Morgunblaðið - 25.01.1958, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐ1Ð
Laugardagur 25. janúar 1958
Weí aí reihan di
Eftir
EDGAR MITTEL HOLZER
ÞýSii.g:
Svorrir Haraldsson
i
20
u
Cj, Cý ct
var hann orðinn að regrlubundn-
um höggum. Gregory gat sér þess
helzt til, að það væri ganghljóð
utanborðsvél einhvers fljótabáts
ins. Hljóðið hélt áfram að. heyras
í nokkrar mínútur, en dó svo út
fjarska, eins og það hefði villzt
inn í einhverja þétta lokrekkju
niðri í djúpum myrkviðarins
Fiðlutónar bárust heimon fra
húsinu.
„Þetta er Garvey. Hann er ekki
sem verstur. Mamma kenndi hon
um. Hún leikur á fiðlu".
„Leikur þú á hljóðfæri?"
„Bara orgelið. Mig langar svo
voðalega mikið til að eignast pía
nó. Pabbi er búinn að spara sam-
an peninga í mörg ár, til þess að
geta keypt píanó“.
„Og Mabel?“
„Hún leikur á flautu og orgel.
Berton kann líka að leika á flautu.
Kannt þú að leika á hljóðfæri?“
„Nei, Brenda lék á píanó“.
„Voruð þið hamingjusöm?"
„Aðeins nokkra fyrstu mánuð-
ina. Hún var vond“.
„Hvað starfaðivðu í Englandi?"
„Ég vann mestmegnis við leik-
húsið. Ég hef samið eitt eða tvö
leikrit. Og svo málaði ég og skrif-
aði“.
„Þú ert farinn að skjálfa. Við
skulum tala um eitthvað annað.
Hann gaf stofni cookerit-pálm-
ans nákvæmar gætur. Allur var
varinn góður. Samt vissi hann, að
skráargatið á hurðinni, fyrir aft-
an þau, bjó yfir langtum meiri
hættu.
„Allt sem ég gerði, gerði hún
líka — og gerðd það betur. Alltaf
betur“. Hann var búinn að fá
hjartslátt og andardrátturinn var
orðinn óeðlilega ör.
Hún stóð á fætur, þreifaði fyrir
sér með hendinni, unz hún fann
litla steinvölu og henti henni upp
í bliknaða blaðkrónu pálmans. —
Leðurblaka hóf sig þegar til flugs
og flögraði aftur og fram um
rjóðrið, eins og dökk pjath. eða
flöktandi skuggi.
Hann stóð líka á fætur og brosti
og aftur varð honum hughægra
um stund.
Hún kom til baka og settist á
tröppurnar og hann 'settist líka
aftur. , *
„Hún kemur áreiðanlega aftur,
áður langt um líður og sezt í
skugga pálmablaðanna. Við skul-
um bara fylgjast með henni".
Þau fylgdust með ferðum leður-
blökunnar. Hún hélt áfram að
flögra um rjóðrið, einstæðingsleg
og næstum blinduð í sólskininu.
Loks tók hún stefnuna á pálma-
tréð og hvarf með snöggu skrjáfi
inn á milli fölnuðu blaðanna. Þau
heyrðu hana tísta nokkrum sinn-
um og svo flaug hún upp aftur,
er í þetta skiptið var önnur leð-
ui-blaka í fylgd með henni. Þær
hringsóluðu og sveimuðu aftur og
fram um rjóðí'ið og hurfu loks
fyrir hornið á kirkjunni. Svo kom
önnur þeirra í ljós aftur og hvarf
inn í laufþykkni pálmans. Hin
fylgdi fast á eftir og eftir talsvert
skrjáf í blöðunum og nokkur áköf
tíst, ríkti sama þögnin og áður,
umhverfis hið stóra pálmatré.
„Getur maður særzt á sálinni
stríði?“
„Hvað?“
Olivia endurtók spurninguna.
„Já, það getur maður.......Þú
átt við að .. nei. Það var ekki
stríðið sem særði mína sál. Það
var hún. Brenda gerði það“.
Hún kom við annað hné hans og
hönd hans hætti að skjálfa.
Þau lituðust um. Að lítilli
stundu liðinni virtust pálmarnir
þrír, sem stóðu á milli kirkjunnar
og íbúðarhússins, eiga athygli
hans óskipta. Kannske var hann
að bíða eftir því, að leðurblaka
flygi út úr einum þeirra? Hún
sagði honum, að tveir þeirra, þess-
ir styttri, með hvössu þyrnunum
út úr stofnunum, væru awara-
pálmar, en sá hávaxni væri
cookerit.
„Það er líka hægt að borða
ávexti awara-pálmanna. Þeir eru
samt ekki eins góðir og cookerit
og þeir gera tunguna í manni ljós-
gula og það eru harðar trefjar
í aldinkjötinu, sem festast á milli
tannanna....... Var konan þin
kannske of þurftarfrek kynferðis-
lega? Var það þess vegna sem
þú skildir við hana?“
„Nei, ég hafði aldrei ástæðu til
að halda, að hún væri óheilbrigð
að neinu leyti. En hún var vond“.
