeirra
eldri, svo sem á öðrum sviðum
mannlegs þroska. Takmörkin set
ur hver og einn sér sjálfur, hans
er að velja, hvort hann vill verða
aðeins veikt bergmál af öðrum
eða sjálfstæður persónuleiki, svo
að verk hans verði þannig, að
þau beri höfundinum og engum
öðrum.
Valtýr Pétursson.
Prinsessan
hallast að „rokki“
LUNDÚNUM. — Danskennarar
í Englandi hafa myndað félag,
sem nú hefur slegizt í hóp þeirra
er gagnrýna ensku hirðina. Gagn
rýni danskennara er þó á annan
veg en önnur gagnrýni, sem fram
hefur komið og á rót sína að
rekja til þess, að Margrét prin-
sessa hefur látið í ljós aðdáun á
rock’n roll, og málgagn dans-
kennara: „The dance teachers"
segir, að þau ummæli séu bein
orsök þess að þátttaka í kennslu
tímum þar, sem kenndir eru sam
kvæmisdansar hafi minnkað um
27%.
Fólk á aldrinum 14—20 ára
sem flykkzt hefur að dansskól-
unum hefur nú hallazt að „rokk-
inu“ og það geta allir lært á hálf
tíma hjá vinum sínum og kunn-
ingjum.
Helgafell gefur út þr jár nýjar myndir
eftir Jón Stefánss., Kjarval og Þórarin
Á ÞESSU ári hóf bókaútgáfa
Helgafells útgáfu á eftirprentun
á málverkum eftir íslenzka lista-
menn. Áætlun hefur verið gerð
um fyrstu deild og verða í henni
um 30 málverk eftir 15—20 mál-
ara. Þrjú málverk eru komin út,
eftir Ásgrím, Gunnlaug Scheving
og Þorvald Skúlason. Nú eru
önnur þrjú málverk að koma á
markaðinn. Eru það Stóðhestar
eftir Jón Stefánsson, Það er
gaman að lifa eftir Kjarval og
Hekla eftir Þórarin B. Þorláks-
son. — Myndir þessar verða til
sýnis í Unuhúsi, Veghúsastíg, í
Hallgrlmskirkja
i Saurbæ
HALLGRÍMSKIRKJA í Saurbæ
heitir lítill bæklingur, sem Lands
nefnd Hallgrímskirkju hefir gefið
út. Eru þar myndir frá vígslu
kirkjunnar 28. júlí í sumar sem
leið og ýmsum gripum hennar,
gömlum og nýjum. Þar er og
prentað kvæði séra Friðriks
Friðrikssonar dr. theol.: „Bæn
við vígslu Hallgrímskirkju“ og
annað kvæði: „Við Hallgríms-
næsta mánuði.
Ragnar Jónsson forstj. skýrði
blaðamönnum frá því, að for-
lagið mætti láta prenta 500 ein-
tök af hverri mynd, en af þeim
fara 300 í skólana, hinar verða
seldar einstaklingum. Hann gat
þess einnig, að margar myndir
hefðu verið sendar úr landi, því
að hérlend fyrirtæki gæfu við-
skiptavinum sínum erlendis eitt
eintak.
Loks má geta þess, að ætlunin
er, að ljúka útgáfu fyrstu deild-
ar á næsta ári. Nú eru 10 mál-
verk í prentun.
stein", eftir Þorgeir Sveinbjarnar
son. Enn er þar stutt greinargerð
um kirkjubyggingarmálið frá
upphafi. Prentun og pappír er
með ágætum.
Hallgrimskirkja er um margt
sérstæð en þó ber einkum að
nefna tvennt: Þetta er eina kirkj-
an á Islandi, sem kennd er við ís-
lenzkan mann, og eina kirkjan,
sem kallazt getur alþjóðarkirkja,
því að hún er reist af samtökum
manna um allt land, og hún á
ítök í hverjum góðum íslendingi.
Margir eru þó þeir, sem ekki fá
að sjá hana, og þeim er fengur
að þessu litla kveri, því að það
sýnir hvernig sumar vonir geta
rætzt, þrátt fyrir alla erfiðleika.
Kverið ætti einnig að verða kær-
komið öllum þeim, sem mest hafa
á sig lagt til þess að þjóðin reisti
Hallgrími Péturssyni veglegan og
honum sæmandi bautastein.
Menn geta því óhræddir sent
þetta kver með jólakveðjum sín-
um í ár, það verður alls staðar
vel þegið.
Erlingur Jónsson
Sandgerði
Dáinn 24. ágúst 1957
Kveðja frá Sigríði Jónsdóttur og
Sigurði Einarssyni og dætrum
þeirra.
Lítum vinur liðin kynni
ljúf og hrein frá bernsku þinni
er við saman áttum spor.
Æsku hjartað allt hið góða
átti í ríkum mæli að bjóða
því var bjart þitt þroskans vor
Góðan dreng er gott að muna
geymum fögru minninguna.
hún er perla í hugans reit.
Kynnin þökkum þér af hjarta
þau eru tengd því hreina og
bjarta.
Berst til himins bænin heit.
Drottinn lífs og ljóssins heima
láti vinur um þig streyma
sína ást er aldrei dvín.
