Morgunblaðið - 02.02.1958, Blaðsíða 15

Sunnudagur 2. febrúar 1958
MORGUNBLAÐIÐ
15
Bæjatr- og sveitarfélög, vatnsveitur!
Vatnsveitupípur
(3“—8£í)
útvegum vér á hagst. verði frá Tékkóslóvakíu
R. Jóhannesson H.f.
xlafnarstr. 8 — sími 1-71-81
— Bezt að auglýsa i Morgunblaðinu —
Bezt - UTSALAN - Bezt
Tjullkjólar...... verð frá ktr. 200.00 KJÓLAEFNI
Síðdegiskjólar... 300.00 PILSEFNI
Pils .................... 100.00 og margskonar
Blússur .................. 100.00 metravara með
Peysur....................... 40.00 20—50% afslætti.
Síðbuxur unglingastærðir -- 180.00
Síðbuxur fullorðins — ----- 260.00 IJLPUR
Regnkápur — Maryankjólar
Sloppatr — Barnafatnaður með 20% afslætti.
o. m. fl. með 20% afslætti. fyrir konur og börn.
BEZT Vesturveri BEZT VesturgÖtu 3
■éK.
' 'Síitiá’;.
Æm.
■
4 ' ' f>* ' %
k
'' ' f ■■

4 LESBÓK BARNANNA
Strúfurinn R A SIVI • us
O'. ■ - Mb
Simmi og Sammi fóru nú að sækja Rasmus. En varla voru þeir lagðir af stað, þegar þeir sáu, hvar skipið kom siglandi gegn um frumskóginn. „Það var gott, að þú komst“, þú átt að koma á fund Indíánahöfðingjans“. liöfðinginn sagði nú Rasmusi, hvernig skot- keppnin hefði gengið. Ef Rasmus gæti ekki staðið sig betur í keppninni, yrðu þeir allir að vera fangar indíánanna. — „Hérna er fallbyssan, og skjóttu nú“, sagði höfð- inginn við Rasrnus. Síð- an fór hann burt. Þá datt Rasmusi nokk- uð gott í hug. Hann mið- aði fallbyssunni beint á sólina og hleypti af. — Hvað skyldi nú koma fyr ir næst?
•v^ MW'O'- x 1' y? .* r , * S=» I I ^ W? -^7 4.AJ 0 1 \ ^ a Vlíj ^ tAl' ^ a* . 0 => 2.(3
Það skeði alls ekki neitt. Indíánahöfðinginn kom tii Rasmusar og spurði, hvað hann hefði skotið á og hvort liann hefði hæft. „Það er ekkert að marka, „ég skaut á sól- ina, en kúlan er ekki nærri komin alla leið enn þá. Bíðið þið þangað til í kvöld, þá skal ég sýna ykkur hversu vel ég hitti“. Indíánarnir voru mjög eftirvæntingarfullir. Þeg- ar kvöldaði gengu. allir indíánarnir út úr kofan- um. Rasmus vonaði að 1 ekki væri mjög skýjað, og hann var svo heppinn að liimininn var næstum heiður. Nú gátu allir indíánarnir séð með eig- in augum, að Rasmus hafði skotið stórt stykki úr sólinni með fallbyssu- kúlunni sinni. AUir indíánarnir hneigðu sig djúpt fyrir Rasmusi.
fundarlaununum fyrir-
fram.
49. — Hvort vildir þú
heldur vera án sólarinn-
ai eða tunglsins?
— Sólarinnar, af því að
það er hvort sem er bjart
á daginn. Guðný Helga,
Reykjavík.
50. — Afi hélt Svenna
litla á lofti framan við
spegilinn. „Sérðu apann
þarna?“ sagði hann.
„Já, já, hann er með
gleraugu og heldur á
litlum dreng á handleggn
um“, svaraði Svenni him-
inlifandi.
2 árg.
Ritstjári: Kristján J. Gunnarsson 'jr 2. febr. 1958.
Póstsleðinn
Nanúk stóð grafkyrr
frammi fyrir föður sínum
og starði í skímuna, sem
lagði frá lýsiskolunni.
„Ég get farið“, sagði
hann.
„Þú ert ekki ennþá
nógu vanur að ferðast“,
svaraði faðir hans.
„Er ég ekki bróðir stóra
hvíta bjarnarins?“ sagði
Nanúk. Er ekki nafn hans
mitt nafn? Ég er ekki
hræddur".
Þeir höfðu nú dvalið í
litlu snjóhúsi í rúmar
fjórar vikur, — allt frá
því að slysið vildi til og
sleðinn valt. Nanúk hafði
sloppið ómeiddur, en
Búnúk, faðir hans, særð-
ist á hægri fæti, þegar
einn af hundunum beit
hann, meðan hann var að
reyna að leysa þá frá
sleðanum. Allir sleða-
hundarnir höfðu hlaupið
burt að undanteknum for
ystuhundinum, Núnshúk.
„Ég get farið með póst-
inn“, tók Nanúk aftur til
máls, „og þá getur hvíti
maðurinn komið til þín
og læknað þig í fætinum“.
Búnúk leit fast á son
sinn og brosti: „Þú ert
sannarlega karlmenni",
sagði hann.
Nanúk tók spjótið sitt.
Hann stakk dálitlu af tei
og kexi niður í pokann
sinn, sem var úr hrein-
dýraskinni, og tók prím-
usinn með sér. Síðan
skreið hann út úr snjó-
húsinu án þess að líta til
baka.
Hann flýtti sér að
spenna Nunshúk fyrir
sleðann — „Mush“, kall-
aði hann og í sama bili
þaut hundurinn af stað og
sleðinn rann áfram út á
hvíta snjóbreiðuna.
Loftið var tært og kalt.
Honum varð svo kalt á
höndunum að hann gat
varla haldið urn aktaum-
ana.
„Fljótur nú, Nunshúk“,
kallaði hann, „við verðum
að skila póstinum áður en
hvíti maðurinn fer burt
úr bækistöðinni, þar sem
hann bíður okkar.
Hundurinn virtist skilja
hann. Hann sperrti eyrua
og teygði sig á hlaupun-
um. Þannig héldu þeir
lengi áfram, unz Nanúk
fannst tími til kominn, að
þeir áðu og fengj u sér
matarbita. Hann kveikli
á prímusnum og bræddi
dálítinn snjó, til þess að
hann gæti búið sér til té.
Svo borðaði hann nokkr-
ar harðar kexkökur og
kastaði bita af frosnu
hreindýrskjöti til Nuns-
húks.
„Nú erum við aftur bún
ir að safna kröftum",
sagði Nanúk við hundinn
um leið og hann stóð upp
og gekk til sleðans. En
allt í einu var eins og