Hann var nú farinn að tala alveg
rólega og Olivia taldi sjálfri sér
trú um að hún hefði nú fundið
gott ráð, til að róa hann og sefa.
„Að hvaða leyti var hún vond?“
„Hún gerði allt sem í hennar
valdi stóð, til að minnka mig og
lítillækka. Hún var gáfaðri en ég
og meiri hæfileikum búin og hún
varpaði skugga á mig með ill-
kvitnislegu og fjandsamlegu móti.
Vorið 1934 hélt ég sýningu á mál-
verkum mínum — og um haustið
hélt hún líka sýningu á nokkrum
myndum, sem hún hafði málað.
Hún hafð: glímt við mörg sömu
viðfangsefnin og ég og gert þeim
margfallt betri skil — mörgum
sinnum betri. Þetta gerði hún
einungis til þess að sýna yfir-
burði sína. Ef ég samdi leikrit,
þá samdi hún annað, hliðstætt að
efni til — og ávallt mörgum sinn-
um betra. Einu sinni skrifaði ég
sögu og fékk hana gefna út. Gagn
rýnendur tóku henni vel, en hún
seldist samt mjög illa. Þá glcrifaði
Brenda aðra sögu og notaði sama
efni og inntak og ég í minni sögu.
Og sagan hennar varð ekki aðeins
succes d’estime, heldur kom hún t
í þremur útgáfum á næstu fimm
vikunum. Allt s-m ég gerði, gerði
hún betur og af ráðnum huga“.
„Og svo hefurðu auðvitað skil-
ið við hana?“
„Já, við skildum, ellefu mánuð-
um eftir giftingu okkar". Hann
kreppti hendurnar. — „Hún njósn
ar sífellt um mig — í gegnum
þúsund ósýnileg gægjugöt. Hún
er hérna nálægt okkur á þessari
stundu. Augu hennar fylgja mér
og umkringja mig, hvar sem ég
er staddur. Hún bíður enn eftir
því að sýna yfirburði sína“.
„En sagðirðu ekki að hún væri
dáin?“
„Ekki hún sjálf. Hún er ótortím
anleg. Það er aðeins í svefni sem
ég er laus við árvekni hennar og
eftirtekt. Ég óttast stöðugt þá
stund, þegar hún ákveður að gera
sig aftur sýnilega — og greiða
mér úrslitaliöggið".
Olivia sat stundarkorn þögul
og hugsandi: —• „Hvers vegna
fórstu í Spánarstríðið?" spurði
hún svo.
„Brenda var þar. Hún starfaði
þar sem stríðsfréttaritari fyrir
bókmenntalegt vikurit. 1 orði
kveðnu var ég líka fréttaritari.
Franskur málari, góður vinur
minn, yar með mér. Raoul Bijou.
En raunverulega fór ég þangað,
vegna þess að ég var að elta
Brendu. Ég hélt að ég myndi hafa
upp á henni. Ég hafði ákveðið að
ráða hana af dögum. Ekki aðeins
líkamlega, heldur líka andlega.
Ég hafði ætlað að ná henni einni
— með einhverju móti — nema
hana á brott, ef mögulegt yrði
og fara með hana upp í fjöllin og
— og auðmýkja hana og sannfæra
sjálfan mig um það, að hún væri
aðeins mannleg og mér ekki svo
miklu fremri sem ég hafði haldið
til þessa. Og svo ætlaði ég að
ganga milli bols og höfuðs á
henni, drepa hana með köldu
blóði“.
„Og fannstu hana svo ’.ldrei?"
„Nei, hún var alltaf nýfarin
frá þeim stöðum, sem á leið minni
urðu. Svo heyrði ég að hún hefði
farið aftur til Englands og hélt
þvi líka heimleiðis. En þegar til
Englands kom, frétti ég að hún
hefði skroppið til Barbados, til
þess að hvílast um sinn. Hún hafði
beitt sjálfa sig of hörðu á Spáni
og þjáðist af taugaþreytu. Svo
elti ég hana til Barbados, en þeg-
ar þangað kom, var mér tilkynnt,
að hún hefði látið lífið á voveif-
legan hátt, drukknað. Líkið fannst
aldrei".
„Var hún ekki góð sundkona?"
„Jú, synd eins og selur. En í
þetta skipti virtist hún hafa of-
metið sína eigin krafta“. Hann
brosti og það var sigurglampi í
augum hans. Hann vætti varirnar
með tungubroddinum. Svo sá Oli-
via að andlit hans afskræmdist,
eins og hann væri að bresta í ofsa
legan grát. Hann huldi andlitið í
höndum sér og tautaði:
„Það er ekki heiðarlegt af mér,
að vera að segja þér frá þessu.
Það er eins og ég sé að reyna að
vekja hjá þér meðaumkun. Guð
minn góður, ég er alls ekki með
réttu ráði“.
„Láttu nú ekki eins og kjáni.
Blómin hafa lsekkað
i verði
Illýið upp stofuna með nokkrum túlípönum.
Blóm og Avextir
Mikil verðlækkun á
blómum
Skreyið nú heimilið í tilefni
af kosningunum.