í höfn á fögru friðarlandi
faðmur Guðs þér opinn standi
sæl þar lifi sálin þín.
i
LESBÓK BARNANNA
Strúturinn RASIViUS
Rasmus stakk upp á
því, að allir gengju út
til að sjá, hvert þeir væru |
komnir. Það fannst þeim
gott ráð og svo fóru allir
út úr húsinu. Þá sáu þeir
skrítna sjón. Allt í kring
um þá voru torfur af
fiski. Þeir hlutu að hafa I
l lokast einhvers staðar
J inni. Rasmus bað Sam að
ná í nokkra fiska. Sam
var ekki lengi að því, og
Rasmus setti þá í stóran
bala. „Hvað æílar þú að
gera við alla þessa fiska?“
spurði negrakóngurinn.
„Sjáð'u til“, sagði Rasmus,
„ ég ætla að fara upp
um litla gatið, sem þið
sjáið þarna uppi í loft-
inu“. — Það var blásturs-
holan, sem hvalurinn blés
loftinu út um. Rasmus
klifraði nú upp. Þetta var
sannarlega ævintýraleg
ferð.
Þegar Rasmus hafði
klifrað út um blásturs-
opið með balann, stakk
hann höfðinu niður og
hrópaði: „Herðið upp
hugann, gömlu vinir,
hvaliur hefur gleypt ykk-
ur. Þið eruð allir inni í
maganum á honum. En
verið þið bara rólegir. j á trjónuna henti hann öll-
Kyndið undir kötlunum : um fiskunum úr balan-
og haldið dampinum uppi. um í sjóinn. „Fiska gef
Tilbúnir að setja á fulla I ég hval, og bráðum losna
ferð áfram!“. — Rasmus J skipið okkar skal“, lúill-
hljóp nú eftir bakinu á ! aði hann. Hvernig skyhli
hvalnum, en hvalurinn | nú Rasmusi ganga að
tók ekkert eftir því. Þeg- , bjarga þeim?
ar hann kom fremst fram I
Skrítlur
Níels: Má bjóða þér
eina köku í viðbót, pabbU
Pabbi: Nei, þakka þér
fyrir, drengur minn.
Níels: Nú, er komið að
þér að bjóða mér, pabbi.
Konan: Ég skal segja
þér það í eitt skipti fyrir
öll, að mitt höfuð er
meira virði en þitt.
Maðurinn: Það er nú
undir því komið, hvort
þú ert með nýjasta hatt-
inn.
— Sonur þinn stækkar
með hverjum deginum.
— Hann ætlar að líkj-
ast mér. Ég gerði þetta
líka, þegar ég var lítill.
ISI
Ráðning á gátu:
Á þriðja árið.
Hallgrímsson
Jónas
í SÍÐUSTU Lesbók minnt
umst við rithöfundarins
Jóns Sveinssonar. En
fimmtíu árum áður en
Jón Sveinsson fæddist,
var í heiminn borinn í
öðrum fögrum dal á
Norðurlandi Jónas Hall-
grímsson. Svo einkenni-
lega vill til, að fæðingar-
dagur þeirra beggja er
16. nóvember.
Frá fæðingu Jónasar
Hallgrímssonar eru nú
liðin 150 ár. Hann fædd-
ist árið 1807, að Hrauni
í Öxnadal. Faðir hans var
Hallgrímur Þorsteinsson,
prestur að Steinsstöðum,
en þangað fluttist Jónas
með foreldrum sínum, er
hann var á fyrsta ári.
Móðir hans var Rannveig
Jónasdóttir frá Hvassa-
felli.
Jónas átti til skálda að
telja bæði í föður- og
móðurætt og snemma fór
að bera á skáldhneigð hjá
honum.
Sr. Hallgrímur faðir
Jónasar var aðstoðar-
prestur hjá skáldinu sr.
Jóni Þorlákssyni á Bæg-
isá. Þegar Jónas var fimm
ára, bar svo til eitt sinn,
Jónas Hallgrímsson
að sr. Jón gisti á Steins-
stöðum, og um morgun-
inn lá hann vakandi og
hlustaði á, þegar Jónas
var að masa við sjálfan
sig í rúminu. Skáldið, sr.
Jón, veitti orðum hins
unga sveins athygli, og
þegar Rannveig móðir
hans kom inn, varð presti
að orði: „Nú skal ég segja
yður nokkuð, maddama
góð! Hérna eigið þér efni
í ágætt skáld“.
Fyrstu vísuna, sem varð
veizt hefur eftir Jónas, er
mælt að hann hafi ort
sjö ára gamall. Var það
þá eitt sinn, er hann var
að klæða sig, að hann
hafði yfir þessa vísu:
Buxur, vesti, brók og skó
bætta sokka, nýta,
húfutetur, hálsklút þó,
háleistana hvíta.
Þegar Jónas var á ní-
unda ári, varð hann fyrir
þeirri þungbæru sorg að
missa föður sinn. Faðir
hans fór eitt sinn eftir
messu til silungsveiða í
Hraunsvatni, ásamt tveim
ur mönnum öðrum. Bát-
kænu, sem hann var á,
hvolfdi með hann á vatn-
inu. Þótt menn þeir, sem
með honum voru, næðu
honum fljótlega, kunnu
þeir ekki að gera neinar
lífgunartilraunir, sem ef
til vill hefðu getað bjarg-
að lífi hans.
Jónas tók sér föður-
missinn mjög nærri eins
og víða kemur fram í
kvæðum hans. Hann varð
nú að fara frá móður
sinni og systkinum. Fyrst
fór hann að Hvassafelli
til móðursystur sinnar, en
síðar var honum komið
til kennslu hjá föður-
frænda sínum, sr. Einari
Thorlacius, presti í Goð-
dölum.
Frá þessum árum eru
þær minningar Jónasar,
er urðu uppistaðan í sög-