FéSag blómaverzlana
i Reykjav'ik
MARKÚS
Eftir Ed Dodd
1) Markús hefur hæft hafurinn.
En rétt um leið missti Króka
Refur kíki sinn niður hlíðina.
— Komdu nú Friðrik, segir
Markús því hann veit ekki betur
en að þetta sé rétti leiðsögumað-
urinn. Við verðum að flá hann
strax.
2) — Ég ætla fyrst að sækja
kíkinn.
— Hann getur beðið. Við sækj-
um hann á eftir.
3) — Nei ég ætla að sækja hann
strax,
— Þetta er undarlegt. Hvers
Vegna hefur Friðrik svona mikinn
áhuga á að finna kíki sem ég
á.
Haltu áfram að segja mér unt
hana. Hvernig druknaði hún?“
„Það var fiskimaður sem sagði
mér hvernig það vildi til. Það var
á stað, sem kallast Martins Bay,
á norðurströndinni. Þorpsbúar
höfðu varað hana við því, að baða
sig á einum sérstökum stað. Það
eru mörg sker og flúðir, sem flæð
ir yfir, mjög nálægt ströndinni og
þar eru líka neðansjávar-klettar.
Þarna í nánd er líka einhvers
konar jökulsprunga, þar sem sjór-
inn sogast sífellt niður og mynd-
ar hættulega hringiðu. Standi
maður á ströndinni og horfir út,
getur maður séð þetta greinilega.
Á þessum stað sýnist sjórinn vera
blárri, en annars staðar og maður
getur séð iðuna og löðrið. Þessi
staður er kallaður Well P:t.
Þarna hafa jafnvel sterkustu
fiskibátar farizt, að bví er Finlay
sagði mér, en Brenda hefur ef-
laust haldið að hún gæti hnekkt
öllum fyrri metum með því að
verða fyrst allra til að synda yfir
þetta hættulega svæði og komast
lífs af. Einn morgun sáu tveir
fiskimenn til ferða hennar, þar
sem hún synti frá landi og stefndi
beint á Well Pit. Þeir hlupu eftir
ströndinni, kölluðu til hennar og
sögðu henni að snúa við, en hún
hló bara og veifaði til þeirra. Hún
hafði alltaf gaman af að vekja á
sér athygli. Hún synti áfram og
'beint inn ' Well Pit, þar sem hún
sogaðist samstundis niður í djúpið
og kom aldrei upp á yfirborðið
aftur. Hún hefur ekki sézt síðan".
Tick .... tick....
Hann stóð á fætur.
Hún greip i handleggina á hon-
um og sagði honum að setjast
aftur. — „Þétta er bara meinlaus
bjalla. Þetta tick, tick heyrist í
vængjunum á henni, þegar hún
flýgur“.
Hann settist.
„Bara ef þeir hefðu fundið lík-
ið af henni“.
„Það hefur eflaust setsl í ein-
hverri neðansjávargjótu, á milli
skerjanna".
„Já“.
„Það hlýtur að vera dásamlegt
og purpura-blátt þarna niðri. Ég
get alveg gert hér í hugarlund,
hvernig það er. Og svo er Hka allt
fullt af grænu og rauðu sjávar-
þangi, sem bærist i straumnum,
eins og kornöx í vindi“.
Hann var farinn að líta í kring-
um sig og ókyrrast í sætinu.
Tick .... tick....
Fjarlægt brim virtist brotna
með þungu þrumubljóði við grýtta
strönd og færast hægt nær....
„Þetta er vindurinn inni í skóg-
inium. Það er líkast því sem rign-
ingardemba sé að koma“.
„Já og stundum líkist það u-im-
gný. Ég sá Well Pit“.
„Drekkurðu viskí, til þess — til
þess að — dreklcja óhamingju
þinni?“
„Nei, ég er að reyna að lækna
mig af delerium tremens".
„Delerium — ég hef lesið......
Er það ekki það, sem þeir kalla
D. T. ’s?"
„Jú“.
„En hvernig ætlarðu að lækna
þig, með því að drekka viskí?“
SHtttvarpiö
Laugardagur 25. janúar:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir). 14,00 „Laugar-
dagslögin". — 16,30 Endurtekið
efni. 17,15 Skákþáttur (Baldur
Möller). — Tónleikar. 18,00 Tóm-
stundaþáttur barna og unglinga
(Jón Pálsson). 18,30 Útvarpssaga
barnanna: „Glaðheimakvöld" eftir
Ragnheiði Jónsdóttur; VII. (Höf
les). 18,55 1 kvöldrökkrinu: Tón
leikar af plötum. 20,30 Leikrit:
„Eldspýtan", gamanleikur um
glæp; Johannes von Giinther
samdi upp úr sögu eftir Anton
Tjekhov; þýðandi: Bjarni Bene-
diktsson frá Hofteigi. Leikstjóri:
Ævar Kvaran. 22,10 Þorradans
útvarpsins: Leikin verða einkum
gömul danslög. Hljómsveitir Karls
Jónatanssonar og Þorvalds Stein-
grímssonar leika sinn hálftímann
hvor. Söngvari: Alfreð Clausen
02,00 Dagskrárlok.